Diploma-uitreiking in Thailand: wachten op de kroonprins

De neef van mijn vriendin kreeg zijn bul uitgereikt op de Sukothai Thammathirat Open Universiteit in Nonthaburi.

Zijn vader is overleden en zijn moeder oud en ziek. Om te voorkomen dat niemand hem met het bereikte resultaat zou feliciteren, namen twee nichten deze taak op zich. En ik ging mee als de farang-kers op de taart.

Niet met tegenzin, want de uitreiking zou geschieden door de Thaise kroonprins, Maha Vajiralongkorn. Niet dat ik iets heb met leden van koninklijke huize, maar de gang van zaken zou ongetwijfeld boeiend zijn.

En dat was-ie, zij het op een andere manier dan gedacht. Om te beginnen mochten we de gekochte boeketten bloemen niet meenemen op het zwaarbewaakte universiteitsterrein, onder de rook van de oude luchthaven Don Muang. De duizenden familieleden, vrienden en kennissen van de laureaten moesten allen door een klein hek het terrein betreden, waar het een kermis vanjewelste was. Op de parkeerplaats stonden de bijna gediplomeerde hoge militairen hun sabels te poetsen. Wij kochten een mat om op te zitten, gelukkig onder een afdak, want de kroonprins liet op zich wachten en vervolgens begon het te regenen. In plaats van de aangekondigde 11 uur in de ochtend, kwam ZKH anderhalf uur later.

Tevoren  begaf ik mij naar de grote toegangspoort, uiteraard om daar een foto te nemen van auto plus prins. De directeur veiligheid dirigeerde me echter vriendelijk naar het hek met de vele kijkers en deelde en passant mee dat ik absoluut niet mocht fotograferen. Inmiddels was een schoonmaakploeg al voor de tweede keer de straat aan het vegen en oefenden de aanwezige militairen in het salueren en het  klikken met de schoenen. Een vermakelijk gezicht, want de hoger geplaatste was niet snel tevreden. Ter plekke deden vele honderden politiemensen en militairen dienst. Opmerkelijk was de ogenschijnlijke afwezigheid van wapens. De in het groen gestoken militairen staken overigens het strakst in het pak, met een messcherpe vouw in de broek.

Toen ZKH naderde werd de straat afgezet en moest iedere toeschouwer zitten of knielen. Ik hield me schuil achter een struik, maar de kleine camera waarmee ik uit de heup een plaatje wilde schieten, werd ontdekt en moest in de zak. Alle petten en andere hoofddeksels moesten af en alle paraplu’s ingeklapt. De  grasvelden werden schoongeveegd. Dat alles voor ZKH en de veiligheid.

Hij zat achterin de roomkleurige verlengde Rolls Royce, wuifde en was in 1 seconde voorbij. Binnen reikte hij 1000 diploma’s uit met een snelheid die een lopende band niet zou misstaan. We konden dat helaas alleen volgen op monitors en moesten vervolgens wachten tot neef May T in zijn smetteloze uniform met een gazen mantel, zwetend als een rund naar buiten kwam. De foto waarop hij zijn diploma krijgt van ZKH kost hem 3000 baht. En dat maal 1000 laureaten…