Geen angst om te sterven
Het dorpje in Isaan nabij de Cambodjaanse grens
De bewoners in de grensstreek van Thailand en Cambodja worden wederom zwaar op de proef gesteld.
De gevechten om een betwist stuk grondgebied en een paar oude tempels zorgen voor angst onder de lokale bevolking. Desondanks willen deze niet verkassen, al zou hierdoor hun leven in gevaar komen.
Preah Vihear Tempel
Mijn Thaise vriendin woont in de Isaanse provincie Sisaket, in het district Kantharalak. Hemelsbreed ongeveer 35 km van de Cambodjaanse grens en slechts 38 km van de inmiddels beruchte Preah Vihear Tempel. Het land waar haar vader wat rijst verbouwt, ligt in het schootsveld.
Vanochtend hielp ze in de brandende zon haar familie op ’the farm’ zoals zij het noemt. Als ik haar vraag hoe ze tegen de situatie aankijkt, zegt ze moedig: “Ik ben niet bang om te sterven”.
Veel dorpelingen denken er net zo over en zeggen niet te willen evacueren. Ze zijn bang om de toch al schamele bezittingen voorgoed kwijt te raken. “Het dorp is alles wat we hebben. Velen zijn hier geboren en willen hier ook sterven. Als we vluchten, weten we niet hoe we ons dorp daarna zullen aantreffen. Misschien is dan alles verwoest. Waar moeten we dan wonen?” laat ze me weten.
Granaatinslagen
Bij de gevechten in februari dit jaar, hoorde ik door de telefoon op grote afstand de ontploffingen en granaatinslagen. Soms lukte het niet om haar aan de telefoon te krijgen.
Zelf blijft ze opvallend nuchter onder de continue dreiging van geweld. Thai dragen hun lot zonder klagen. “It looks like a war movie” lachte ze toen door de telefoon. Helaas was het geen film maar keiharde werkelijkheid.
Hoewel de nieuwe gevechten op grote afstand van de Preah Vihear Tempel plaatsvonden, zijn ook vandaag weer schoten gelost in dit gebied.
De bevolking, voornamelijk arme rijstboeren, zetten hun leven op het spel om de oogst niet verloren te laten gaan. Er moet geld worden verdiend om het gezin te voeden. Ze hebben geen keuze. Met regelmaat raakt een verdwaalde granaat een dorpje. Er vallen soms doden en gewonden onder de burgerbevolking.
Woede en onbegrip
De Thai tonen zoals altijd naar buiten toe weinig emotie, maar zijn natuurlijk bang. Ook is er woede en onbegrip. Ze voelen zich in de steek gelaten door de Thaise regering. Bangkok is ver weg en daar is men veilig.
De tweedeling in de maatschappij is goed merkbaar in Isaan. Iedereen hier is sympathisant van de redshirts. De partij die wél voor de arme bevolking opkomt, is de meest gehoorde reden.
Ondertussen wacht ik maar af. Aanstaande zaterdag reist ze samen met haar oudere zus naar Bangkok om mij te verwelkomen op Suvarnabhumi Airport. Morgenvroeg probeer ik haar weer aan de telefoon te krijgen. Als ik haar dan vertel dat ik me zorgen maak zal ze lachen en zeggen. “No, no, don’t worry tilac. Buddha protect me”.
En dan ga je zo aan je vakantie beginnen? Sterkte Peter.
Overigens kent de Thai geen angst om te sterven alleen maar angst voor de geesten.
@ Thailandganger. Ik maak me meer zorgen dan zij doet 😉 Ik heb vanochtend nog contact met haar gehad. Geen problemen gelukkig. Het hele dorp was wel de plaatselijke tempel in gevlucht, maar niet om schoten of zo. Er liep een krokodil rond in het dorp. De mannen hebben hem gevangen.
Ik heb nog geopperd dat de krokodil misschien door de Cambodjanen was gestuurd. Daar kon ze weer hartelijk om lachen. Ach, ze houden zich wel staande. Het is te hopen dat er snel een wapenstilstand komt.
Dat ze die krokodil terug sturen naar cambodjaanse zijde. Bizar toch. banger voor een krok dan voor de granaten en kogels.
Goede reis en een plezierige tijd!
Waarom angst om te sterven ze komen toch weer terug op aarde….
Prettige vakantie Peter in dit prachtige land!
@ Dank je John. Ik denk dat ik nog iets meer de ‘Mai Pen Rai’ gedachte van de Thai moet overnemen 😉