Een verloren gewaande dochter
De tiende verjaardag van Sofia Manfredi was een sombere en met verdriet vervulde aangelegenheid, net als de vorige vier verjaardagen trouwens want het jarige meisje was zelf niet aanwezig. Haar door verdriet getroffen ouders “vierden” haar verjaardag trouw elke jaar om op die manier de nagedachtenis aan hun dochter te behouden. Sofia was namelijk 5 jaar geleden op de dag van haar verjaardag verdwenen.
Zesde verjaardag
Sofia was de kroon op het leven van Warina geweest. Haar huwelijk met de Italiaan Alfredo, de vooraanstaande Ferrari autodealer in Pattaya, had haar financieel een luxe en comfortabel leven opgeleverd.
Alfredo was een knappe en vriendelijke man, die zijn vrouw en dochter lief had als ware ze een zegen van God. Het ontbrak de dochter dan ook aan niets, dure design kleding, een plek op de prestigieuze Regent’s School, een verjaardagsfeestje in het Hilton Hotel en ga zo maar door.
Op haar zesde verjaardag in het dure Hilton gebeurde het. Tijdens een groots opgezette verjaardagspartij met familie, kennissen en vrienden van de familie verdween Sofia plotseling. Van een bezoek aan het toilet kwam zij niet terug.
Politie-onderzoek
Saritdet Theparat, hoofd van de politie in Pattaya, nam het verdwijningsgeval zelf ter hand. De druk van bovenaf was enorm, de Italiaanse ambassade, lokale hi-so zakenlieden (bang voor hun eigen gezin), verslaggevers van schijnbaar de gehele wereld wilden met hem praten. Hij had echter weinig te vertellen. De beveiligingscamera’s toonden Sofia, die hand in hand met een rijk uitziende Thaise vrouw naar het toilet liep, waarna ze samen al pratend en lachend de lift naar beneden namen. Een ander camera toonde de vrouw en het kind die in een klaarstaande Mercedes stapten en wegreden. Het kenteken van de auto was echter vals.
De politie stond voor een raadsel, de verdwijning had alle kenmerken van een ontvoering maar de tijd verstreek en er werd geen losgeld geëist. Het onderzoek was op dood spoor terecht gekomen en de uiteindelijke theorie was dat het kind inderdaad ontvoerd was en aan het werk gezet als bedelaar.
Bedelaars
In een boeddhistisch land als Thailand wordt veel geld aan bedelaars gegeven ter ere van Boeddha. Gewetenloze ouders zetten soms hun eigen kinderen in om op straat te “werken”, hetgeen zeer lucratief kan zijn vooral als het kind op de een of andere manier misvormd of gehandicapt is.
Kinderen worden soms zelfs met opzet verminkt om ze beter geschikt te maken voor het bedelen. Er zijn complete bendes actief die dergelijke kinderen “in bezit hebben” en ze met een auto op de werkplek afzetten en ophalen.
Voor Sofia werden posters geplakt door heel Pattaya, maar ondanks de 1 miljoen baht beloning, ondanks de vele privédetectives en helderzienden die werden ingeschakeld, leek het of Sofia van de aardbodem was verdwenen.
Wanhopige zoektocht
Toch vond elk jaar de verjaardag viering van Sofia in het Hilton plaats om de herinneringen aan haar niet te vergeten maar de verdwijning eiste wel de tol op, zowel fysiek als emotioneel. Alfredo werd een vaste klant in het ziekenhuis waar een maagzweer werd geconstateerd en Warina kon niets anders doen dan meer en meer tijd besteden aan ogenschijnlijk zinloze bezoeken aan Bangkok.
Zij liet zich vaak door de stad rijden op weg naar nergens. Elk gezin met kinderen dat zij dan zag wandelen op Sukhumvit, gaf haar een fysieke pijn, haar keel werd dichtgeknepen en voelde aan alsof er een tumor groeide. Zij bleef zoeken naar haar dochter tussen de talrijke kindbedelaars die zij in die jaren al zo vaak had gezien.
Eindelijk gevonden
En toen, na vele jaren, werd haar aandacht getrokken door een haveloos gekleed meisje dat zij zag lopen in de stromende regen. Iets van de houding van dit kind kwam haar bekend voor. Warina rommelde in haar tas om een biljet van 100 baht te pakken en het meisje liep naar de stilstaande auto en liet Warina haar rechterarm zien waaraan de hand ontbrak. Warina opende het raam en bood het geld aan.
“Mama, bent u het?” Het was de stem waarvan Warina elke nacht had gedroomd, woorden waarvoor zij dagelijks had gebeden die ooit te mogen horen. Ademloos keek zij naar het haveloze kind dat tegen de auto leunde. Haar gezicht was vuil, mager, maar onmiskenbaar was het Sofia. Een snik van vreugde werd verstikt in haar keel toen zij naar die rechterarm keek. Zij stapte uit de auto en omhelsde haar verloren gewaande dochter innig.
Het verhaal over bedelarij
Sofia vertelde haar verhaal op de weg terug naar Pattaya. De mooie dame was verschenen in de toiletruimte van het Hilton. Haar werd verteld dat zij met die dame mee moest gaan voor een verrassing van haar vader Alfredo. Zij stapte in een klaarstaande auto en kreeg iets te drinken waardoor zij in slaap was gevallen. Toen ze wakker werd, bevond zij zich in een smerige kamer met vuil uitziende kinderen. Haar werden de regels van het huis uitgelegd. Zij moest kauwgom verkopen en vriendelijke mensen zouden haar dan geld geven dat zij ’s avonds moest inleveren. Als ze niet genoeg kauwgom verkocht, kreeg ze niet te eten.
Eerst weigerde Sophia er aan mee te doen, maar ze kreeg dagen lang niets te eten. Toen besloot ze in te stemmen met in haar hoofd het plan onderweg te ontsnappen. Op haar eerste dag op straat probeerde ze een politieman aan te klampen, maar zij werd door iemand in de gaten gehouden. Die man mengde zich in het gesprek en vertelde de politieman dat Sofia zijn geestelijk gehandicapte dochter was. Hij betaalde de agent 200 baht, nam Sofia mee en vertelde haar thuis gekomen dat haar een ernstig lesje zou worden geleerd.
Twee mannen hielden Sofia vast en een derde strekte de arm van Sofia op een hardhouten tafel. Ome Po, de baas zelf, hanteerde het zware mes en Sofia zag haar hand op de grond vallen. Zij verloor haar bewustzijn en in de tussentijd werd haar arm zonder hand in een pot met hete teer gestopt om de wond af te dekken. Sofia herstelde van deze verminking en besloot nooit meer een poging tot ontsnapping te ondernemen. Wat overbleef voor haar was het gezicht van haar moeder in haar nachtelijke dromen.
Het vonnis voor ome Po
Natuurlijk was ook Alfredo uitzinnig van vreugde. Hij liet zich het verhaal ook vertellen en langzaam maar zeker groeide er een plan in zijn hoofd. Hij besloot de politie niet in te schakelen bij zijn geplande maatregel.
Oom Po werkte in de rommelige garage van een groot vrijstaand huis aan de rand van Bangkok. Een gasbrander werd gebruikt om teer te verwarmen en de tafel met riemen werd in gereedheid gebracht. Hij ging naar het huis en kwam even later terug met een doodsbang jongentje dat niet wist wat er ging gebeuren maar wel wist dat hij in de problemen zat.
Terwijl Ome Po terugliep naar de garage kwam er plotseling een figuur uit de schaduw achter hem en hij kreeg een enorme klap met een stalen stang achter op zijn schedel. Vreemd genoeg maakte hij zich zorgen om zijn afgevallen bril, maar een tweede klap hielp hem om dat voor een paar uur te vergeten.
Toen hij weer bij bewustzijn kwam met een pijn in zijn hoofd als van een flinke kater, kon hij aanvankelijk niet zien wat er gebeurde rondom hem. Zonder zijn bril zag hij alles wazig. Hij wilde wat zeggen maar merkte dat zijn mond met plakband dat verhinderde. Hij wilde zich oprichten maar de leren riemen van de tafel hielden hem vast.
Ome Po begon te beseffen dat hij op zijn eigen tafel was vastgebonden en zag nu wazig dat de door hem gegijzelde en mismaakte kinderen rondom hem heen stonden. Eén van hen stapte naar voren en hij herkende aan de afgehakte hand dat het Sofia was. In haar goede hand hield zij het accuzuur vast, Ome Po zou zo dadelijk de kinderen nooit meer zien!
Naschrift Gringo: Het is een fictief verhaal waarvoor ik delen van een artikel van Mike Bell in de Pattaya Trader heb gebruikt. Niet fictief is echter de werkelijkheid in Thailand. Er zijn nog altijd bendes aan het werk met kinderverminking en –bedelarij. Er zijn meerdere websites waar informatie over deze misdaad kan worden gevonden. Veel kinderen komen weliswaar uit omringende landen als Laos en Cambodja, maar ook jonge kinderen in Thailand zelf lopen voortdurend gevaar te worden ontvoerd en misbruikt.
Vaak zijn het kinderen uit Laos en Cambodja.
Die heb ik in het verleden op Phuket ook gezien.
De politie had echter geen interesse in ze, net zo min als de vrouw die collecteerde voor straatkinderen.
Hier word ik misselijk van . Kan hier internationaal geen druk voor uitgeoefend worden ?
Heel herkenbaar. Was enige jaren geleden regelmatige gast in een eethuis in Soi 7/1 Sukhumvit. Een groep meisjes kwam er regelmatig bedelen en een paar kindjes waren zo zielig mager en ik besloot om het kleinste meisje it te nodigen voor een maaltijdje. Besteld en minder dan 3 minuutjes later was een enorme portie eten verwerkt. De volgende dag was zij er terug en herhaald zich hetzelfde. Zo een 4-tal weken lang. Op het laatste werd zij vergezeld door vreemde grotere kinderen en de angst lag in haar ogen: zij kwam af en toe langs om snel een hapje te eten en verdween, kwam even later terug en nog een hapje, tot haar maatje op was. Het oudste kindje kwam erg boos tussenbeide en zij moest onmiddellijk weer aan het werk. De Thaise staf herkende het verhaal en leek dat heel normaal te vinden. Zij vonden het wel super dat er iemand een beetje empathie vertoonde met die sukkelaartjes en beaanmden dat de politie allen de kinderen oppakte en de criminele werkgevers niet, nooit. Nog éénmaal heb ik dat kindje terug gezien en zij keek bijzonder verlangend, bleef wat ronddrentelen en verdween dan, voorgoed. Ik vermoed dat het een Birmees kindje was vermits zij erg slecht Thais sprak Zij was dus in alle opzichten een bijzonder kwetsbaar slachtoffertje en ik vrees nu, na 5 jaar, nog steeds voor wat er nu nog verder met haar zal gebeurd zijn. Aan de andere zijde van Sukhumvit gaf ik ooit een bedelaartje een hamburger (speciaal voor hem gekocht), hij was wel in de buurt van andere bedelaartjes (op de oversteek aan Landmark) en tot mijn grote verbazing weigerde hij obstinaat. Zag daar in de buurt menige keer een aantal volwassenen (Amerikanen aan hun taalgebruik en klank te horen), zwaar getatoueerd en met spijkervesten van Harley Davidson en zij leverden met een Van een aantal kinderen af op de diverse oversteken van Sukhumvit.
Inderdaad verminking behoort tot de geplogendheden en in Vietnam, buurt Danang (China Beach) was er een man die met zijn zoontje liep te zullen dat geplaagd werd door elephatiasis en genitaliën had zo groot als een zeer dikke tennisbal. Iedereen gaf hem een fooi maar hij liet in al die maanden niets aan de gezondheid van het kind doen en zat zich ’s avonds laveloos te bedrinken in een nabijgelegen bar (waarschijnlijk met de opbrengst van die dag). Hij had het kind dan wel niet verminkt maar hield het wel goed in stand, wat voor mij op hetzelfde neer komt.
Het gaat hier over kinderen, weerloos en NIEMAND in de leefomgeving van die kinderen geeft ook maar één krimp om de verspilling van dit jeugdige leventje.
Wanneer komt het geweten van de Thaise overheid hier eens tegen in opstand in plaats van te zeveren over onnozelheden? Huilt hun hart dan nooit als zij zien wat er met HUN kinderen gebeurt, met eigen landgenootjes? Of hebben zij geen tijd om zich te bekommeren om de kleine dingen des levens? Te bekommerd om het eigen gewin, het opbouwen van “imago”, belangrijk wezen.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat zij eens rekenschap moeten afleggen voor die Boeddha waarvan zij zeggen dat zij die zeer hoog respecteren of is dat ook maar fake. Ik voel mij niet gelovig maar ik denk werkelijk dat als wij westerlingen al eens begonnen met ons daar meer openlijk tegen te verzetten dit toch wel (misschien) enige zoden aan de dijk zou zetten. Als is het lot van één van deze sukkelaartjes er maar 10 minuutjes mee verbeterd. Ik denk dat wij dit als farang moeten beschouwen als een stuk van onze verantwoordelijkheid tegenover het land dat ook wij liefhebben.
Ik voel mij helemaal geen moraalridder en heb totaal niets van doen met een prediker maar voel mij mens en daardoor ook verantwoordelijk aan deze ellende alleen al omdat ik er te weinig aan doe of aan gedaan heb. Wij hebben misschien wel wat macht en kunnen die inderdaad inzetten.
Politieke druk uitoefenen is waarschijnlijk het slechtste middel om hier wat aan te doen, financieel ondersteunen van organisaties die deze mistanden aanpakken en het plaatsen van verhalen zoals hier beschreven op sociale media hebben een groter effect.
Zie dat overal in Thailand mijn hart breek
Het probleem zit het niet bij de overheid of de politie die willen dit ook oplossen, het probleem zit hem bij ons / de toeristen zij blijven geven en zolang er geld binnen komt blijven ze bestaan. De beste oplossing is Niks geven hoe hard het ook klinkt.
Mijn vriendin werkt bij de overheid en ze pakken wel eens een ome Po (stro / tussen man) op maar zoals ze me uitlegt is het netwerk veel groter dan ome Po, en de grote jongens (mafia) zijn slim genoeg om buiten schot te blijven, het is zelfs grens overschrijden en er is enorm veel geld mee verdiend zoveel zelfs dat het op nr 2 staat na Drugs handel, Mensen handel als bedelaars, smokkel, sex, pedofilie, enz enz.
Nogmaals stopen met geven van geld is de enige kans voor deze kinderen! Eigenlijk zou er een straf moeten staan op het geven van geld.