Liefdadigheid in Thailand

In Nederland had ik niet zoveel met liefdadigheid. Ja, collectebussen! Daar stopte ik steevast wel wat munten in al was het alleen maar uit respect voor de mensen, die er vaak door weer en wind mee langs de deuren liepen. Ik hoorde zelfs nauwelijks waar deze collecte (bijna elke week wel één) voor was, Jantje Beton, het Rode Kruis of de plaatselijke voetbalclub.

Ook organisaties als de Hartstichting en het Koningin Wilhelmina Fonds konden  jaarlijks wel op een behoorlijke bijdrage rekenen. Misschien uit eigen belang, want ooit zou je er mogelijk persoonlijk wat aan hebben (gelukkig nog niet, hoor!).

Hulpacties

Grote, vaak internationale hulpacties, honger in Afrika, aardbeving in Chili, oorlog in Eritrea, Foster Parents, enz., waarvoor je – aangemoedigd door TV-shows – geld op een Gironummer kon storten, sorry, dat was niets voor mij. Dat was ver mijn bed en bovendien had ik zo mijn bedenkingen over wat er echt van dat geld bij de slachtoffers terecht kwam. De enige, nooit geëvenaarde TV-actie was Open Het Dorp (1962) van Mies Bouman, daar liep echt heel Nederland voor warm en ik dus ook.

Nu dan woon je in Thailand en kom je op wat andere gedachten. Ik weet heus wel, dat er overal op de wereld arme, behoeftige mensen zijn, maar je zit er nu midden tussen in. Je komt nog meer tot het besef, dat je het als Farang toch wel heel erg goed hebt in vergelijking met de meeste Thais.

Een lady’s’ drink of een meer dan gewone tip geven aan een dame in een bierbar zou je al liefdadigheid kunnen noemen, maar dat bedoel ik niet. Ook de (financiële) hulp aan familie van je Thaise partner kun je als zodanig bestempelen, maar in beide gevallen zit er toch ook een stukje eigenbelang bij. Liefdadigheid is echter “het geven om niet”, dus puur geven zonder dat je een tegenprestatie verwacht en in veel gevallen geven aan iemand, die je helemaal niet persoonlijk kent.

Kleding

Een klein voorbeeld is kleding. Mijn afgedankte overhemden, verkleurd in de was, beetje rafelig in de kraag, gekrompen in de was (of is mijn buikje wat uitgedijt?) gaan met ander kledingstukken van mijn vrouw en onze zoon naar het dorp in de Isaan. Daar wordt de kleding weggegeven aan dorpsgenoten in de buurt. Als ik daar kom, zie ik de buurtgenoten in onze kleren en dat geeft een goed gevoel. Zo loopt er in het dorp een man in mijn afgedankt tenue van scheidsrechter, compleet met KNVB-embleem, sokken, fluitje om zijn nek en een rode en gele kaart op zak.

De Engelsen gebruiken voor liefdadigheid de leuke meisjesnaam Charity. Als je Charity in Thailand googelt, krijg je een hele lange lijst van allerlei liefdadigheidsorganisaties, -acties en –projecten. Er wordt dus heel veel gedaan aan liefdadigheid, waarvan ik denk, dat het meeste geld toch door de soms stinkend rijke Thais bijeen wordt gebracht. Met alle slechte dingen, die je kunt bedenken voor de Thaise rijken, toch weer een goede eigenschap.

Weeshuis in Pattaya

Je wilt iedereen, die het nodig heeft wel helpen, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar kinderen en dan vooral die in weeshuizen. In Nederland bestaan die officieel niet meer, maar hier zijn er nog tientallen. In Pattaya is een weeshuis, geleid door een Nederlands echtpaar en in vele andere weeshuizen werken Farangs, waaronder Nederlanders, als vrijwilligers. In dit verband noem ik graag de naam van Colin de Jong, die zich via de Rotary bijzonder voor weeskinderen inzet en daar regelmatig over schrijft op zijn Hollandse Pagina van Pattaya People.

Toen ik 50 jaar oud werd, werd er door mijn vrouw een onvergetelijke verjaardag georganiseerd, compleet met Abraham, veel gasten, veel eten en drinken. Elke verjaardag daarna werd minder gevierd, totdat je in Pattaya bijna verplicht wordt om een verjaarsparty in een bar te geven. Dat stond mij niet aan en in plaats daarvan ga ik naar het Banglamung Home for Boys, een weeshuis voor jongens dus hier in de buurt.

Blikje cola

Mijn vrouw bereidt dat voor en op een vrijdag tegen etenstijd om vijf uur worden wij door de directrice ontvangen. Alle 130 jongens kwamen met hun metalen bord (ken ik nog van de Marine) binnen, namen geruisloos plaats en de directrice houdt een toespraak. In het Thais natuurlijk en hoewel ik het niet kan verstaan, kan ik wel begrijpen wat ze zei. Ze vertelde, dat er vandaag gasten uit Nederland waren (zouden die jongens weten waar dat ligt?) en dat die de goedheid hadden geld te geven voor een lekkere aanvulling op hun avondmaal. Normaal zou dat avondeten uit rijst en soep – waarin een stukje kip of iets dergelijks – bestaan, maar vandaag was er voor elke jongen extra 2 worstjes en een vleesspiesje. Bovendien werd er een blikje cola verstrekt en of dat nog niet genoeg is was er ook nog een ijsje als toetje.

Applaus voor die farangs. We helpen met het opscheppen van het eten voor de jongens, die uiterst gedisciplineerd tafel voor tafel en zonder dringen voorbijkwamen. Zelf heb ik de cola en daarna de ijsjes uitgedeeld en ik moet eerlijk zeggen, dat ik me tijdens dat hele bezoek wel een koloniaal voel, maar dat is een westers idee. De jongens waren maar wat blij met dat extra eten. Na afloop hebben we nog wat over het terrein gewandeld met een flink aantal van die jongens in ons kielzog. Veel foto’s gemaakt van die lachende, maar toch triest droef ogende weesjongens, je zou er zo een aantal van naar Nederland wensen voor een betere toekomst.

Het is zo maar een voorbeeld hoe je met voldoening een beetje aan liefdadigheid kunt doen, misschien een goed idee in deze tijd voor Kerst?

[nggallery id=48]