Jan Pieter uit de polder op avontuur in Thailand

Zelfs zijn moeder moest toegeven, dat Jan Pieter geen mooie baby was geweest. Hij groeide op als een ziekelijk astmatisch kind en op school werd hij gepest om zijn eigenaardige manier van lopen. Zij noemden hem wel Dracula vanwege zijn erg bleke teint en doordringende ogen. Zijn moeder bleef hopen, dat dit lelijk eendje nog eens tot een prachtige zwaan zou uitgroeien zodra hij volwassen werd.

Dat mocht niet zo zijn, hij bleef onaantrekkelijk en was absoluut geen partij voor één van de boerendochters uit de polder. De familie bezat namelijk een goedlopend landbouwbedrijf, waar Jan Pieter na zijn studie aan de Hogere Landbouwschool samenwerkte met zijn vader om het bedrijf te leiden. Hij bleef ongetrouwd en voor zijn seksuele gerief ging hij wel eens naar Amsterdam, maar echt gelukkig werd hij daar niet van.

Naar Thailand

Onder het genot van een (of meer) biertje in het dorpscafé kwam het gesprek met één van zijn jammerlijk weinige vrienden een keer op dit onderwerp. Die vriend vertelde hem dat hij een land kende met talloze mooie vrouwen die mannen niet op hun uiterlijk beoordeelden, maar op hun karakter en portemonnee. Hij besprak dat met zijn vader, die het probleem natuurlijk wel kende en zo ging Jan Pieter met een ruime maandelijkse toelage naar Thailand.

Jan Pieter wende al gauw aan het aantrekkelijke leven in Pattaya. Hij sprak goed Engels en in de bierbars maakte hij gemakkelijk vrienden onder de dames door regelmatig rondjes en goede fooien te geven. Hij maakte ook kennis met Jorge, een Deense man van zijn leeftijd, die getrouwd was met Wan, een hardwerkende vrouw – niet uit het barcircuit – die geld verdiende met een kledingkraam op een markt.

Op zoek naar een farang

Wan had een zuster, Noy-Na, die naarstig op zoek was naar een farang nadat haar Thaise man haar had verlaten. Jorge en Wan bedachten dat Jan Pieter wel een mogelijkheid was en zij regelden een etentje met zijn vieren in het restaurant Ruen Thai op Second Road. Het prima eten noch de aangename sfeer met Thaise muziek en dans kon verhullen, dat Noy-Na totaal niet onder de indruk was van Jan Pieter. Dat was jammer want Jan Pieter was vanaf het eerste moment smoorverliefd op haar. Hij probeerde nog een tweede afspraak met haar te maken maar dat ging mooi niet door.

Jan Pieter nam regelmatig een meisje uit verschillende bars mee naar zijn kamer in het Lek Hotel. Eén van hen, Daeng, zag wel wat in Jan Pieter, ondanks zijn uiterlijk en astmatische aanvallen. Hij zag haar op den duur wel drie keer in de week, maar in zijn hart dacht hij alleen maar aan Noy-Na.

Villa te koop

Jorge en Wan woonden in een prachtige villa in een park in het oosten van Pattaya (the dark side). Zij nodigden Jan Pieter eens uit voor een drankje en eten en zij vertelden hem dat zo’n villa, compleet met zwembad en grote tuin, een goede investering zou zijn. Er was in het park nog een villa te koop en Jan Pieter was wel geïnteresseerd. Hij beloofde erover na te zullen denken.

Twee dagen daarna werd hij gebeld door Noy-Na, die zich eerst verontschuldigde dat zij niet eerder met hem had kunnen afspreken. Zij vroeg zich af of Jan Pieter dat huis in het park misschien wilde kopen en – zij had niets te doen op vrijdag – misschien konden zij ergens samen gaan eten om er over te praten. Jan Pieter had eigenlijk die avond met Daeng afgesproken, maar bedacht, dat hij haar ook wel op een andere dag weer kon zien.

Jan Pieter en Noy-Na hadden een geweldige avond in het Hilton Hotel en deze keer leek Noy-Na veel gevoeliger voor de hofmakerij van Jan Pieter. Haar lach klonk luid (en vals) in het restaurant en onder het eten streelde zij zijn hand op het witte tafellaken en keek diep in zijn wilde en starende ogen. Tegen het eind van de maaltijd had Jan Pieter besloten het huis te kopen en Noy-Na bleef die nacht bij hem in het Lek Hotel. Zij kon weliswaar niet goed slapen vanwege de zware ademhaling en het rochelen van Jan Pieter, maar zij had geld en een nieuw huis in de buurt van haar zuster in het vizier.

Jan Pieter kocht zijn huis

De daaropvolgende weken gingen alles snel. Jan Pieter kocht het huis via een door hem opgerichte firma en liet al snel een ploeg bouwvakkers de nodige herstelwerkzaamheden en aanpassingen aan zijn nieuwe huis uitvoeren. Noy-Na was nu een regelmatige bezoekster, die allerlei suggesties en voorstellen voor verbetering deed en Jan Pieter vond het allemaal prima. Hij zag Daeng ook nog wel, vooral wanneer Noy-Na weer eens verhinderd was om te blijven slapen door migraine, dochtertje ziek, een vergadering de volgende dag of nog een andere smoes.

Als hij eerlijk was moest Jan Pieter toegeven dat hij meer genoot van de avonden met Daeng dan met Noy-Na, die alleen maar over het huis kon praten. Noy-Na tastte ook voorzichtig af of Jan Pieter met haar wilde trouwen en zij had succes. Jan Pieter ging voorlopig akkoord en het huwelijk zou worden geregeld na zijn terugkeer uit Nederland. Hij moest met zijn vader namelijk wat financiële zaken afhandelen.

Noodlot

Jan Pieter kwam echter niet terug. Zijn gezondheid was danig achteruit gegaan en de plotselinge verandering van klimaat in het koude kikkerland werd hem fataal. Op een ochtend vond zijn vader hem dood in zijn bed. Toen Jorge dat bericht kreeg uit Nederland was hij verbijsterd, maar wierp zich direct op als degene die de zaken het nieuwe huis betreffende zou regelen. De vader wilde geen aanspraak maken op het huis, het moest maar in Thailand afgehandeld worden.

Noy-Na was radeloos, maar handelde wel direct. Zij ontsloeg de bouwvakkers met de belofte dat zij weer aan het werk konden zodra de papieren van haar verloofde Jan Pieter in orde waren. Zij huurde een lokale advocaat in om het huis van haar verloofde in bezit te krijgen en er werd daartoe een bijeenkomst geregeld in het stadhuis in Pattaya Noord om de zaak goed op een rijtje te zetten.

Advocaat

In een klein kantoor, waar de geur van meubelwas overheerste, zaten ze dan. Jorge en Wan, Noy-Na en haar advocaat, maar ook nog een vreemde man in een duur pak. Volgens de advocaat van Noy-Na was het een formaliteit, de rouwende verloofde van Jan Pieter was immers de enige natuurlijke eiser, dus alles kon snel worden afgehandeld. Iedereen knikte plechtig behalve de vreemde man.

Die schraapte zijn keel, rommelde wat met papieren en zei: “Ik ben het niet eens met wat hier besproken wordt. Ik ben namelijk de advocaat van Jan Pieter en heb alle papieren geregeld voor de oprichting van zijn firma in overeenstemming met de Thaise wet. U dient te weten, dat het bedrijf 51% Thaise aandeelhouders moet hebben”. Hij stopte even om te zien of hij de volledige aandacht van het gezelschap had, hield een document omhoog en vervolgde: “Dit is een lijst met aandeelhouders van het bedrijf, door mij opgesteld op instructie van Jan Pieter., Hij was natuurlijk grootaandeelhouder met 49%, ik en mijn secretaresse hebben een aandeel van gezamenlijk 5% en de resterende 46% staat op naam van ene Miss Kittysak.”

Verbijsterende stilte in het vertrek, maar de advocaat ging nog even verder: “Jan Pieter wist van zijn slechte gezondheid en wij hebben besproken wat er moest gebeuren als hij onverhoopt zou overlijden. Op dit papier staat zijn verklaring, dat in dat geval alle aandelen overgaan naar Miss Kittysak. U kent haar wellicht onder de naam Daeng, het huis is vanaf nu volledig van haar!”

Dit verhaal is gebaseerd op een identiek verhaal over een Rus, geschreven door Mike Bell in The Pattaya Trader.