De Inquisiteur in Pattaya-on-the-beach

Auto’s. Bromfietsen. Karretjes, al dan niet gemotoriseerd. De Inquisiteur is nerveus van dat gekrioel. De rit vanuit het verre noordoosten zit al in de benen en nu dit. Wat een gedoe, wat een agressiviteit. Veel gelegenheid om rond te kijken in de buurt van zijn oude stek heeft hij niet, te gevaarlijk, je moet 4 paar ogen hebben. En dan is hij niet eens in Pattaya-centrum maar in Nongprue, beter gekend als de Darkside oftewel de oostkant van Sukhumvit Road. Voor sommige farangs, die in Pattaya centrum wonen, al een uithoek van Thailand.

Na bijna een jaar afwezigheid slaagt hij erin om een beetje verloren te rijden – er is veel bijgebouwd, men geeft het niet op hier. Appartementen, huizen, een soort bungalows, shophouses en magazijnen. Gelukkig komt er een beetje ‘swing’ in de bouwstijl, bovendien gebruikt men nu meer kleur om de muren te schilderen. En werken ze aan de straten : rioleringen, bordessen en hij merkt zelfs op dat er ergens een soort voetpad word aangelegd. De vooruitgang.

Zijn tijdelijke verblijf is een resort aan het Maprachan meer, lekker rustig en toch dichtbij alles. Veel farangs hier, helemaal anders dan in Isaanland. Leuker is dat de eigenaar een goede vriend is en onmiddellijk worden er herinneringen opgehaald. Zodanig dat het al snel begint donker te worden en we samen gaan eten met onze respectievelijke dames. Wat een weelde ! Westers eten, keuze te over, nergens kikkers of ratten op het menu en weg die eindeloze rijst ! Frietjes, kroketten, gebakken aardappelen, steaks, mayonaise. Moe maar voldaan gaat De Inquisiteur te bed waar geen Pattayaanse toestanden meer plaats vinden, te moe.

Tunnelbouw

Uiteraard moet De Inquisiteur wat zakelijke dingen afhandelen, per slot van rekening woonde hij er 10 jaar en zijn er nog altijd wat belangen te behartigen. Als eerste komt de bank aan de beurt. Het vrouwtje afzetten bij haar zus die daar ook woont en hup, de gewone weg op richting bank. “Jawadde” zeggen ze in België. Reeds aan de spoorlijn zit het verkeer -10 uur ’s ochtends – volledig vast. Hoe? Wat is er aan de hand? Dan valt De Inquisiteur “zijne frank”, de tunnelbouw op Sukhumvit Road. O jee! Sluipwegen weet De inquisiteur niet want hoe ver is deze verkeersader afgesloten. Het eindigt in een heenrit van een uur en een kwartier, waar hij vroeger ongeveer 10 minuten voor nodig had. Pattaya Klang is ongewoon rustig nu Sukhumvit is afgesloten.

Naar Thaise normen gaat alles vlot op de bank, en zijn ze vooral veel klantvriendelijker dan in zijn huidige woonplaats. Omdat er veel te regelen valt duurt alles toch nog wel twee uur. Vervolgens richting advocate, vlakbij. Drie kwartier later kan De Inquisiteur eindelijk gaan denken aan vakantie. En rijdt hij meteen totaal fout op zijn zoektocht naar sluipwegen. Onverwacht (of onopmerkzaam, het vakantiegevoel begint) Beach Road op, doorheen Walking Street, over de brug komt hij op Pattaya Thai – en weer verkeerschaos. Een uur nodig. Pas vijf uur later kan hij zijn geliefde weer oppikken. Die boos is. Vijf uur voor een bankbezoekje en even naar de advocate? En geen telefoontje bij? Potdorie, was hij vergeten mee te nemen. Onschuldig dus, maar dit is Pattaya, en dat weet zijn gade ook.

Walking Street

Om het goed te maken neemt De Inquisiteur vrouwtje lief uit naar Walking Street, per slot van rekening, jawel, is ze twintig jaar jonger en wil ze ook nog wel eens wat. Bovendien is het verkeer, om 22 uur, enorm druk, kan De Inquisiteur eindelijk bewijzen waarom hij zolang wegbleef. En kan hij observeren. Niets is veranderd in die ‘zondige’ straat. Verkoop van prullaria, straatartiesten. En veel freaks – excuseer voor het woord. Schaars geklede dames voor de Go-Go’s  – de mooiste Katoeys. Mannetjes, die je proberen binnen te lokken want er is ‘live-show’. Etensgeuren van een wereldkeuken vermengd met een scheutje riool. Enthousiaste mannen op zoek naar bedgeluk. Alle nationaliteiten zijn nog steeds vertegenwoordigd, doch de Indiërs hebben de Russen van plaats 1 verdrongen. Ook onwaarschijnlijk veel jonge Thai, doch het is een verlengd weekend voor hen.

OK, een GoGo als opwarming voor De Inquisiteur – teleurstellend, wat zag hij hier in twintig jaar geleden? Zelfs de tweede, volgens kenners (jaja, De Inquisiteur heeft de gewoonte zich te informeren alvorens te ondernemen) momenteel erg in trek, kan hem niet overtuigen, daar bovenop begint het vrouwtje weer vlammende ogen te krijgen, helemaal niks voor haar natuurlijk.

Vervolgens de live-band in Lucifer’s, goede hiphop-keuze en prachtig vertolkt. Dus ‘blijven plakken’ met de nodige biertjes. Eens terug op straat moet het richting die fameuze Isaan-bar, hoe is dat nu mogelijk, we wonen daar, zien en horen dat iedere dag en toch … Isaan muziek, jawel, Isaan prijzen, nee hoor. Mee van de duurste in heel Walking. Nu ja, de glimlach verschijnt terug op haar gelaat, zij gelukkig, De Inquisiteur gelukkig. Weer de nodige biertjes maar de tequila laat De Inquisiteur – in tegenstelling tot de vriendin, die meldt dat ze ‘dronken wil worden’.

Verleiden en verleid worden

Vervolgens Insomnia. De benedenverdieping zit eivol, met moeite is er nog een plaatsje te vinden. Discotheek pur sang, waarom ze hier nog pooltafels zetten ontgaat De Inquisiteur. En een gesprekje voeren is onmogelijk, de muziek staat wel erg luid. Dus lekker rondkijken, verleiden en verleid worden is hier het motto, maar wie het initiatief neemt is niet altijd duidelijk.

Zodanig zelfs dat, wanneer De Inquisiteur terugkomt van een toiletbezoek opmerkt dat zijn gade omringd is door drie jonge kerels. Die denken dat ze alleen is. Maar ze houdt de boot af, plezier maken OK, maar haar loyaliteit ligt duidelijk bij De Inquisiteur – gelukkig maar. Met twinkelende ogen, die af en toe afdwalen naar De Inquisiteur, bespeelt ze de ventjes. Als iedere vrouw heeft ze plezier in de aantrekkingskracht die ze uitstraalt voor hen, ondanks haar 35 jaar.

De Inquisiteur doet moeite om ongemerkt dichterbij te komen maar afluisteren is onmogelijk, te luide muziek. Uiteindelijk heeft ze er genoeg van en doet alsof ze me pas opmerkt. Ze stelt me voor aan de jonge lui – “meet my husband” – en nog geen 5 minuten later druipen ze af, op zoek naar ander. De Inquisiteur en gade hebben nog lang plezier van dit akkefietje.

Rond 2 uur ’s ochtends gaat het richting Flexx, een hiphop club in een zijsteeg, op een bovenverdieping. Voor kenners. Maar geen volk. Wel goede muziek, niet te hard. Kunnen we poolen met de nodige biertjes. Hier verschijnen de feestvierders pas rond 3 uur. En loopt het vol rond die tijd. Wanneer de fun op zijn hoogtepunt begint te komen gaan plots felle witte lampen aan. Politie inval. Niemand mag eruit.

En een biertje bestellen mag ook niet. Pas een uur later, zonder dat De Inquisiteur identiteit-, plas en andere controles kon opmerken mag iedereen gaan en staan waar hij of zij wil. En ook de fut is eruit, terug richting logement en geen verkeersproblemen nu.

Lekker eten

Zo gaat het dagen door, lekker ontbijten met broodjes kaas (oho, zo lekker), luieren waar dan ook, de oude vrienden en kennissen ontmoeten, lekker gaan frituren in de Hollandse instellingen (mmm, bitterballen, maatjesharing, curryworst, …). Heerlijke tussendoortjes voor de kleine honger (oh, die gebakjes), uitgebreid dineren (wauw,  Duitse keuken, Franse keuken, Italiaanse keuken, seafood, …).  Wat een verademing na maandenlange Isaankeuken of eigen kooksel.

Pattaya-aan-zee. Het is niet Thailand. Het is een buitenlandse enclave. Maar voor een westerling een verademing wegens het aanbod van onze smaak, in alles. Even onder cultuurgenoten vertoeven. Eigen taal spreken. Mentaliteit begrijpen. Westerse logica. Vertier bij de vleet. En mooie dames. Hahaha. Doch De Inquisiteur zou er niet meer willen wonen. Het gedoe onder landgenoten, het geroddel. De drukte. Het lawaai. De werken aan die tunnel.

En nu zit hij hier, dicht bij Laos, al uit te kijken naar een volgende vakantie in Pattaya. Vreemd!

De Inquisiteur

– Herplaatst bericht –