Falang leest bargirl de les

Bij de Wonderful 2 bar is vorige week een nieuw meisje komen werken. Nou ja, meisje, ze is 39. Ze komt uit de buurt van Roi Et. Ze heet Sutjai, maar nu Noi. Ze werd op haar eerste avond aan mij voorgesteld. Geen woord Engels. Da’s altijd lastig, en daar schepen ze mij dan mee op.

Tsja, wat moest ze zeggen? Wat kon ze zeggen? Niks. Nu weet ik inmiddels hoe je in het Thais vraagt hoe iemand heet, dus begon ik het gesprek maar. Dat begreep ze. Ze vergiste zich nog bijna, zodat ik eerst dacht dat ze Sutnoi heette, maar daar werd hevig tegen geprotesteerd.

‘Frans’ is op z’n Hollands voor de gemiddelde Thai bijna niet uit te spreken. Ik maak er meestal Frank van en dat wordt dan Flank. Dat zit heel dicht tegen het veelgebruikte ‘farang’ aan, wat staat voor buitenlander van het kaukasische (blanke) ras. De eerste blanken die veelvuldig met de Thai in contact kwamen, waren Fransen, dus zo gek is het allemaal niet. Er zijn ook andere theorieën.

Maar goed, ik ben dan dus Flank, die de meest gebruikelijke zinnetjes bij zo’n eerste gesprekje in dit geval braaf in het Engels voorzegt. Dan zegt Noi het na en dan probeer ik weer een begrijpelijk antwoord te geven. En zo modderen we vrolijk voort. De belangrijkste getallen doorgenomen: 300, voor de barfine; 1000, ST met een hele leuke klant; 1500, ST met een minder leuke klant; en 2000, het openingsbod voor LT.

… kan ze er zelfs bedroefd uitzien

Noi heeft niet echt een sexy koppie, en als ze stilletjes voor zich uit zit te kijken kan ze er zelfs bedroefd uitzien. Het valt ook niet mee, als je niet uit je woorden kunt komen en niet begrepen wordt. Maar ze is wel heel lief en van het buitengewoon zorgzame type.

Als we ‘s avonds boodschappen hebben gedaan bij de 7-Eleven, krijgt alles keurig z’n vaste plekje in de koelkast. De plastic tasjes worden minutieus opgevouwen en beginnen een klein stapeltje in een laatje te vormen. Van lege yoghurtbekertjes worden eerst de dekseltjes volledig verwijderd, vervolgens plaatst ze de bekertjes in elkaar, en in het bovenste bekertje komen de dekseltjes. Pas dan verdwijnen ze in de afvalemmer.

Mijn uitgetrapte schoenen staan binnen de kortste keren in het gelid aan het voeteneind. Met losgemaakte veters, want zo hoort dat. Van mijn broek worden, na daarvoor toestemming te hebben gevraagd, de zakken zorgvuldig geledigd, zodat de broek de volgende dag zonder nadenken naar de Laundry kan. Mijn zweetbandje krijgt een sopbeurt en hangt even later te drogen aan de armleuning van een balkonstoel.

Kleuren repeteren

Het is tijd om de kleuren nog even te repeteren. Marlboro red. Green bottle. Orange juice. Black sky. White pillow. Pink pussy. Ze weet het bijna allemaal nog.

‘Me little bit English’, en ze geeft met haar duim en wijsvinger een afstand van nog geen centimeter aan. Dan vergroot ze de afstand tot wel twee centimeter en zegt: ‘Me now!’ Ik geef haar een welverdiende knuffel.

‘You take shower first?’, vraag ik. Ze kijkt me aan, bladert wat in haar aantekeningen, en dan volgt het onverwachte: ‘We can shower together.’

Nou, vooruit dan maar. Het is wel extra gevaarlijk in verband met het risico op uitglijden, maar ze is heel voorzichtig. Eén zeepje legt ze apart, voor ‘tomollow monning’. Pas als het water de juiste temperatuur heeft bereikt, mag ik erbij komen. Zelf staat ze eerst even te rillen. Haar verlegenheid is aardig aan het verdwijnen.

Grappig is dat ze de volgende ochtend wel weer met de badhanddoek om onder de douche vandaan komt (nee, we hebben niet de hele nacht onder de douche gestaan) en eerst behendig haar ondergoed aantrekt, alvorens de badhanddoek af te doen.

Daar moet ik dan om lachen. En zijzelf eigenlijk ook. Als ik de badkamer inloop, ligt mijn tandenborstel klaar, voorzien van de juiste hoeveelheid tandpasta en het dopje zit voor het eerst sinds tijden weer eens op de tube.

Klaar om naar het ontbijtbuffet te gaan, en deze keer geen open mond en een gebarende hand, maar: ‘Me hungry eat.’

– Herplaatst ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (Frans Goedhart ) † april 2018 –