Effe een printertje kopen

Printers… die krengen blijken hier veel duurder te zijn dan in Nederland. En een printje laten maken bij de copyshop kost bijna niks. We hadden daarom nog geen printer aangeschaft, maar toen we van de copyshop een usb-stick terugkregen met een virus erop, vonden we het toch tijd worden voor een eigen printer. Bovendien kunnen we dan makkelijker zo nu en dan eens een foto voor iemand printen. We maken veel foto’s, ook van mensen uit de buurt, en een printje daarvan als dank wordt zeer op prijs gesteld.

Op naar de Makro dus, maar de printer die we graag wilden was er duurder dan bij de Big C. Dan toch maar naar de Big C, maar je raadt het al: de betreffende printer was uitverkocht. Terug naar de Makro was echt een brug te ver, dus we besloten de plaatselijke middenstand te stimuleren en bij de winkel in computers en witgoed (dat in Thailand meestal rozegoed, blauwgoed, groengoed en oranjegoed is) waar we ook onze koelkast (grijsgoed) gekocht hadden binnen te stappen.

Zoals in veel Thaise winkels liep er ongeveer 5x zoveel personeel rond als er klanten waren. “Onze” printer stond niet tussen de uitgestalde printers. “Are these the only printers?” “Yes.” Teleurgesteld liepen we weer naar de uitgang, maar onderweg zagen we tot onze verrassing nog een afdeling met printers. Na het nodige wikken en wegen, en online specificaties opzoeken, was de keuze gemaakt. We wezen de printer aan die het moest gaan worden en keken nog even in de winkel rond terwijl het personeel de aankoop gereed kon maken om mee te nemen.

Het duurde een kwartiertje totdat de verkoper zich meldde met het verzoek om even mee te lopen. Hij wees de printer aan en vroeg of dat degene was die we wilden hebben. Ja, dat wilden we wel, en graag met een extra setje inkt. Na weer een kwartiertje kwam de verkoper met allerlei papieren bij de servicebalie, waar al die tijd drie medewerksters zaten te wachten op klanten. Ik moest een ID-bewijs laten zien, waarna er van alles in de computer werd ingevoerd en ik een minuut of 10 later kon betalen.

Vervolgens was het weer een tijdje wachten, tot ik verwezen werd naar een andere hoek van de winkel. Daar stond onze printer, gekoppeld aan een computer, en er zat een medewerker te muisklikken en schermstaren. Er gebeurde duidelijk wat, al had ik geen idee wat dat dan precies was. De verkoper stond erbij te kijken. Hij leunde even over de balie om op het scherm te kijken. “Five minutes” zei hij. Ik had nog altijd geen idee waar ik op stond te wachten en leunde ook maar eens even over de balie om op het scherm te kijken. Hoewel ik de Thaise tekst niet kon lezen snapte ik ineens waar ze mee bezig waren: het blauwe balkje dat de voortgang van een bewerking laat zien is namelijk universeel. De technicus was de driver aan het installeren op zijn computer, maar die computer nam daar rustig de tijd voor.

Uiteindelijk was de driver geïnstalleerd en werd duidelijk waar alle gedoe nu voor nodig was: er werd een proefprintje gemaakt om me te laten zien dat de printer naar behoren werkte.

Nu was de printer klaar om te worden ingepakt. Met twee man werden de vier piepschuimen beschermstukken op de hoeken geplaatst. Dat kan echter maar op één manier, dus er werd druk gepuzzeld. Naast ikzelf waren er nog drie medewerkers als publiek bij deze fanatieke strijd aanwezig. Uiteindelijk zat alles in de doos, alleen bleef er één stukje karton over waar toch echt iets ingezeten moest hebben. De gebruiksaanwijzing werd dus weer uit de doos gevist. De hoekstukken bleven daarbij gelukkig op hun plaats.

Beschroomd kwam de verkoper melden dat het hulpstuk om cd’s te printen er niet bij zat. Misschien had ik nu om een forse korting moeten vragen, maar we hebben geen cd-speler in de computer, dus we verwachten niet ooit cd’s te moeten printen. Dus ik zei “mai pen rai”, de gebruiksaanwijzing ging weer in de doos, en ik wilde hem aanpakken, maar dat ging natuurlijk niet. Er moest plakband tevoorschijn getoverd worden en de boel werd netjes dichtgeplakt.

Toen kwam de printertester achter zijn balie tevoorschijn met in zijn hand het lege stuk karton waar het ontbrekende cd-printhulpstuk in had horen te zitten. Verwarring alom, want het hulpstuk was er weliswaar niet meer, maar het karton maakte natuurlijk toch deel uit van mijn aankoop. Er kwam al een schaar tevoorschijn, maar gelukkig kon ik duidelijk maken dat ik het niet erg vond om zonder het kartonnetje te vertrekken.

Wederom deed ik een poging om de doos op te pakken, maar wederom werd me dat belet. De verkoper tilde de doos op en liep naar de uitgang. Twee anderen hielden de deur open, ik wees welke auto de onze was, de verkoper zette de doos netjes op de achterbank, waide en kapunkrapte en zo vertrokken we anderhalf uur na binnenkomst met onze printer. Zonder cd-printhulpstuk, maar wél getest. Oh ja, en zonder het gevraagde extra setje inkt.

Tijdens het wachten voel je de ongeduld-stress regelmatig opborrelen. Als Nederlanders zijn we immers niet meer gewend om te moeten wachten in een winkel. Maar dan herinner je jezelf eraan dat je jezelf had beloofd om je bij elke (in onze ogen) onlogica onvoorwaardelijk neer te leggen. En uiteindelijk besef je dat er een verkoper, een tester, een hulp-inpakker en een servicedeskmevrouw bezig zijn om jouw aankoop in orde te maken. Én dat je helemaal geen haast hebt. In Nederland is de service voor de klant afgeschaft; hier is het misschien wat te veel van het goede. Ik weet wel waar mijn voorkeur naar uit gaat.