‘Happy meals’ in het Thaise tehuis voor daklozen

Het tehuis voor daklozen in provinciehoofdstad Prachuap Khiri Khan herbergt ruim 300 personen. De meesten zijn geestelijk en/of lichamelijk gehandicapt, maar we treffen er ook hiv-geïnfecteerden, voormalige bedelaars, zwervers en zelfs enkele vondelingen die van straat zijn geplukt. Mensen met het Down-syndroom zijn ruim vertegenwoordigd.

Rijp en groen, verstoten door de samenleving, met minimale verzorging en weinig kans op genezing. Wie het Home for the Destitute binnengaat, laat vrijwel alle hoop varen.

Met twee auto’s rijden we van Hua Hin naar dit tehuis in Prachuap, om wat broodnodig eten en drinken te brengen, mede namens de Lions clubs in IJsselmonde en Hua Hin. De circa 300 bewoners van dit uitgestrekte terrein krijgen dagelijks niet veel meer dan een portie rijst met iets erbij. Voor eten en drinken betaalt de Thaise overheid per persoon per dag 60 baht. Te weinig om lekker van te eten en te veel om van dood te gaan. Een uitgebreide Thaise familie heeft die dag hetzelfde idee opgevat en komt met grote pannen dampend voedsel, flessen cola en wat al niet meer.

Down-agent

Onze aankomst is niet onopgemerkt gebleven en snel worden we omgeven door bewoners die om geld of sigaretten vragen. Het meest opmerkelijk is de man die, deels gekleed in uniform de rol van politieman op zich neemt. Hij onderscheidt zich in weinig van de echte collega, want ook deze Down-agent neemt geld aan… Even opmerkelijk is dat we vaak in het Engels worden aangesproken. Hoe komen de bewoners daar aan?

Eten en drinken wordt op lange tafels uitgestald en zorgvuldig geadministreerd. De bewoners stellen zich op in een lange rij. De discipline is uitmuntend. Niemand dringt voor, ook al omdat de leiding een stevig oogje in het zeil houdt. Eten en drinken wordt vaak weggestopt in de schamele kleding. Wie wat bewaart, heeft immers wat.

Een deel van de bewoners is tevens lichamelijk gehandicapt en zit in aftandse rolstoelen. Zij krijgen eten op stoel en mijn dochter Lizzy kwijt zich uitmuntend van haar taak om elke bewoner een zakje chips te geven.

Kooien

Van de situatie in het woongebouw worden we minder vrolijk. Rijen britsen met smerige bedden, stinkend naar urine, zonder enige privacy of de mogelijkheid je eigen spullen op te bergen. De gebouwen zijn ruim 20 jaar oud en verkeren zo op het oog in goede staat. Maar wat je binnen aantreft, kun je het best snel van je netvlies vegen.

Daarnaast bevinden zich de ‘kooien’, een stuk of drie. Daar zitten bewoners die ‘ongehoorzaam’ zijn of onhandelbaar. Dat zijn ze soms als ze te veel alcohol achter de kiezen hebben. De bewoners mogen namelijk wel het terrein af en sommigen verdienen zelfs een paar baht bij door zich te verhuren aan omliggende bedrijfjes. Wellicht is de discipline van de bewoners te verklaren uit de dreiging met de ‘kooien’…

Ons bezoek wordt afgesloten met optredens van een flink aantal bewoners die voor ons een liedje zingen of een dansje doen. En daarvoor een paar baht in ontvangst mogen nemen. Ik voel wat plaatsvervangende schaamte opkomen. Tot slot zingen alle bewoners in koor Happy Birthday voor ons en worden we uitgezwaaid.

We hebben op ons genomen om te zorgen voor een stuk of tien rolstoelen. De volgende keer hopen we, met hulp van sponsors, de bewoners wederom een feestmaaltijd te bezorgen. Een keer per maand moet toch kunnen?