Waar ik hier normaal steeds in min of meer ware woorden over anderen roddel, wil ik dat nu een keer over mezelf doen. Een intieme onthulling. Bitterballen zullen natuurlijk meteen roepen dat ze geen boodschap hebben aan mijn persoonlijke zelfverheerlijking. Het zij zo.
TB gaat volgens hun bij voorkeur (en liefst uitsluitend) immers over grondbezit voor farangs, inhalige schoonfamilie, al dan niet zonnige eilanden en stranden, visum- en belastingperikelen en of Nederland nu wel of niet zijn prachtige ambassade moet verpatsen om wat gaten in het overheidsbudget mee te vullen. En laten we vooral de (tegenvallende) kwaliteit van de medische zorg en de kosten daarvoor niet vergeten.
Hoe past deze inzending dan binnen het narratieve geheel van de geijkte forum paden? Nou, heel goed eigenlijk en wel om twee redenen: 1. ik ben zelf part-time farang en 2. het thema is mij eigenlijk indirect aangereikt door de vlijtige redactie van TB, waar een zekere P. met regelmaat (naast de promotie voor inname van allerhande gezonde preparaten) fysieke zelfdisciplinering aandraagt als de ultieme levensverlenger. Meer specifiek het beoefenen van krachttraining voor als je broze lichaam door ouderdom dreigt te verkruimelen. Of om dat tijdig te voorkomen.
Als part-time bewoner van het land van cocosmelk en honing had ik op ‘aanraden’ van dit forum dan ook al een flinke set zware spullen aangeschaft om in de ongekoelde logeerkamer van ons optrekje in Udon mijn spieren te martelen. Deed ik in NL immers ook al jaren zo niet decennia lang.
Maar in de Thaise hitte was het geen onverdeeld succes, daar kon ook een daarvoor speciaal aangeschafte semi-professionele ventilator niks aan veranderen. Mijn hartslag liep flink op evenals het gebons waarmee het levenspompje in mijn borst klopte daar op mijn rubberen vloertegels. Mijn vrouw en schoonmoeder begonnen al te twijfelen of ik mijn leven nu verlengde of juist inkortte met dat moeizame metaalgekletter.
Daarbij nodigen mijn Temu spullen ook niet echt uit om ze te gebruiken. Alles wiebelt en wankelt en ik eigenlijk ook en dat is een waardeloze, gevaarlijke paring.
Nochtans ben ik het roerend eens met de vele bronnen die de redactie aandraagt om krachttraining te verkiezen boven duursporten. Als je al zo nodig die keuze zou moeten maken; allebei is natuurlijk nog beter. Maar combineren valt mij in Thailand zwaar, want de hitte in mijn krachthonk manifesteert zich net zo goed buiten, wat joggen bepaald geen pretje maakt. Al zie ik anderen, waaronder mijn liefje slechts licht zwetend ‘rappe’ rondjes draaien om ‘ons’ meertje.
Men jogt er daar lekker onbevangen op los, kennelijk volledig onberoerd door de hoge temperaturen en een luchtvochtigheid die een kikker spontaan terug doet verlangen naar zijn dagen als kikkervisje.
Sportieve lezers kennen het circuit; je kunt er ook omheen fietsen, maar ik zag wel eens een onvrijwillige salto van een plaatselijke Leontien van Moorsel, die vervolgens niet meer opstond, dus dat raad ik niemand aan.
De meeste lopers zijn er natuurlijk aanzienlijk jonger en fitter dan deze ondergetekende ‘atleet’ en wegen per stuk niet meer dan één been van mij. Bij wijze van spreken dan; mijn torso is immers meer ontwikkeld dan mijn onderdanen. Genetisch bepaald, want ik skip eigenlijk nooit ‘legday’; toen niet en nu ook niet.
Dus hoe euforisch ik ook was toen de spullen thuis werden afgeleverd door Kerry, zo groot was de deceptie toen ik enkele weken later nagenoeg onverrichter zake weer huiswaarts keerde. Naar mijn eveneens ongebruikte Basic-fit abonnement.
Voorlopig bleef het ook ongebruikt, want de weg terug naar het krachthonk is geplaveid met vele obstakels. Overwegend of zelfs volledig mentale barrières, maar het resultaat is hetzelfde. En weer las ik hier en ook daar weleens dat ik toch beter gewichten kon gaan optillen, bijvoorbeeld op de dagen dat mijn vrouwtje in Kerkrade en wijde omgeving rondjes natuur ging draaien van wel 15 of 20 kilometers lang. Een stoere schildpad is ze, maar dat was ik ook in mijn gloriedagen. Naar het gemakzuchtige credo: Hardlopers zijn doodlopers.
En dan ga je maar lijdzaam zitten afwachten in je TV-fauteuil of iets of iemand je daar nog uit kan slepen. Je abonnement en de sportieve oproepen vanuit TB negerend.
Totdat ik twee maandjes geleden een appje kreeg van mijn 15-jarige kleinzoon die twee straten verderop woont. “Opa, heb je zin om met mij naar Basic-fit te gaan?”
Ja, dat had ik wel en de teerling was geworpen. Gedurende zijn gehele meivakantie gingen we wel 3 keer per week naar het krachtfiliaal een paar honderd meter verderop en langzaam wende mijn atrofische en obese lijf aan de regelmatige torturen, totdat deze langzaam begonnen over te gaan in een vorm van masochistisch genot, zoals alleen beoefenaars van krachtsport dit kunnen ondervinden en waarbij zelfs de chronische spierpijnen als een positief bijproduct worden ervaren. Een ander bijkomend en fijn neveneffect is om de spiermentor van je kleinzoon te kunnen uithangen. Ik zeg het nu wat ironisch, want dat valt hier nogal goed, maar het is werkelijk fijn, vooral omdat ik normaliter niet zo’n actieve opa ben. Eentje die de mooiste jaren van zijn kleinkinderen TV kijkend mist, zeg maar. Ook al wonen ze letterlijk om de hoek. Maar dat is een ander verhaal.
En toen was de schoolvakantie voorbij.
Wonder boven wonder hadden de afgelopen weken echter al een transformatie in mij teweeggebracht. Nog niet zozeer in mijn lijf, maar wel in mijn brein. Als een brave Pavlov-hond had ik een soort van conditionering opgelopen, waardoor ik spontaan ging watertanden bij de gedachte aan een ritje naar de gym.
En nu, dus die paar weekjes later ga ik nog steeds iedere tweede dag aan de slag daar. Het lijkt weer onderdeel van mijn agenda, van mijn leven geworden te zijn. Een enkele keer met mijn kleinzoon, die ècht een drukke (school-) agenda heeft en ook met mijn vrouw die onlangs Thaise Sara zag en daarom best graag wat kracht in het bovenlijf ziet zitten. Of ik ga alleen, met evenveel plezier.
Hoe kan dat nu, zo’n snelle omslag in het leven? Zijn het de dopamines, serotonines, of endorfines? De spieren die de hangende oma vleeslellen aan de onderkant van de bovenarm weer wat in het fatsoen trekken? De wat oprechtere gang of de blik in de spiegel waar de buik langzaam terrein verliest ten opzichte van de borst? Of is het gewoon de trots dat men de inwendige luie hond in de noten heeft geschopt en zichzelf ontworsteld aan de verlammende greep van de TV bank met Netflix op het netvlies?
Een mix. Aangewakkerd door externe motivatoren. Ik ben ze dan ook dankbaar: Mijn kleinzoon, mijn sportieve vrouwtje, P. van de redactie, mijn walgelijke spiegelbeeld, de alsmaar groeiende jeans, die langzamerhand een dorpscircus zouden kunnen huisvesten.
Een stelletje positieve blaasbalgen die als een team van coaches allemaal samen inbliezen op een gloeiend kooltje dat ergens nog diep in mij smeulde. Waarvoor ik mijzelf ook wel een beetje dankbaar ben.
Een mix van machtige krachten, aangevoerd door dat eeuwig aanwezige en soms jarenlang sluimerende ‘bodybuilding’ virus in mijzelf. Nooit bedoeld geweest om de wedstrijdsport te gaan domineren, maar gewoon om mijzelf meer te kunnen waarderen: de sterke en gezonde Rick. Voor zover sport daar invloed op heeft, uiteraard. Het is nooit te laat voor een doorstart (behalve als het er te laat voor is, wat nooit uit te sluiten valt). Dus, aan de slag, luie TB-donders! Vandaag nog! Als ik het kan, kunnen jullie het ook!
Mens sana in corpore sano, yeah!
———————————————
Dit artikel is 1.357 keer bekeken
———————————————
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 66 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Blijven bewegen als de jaren vorderen is wat iedere arts/medisch specialist en fysiotherapeut met nadruk adviseert. Als op een haar na 80-jarige hou ik me ook aan dat advies: ik zit nog regelmatig voor een 100 km ritje op de fiets, en nee, géén e-bike. In NL door de vlakke polders, in TH rondom Chiang Rai. Kracht- en duurtraining – twee vliegen in één klap. Kan het iedereen aanbevelen!
Ik heb mezelf de routine aangeleerd om om de twee dagen ongeveer twee uur te fietsen op de hometrainer. In combinatie met een gezond en evenwichtig voedingspatroon heeft dat er in de voorbije drie maanden voor gezorgd dat ik al 10 kilogram ben afgevallen.
Intussen ben ik heel tevreden met het resultaat en zit ik dicht bij mijn streefgewicht. Deze gezonde levensstijl voelt haalbaar aan en ik ben vast van plan om ze ook op lange termijn vol te houden.
Misschien is dit wel het juiste moment om krachttraining te overwegen als aanvulling op het fietsen. Het zou kunnen helpen om mijn lichaam nog beter te ondersteunen en mijn vooruitgang verder te optimaliseren. Iets om zeker eens goed over na te denken.
Jezegtdat je al10 kgbent afgevallen, hoeveel woog enwat is je streefgewicht
Ik herken de moeite ook om te sporten en kan gerust toegeven dat ik een hekel aan de sportschool heb. Wat ik graag doe is zwemmen en besefte dat dit zo mijn weg tot bewegen is. Bij het verbouwen van het huis hier in Thailand heb ik daar rekening mee gehouden en had met moeite budget voor een zwembad van 12m, genoeg om baantjes te trekken.
Ik had de mazzel dat wij de verbouwing konden doen tijdens, of net na Corona. De aannemers hier in Hua hin, hadden weinig werk en dat leverde een gunstige aanbesteding op. Ik denk dat ik drie jaar later het dubbele zou betalen.
Dus bijna elke dag ruim een uur zwemmen. In de ochtend doe ik meestal een zetje van 150 buikspier oefeningen, gecombineerd met wat oefeningen voor rug en nek. Verder heb ik twee gewichtjes, waarmee ik elke dag 10 minuten mee train, dit gecombineerd met wat squats. Dat laatse houdt de knieën sterk en sinds ik deze doe nooit geen last van knieën meer.
Als ik het eten een beetje in toom houdt val ik stukje bij beetje nog af ook. In NL ging ik veel lopen, maar daar vind ik het hier zeker in de warme periode te heet voor. Dus heb ik op deze wijze een manier gevonden om in beweging te blijven.
Succes met bewegen zou ik zeggen.
Wandel twee keer per dag dertig minuten en zwem regelmatig wekelijks wat rondjes in het zwembad A 400 meter totaal. Zit voor de rest ook niet stil.
Eet ‘normaal’ en drink niet meer van die goudgele rakker.
Het buikje blijft stevig protesteren dat het onzin is met mijn 70 lentes.
Normaal volgens Google-info bij ‘oude mannen’, mijn vrouw denkt daar anders over.
Heb een normaal BMI.
Denk dat je toch ook je beperkingen moet weten als ‘oud’ mens zijnde.
Ik herken het Nong Prajak public park op de foto. Zelf loop ik een paar keer per week rondom het Nong Bua Park (Udonthani), is een net even wat korter rondje en dichterbij huis. Daarnaast 2 x per week naar de FightClub MuayThai Udonthani voor wat kracht oefeningen. De vechtsport laat ik links liggen, ben ik net even de oud voor.
Dit alles houd me fit en hopelijk lang gezond. Daarnaast kan ik met een gerust gevoel genieten van mijn dagelijkse biertje.
Ik kan een beetje bewegen iedereen wel adviseren.
jammer ,dat niemand verteld over bepaalde leeftijd en voorheen gewicht en gewicht van nu en welk eetpatroon ervoor heeft gezorgt dat men is afgevallen waar deze colom over gaat.
ikzelf ben 61 jaar oud en 178 cm ,2 jaar geleden was ik 140 kilo met 2x ziekenhuisopname
suikerwaarde 420 gemeten ik weet niet wat de europese waarde is maar was kantje boord in het ziekenhuis.
Momenteel gaat het beter alleen gebit boven totaal 3 kiezen waarvan 2 met gaten helaas kan financieel niet naar de tandarts
Maar mijn gewicht is momenteel 110 kilo door intermitting fasting,12.00 smiddags 4 zachtgekookte eieren.
1700 groente broccoli of asperge met wat kip of rundvlees gekookt geen plantaardige olie gebruiken wat zeer slecht voor je is en geen rijst want daar word je dik van wanneer je niet voldoende beweegt.
Ik drink 2 liter water per dag en een halve liter zwarte koffie
Tevens voor de darmflora elke week 1 liter griese yougurt.
momenteel loop ik elke dag in het Nongthinpark in Nongkai smorgens 06.00 30 minuten
namiddag 30 minuten
streefgewicht is 79 kilo
groetjes peter uit nongkhai
Peter, in mijn reactie hierboven had ik – nu nog 79 jaar jong – het niet over gewichtsverlies, want dat speelt bij mij geen rol. Heb jouw lengte en weeg al jaren tussen de 72 en 74 kg. 20 jaar geleden was dat 4 – 6 kg méér. Dus ik fiets niet intensief om af te vallen of het gewicht op peil te houden, maar omdat ik er ontzettend veel plezier in heb. De rest is een bonus.
beste peter,
mooi zo een open stukje te lezen.
van obesitas klasse 3 —-naar obesitas klasse 1 vind ik een geweldige prestatie.
imo is 75 kilo net ietsje veiliger,ivm het jo-jo efect.
peter probeer eens te “bakken” in water,kan wel. maar voeg voordat het zwart gaat worden water toe.
volkoren rijst,of zilvervlies rijst eet ik met maate , en uit de supermarkt met toegevoegde zaden.
magere yogurt eet ik veel,met aardbeien en bessen uit de diepvries.
succes
Krachttraining, sportscholen, ik heb het allemaal geprobeerd in Nederland nadat ik niet meer mee kon op het voetbalveld, maar ik vind het zo verschrikkelijk saai.
Wandelen doe ik met mijn Nederlandse zwager, en ik heb twee houten batjes met plastic ballen gekocht, waar we iedere namiddag ons mee uitleven, dus elke dag ruim een uur bewegen, ben perfect op gewicht en kan rustig een biertje drinken.
Tot 2012 was ik zeker 5 x per week in de sportschool te vinden, (had met mijn werk te maken), en tot 2016 te Korat had ik thuis een fitnessfiets en een crosstrainer staan. Krachttraining deed ik thuis met gewichten en een fitnessbank. Vanwege familiale omstandigheden waren we tot 2022 weer in NL en opnieuw een jaarabonnement bij een sportschool te Ridderkerk. Terug in TH, nu te CHM vanaf ’22, weer volledig aan de bak in de volledig ingerichte sportfaciliteit van onze moobaan, zo goed als elke dag weer. Wat opvalt is dan geen enkele Thai in de faciliteit te bekennen valt. We zijn er van diverse nationaliteit, incluis China en Birma, maar geen Thai, op geen enkel moment van de dag, op geen enkele dag van de week. Af en toe een Thai lady op een afvallige fiets in de buurt wat kleefrijst halend, soms een Thai yaay wandelend met een hondje.
Kennelijk heeft de Thai een hekel aan sporten want mijn vrouw krijg ik ook niet mee. Ze zegt dat ik verslaafd ben aan sporten. Klopt ook wel, als ik meer dan een dag oversla, word ik onrustig. Afkick!