De originele Siamese tweeling

Chang and Eng Bunker (Foto: Wikipedia)

Een Siamese tweeling is de naam voor een tweeling, waarvan de twee individuen bij de geboorte aan elkaar vast zitten.

De verbinding kan variëren van een klein stuk (bind)weefsel dat de lichamen ergens verbindt tot het gemeenschappelijk hebben van een of meer lichaamsdelen. Er bestaan twee theorieën over het ontstaan. Volgens de ene theorie splitst de bevruchte eicel zich niet volledig. Volgens de meer geaccepteerde theorie splitst de eicel zich volledig, maar vormen stamcellen onbedoeld een verbinding tussen de beide organismen.

Er zijn heel veel gevallen van Siamese tweelingen bekend, maar Nederland heeft echter ooit maar één Siamese tweeling gekend, in 1953, Folkje en Tjitske. Ze waren met de buiken aan elkaar vergroeid, maar vanaf de geboorte functioneerden beide lichamen volkomen los van elkaar. Ze wogen samen dertien pond bij de geboorte en de artsen stelden direct na de geboorte al vast dat ze een goede kans hadden om gescheiden te worden. De vergroeiing die hen verbond besloeg slechts een oppervlakte van 7 centimeter. De operatie verliep succesvol.

De bekendste Siamese tweeling is natuurlijk de originele tweeling uit – toen nog Siam* – waardoor ook de uitdrukking Siamese Tweeling is ontstaan. De twee broers Eng en Chang werden in de 19de eeuw beroemdheden in Europa en Amerika. Zij werden in 1811 in een hardwerkende boerenfamilie geboren en in 1824 door een Engelse koopman, Robert Hunter, ontdekt. “Zijn oog viel op een vreemd voorwerp dat zich door het water bewoog,” verhaalt een Amerikaanse missionaris, Dan Bradley Beach. “Het was een wezen dat bleek twee hoofden te hebben, vier armen en vier benen, die alle in perfecte harmonie met elkaar bewogen. Mijnheer Hunter zag, dat het object een nabijgelegen boot klom en tot zijn verbazing besefte hij dat hij keek naar twee kleine jongens die met elkaar verbonden waren.”

Mr. Hunter zag de commerciële mogelijkheden van het vertonen van Eng en Chang, zoals hij ze noemde en nadat hij de moeder en de Thaise autoriteiten had overtuigd, verlieten zij in april 1929 hun vaderland om er nooit terug te keren. Miljoenen westerlingen aanschouwden deze tweeling en door hun optreden hoorden vele mensen ook voor het eerst van het verre koninkrijk Siam.

De volgende 45 jaar reisden de jongens veel om voor een enthousiast publiek op te treden. Zij leerden Engels, dat zij zowel in woord als geschrift vloeiend beheersten en in het algemeen was iedereen, die de tweeling ontmoette onder de indruk van hun charme en intelligentie, om maar niet te spreken over de buitengewone coördinatie waarmee zij tijdens een optreden atletische trucs uithaalden.

Medische studies werden gemaakt en er werd wel een aantal voorstellen gedaan om de dikke weefselband van 22 cm lang en 4 cm dik, waarmee hun buiken met elkaar waren verbonden, te scheiden, maar vanwege te verwachten risico’s werden geen van die voorstellen ooit uitgevoerd. Met de tegenwoordige stand van de medische kennis zou de operatie eenvoudig uit te voeren zijn geweest.

De tweeling werd uiteindelijk Amerikaanse staatsburgers en vestigden zich in North Carolina, waar zij met twee zusters, Sarah eAdelaide Yates, trouwden. Deze onconventionele huwelijken waren naar omstandigheden gelukkig te noemen. Chang en Adelaide kregen tien kinderen en Eng en Sarah zelfs twaalf. Ze woonden niet bij elkaar, maar in aparte woningen, die een kilometer van elkaar verwijderd waren. Gedurende 25 jaar woonde de tweeling afwisselend drie dagen bij de ene vrouw en drie dagen bij de andere.

Chang werd ernstig ziek in 1874 en stierf aan de gevolgen bronchitis, waarna Eng 5 dagen later bezweek, voordat een operatie hen alsnog kon scheiden. Zij werden begraven op de Doper begraafplaats in White Plains, North Carolina, om daar later te worden vergezeld door hun vrouwen. Men zegt, dat er momenteel meer dan duizend nakomelingen van hen nog steeds in de Verenigde Staten wonen, een aantal van hen in zelfs in dezelfde wijk waar Eng en Chang hun laatste jaren sleten.

*Siam is de oude naam van Thailand. Deze werd gebruikt tot 24 juni 1939 en wederom van 8 september 1945 tot 20 juli 1949.