‘Hoe ik in Thailand de tijd verloor en Sue vond’
Ik ben officieel bejaard, althans, volgens mijn paspoort. Er zijn dagen dat ik mij hooguit vijftig voel, tot mijn knieën zachtjes protesteren bij het opstaan. Maar meestal vergeet ik het, want hier in het noorden van Thailand, lijkt de tijd minder streng te tikken.
Mijn vrouw Sue, aanzienlijk jonger dan ik, dartelt als de ochtendwind door het leven. Wij wonen samen in ons huisje dat door het groen wordt omhelsd, alsof de natuur zelf ons niet meer laat gaan. Bananenbomen, wilde orchideeën en die eeuwige geur van vochtige aarde, het is alsof de tuin ons steeds fluistert: blijf nog maar even.
In het dorp kijken ze soms even op, zoals men opkijkt wanneer een tropische vogel plots het pad kruist. Men fluistert: ‘Hij zou haar vader kunnen zijn,’ of erger nog: ‘haar grootvader’. Maar Sue lacht daar om, en ik glimlach met haar mee. In het Westen zou men ons wellicht aankijken alsof ik haar had gewonnen bij een tombola. Hier kijkt men slechts op als ik, als enige, op blote voeten in de tuin sta. Terwijl zij, wijzer in haar eenvoud, slippers draagt.
Wij vullen elkaar aan zoals de dag de nacht aanvult. Ik breng haar ervaring, geduld en een zekere rust, die ik in mijn jeugd niet bezat. En zij brengt lichtheid. Waar ik, als schrijver van deze verhaaltjes, nog wel eens verzink in gedachten, starend naar de bodem van mijn koffiekop alsof daar antwoorden liggen, haalt zij mij moeiteloos terug. Soms met een hand op mijn schouder, soms met niets meer dan een blik.
En de voordelen? Die zijn er, voor wie ze wil zien. Ik bied haar stabiliteit, het woord dat men in chiquere kringen pleegt te gebruiken, maar ik noem het gewoon een vaste bodem. Zij brengt energie, vitaliteit en levenslust die mij soms dwingt mijn vermoeide ledematen van de bank te heffen. En telkens als ik denk dat ik haar begeleid door het leven, ontdek ik dat zij mij evenzeer begeleidt. Zij leert mij hoe je in het moment leeft, hoe je lacht om kleine dingen, bijvoorbeeld om de manier waarop ik telkens mijn leesbril op mijn hoofd parkeer en vervolgens door het huis loop, zoekend naar dat verdomde ding.
In Thailand kijkt men minder naar de jaartallen en meer naar de balans tussen mensen. Hier ben ik niet de oude Europeaan die een jonge vrouw heeft, maar gewoon de man van Sue. En zij is, in de ogen van het dorp, de vrouw die haar echtgenoot met toewijding rijst en mango’s brengt. Er is hier minder tijd voor cynisme; de zon schijnt te fel om schaduwen lang te laten duren.
Soms vraag ik mij af of wij niet beiden op een listige manier de tijd hebben bedrogen. Alsof zij, met haar jeugdigheid, wat jaren van mijn schouders heeft geplukt. En ik, met mijn kalmte, haar toekomst wat rust heb gegeven.
Misschien is dat het geheim. Wij vechten niet tegen de tijd, wij dansen ermee mee. Tussen de bomen, onder de slingerende lianen en met de gekko’s als publiek. En als de avond valt, zij aan zij op de veranda, is het alsof wij beiden begrijpen wat zo weinig mensen werkelijk zien: dat leeftijd slechts een voetnoot is in het grote boek van het leven…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Mooi man. Goede keus gemaakt, of gewoon mazzel gehad met de dame.
Over brillen gesproken: Ook ik ben altijd mijn leesbril kwijt. Als ik daar weer eens over klaagde keek mijn ex-vriendin (Thai) altijd als eerste in de koelkast. In zeker de helft van de gevallen lag mijn bril daar inderdaad.
Hoe die daar iedere keer terecht kwam begrijp ik nog steds niet. Zo oud en verstrooid ben ik toch niet. Of wel?
Zoals zovaak, wederom een mooi geschreven verhaal. Petje af.
Het is een mooi en lief vogelpoep verhaal om velen ouderen “hier en nu” een fijn of een deceptie gevoelen te bezorgen.. Ik zou het niet zo schrijven. Ik zou het intiem houden en het moment ter plekke aldaar celebreren als het alles echt zo is.
Ik hoop dat veel ouderen tegen de 80., zoals ik zelf de wijsheid en het ervaren van de jaren hebben, en beseffen dat de brug van discrepantie tussen niet alleen leeftijden, maar ook de fysieke en de mentale factoren, enorm grote verschillen veroorzakeb, die niet zomaar even door een verhaal van leeftijdsloosheid geslecht kunnen zijn.
Als tijdloosheid het panacea is dan kunnen er weer volop sprookjes worden geschreven. Ik heb de moraal van dit Farang Kee Nok sprookje nog niet kunnen zien anders dan dat “de vogelpoepjes” nog lang en gelukkig voort leefden.
Veel Thaise vrouwen blijven tegenwoordig ongetrouwd. Ook aantrekkelijke en goed opgeleide vrouwen. Willen ze geen vaste partner meer of zijn ze kritischer geworden? Zelf denk ik dat veel Thaise vrouwen inderdaad kritischer geworden zijn.
Als een jonge vrouw een (veel) oudere man als partner kiest, hoeft dat niet te betekenen dat ze het voor geld doet, uit wanhoop, en dat ze haar kritische instelling heeft verloren.
Als er sprake is van wederzijds respect, waardering, geborgenheid, genegenheid of zelfs van liefde, dan is er naar mijn mening helemaal niets tegen een dergelijke relatie. Maar zelfs als daar geen sprake van is, dan kan dat voor beide partners geen ideale maar desondanks toch een aanvaardbare (zakelijke) optie zijn. Huwelijken en andere verbintenissen zijn nu eenmaal lang niet altijd ideaal, ook niet met partners van dezelfde leeftijd.
een hart verwarmend verhaal. DANK DANK
Hoe ik door het lezen van deze post mijn tijd in pijnlijke extase verloor. Ik moet eerlijk zeggen: door emoties bevangen had ik dat verdomde ding van mijn betraande ogen weggegooid. Geen petje af maar mijn hoge hoed af voor jou, Farang Kee Nok, werkelijk wie doet het jou na?
Chapeau !!! Ik denk dat er veel Farangs jaloers zijn op u maar daarom geven ze het nog niet toe.