‘De dag dat ik besloot te blijven’
Het was geen bijzondere dag. Er stond geen zonsverduistering op het programma, de buffels deden wat buffels doen (wat dat precies inhoudt, blijft een raadsel) en de ventilator in mijn kamer maakte dat bedaarde klakkende geluid dat je alleen hoort wanneer je jezelf probeert te begrijpen.
Ik zat op de veranda met een kop lauwe koffie, het soort koffie dat nooit warm is, maar wel trouw. Voor mij lag het veld, loom en onverschillig. In de verte stond een oude vrouw haar bezem schuin in het gras te planten, alsof ze daarmee de aarde bijeenhield. Dat beeld bleef hangen. Niet vanwege de vrouw, noch de bezem, maar vanwege de gedachte dat alles precies klopte, zonder dat iemand wist waarom.
En ik dacht: waarom zou ik eigenlijk nog weggaan?
In Nederland had ik spullen. Een jas met knopen die ik nooit vastmaakte. Een bankrekening die altijd net geen zorgen gaf, maar ook nooit geruststelde. En een agenda waarin alles stond, behalve wat ik voelde.
Hier had ik weinig. Een paar shirts, een brommer die officieel van mijn zwager is, en een vrouw die ‘ja’ zegt door stil te blijven.
De eerste jaren zei ik nog dat het tijdelijk was. Ik sprak over ‘overgangsperiodes’ en ‘tussenstations’, alsof het leven een intercity was en ik bij elk perron moest uitstappen om te kijken of ik daar hoorde. Maar ergens tussen de mango-oogst en het begin van het regenseizoen verloor ik dat gevoel van onderweg zijn.
Er was geen moment van grote beslissing. Geen dramatische tempelklok die precies op het juiste moment luidde, geen wijs gezegde van een monnik die in diepzinnige stilte thee inschonk. Het sloop erin, zoals mieren in een zak suiker: onopgemerkt, maar definitief.
Die dag, als ik haar zo mag noemen, zat ik gewoon op de veranda. Een hond liep voorbij, schijnbaar op weg naar niets. De lucht had dat matte blauw dat je pas opmerkt als je niet meer kijkt. En ik wist ineens: dit is het dus. Geen fanfare, geen klapperend doek. Alleen de zachte zekerheid van blijven.
Ik besloot niet meer weg te gaan. En vreemd genoeg voelde dat niet als een keuze, maar als het herstellen van een vergissing. Alsof ik mezelf jarenlang had wijsgemaakt dat het elders beter zou zijn, terwijl het ‘elders’ al die tijd onder mijn voeten lag.
De oude vrouw met de bezem liep terug naar haar hutje. Ze keek niet op. Ze hoefde niets te zeggen.
Ik ook niet…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Was die beslissing na 28 jaar gemaakt of was dat voordat je er 28 jaar woonde? Hoe lang duurde het voordat die beslissing kwam?
Een typisch Nederlands vraagje en waar de schrijver geen verantwoording over hoeft af te leggen ook als je de schrijver kent.
Flauwekul, waarom zou ik dat niet mogen vragen? En welke verantwoording zou hij moeten afleggen? Heb ik een conventie geschonden? Ik wist niet eens dat dat typisch Nederlands was. Ik was gewoon nieuwsgierig.
De auteur antwoordt zo wie zo toch bijna nooit. Dat doen columnisten in de krant ook niet. Zo zal ik dan waarschijnlijk ook nooit te weten komen waar hij zijn sigaren haalt.
Vragen mag altijd maar het is wat mij betreft wel een typisch Nederlands trekje uit de tijd dat de pastoor ging vragen wanneer er nou eens kinderen in een gezin zouden komen.
In Azië en wellicht nog meer werelddelen wordt dat als ongemakkelijk gezien en dat heeft alles met privacy te maken. Dat is de ongeschreven regel die sommige niet kunnen of willen begrijpen.
Van vragen stellen kan je leren maar het gaat wel om de vragen die er echt toedoen want daar zit de nuance of het privacy overschrijdend is voor degene aan wie de vraag gesteld wordt.
Berusting! Maar met een goed glas whisky en een sigaar! Aan whisky komen zal nog wel lukken daar in de rijstvelden. Maar sigaren? Waar koopt u die? Ik spreek als deskundige. Ex sigaren roker. De sigaren die ik meenam uit NL werden klef door het klimaat. Of opgeeist door Thais die het ook eens wilden proberen. Over de longen natuurlijk dus na 2 trekken belandt zon dure sigaar onder een plastic slipper. Pats. Niet lekker. Ik probeerde het nog een tijdje met sigaren uit Myanmar. Helaas. Ik heb het opgegeven. Thailand is geen land voor sigaren rokers.
Jammer dat je al uit pure armoede vermoed ik EX- sigaren roker bent geworden, Omar.
Anders zou ik zeggen ga eens een weekje naar https://churchills.asia/
Het lijkt een beetje op een club waar meer gebeurt als alle sigaren van heel de wereld met een goed gevuld glas kunnen genieten.
De Gallery ziet er goddelijk uit.
Gewoon kopen kan ook, in de schemer dan wel.
The Cabinet Room, for privacy, comfort and private events, klinkt als een spannend jongensboek.
Dankbaar voor Uw uit het ware leven. Zo herkenbaar en keuze bevestigend. 82 en nog elke dag gbewust van mijn beslissing.
wat ik voelde maar niet kon realiseren. Ik wens Kee Nok nog vele mooie jaren.
Wiel
Fijn geschreven…
Wat een heerlijk en eerlijk verhaal. Van genoten.
FKN is en blijft de HM van TB!
Oh, ZO prachtig geschreven. De ervaring al waardevol en dan ook nog eens die briljante formulering ervan. Inspirerend, hoopgevend. Dank!
Moderator: plaatsen we niet omdat het onleesbaar is door verkeerd gebruik van leestekens.