‘De koning die geen honger meer had’; een volksverhaal van Lao Folktales    

De Pathet Lao heeft volksverhalen gebruikt in de propaganda tegen de  zittende heersers. Dit verhaal is een aanklacht. Een koning die niet meer kan eten omdat hij teveel heeft, en het volk dat armoe en honger lijdt, is prima propaganda. 

‘Luister nou, ik heb helemaal geen honger’ zei de koning. 

Het paleis was in rep en roer. De koks hadden het fijnste van het fijnste  op tafel gezet maar de koning lustte er geen hap van. Schotels met  gegrilde kip, laab, varkenshaas en meer: ze stonden allemaal koud te worden. De koning kéék er niet eens naar…

‘Ik heb gewoon geen honger!’ verzuchtte de koning. ‘Iemand zal toch wel weten hoe ik mijn honger terug krijg?’ ‘Zeker, en die persoon ben ik! Ik weet kruiden te staan waarmee u zeker uw honger weer terugkrijgt.’ zei Xieng Mieng. ‘En welke kruiden zijn dat dan wel?’ vroeg de koning. ‘Het is het blad van een speciale boom en die staat diep in het woud.’ ‘OK! Neem een van mijn lijfwachten mee en breng die kruiden zo snel mogelijk hier. Ga nu!’

‘Nee, dat gaat niet. Jammer genoeg werken die kruiden alleen als je het blad direct na het plukken opeet. Maar geen probleem, Majesteit. Ik breng u er zelf heen. We gaan morgen. Vraagt u svp de koks wat eten voor mij te maken voor onderweg.’

Op zoek naar kruiden die hongerig maken

En dus verlieten de koning en Xieng Mieng het paleis op weg naar de heuvels. Xieng Mieng droeg een mand met eten: kleefrijst en gegrilde kip uit de paleiskeuken. Ze kwamen langs rijstvelden en door bossen op weg naar de heuvels. ‘Zijn we er al?’ zei de koning. ‘Nee, het is een heel eind weg.’

Ze liepen en liepen en ondertussen klom de zon aan de hemel. De koning, die zelden sportte, liep te puffen en te blazen. Hij stopte regelmatig om een slok water te drinken uit de beek langs het pad. En zijn maag begon te knorren….

Dan staat de zon hoog aan de hemel. ‘Zijn we er al?’ ‘Nee nee, het is nog een heel eind weg. Ik krijg er honger van!’ zei Xieng Mieng. Ze gingen even zitten langs de weg en Xieng Mieng haalde een vette kippenpoot uit het mandje.

‘Geef mij er ook een.’ zei de koning. ‘Geen sprake van. Zo vlak voor die kruiden mag je niet eten. Dan verliest het blad zijn kracht.’ Xieng Mieng haalde het vlees van de kippenpoot af en schrokte het naar binnen. ‘Lekker zeg! Dit is wel de beste kip die ik heb geproefd!’ Hij gooide de kippenpoot in het bos en liet tenslotte een flinke boer. ‘Wat hebt u een goeie koks in de paleiskeuken, Majesteit. En wat jammer nou dat u nu niks mag eten. Laten we maar gaan en die boom zoeken.’ 

Dieper en dieper het bos in en de koning kreeg steeds meer honger. Hij zocht naar fruit in de bomen en naar struiken met bessen en vroeg tenslotte de rest van de kip aan Xieng Mieng. ‘Nee. Als u nu eet krijgt u nooit meer uw honger en eetlust terug.’ En ze liepen verder tot Xieng Mieng ineens pijn aan zijn schouder kreeg. ‘O, wat een pijn!’ ‘Wat heb je?’ ‘Nee Majesteit, ’t is niks…’ Maar even later had hij weer pijn en zette de mand met eten op de grond.

‘Ik draag de mand wel voor je tot jouw pijn voorbij is’ zei de koning. ‘OK dan; dank u. En probeer niet die heerlijke kip te ruiken….’ Maar bij de volgende rustpauze ging het mis. Ineens had de koning een vette kippenpoot in zijn mond gestopt! ‘Nee, eet dat nou niet!’ Maar de poot was al verdwenen.

‘Wel, majesteit, het beste medicijn om te eten is gewoon honger. U hebt iedere dag zo’n overdaad op tafel dat u nooit honger hebt gekend. Dat kruid bestaat helemaal niet.’ Des duivels was de koning. Maar de honger was sterker dan zijn woede en hij at de rest van de kip op plus een flinke bak met kleefrijst….

Bron: Lao Folktales (1995). Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.