Thailand in een notendopje

In het Nederlandse nieuws van afgelopen weekend verscheen het bericht over een noodlottig busongeluk in de Filipijnen, waarbij een jonge Nederlandse vrouw, Anne van de Ven uit Vorstenbosch, om het leven kwam en haar reisgenote Annemiek Verwegen zwaargewond werd.

Anne (26 jaar) was bezig met een wereldreis, die haar al naar heel wat landen had gevoerd. Eerst een aantal landen in Zuid-Amerika en nu was Azië het reisdoel. Zij schreef uitgebreide verslagen over haar reizen, die op “Waarbenjij.nu” werden geplaatst.

Het zijn boeiende verhalen waaruit blijkt hoe gelukkig ze was tijdens de bezoeken aan die landen en het plezier van haar belevenissen straalt van die verslagen af. Hoewel zij vele landen bezocht en genoot van alles wat het land te bieden had, was haar motto voor de reis: “Het is niet de bestemming, die mijn reis maakt, het zijn de mensen, die ik er ontmoet.”

In het najaar van 2013 bezocht Anne ook Thailand en trok van noord naar zuid gedurende twee maanden. Over Thailand schreef zij drie reisverslagen en als eerbetoon aan haar hier een fragment uit haar verhaal “Thailand in een notendopje”:

Ik zit in Bangkok, heb een bucket op schoot en kijk gefascineerd naar alle ladyboys die aan een paal hangen met een strakke latex outfit om hun slanke lijf. 

Ik drink Chang in Koh Phangan. De live band speelt `s werelds prachtigste liedjes met gigantisch veel passie en plezier terwijl ik de enige ben in de bar. De dansvloer is van mij!

Ik zit in Pai. We chillen op een kleine veranda bij de bungalow van een jongen uit Hamburg; versierd met tattoo`s en gezegend met fantastische verhalen. Hij zingt zijn boeiende levensverhalen. De bierfles is zijn microfoon, de joint zijn ontspanning en wij zijn publiek. Pure cabaret.

Ik zit in Ayutthaya op de avondmarkt met Roti in mijn handen en luister hoe er een poging wordt gedaan zuivere noten uit de speakers te laten klinken. Mensen met een beperking proberen hier wat geld te verdienen en wisselen elkaar keurig af.

Ik sta in Chiang Mai en besef me dat ik het enige Westerse meisje in deze club ben. Alle Westerse mannen zitten vastgeplakt aan een Thais meisje. Alleen als er met de knip wordt getrokken worden die acties geaccepteerd door de meisjes en een man negeren of afkeuren wordt met gemak door ze gedaan.

Ik bevind me middenin de prostitutie. Ik voel (figuurlijk) erg mee met de meisjes en verlaat de club. Zoals ik andere plekken verliet waar ik zeer trieste, arme, gehandicapte, hopeloze, wanhopige en dakloze mensen trof. Meer dan een glimlach als blijk van liefde en een kleine donatie gaf ik niet. Maar toch namen zij meer van mij dan ze zich zullen beseffen.

Ik heb mijn PADI Open Water in Koh Tao gehaald. Mijn gevoel ging van down to earth, up in space terwijl ik me onder zeelevel bevond. Horen zonder te luisteren. Praten zonder te spreken. Alleen zijn maar toch samen. Ultieme rust. Het geluid van de stilte, zoals mijn helden Simon en Garfunkel zeggen. Ik voel de plankton op me zitten en daal 22 meter. Ik word omringd door kleurrijke scholen vissen in helder blauw water. De ene vis nog mooier dan de ander, nog groter dan de ander. Ik geloof het feit meteen dat we meer over het leven op de maan weten dan over het leven in de oceaan.

Later geniet ik in mijn hangmat met een verse sinaasappelsap van de zonsondergang. Ik volg met mijn ogen de krabben op het strand en voor het eerst in mijn leven zie ik een vliegende vis die zich boven het water verplaatst. Mijn eenmansfeestje lijkt compleet als ik later om de maan een halo zie. Levenskunst!

Ik heb in Koh Panghan over zandbanken gelopen en geknuffeld met een lieve, kleine Thai.

Ik heb de meest fantastische zonsondergang gezien in Koh Samui naast de Grandfather rock (rots in de vorm van een rampetamp/ sergeant- majoor/ jongeheer ofwel het mannelijke geslachtsapparaat)

Ik heb een hele familie wilde apen bij me op een klein bootje gehad in Krabi onderweg naar mijn klimavontuur op Railey beach.

Ik heb salsales gekregen onder de volle maan op het strand van Koh Phi Phi en heb al deze indrukken verwerkt op Koh Lanta, waar ik op een scootertje reed met mijn paarse helm en bij elke reggae bar stopte om te genieten van het uitzicht op de blauwe Andaman en omliggende eilanden. Natuurlijk was elke stop weer een reden voor een culinair Thais hoogstandje.

De Thaise keuken is zo gigantisch goed en uiterst voortreffelijk dat ik zelfs als ontbijt Thais at, als snack rijstkoekjes en ’s avonds (na allerlei curry’s en verse fruitsappen) werd vergezeld door typische Thaise dranken als Hong Thong, rijstwijn of een lekkere Chang.

Ik at wereldberoemde pannenkoeken van Mr. Ali in Koh Tao tot schorpioenen op Khao San Road terwijl, volgens mij, ’s werelds grootste kakkerlakken om me heen circuleerden. Overheerlijke sushi in Pai tot een bananenloempia in Chang Mai.

Ik nam een komkommermasker in Ayutthaya en mango sticky rice op de avondmarkt in Krabi. Overheerlijke mosselen in Koh Samui tot krentenbrood van de 7/11. Men moet namelijk eten wat men lust en lijden wat men kan.

Niets is voor altijd dus zo komt er na twee maanden Thailand een eind. Volgens de Chinezen zijn alle wegen goed voor diegene die niet weet waar hij naartoe wilt. Iene, miene, mutte.. Ik kies daarom maar voor het onbekende Maleisië! En wellicht is er voor Maleisië ook niet meer nodig dan slechts een oprechte glimlach om verliefd te worden op dat land”

Het verhaal is nog veel langer en net als de twee andere reisverslagen over Thailand boeiend en leuk geschreven. Het verhaal van de dag van het ongeval zal nooit geschreven worden, de wereldreis van Anne is abrupt en tragisch beëindigd.

Wij wensen Annemiek van harte spoedige beterschap en familie, kennissen en vrienden van Anne sterkte in de komende tijd.

Rust zacht Anne.