Een stempel, een koninkrijk voor een stempel…

Het Nederlandse paspoort van dochter Lizzy (6) verloopt in de loop van 2017. Bij het aanvragen moeten vader en (Thaise) moeder hun gezicht laten zien op de ambassade in Bangkok. Uiteraard voorzien van de benodigde papieren.

Lizzy’s moeder woont in een gat, tussen Udon Thani en Nongkhai. En ikzelf met dochter in Hua Hin. Dat is dus een mijl op zeven als de moeder speciaal voor de aanvraag naar Bangkok moet komen.

Het (on)geluk wilde dat ze twee dagen naar Hua Hin kwam om haar dochter op te zoeken. Ik dacht slim te zijn door het formulier ‘Toestemming ouder(s) voor minderjarige aanvrager(s)’ te printen en in te vullen. Dat zou de moeder een reis naar de Thaise hoofdstad besparen.

Daarvoor is een kopie nodig van haar paspoort, gestempeld door een notaris, een gemeenteambtenaar of een politieman. Ten teken dat de kopie overeenkomt met het origineel. Geen probleem, zou u denken?

Omdat we toch in Hua Hin moesten zijn, met vriendin, paspoort en kopie naar het politiebureau. Daar ontspon zich op de eerste etage een discussie die er op neerkwam dat de politie geen stempels had. Volgens de moeder van Lizzy was het probleem echter dat zij, eigenaar van het paspoort er niet bij was. Dus nog een keer terug, maar met hetzelfde resultaat. We moesten ons maar wenden tot Immigration. Ook daar wilde de dienstdoende ambtenaar niet stempelen.

Ik belde vervolgens naar de ambassade om het probleem voor te leggen. Een vriendelijke Nederlandssprekende jongeman hield mij ruim een kwartier in de wacht omdat hij het antwoord moest navragen. Of ik niet naar een grotere stad met een groter politiebureau kon gaan? Blijkbaar nog nooit van Hua Hin gehoord. Ja, dat waren nu eenmaal de voorwaarden om een Nederlands paspoort te krijgen.

Op het formulier van de ambassade staat dat de stempel ook de verkrijgen is op de amphur, het gemeentehuis. De volgende ochtend daar dus heen, terwijl het zachtjes begon te regenen. Nee, we moesten in het gebouw aan de overkant van het kruispunt zijn. Het humeur van Lizzy’s moeder zakte onder het nulpunt van deze onzin. Dat werd nog erger toen we ook daar bot vingen. Ze begreep niet dat ik haar overal gezichtsverlies liet lijden voor een paspoort. Het Thaise paspoort is immers een fluitje van een cent.

De tijd was inmiddels te kort om naar een notaris op zoek te gaan. Dus moet ze volgend jaar toch maar naar Bangkok reizen.

Wordt vervolgd, want de echte aanvraag moet nog worden gedaan.