Pattaya een jaar later: Dag Russen, welkom Indiers

Van Bangkok op weg naar Pattaya vraag ik mij af wat er in het voormalige vissersplaatsje anders zou zijn dan een jaar geleden. In ieder geval de Skyline zo blijkt, steeds meer hoge gebouwen verschijnen er aan de horizon.

Wij strijken neer op onze vertrouwde stek op Soi Boakaow. Deze buurt spreekt mij aan omdat er vooral expats rondlopen en veel minder toeristen. Het zijn nogal markante persoonlijkheden die je er tegenkomt. Wanneer ik naar zo’n doorleefde kop kijk, zie je dat het mensen zijn met een verhaal. Avonturiers, zeevarenden, oud-militairen, bikers, gelukzoekers, voortvluchtigen, vrouwenjagers en andere types die zich niet willen aanpassen aan de maatschappij. De maatschappij moet zich maar aanpassen aan hun. Ze hebben de rust gevonden in Pattaya, een smeltkroes van nationaliteiten en onaangepaste figuren, waar zij zichzelf kunnen zijn zonder dat iemand zich er aan stoort. Ik kan er van genieten.

Tot mijn vreugde is er in Pattaya niet veel veranderd. Leng Kee serveert nog steeds heerlijke ‘roasted duck’, de Bamboo bar en de Beer Garden aan het begin bij Walking Street ogen vertrouwd. En deze beroemde straat zelf is er ook nog steeds, gelukkig maar. Wel zie je nieuwe etablissementen verschijnen die soms ook weer even snel verdwijnen.

Als muziekliefhebber kom ik in Pattaya en zeker op Walking Street aan mijn trekken. Overal live-bandjes die leuke muziek maken. De Hot Tuna Bar was zaterdagavond een verademing omdat Lam Morison er speelde. Dit is de Thaise Jimi Hendrix en de beste man is werkelijk fenomenaal op zijn gitaar. Ga er kijken want dat moet je gezien en gehoord hebben.

Wat verder nog opvalt is dat de Russen grotendeels uit het straatbeeld zijn verdwenen. Je ziet links en recht nog wel een Russische tent maar veel minder dan voorheen. Het lijkt alsof de Indiërs in dat gat zijn gesprongen. Tony’s disco is van Russische danstent nu getransformeerd naar een Indiase discotheek. De schoorsteen moet immers wel blijven roken.

Leuk is ook de Isaanse danstent rechts aan het begin van Walking Street (zie foto hierboven). Het bekende beeld van schaars geklede dames op een podium die hopeloos uit de maat huppelen en een band die de Isaanse songs oorverdovend over het publiek uitstort. Mijn vriendin vond het prachtig en swingde mee, tja toen kon ik natuurlijk niet achterblijven. Het bleef nog lang onrustig die nacht…

Een bezoekje eerder die dag aan Tony’s Gym op Soi Boakaow gaf ook verrassende inzichten. Ik had mijn sportkleding meegenomen naar Thailand dus de sportschool lonkte. Voor 120 baht mocht ik gebruik maken van de apparatuur die mij minsten 40 jaar oud leek. Maar alles werkte naar behoren en ik kon er prima trainen. De aanwezigen bij deze Gym zal je ook niet overal aantreffen. Er liep een groep spierbundels rond die gezamenlijk zeker goed waren voor 200 jaar aan gevangenisstraf, desondanks was de sfeer gemoedelijk en wordt iedere bezoeker met respect behandeld.

Gisteravond met mijn lief een bezoekje gebracht aan Megabreak. Daar even met Bert (Gringo) gezellig bijgekletst onder het genot van een biertje. Vervolgens toch maar weer even naar Walking Street.

Zuid-Pattaya blijft in mijn ogen uniek in de wereld. Waar tref je zoveel vertier aan op een paar vierkante kilometer? Als je van uitgaan en muziek houdt moet je zeker Pattaya bezoeken. De sfeer is er gemoedelijk en gezellig, ik vermaak mij er dan ook prima.

Nog een nachtje en wij vertrekken richten Hua Hin.