De meeste mensen die bekend zijn met dit land zullen het erover eens zijn, dat Thailand in vele opzichten een land is van tegenstellingen. Van persoonlijke vrijheid en politieke beperkingen, van de oosterse overtuigingen en westerse verwachtingen en het onmiskenbare botsen van het oude tegen nieuwe Thailand, kan vrij paradoxaal zijn.
Op zich is daar niets mis mee, want dat is juist waarom we van Thailand houden, maar af en toe gebeurt er iets, dat volkomen in strijd is met ons vooroordeel over ‘Thainess’, dat het stof tot nadenken geeft.
Eén van de kwesties waarmee ik worstel is de waarde die men in Thailand hecht aan een individueel leven. Ik vind het moeilijk mij te verzoenen met het idee, dat Thaise mensen een tastbare toewijding tonen als het om familie of de gemeenschap, waarin zij wonen, gaat en daarnaast een buitengewone apathie laten zien in de richting van leven en dood van anderen.
Soms voelt het aan alsof de expat gemeenschap (waaronder ikzelf) er bijna iets frivools in zien, als iemand het leven verliest. Zeker, de dood is overal, maar in Thailand lijkt het de gewoonste zaak van de wereld. Verkeersongevallen, zelfmoorden, moorden voortkomend uit gezichtsverlies. Een lichaam dat in de rivier drijft, het zijn alledaagse verhalen, waarvan de lijken – weliswaar onherkenbaar gemaakt – op vele websites getoond worden. Weer een farang dood gevonden onderaan een condo of hotel? Wie kijkt er van op? Weer 12 mensen verpletterd in een minivan crash? We vragen ons af welke dwaas nog met vertrouwen zijn leven waagt aan de eigenzinnigheid van een minivan-chauffeur. Waarom kan het ons niets schelen? Is een leven in Thailand minder waard dan in het Westen?
Een dode in het verkeer is niet uitzonderlijk
Verkeersdoden zijn zo frustrerend gebruikelijk in Thailand, dat het nieuws daarover blijkbaar geen enkel schokeffect teweeg brengt. Er zijn dagelijks 80 doden in het verkeer, waardoor het Koninkrijk net iets beter is dan Libië.
Ik rijd geen auto in Thailand maar gebruik, net zo als ik in Londen gewend was, een taxi voor mijn regelmatig vervoer. Noem het naïef, maar in een Londense taxi voelde ik mij meestal redelijk veilig en ik was er ook vrijwel zeker van, dat de chauffeur mij keurig naar mijn bestemming zou rijden. Er zijn wel uitzonderingen, maar toch wordt je leven nooit roekeloos in gevaar gebracht
Hier in Bangkok ben ik al aangenaam verrast als de veiligheidsgordel goed werkt en voel mij dan haast verplicht om mijn fooi te verhogen. Als ik met taxi de snelweg op moet, meestal dan naar het vliegveld, maak ik mij meer zorgen over het bijna onvermijdelijke vooruitzicht van roekeloze snelheidsovertredingen dan over de komende vlucht. Veel taxichauffeurs in Bangkok zijn geweldig, velen ook niet, en het is dan ook meer dan eens gebeurd, dat ik het gevoel kreeg, dat mijn veiligheid als passagier – en dus mijn leven – minder prioriteit had dan de snelheid, die de chauffeur hanteerde om mij naar mijn bestemming te brengen.
Ik heb er al vaker met anderen over gesproken, en de reactie van Thais en expats is ofwel een schouderophalen of één of andere variant op “zo gaat dat nu eenmaal in dit land”.
Het aantal doden, dat tijdens de feestdagen rondom Nieuwjaar en het Songkran Festival valt, wordt wel gepubliceerd en toegeschreven aan “de 7 gevaarlijke dagen”. Tijdens de rest van het jaar is een dodelijk ongeluk gewoon pech!
Wordt het leven van rijke Thais hoger gewaardeerd dan dat van hun slachtoffer(s)?
Twee recente incidenten komen mij hierbij voor de geest. Het eerste is het verkeersongeval in 2012, waarbij een politieman om het leven kwam, veroorzaakt door een kleinzoon van de miljardair oprichter van Redbull en de tweede betreft het ongeval waarbij de minderjarige dochter van een opmerkelijke Hi-So familie met een auto een busje aanreed met als gevolg 9 doden en 7 gewonden. De overeenkomst van deze twee gevallen is, dat geen van de schuldigen de gevangenis is ingegaan.
De eerste heeft een forse schadevergoeding betaald, maar is nooit berecht voor gevaarlijk rijgedrag en een aanklacht voor te hard rijden werd geseponeerd vanwege verjaring. De andere werd aanvankelijk veroordeeld tot twee jaar in de gevangenis, dat later werd opgeschort en teruggebracht tot 48 uur taakstraf per jaar gedurende vier jaar.
Wat de weerzin tegen haar heeft doen oplaaien is de foto, die direct na de crash is genomen. Het spreekt boekdelen over haar schijnbare onverschilligheid in de situatie. Men moet niet vergeten, dat het meisje pas 16 jaar oud was.
Maar het onontkoombare feit in beide gevallen is dat mensen hun leven verloren, terwijl de twee schuldigen weinig van hun eigen leven hebben terug gegeven voor hun wandaden.
Lijkenpikkers
Ik gebruik de term lijkenpikkers om te verwijzen naar de Thaise en Engelse media in dit land, die de verslagen van ongevallen illustreren met wazige foto’s van de lijken. De fotografen worden waarschijnlijk tegen een vergoeding getipt door de politie. Sprong van een gebouw? De foto van een verpletterd lichaam staat binnen het uur online. Een hartaanval in een hotelkamer? Yep, als het een buitenlander betreft wordt de foto van het lijk als snel via Twitter verspreid.
Aanvankelijk was ik er door geschokt, maar inmiddels ben ik er vrij ongevoelig voor, net als – neem ik aan – de meeste mensen die regelmatig naar het nieuws en sociale media kijken. En toch, vind ik de foto’s nog altijd onnodig schokkend en zelfs potentieel gevaarlijk. Men vergeet makkelijk, dat we niet in een vacuüm wonen. Familieleden en vrienden van de slachtoffers willen echt niet geconfronteerd worden met dit soort beelden. Ik ken iemand die zichzelf doodde door van een gebouw te springen. Het was een tragedie en ik was niet bereid om het lijk online te gaan zien. Die foto’s staan er slechts op voor het genot van internet voyeurs.
Immers, wat is het punt? Deze foto’s niet worden gebruikt om de lezers te informeren, ze worden gebruikt voor een korte-termijn uitbarsting van eigen belang. Het is porno van de dood, alleen goed voor het ontmenselijken van de persoon achter het nieuws.
Moeten we ons ‘leven’ in het Westen dan koesteren?
Afgezien van het bovenstaande gedrag, is het moeilijk te ontkennen dat, van dag tot dag, Thaise mensen zichtbaar waarde hechten aan het leven. Er is een echt gevoel van gemeenschap hier en dat mensen zorgen voor hun naasten en medemensen, niet op afstand zoals in het Westen. Ik zie regelmatig Thais geld geven aan bedelaars, gehandicapten en iets kopen bij die kleine onooglijke stalletjes langs de weg, waar ik gewoonlijk de andere kant op kijk en mijn weg vervolg. Zij zorgen onvoorwaardelijk voor hun familie en zetten hun ouders niet in een bejaardentehuis, zodra ze voor hun eigen kinderen moeten zorgen. Er is een tastbaar gevoel dat het leven – in ieder geval het leven van de mensen in eigen kring – zeer waardevol is.
Misschien koesteren we het leven in het Westen te veel. Zeker, wij zien geen wazige lijken op ons scherm als we naar het nieuws op BBC kijken en we voelen ons redelijk veilig als we aan het verkeer deelnemen. Maar mijn gedachte is toch, dat wij veel minder een gemeenschap vormen, waarbij de zorg en de waarde van het leven niet te vergelijken is met wat ik hier in Thailand zie
In het Westen verzanden we in de stress en egoïsme van het dagelijks leven, waarbij we geen interesse hebben voor het leven van anderen om ons heen. We mopperen over een bedelaar, die het lef heeft om geld te vragen, wij vinden dat maar hinderlijk. Onze bejaarde ouders stoppen we weg in bejaardenhuizen en de depressie die ons leven vertroebelt leidt tot pijnlijke scheidingen, een verhuizing naar Thailand en dan na een paar jaar springen we uit een condo in Pattaya. .
De cirkel van het leven, hè?
Nergens is het perfect, niet in Thailand en zeker niet in het Westen, maar het is zeker leerzaam om te zien hoe twee werelden met elkaar botsen.
Bron: een artikel van Steph Johnson, zij is de uitgever van What’s On Sukhumvit
De dood heeft voor de meeste westerse mensen iets van een totaal einde van alles maar voor de Thai hoort het bij het Leven en zeker als je in karma gelooft. Geld en/of een machtspositie maakt onrecht weer recht waardoor je in Thailand veel onrecht ziet zoals in het artikel wordt beschreven.
Mooie beschrijving. kan me erin vinden.
Dank voor deze beschouwing 🙂
Thailand kent -in tegenstelling tot Nederland- een beperkt of geen sociaal stelsel; geen uitkeringen en pensioenen. Men is dus, veel meer dan in Nederland, op de familie aangewezen wanneer men van z’n ‘oude-dag’ wenst te genieten of ziek is. Of dat laatste beter is, of mooier, laat ik over aan de beschouwer.
Een Nederlandse bedelaar -voor zover je die tegenkomt- is vaak een mens met een psychiatrisch verleden die echter, net als elke Nederlander, recht heeft op een uitkering die het minimumbestaan garandeert. Nederlanders weten dat uiteraard en kijken daarom wat vreemd naar zo’n snuiter.
Ik zie overigens in beide landen gemeenschapszin.
In Thailand in familieverband, in Nederland, d.m.v. de sociale wetgeving, in algemene zin.
Wat die verkeersongelukken in Thailand betreft en vooral dan de straffen die daarvoor al dan niet worden geëist zou ik wat Nederland betreft willen verwijzen naar de Grondwet: de eerste regel luidt dat iedereen gelijk is voor de wet en geen rechter die daarvan afwijkt. Leden van het Nederlands Koninklijk Huis krijgen, net als ieder andere burger, gewoon een boete voor foutparkeren mocht zich dat voordoen.
Of in Thailand ook iedereen gelijk is voor de wet en hoe men dat hier in de grondwet omschrijft (bestaat die overigens en heeft de Thai überhaupt grondwettelijke rechten?) weet ik helaas niet.
Trouwens, er zijn amper nog bejaardenhuizen in Nederland, de laatsten sluiten momenteel.
Ouderen wensen zo lang mogelijk zelfstandig te wonen en willen niet hun kinderen tot last zijn; daar zet men persoonlijk en maatschappelijk op in.
goed verhaal. Weinig aan toe te voegen. Stof tot nadenken
Een stukje wat verschillende vraagtekens oproept en eveneens om reacties vraagt. Vanuit een “boeddha” houding wordt er anders met de dood omgegaan dan in het westen. Hetzelfde fenomeen doet zich ook voor in de Arabische wereld. Daarbij wordt niet gesuggereerd dat het bij de nabestaanden niet minder intens beleefd zou worden. Het sociale aspect is aanwezig, maar men is ook keihard t.o.v.elkaar. Vrouwen, die hun kind achterlaten bij oma en met de noorderzon vertrekken.Mannen, die hun vrouwen in elkaar slaan en de omgeving, die zich er vooral niet mee willen bemoeien. Conflicten in het verkeer, op scholen of in dorpen, waar vrij snel geschoten wordt. Mensen hebben niet veel geld om elkaar te kunnen helpen en met lenen beginnen de problemen. Het grote verschil tussen rijk en arm. Rijken, die overal mee wegkomen met geld of omdat het “verjaard” is. Als een “rechtsgang” blijft voort slepen tot het verjaard is, dan is dat ook een “uitkomst”. Veel opvang van straatkinderen door Farangs, zoals recent weer in Pattaya door de nieuwe HHNFT ( zie http://www.hhnft.org.)Welke sociale mogelijkheden biedt de Thaise samenleving voor deze kinderen?
Zomaar een paar ervaringen, die een indruk geven over de Thaise samenleving. Natuurlijk zijn ook een aantal positieve zaken te benoemen. Dit was slechts een reactie op het stukje of Thailand wel zo’n sociaal land is.
Dat de Thai toewijding tonen bij de dood van iemand uit de familie of leefgemeenschap lijkt me een normale gang van zaken, en gelet op de grootte van familie- en kenissenkring, in combinatie met het relatief hoge aantal niet-natuurlijke overledenen, mag aangenomen worden dat ze hieraan hun handen vol hebben. Je kunt je tenslotte niet het leed van de hele wereld aantrekken, waarmee dan ook de betrekkelijke apathie ten opzichte van overleden ‘anderen’ verklaard is.
In het Westen is dat anders. Door de kleinere gezinnen, lossere familiebanden en individualistische levenswijze, en het feit dat er minder niet-natuurlijke overledenen zijn, komen we nauwelijks nog met de dood en rouwverwerking in aanraking. Ik zou bijna zeggen: ‘Te weinig’.
Bij het minste of geringste worden daarom kringgesprekken gehouden, de programmering op radio en tv wordt aangepast, er worden zowel fysieke als digitale condoleanceregisters opengesteld, stille tochten en herdenkingen georganiseerd, benefietwedstrijden gespeeld, herdenkingsmonumenten opgericht, documentaires gemaakt, stichtingen voor slachtoffers en nabestaanden in het leven geroepen en massaal stroomt het publiek toe. Veelal wildvreemden.
Doodgaan in Nederland is niet normaal meer. Of toch?
@ FransAmsterdam
Zo, probleem opgelost! De schrijfster van het Engelse origineel vond haar artikel slechts “stof tot nadenken”, maar wij Nederlanders hoeven nergens over na te denken, want wij hebben overal een verklaring voor en anders hebben we er wel een mening over.
Ik overweeg nog om jouw pasklare antwoord terug te vertalen in het Engels en aan die mevrouw te sturen, wordt zij beslist wijzer van! Of toch maar niet?
Wel een leuk plan. Zal ik een concept-vertaling maken?
vreems artikel, geet andere stof tot nadenken dan de schrijver bedoeld. Al eeuwenlang heeft ´het westen´ weinig respect getoond voor niet westerlingen. Zie hun gedrag als kolonialisten over de hele wereld, de slavenhandel, WO II (Japan waar twee grote ´militaire kampen´op een atoombom werden getrakteerd) en de jaren erna in zuid oost Azie (Indonesia, Birma, Korea, Cambodja en Vietnam), de Arabische wereld o.a Palestina en de nieuw gevormde staten (kijk op de wereldkaart en zie de opvallende recht grenzen, getrokken met een lineaal door moegedronken militairen ongeacht de historische grenzen), een strijd die onder de noemer van de Arabische lente de laatste jaren weer is opgestookt vanuit eigenbelang en waarin de westerse wereld het moet opnemen tegen zijn eigen wapens, die de jaren ervoor rijkelijk werden verspreid onde hun toenmalige ´bondgenoten´. Wanneer zal de zomer aanbreken ? Waarschijnlijk als het westerse bommengeweld het woestijngebied hebben uitgebreid en duizenden onschuldige burgers hun leven hebben moeten opofferen.
En wij vinden het met woorden allemaal heel erg en gaan over tot de orde van de dag.
En als er dan een paar westerlingen omkomen vanwege wraakreacties dan staat de hele wereld op z´n kop, is iedereen ontdaan, hoe durven ze die gore terroristen, beesten zijn het, zo maar onschuldige burgers zo raken en tegelijk onze normen en waarden, die we zo nadrukkelijk proberen op te dringen aan de hele wereld, gewoon omdat ze zo geweld(dad)ig zijn.
Er komen meer onschuldige mensen, die hieraan proberen te ontkomen, om. We kijken geschot toe en gaan over tot de orde van de dag en zoeken wegen om de toestromen in te dammen, terwijl de hoofdschuldigen zich op de achtergrond houden en weigeren de slachtoffers van hun slachtpartijen te hulp te schieten. Dat zou olie op het vuur gooien zijn en het gaat juist om die smerige olie.
Dan zijn een paar verkeersdoden of een expat meer of minder niets om je druk over te maken.
Ik wil graag alleen reageren op de aanhef.
Gesproken wordt over de ‘politieke beperkingen’ alhier in Thailand.
DIT is nu real dutch thinking.
Het feit dat er een geweldige regeerder aan de macht is die Thailand schoonveegt
en normen en waarden in een hoog vaandel heeft, is DAT beperking……..? En dat dit tot in de kleinste uithoeken wordt uitgedragen in een zeer hoog tempo, is dat beperking?
Juist daardoor krijgen mensen de ECHTE vrijheid meer terug dan voorheen.
Mensen zijn weer gelukkig met een LEVEN.
KhunBram.
De president Prayut had het gisteravond op TV in zijn betoog nog onder anderen over de mentaliteit van veel Thaise mensen die zeer te wensen overlaat. De wijze van omgang met elkaar en het voor elkaar over hebben om maar eens wat te noemen. Kennelijk is het nodig om het hier over te hebben, want veel is er nog dat niet goed te praten is ook in Thailand.
Ik zat gisteren nog bij een restaurantje en redelijk wat Thaise mensen kwamen daar eveneens eten en arriveerden daar met de hele familie op de motorbike. Ook de kleintjes van een paar jaar oud, zonder helm en we kennen de taferelen inmiddels wel. Nee de zorg voor elkaar is goed geregeld en dat er af en toe eens wat mis gaat het is all in the game. We kunnen niet allemaal oud worden is kennelijk het gedachtengoed. Mogelijk is de armoede ook een factor van betekenis en daardoor de uitzichtloosheid van het leven. Het grijpen naar de fles (the love of alcohol) is mogelijk een verklaring voor het vernietigende gedrag van een groot aantal Thaise mensen.