Stuwdammen veroorzaken meer problemen dan ze oplossen
De knieval ‘we hebben dammen nodig om overstromingen te voorkomen’ is volledig naïef en foutief. Grote dammen veroorzaken meer problemen dan ze oplossen.
Dit schrijft Warren Y Brockelman, die voor de Wereldbank de ecologische gevolgen van de Kaeng Sua Ten dam bestudeerde, in Bangkok Post. Evenals Sanitsuda Ekachai (zie mijn artikel De kleur van geld is allesbehalve groen) wast hij minister Plodprasop Suraswadi, die onlangs een pleidooi voor de dam hield, de oren.
De minister zei dat de regering milieuonderzoeken zou laten doen, maar Brockelman wijst erop dat de milieugevolgen en het nut van de dam al tot vervelens toe zijn onderzocht, ook in de periode dat Plodprasop directeur-generaal was van het Royal Forest Department. Die onderzoeken werden uitgevoerd door de forest inventory division van het Royal Forest Department, TEAM Consulting Engineers Co, Chiang Mai University, Food and Agricultural Organisation, Mahidol University en Wereldbank. De Wereldbank weigerde op basis van enkele aanvullende studies een lening voor het project.
Teak, palissander, vis en andere dieren: ze lopen allemaal gevaar
Waar gaat het om? De Kaeng Sua Ten dam is gepland in de Yom rivier met een stuwmeer van 65 vierkante kilometer in het Mae Yom National Park. De belangrijkste ecologische waarde van dat gebied is een natuurlijk teakbos, het grootste en rijkste van het land. Bomen zijn weliswaar al in het verleden gekapt, waardoor er nog maar weinig bomen staan met een diameter van meer dan 500 cm, maar het bos heeft een hoge regeneratie potentie, waardoor het – wanneer het wordt beschermd – kan herstellen.
Andere ecologische factoren waar Brockelman op wijst zijn de aanwezigheid van palissander en ander hardhout, de migratie van vis in de Yom rivier en de diersoorten die gevaar lopen door de aanleg van de dam, zoals de green peafowl, green imperial pidgeon en Asian wild dog.
Maar Brockelman legt vooral uitgebreid en gedocumenteerd uit in zijn artikel dat de dam niet het probleem van overstromingen en droogte oplost. Dat deel van het artikel laat ik onvermeld; het is weliswaar helder, maar nogal technisch en uitgebreid. Wie ervoor belangstelling heeft, kan het gehele pleidooi vinden op de website van de krant.
Het artikel draagt als kop de verzuchting ‘It’s time to lay the Kaeng Sua Ten Dam project to rest’. Aan het eind schrijft Brockelman dat hij bijna alle geloof heeft verloren in de mogelijkheid met een rationele analyse het regeringsbeleid op het gebied van dammen te beïnvloeden, want zakelijke belangen zullen prevaleren. Dus gerust is hij niet op een laatste rustplaats voor de dam.
(Bron: Bangkok Post, 14 februari 2013)
Plodprasop krankzinnig noemen zou een belediging zijn voor krankzinnigen. Een jaar geleden passeerde hij al de revue in onderstaande TB column van mijn hand.:
https://www.thailandblog.nl/column/gekken-en-dwazen/
Het Mae Yom National Park ligt, bij wijze van spreken, naast onze deur. Vorig jaar zijn we er omstreeks deze tijd doorheen gereden. Ik moet eerlijk zeggen dat er niet iets bijzonders te zien was. De attractie daar is blijkbaar het dobberen in een grote autoband over de rivier maar dan moet er wel water in staan, dat is om deze tijd niet het geval.
De green peafowl (pavo muticus) heb ik niet gezien. Logisch het dier is vrij zeldzaam. Dit is overigens geen uil maar een soort pauw, de grootste van alle Thaise vogels.
De green imperial pidgeon (ducula aenea) schijnt nog wel vrij veel voor te komen.
Ik neem aan dat het gebied grote ecologische waarde heeft. En als ik het betoog van de emeritusprofessor goed begrijp lost een dam de wateroverlast problemen van Bangkok niet op. Het plan hinkt bovendien op twee gedachten: irrigatie en waterbeheersing. Terwijl je volgens de professor niet beide doelen tegelijk kunt dienen.
Ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen zo dicht bij mijn huis.