Hoe zou het gaan met Sjaak Spruit?

Sjaak Spruit. Ooit ijscoman bij Hoornse scholen die er een aardige handel in softdrugs bijhad. Ooit ook handelaar in tweedehands auto’s, zijn auto’s stonden in heel Hoorn-Noord. Ooit ook een brievenschrijver uit Thailand waarbij hij namens nietbestaande dames om geld vroeg. Maar Sjakie handelde in Hoorn ooit ook in goud en zilver en op het Jeudje boden zijn meisjes hun diensten aan. Sjaak zag overal wel handel in.

Na een avontuur in Thailand – ik kom daar op terug – keert Sjaak weer terug naar Nederland en bewoont dan een flat in Sneek. Samen met zijn Thaise vrouw en kinderen leeft Sjaak van een uitkering en wil het opnemen voor andere mensen met een klein inkomen. Daarom startte hij de Partij van de Bijstand met enkele bijzondere aktiepunten: Voor 50 cent een biertje of patatje in een sociale bar of sociale snackbar, een voedselbank en gratis internet. Hij doet mee aan de gemeenteraadsverkiezingen voor Sûd-West Fryslân (waar Sneek deel van uit maakt) in november 2010, maar verovert geen zetel. Zijn partij krijgt slechts 97 stemmen, dat wil zeggen 72 stemmen voor de nummer 2 van zijn lijst, zijn Thaise vrouw Yupha en slechts 25 stemmen voor hemzelf als lijsttrekker.

Daarna wordt het stil rondom hem en dat is eigenlijk jammer, want zo’n kleurrijk figuur, die van alles beleefd heeft kom je niet vaak tegen. Het zou mij niet verwonderen als er binnen niet al te lange tijd een boek met zijn levensverhaal verschijnt, dat zonder twijfel een bestseller zal zijn. Google Sjaak Spruit en je vindt enkele zeer interessante sites met nieuws en video’s over hem, die het lezen en bekijken meer dan waard zijn. Hier alvast een voorproefje van wat er allemaal in dat boek te lezen zou zijn:

Sjaak is één van de talrijke kinderen uit de familie Spruit, die in de Drieboomstraat in Hoorn-Noord woont. Het gezin staat niet al te hoog op de sociale ladder, vergelijkbaar met of misschien wel lager dan de filmfamilie Flodder. Nu valt er over elk lid van die familie (vader, moeder en ca. 10 kinderen) wel een verhaal te vertellen, maar ik beperk mij tot Sjaak.

Sjaak’s eerste activiteit lag in de sfeer van de autohandel, zijn voorraad auto’s stond overal verspreid in de buurt geparkeerd en zijn klandizie was overduidelijk afkomstig uit de onderste sociale lagen van de bevolking. Garantie was een onbekend fenomeen voor Sjaak, zodra er was afgerekend was voor hem de zaak afgehandeld, men kon er nooit op terugkomen. Bij eventuele klachten achteraf benadrukte hij steevast, dat hij slechts als bemiddelaar optrad, men voor het betaalde geld nu eenmaal niet te veel mocht verwachten en dat hij vanzelfsprekend niet op de hoogte was van elk detail van de auto.

Tussen de autohandel door zat Sjaak ook in het goud. Men kon bij Sjaak terecht voor de aan- ven verkoop van goud en zilver. De aankopen geschiedden na een “deskundige” taxatie van Sjaak met een indrukwekkende monocle. Na zijn grondig onderzoek kwam Sjaak meestal tot de conclusie, dat het ding bijna geen stuiver waard was, maar omdat hij niet de beroerdste was toch de bereidheid toonde om er een bescheiden vergoeding tegenover te stellen.

Bij verkoop werd hetzelfde onding vervolgens aangeprezen als een een uniek exemplaar waarvan er maar enkele over de hele wereld te krijgen waren. Veel mensen lieten zo’n buitenkansje niet aan zich voorbijgaan en betaalden grif grof geld voor de prachtexemplaren uit de collectie goud en zilver van Sjaak.

In een latere periode werd er in het nieuws veel aandacht besteed aan het gevaar voor een komende nucleaire oorlog. Sjaak zag handel, er was behoefte aan schuilkelders en daarvoor kon men bij Sjaak terecht. Hij verkocht en verhuurde niet-bestaande schuilkelders aan goedgelovige mensen, die alvast bescherming zochten voor het geval van een nucleaire ramp. Sjaak leverde bij deze handel prachtige foto’s van luxueus ingerichte verblijfplaatsen, maar desondanks kreeg hij te maken met enkele klanten, die wantrouwen koesterden. Die onrust groeide wat aan en het Noordhollands Dagblad ging op onderzoek uit en publiceerde deze luchthandel van Sjaak. Einde verhaal.

Maar Sjaak ging probleemloos over op een andere activiteit; de verwenbrache. Op een lokatie aan het Jeudje in Hoorn had Sjaak een pand geschikt gemaakt  om klanten te ontvangen en een vriendin van hem was genegen om deze klanten waar voor hun geld te geven. Naast het verwenpand was een bandenhandel, die al snel met een groot bord hun handel aanprees: “Geen gelul, bij ons koopt u goed spul” Sjaak maakte op geheel eigen wijze reclame voor zijn verwenzaak. Hij reed zeer frequent met zijn ijscowagen door Hoorn en omgeving en menigmaal zat het meisje op de wagen mooi te wezen en geinteresseerden kregen te horen, dat er op het Jeudje nog veel meer te snoepen viel.

Het werd druk aan het Jeudje en Sjaak zag aan de gretigheid van de mannelijke klandizie, dat er meer in deze branche te verdienen viel. Hij creëerde een andere mogelijkheid, namelijk Thaise vrouwen. Hij maakte een soort plakboek vol met foto’s van fraaie Thaise meisjes, waaruit gegadigden een keuze konden maken. Sjaak trad als bemiddelaar op voor deze dames, die – volgens hem – allemaal o zo graag naar Nederland wilden komen om in het huwelijksbootje te stappen. Zo kreeg Sjaak vele klanten, die er veel geld voor over hadden om met een Thaise schone in contact te komen.

Zij kregen brieven (in slecht Engels) en foto’s en het wachten was slechts op de door hen betaalde overtocht, die gek genoeg altijd maar uitbleef. Zo kon het gebeuren, dat er op een gegeven tijdstip 6 mannen met dezelfde foto op Schiphol stonden te wachten op hun toekomstige bruid uit Thailand, die helaas niet aan boord was. Deze “handel” was dermate omvangrijk, het kwam aan de orde in regionale kranten en ook in een televisieprogramma over oplichtingspraktijken. Sjaak werd in dat programma het vuur na aan de schenen gelegd en vertrok kort daarna naar Thailand.

In Bangkok begon hij een hotel annex bordeel, dat de naam van zijn toenmalige geliefde Kanita droeg. Een schamel hotel, dat de naam hotel nauwelijks waardig was, maar toch kreeg Sjaak regelmatig Nederlanders over de vloer. Men kon een kamer bij hem huren per uur om er met een dame uit zijn voorraad een genoeglijk uurtje door te brengen of per nacht.

Sjaak regelde ook alles voor zijn klanten, maar als er iets te regelen was moest dan wel tussen 1 en 3 uur ’s middags. Voor die tijd was hij nog niet wakker en aanspreekbaar en na drie uur zoop hij zich klem, zodat er ook geen verstandig woord meer uitkwam. Op een ander blog vertelde iemand, dat hij ook regelmatig feestjes organiseerde, waarbij dan een dame verloot werdt voor een uurtje pret.

Sjaak veranderde zijn voornaam trouwens in Johan, maar een journalist uit de Noordhollandse regio kwam hem op het spoor om hem wat vragen te stellen over de verdachtmakingen in Nederland. Hij had zich aangemeld bij Hotel Kanika en vroeg Sjaak Spruit te spreken. Onbekend was het antwoord, maar na wat langer aandringen kwam Sjaak tevoorschijn en stelde zich voor als “kamerbediende”. Hij legde de journalist omslachtig en in zwierig Engels uit, dat hij de heer Johan Spruit wel kende, maar helaas, de goede man was op zakenreis elders in Thailand en derhalve niet te spreken. Hij voegde de journalist daarbij nog een vette knipoog toe, maar verder kwam de journalist niet.

Over wat hij verder in Thailand allemaal uitgespookt heeft is helaas weinig bekend, maar mogelijk heeft Hotel Kanika hem niet gebracht wat hij verwacht had of waren er andere omstandigheden, die hem noopten naar Nederland terug te keren. Sjaak vestigt zich in Sneek en is aangewezen op een uitkering. Sjaak die gewend was om eten en drinken tot zich te nemen zonder budgettaire beperkingen komt tot het besef, dat het einde van de maand halen een verschijnsel is, dat hij nooit heeft gekend.

Hij raakt in gesprek met lotgenoten en voor Sjaak wordt het duidelijk, dat er meer voor bijstandstrekkers moet worden gedaan om goedkoper aan eten en drinken te komen. Ook een biertje drinken moet veel goedkoper, dat sprak voor hem vanzelf. Geen enkele politieke partij is geinteresseerd en daarom richt hij de Partij voor de Bijstand op.

Het aanvankelijk op een bierviltje opgetekende partijprogramma kende krachtige punten voor een beter lot van uitkeringsgerechtigden: gratis Wifi internet, gratis kerstpakketten,  sociale bar met bier voor 50 cent, sociale snackbar met patat voor 50 cent, sociale coffeeshop met joints voor 1 Euro. Dit partijprogramma en zijn poster voor de gemeenteraadsverkiezingen trokken uiteraard de aandacht van de gevestigde politiek in Friesland, maar vooral ook van de regionale pers.

Sjaak had zich ingeschreven als Johan, dat hij nodig achtte om niet te worden geconfronteerd met wat hij “jeugdzondes” noemde. Maar de pers wroette voort en ook De Telegraaf besteedde aandacht aan zijn naamsverandering en zijn oplichtingspraktijken in het verleden. Sjaak ging in de tegenaanval en noemde alle “sensatieverhalen” in De Telegraaf een storm in een glas bier.

Ja, er waren wel wat smetjes op zijn verleden, maar hij had toch mooi “wel 1000 Nederlandse mannen aan een kakelverse Thaise bruid gekoppeld. Hij wilde zich laten voorstaan op wat hij gepresteerd had en niet afgerekend worden op wat akkefietjes in het verleden. Die naamsverandering vond hij ook maar van ondergeschikt belang.

De uitslag van die verkiezingen in november 2010 heb ik al eerder genoemd en dat werd dus geen politieke carrière voor Sjaak. Jammer voor hem, want met de vergoedingen voor raad- en commissievergaderingen zou hij zijn uitkering toch mooi hebben kunnen aanvullen. Maar tegenslagen zijn er om overwonnen te worden en Sjaak zal zeker nog andere grootse dingen in gang zetten. We kunnen met een gerust hart achteroverleunen: van Sjaak gaan we nog wel weer horen.

Het verhaal heb ik gemaakt met gebruikmaking van meerdere bronnen op Internet, maar het overgrote deel van de informatie komt van een mooie website over Hoorn-Noord.  Op Utube zijn enkele video’s met Sjaak te zien op Friesland TV en “Man bijt hond” van de NCRV.