Fataal ongeluk op Third Road in Pattaya
Afgelopen nacht rond 12 uur reed ik terug naar huis naar huis in Pattaya Noord via Third Road. Het is rustig, nauwelijks verkeer, waarschijnlijk veel mensen op vakantietripje tijdens dit superlange weekend in Thailand.
Ik moet wat langer wachten bij de stoplichten van Central Road en zie een paar honderd meter verder op al wat opschudding. Tegelijkertijd komen er van alle kanten politieauto’s, rescue-units en ambulances met loeiende sirenes. Waarschijnlijk een ongeluk, denk ik dan.
Ik wordt met het andere verkeer in mijn richting naar de andere rijbaan geleid en passeer de plaats des onheils. Er ligt een dame op de grond, ik zie een beschadigde pick-up en een rijtje motorbikes, dat verspreid over de weg ligt. Hulpverleners zijn bezig met het meisje, zou ze nog leven?
Vanmorgen lees ik dan op de website van PattayOne, dat de 29-jarige Thaise vrouw aan haar verwondingen van dat ongeluk is overleden. Een pick-up met hoge snelheid kon haar niet ontwijken toen zij onverwacht op haar brommer van rijbaan veranderde.
Vertel mij niet, dat het dagelijks gebeurt, ik weet het! Vertel mij niet, dat er jaarlijks duizenden dodelijke slachtoffers in het Thaise verkeer vallen, ik weet het! Vertel mij niet, dat de opvoeding en de verkeersmentaliteit van de Thais moet verbeteren, ik weet het!
Op mijn netvlies zie ik de jonge Thaise dame liggen, mooi gekleed, op weg naar een vriend, op weg naar een feestje, op weg naar huis? Omdat het bij wijze van spreken onder mijn eigen ogen gebeurt, doet het me toch erg veel. Mijn gedachten zijn bij haar en haar familie en vrienden. Ik ben aangeslagen en denk: wordt het dan nooit beter in dit prachtige land?
Zie het nieuwsbericht: pattayaone.net
Raar is dat he, dat zoiets je bijblijft. toen hier in Hua Hin vorige week een Kazachstaan werd overreden door een tuk-tuk reed ik daar ook net langs, vlak nadat het was gebeurd.
Dat gevalletje heeft nog een aantal dagen door mijn hoofd gespookt naderhand. En ook nu denk ik er weer aan.
Inderdaad, het gebeurt zo vaak. Maar altijd weer zijn er nabestaanden die hun geliefden missen. Zijn er mensen voor het leven getraumatiseerd misschien. Zijn er betrokkenen die denken “wat als”…
Het blijft altijd triest als er verkeersslachtoffers vallen. Hoe je het ook wendt of keert.
Vandaag was het weer raak op de Third Road. Waarschijnlijk zichzelf te pletter gereden tegen een geparkeerde bus. Zijn motorbike verfrommeld onder de bus. Hij zelf ernaast bewusteloos of dood.
Intens triest.
Ik kwam er vandaag kort na dit ongeluk langslopen. Het was een buitenlander, die na een eerste bus, onder de tweede bus terechtkwam. Hij werd nog een paar meter verder weggeslingerd. Met ernstige been- en hoofdwond (want geen helm) afgevoerd door ambulance. Hij zal het wel overleven, denk en hoop je dan maar!
En toch, het weerhoud de Thai er niet van om zonder helm te rijden. Iedereen heeft wel een familielid of vriend verloren bij een ongeluk en nog leren deze mensen niet, dat een helm levens kan redden.
Mijn ervaring is dat de beelden van alle 5 verkeers doden die ik in mijn leven gezien heb op mijn netvlies blijven staan en nooit meer verdwijnen..
Zondagmorgen 9.uur thv Makro Sukmitvit Road Pattaya 1 jaar geleden.
Een 70 jarige Zweed van zijn motorbike gereden door een medewerker van de Makro die nog onder invloed was. Het ongeluk was 2 minuten daarvoor gebeurd, maar de man was overleden en lag midden op de weg.
Die zondag en de weken daarna was ik van de kaart als ik er aan moest denken en komt nog regelmatig terug.
Helaas, helaas, helaas.
Doch, zolang de Thais
– blijven rijden, alsof ze de enige zijn op de weg, in HUN eigen Vrije land, tot zelfs recht tegen het verkeer in
– nooit of weinig aangeven, dat ze van rijrichting of rijstrook gaan veranderen, en zo plotseling een manoeuvre uithalen
– ladderzat of puur nuchter achter het stuur kruipen
– ervan uitgaan dat die getallen op de borden enkel voor farangs gelden, zodat bekeuringsgeld opgestreken kan worden
– een rijbewijs gehaald kan worden door 30 mtr voorwaarts en 15 mtr achterwaarts te rijden
zal het aantal verkeersslachtoffers zo griezelig hoog blijven.
Het is toch immers bad karma, waar helemaal NIETS tegen te doen is…
Dat weet ik allemaal wel, Harry, je hebt ook groot gelijk, maar daar gaat het dit keer niet om.
Het is het beeld van een vrouw, dat door een kleine onachtzaamheid om het leven komt, dat ik voor mij zie. Een vrouw met nog een heel leven voor haar, denk aan haar nabestaanden, wat voor ellende zij doormaken. Die hebben niets aan de goede bedoelingen van jouw woorden. Zij hebben een geliefde voorgoed verloren
25.000 doden per jaar, het is maar een getal, een dode, die je op straat ziet liggen zegt zo veel meer, zie ook de andere reacties.
Zodra een dodelijk verkeersslachtoffer een gezicht krijgt, zelfs als je het gezicht niet echt gezien hebt, is het ineens een mens van vlees en bloed.
Een 29 jarige vrouw, rijdend op een dergelijke motorbike in een dergelijke straat, ik schat in, maar weet dat niet, ze zal een ervaren motorbiker zijn geweest, rijbewijs in NL of Thailand gehaald of niet hebbend, ze maakte een foutje, fataal, dat kan een ieder in een onbewaakt moment overkomen. Ze heefet nabestaanden, voor die mensen is het een ramp, een ramp die veel voor komt helaas.
Dat de redactie/schrijver is aangeslagen is duidelijk en ook begrijpelijk, hij/zij zag een mens en weet nu dat die mens dood is, dat geeft veel emoties, sterkte met de verwerking daarvan. RIP mevrouw van 29 en sterkte voor de nabestaanden.
NicoB
Als er 25.000 doden vallen, dan zijn dat evenzoveel menselijke drama’s. Wordt het nooit beter in dit prachtige land is de afsluitende vraag van dit stuk, maar hoe prachtig is een land waar dit soort dingen gebeuren, naast de corruptie, de grootschalige prostitutie, de oplichterspraktijken en de grote verschillen tussen arm en rijk. Prachtig voor wie precies?
Zodra iedereen zich een auto kan veroorloven zal het aantal doden wel met 70% dalen.
Op de foto is duidelijk te zien dat dit geen “brommertje” maar een “bike” is. Als fervent biker doet het me steeds pijn zo een beelden te zien. Ik leef steeds mee met het slachtoffer. Eén kleine fout, één onachtzaamheid en het kan fataal zijn. Ook in het Europees verkeer sterven jaarlijks vele motorrijders in het verkeer, ondanks de strenge normen. “We” zijn toch zo kwetsbaar.
Heb de afgelopen 17 jaar zoveel dodelijke slachtoffers en gewonde slachtoffers gezien dat je er bijna aan gaat wennen. Hoogste tijd voor politie om eens hard op te treden voor echte verkeers zondaars die door het rode licht rijden. Zelfs bussen en vrachtwagens, en vooral de transportbusjes die met drank of een pilletje rijden als kamikaze chauffeurs. Ik heb vreselijke ongelukken gezien en het ergste is dat bijna iedereen er van door gaat.Heb 2 keer op het politieburo gezeten voor mijn hulp bij gewonde slachtoffers.De Thais wezen automatisch richting Farang, want daar valt wat te halen, en ben dus wel genezen om nog langer hulp te bieden, alhoewel je dit nooit kan zeggen,want er zijn speciale omstandigheden waar je moreel wel hulp moet bieden..Maar dat wij onderhand niet meer geliefd zijn bij de Thais spreekt elke dag meer voor zich, en elke Farang trekt aan het korste eind en moet betalen ook al is de Thai 100% schuldig. Ja er is veel veranderd in negatieve zin de laatste 10 jaar, en velen heb ik al zien vertrekken, maar ik het gaat tenslotte waar de meeste pluspunten zijn.Maar het land van de glimlach is het al een tijdje niet meer, en de Thais worden erg onvriendelijk, om van service en klantvriendelijkheid maar helemaal niet te spreken. Jammer want heb de Thais leren kennen als een van de aardigste mensen op deze aardkloot.
weet je wat ook heel je leven blijf achtervolgen / als je naar je motor loop en er val iemand 5 hoog vlak naast je . daar heb ik slapenlose nachten van gehad tot diep in de nacht op het politie buro gezeten voor uitleg of er geen ruzie was etc
het verkeer daar raak je niet over uitgepraat vreselijk wat er gebeurd