Schoenen in Thailand (2)

Onze naam is Van Lier, alle vier heten we zo, maar horen twee aan twee bij elkaar. Wij hebben nu bijna 20 jaar voor onze baas gewerkt, dat wil zeggen, mijn partner en ik ongeveer 1 jaar langer dan het andere stel. En nu schijnt er een einde aan te komen en dat is best een beetje triest.

Het komt ook weer niet geheel onverwacht, want onze baas schreef in januari van dit jaar nog een artikeltje op dit blog, waar je uit op kon maken, dat wij aan vervanging toe zouden zijn. We hoorden maar steeds niets, dus wij dachten nog, dat het nog wel mee kon vallen, maar sindsdien maak je je toch zorgen. Het was ook een periode, dat je over je werkzame leven, dat achter de rug is gaat nadenken.

Twintig jaar voor een baas werken is voor ons soort niet gering, maar onze klasse en kwaliteit verloochent zich niet. Ik kan u vertellen, dat wij met zijn vieren heel wat meegemaakt hebben. In het gewone leven begin je je loopbaan altijd onderaan de ladder, maar bij ons is dat precies andersom. Als je nieuw bent wordt je juist ingezet bij belangrijke bijeenkomsten, zoals een verjaardag, bruiloft, sollicitatiegesprek of een zakenbezoek. Het wordt daarna al gauw routine en word je gebruikt voor alle werkzaamheden zonder dat de baas er echt op let, welk stel van de twee hij dit keer gaat gebruiken. Onze voorgangers waren ook altijd Van Liers, hoewel er af en toe een Van Bommel tussendoor kwam, maar uiteindelijk hebben die het toch niet gered, maar dit terzijde.

Het was best prettig werken voor onze baas, want hij gebruikte ons nooit echt lang. Lange wandelingen bijvoorbeeld deden wij nooit, daar zijn anderen voor. Nee, gewoon op werkdagen naar kantoor en ’s avonds weer thuis waar wij dan weer lekker konden uitrusten van een drukke dag. Meestal hadden wij daarna dan ook nog een vrije dag, want dan werd het andere stel gebruikt. Ook de weekends waren wij vaak vrij, als wij tenminste niet op reis waren. Naar het werk met de auto was eigenlijk niet zo leuk, je werkt in een nogal donkere ruimte en je moet de druk daar wel aankunnen. Nu had ik het minder lastig dan mijn partner, die rechts is, en dus zowel het gaspedaal als de rem moest bedienen. Ik had alleen met de koppeling te maken en kon dus op lange ritten rustig blijven zitten. Wel alert blijven natuurlijk, want bij een onverwachte manoeuvre moet je toch snel aan de bak.

In die ruimte loop je dan toch de eerste krasjes en beschadigingen op. Druk van de pedalen is niet goed voor onze zolen en mijn partner schuurt voortdurend met de zijkant tegen het motorgedeelte en krijgt bovendien elke keer, dat er plotseling geremd moet worden een stevige opdonder. Nu valt dit eigenlijk nog wel mee, want we kunnen wel tegen een stootje en met goed onderhoud en af en toe nieuwe zolen en hakken, hebben wij er gauw weer plezier in.

Anders is het als wij op reis zijn. Onze baas reisde de hele wereld over en altijd gingen wij met z’n vieren mee. Andere liet hij thuis en dat was niet altijd even verstandig, want af en toe hadden wij best even vervangen willen worden. Soms door regen en wind buiten lopen was nog wel te doen, als we even niet denken aan die bezoeken aan landbouwgronden, waar het dan een regelrechte modderpoel was. Helaas gingen we ook vaak een fabriek in waar veel rotzooi en prut op de vloer lag. We zagen er dan niet uit, want die troep was in staat om door allerlei kieren in ons binnen te dringen. Wij schaamden ons dan toch wel voor ons uiterlijk bij de vergadering daarna op een kantoor.

Vliegen hadden wij ronduit een hekel aan. Als je geluk had, ging je in de koffer mee, maar anders – onze baas lette echt niet op een eerlijke werkverdeling tussen ons vieren – was je aan de beurt. Die druk in de vliegtuigcabine was vervelend en omdat te laten merken, krompen we een beetje en omdat ook zijn voeten wat opzwollen, was het toch al gauw, dat hij ons bevrijdde en konden we onder de stoel van de passagier voor ons relaxen. Lage of hogere temperaturen deden ons niets, daar zijn wij geschikt voor, maar plotselinge temperatuurverschillen waren toch niet echt aangenaam. Ik herinner mij een reis van Bangkok via Beijing naar Harbin in Noord-China, van 32° in Bangkok naar 5° in Beijing en dan -15° in Harbin, kijk, dat is zelfs voor ons een beetje te gek. Dat hebben we hem dan ook laten merken. Wij werden zelf al heel koud daar in het Noorden, waardoor ook onze baas zijn voeten niet warm kon krijgen.

Al een hele tijd werkt onze baas niet meer en woont nu in Thailand. Ook minder werk voor ons vanzelf, wij worden alleen nog ’s avonds ingezet als mijnheer zo nodig weer eens op stap moet in Walking Street of een of ander bar elders in Pattaya. Hij lette al een poosje niet meer zo op ons, onderhoud werd tot het minimum beperkt, hoewel wij dan af en toe nog wel een (goedkope) nieuwe zool en hak kregen van zo’n mannetje op straat. We liepen dan toch de nodige schade op, want als er weer eens teveel gedronken was, dan stootte hij tegen alles aan. Mijn partner heeft nu een grote scheur aan de zijkant en bij mijzelf is de hiel volkomen ingescheurd. Het andere stel is onlangs nog ontvoerd door een paar honden, gelukkig konden ze nog worden gered met wel de nodige beschadigingen en ze misten beide het flapje op de wreef.

Vorige week was het dan zover. Onze baas toog met zijn vrouw naar Mike’s Shopping Mall en binnen enkele minuten had hij een stel “originele” Freewoods aangeschaft. Om de prijs moesten we wel lachen, want dat stel kostte zegge en schrijve 1600 Baht, een prijs waar je in Nederland slechts zolen en hakken voor krijgt. Wij zijn toch raspaardjes, die in Nederland ooit ca 200 Euro kostten en wie weet, hoeveel je er nu voor moet betalen. Ach, die Freewoods zien er best wel glimmend uit, maar de bargirls in Pattaya maak je niet gek, die zien onmiddellijk, dat ze met een Cheap Charlie te maken maken. Geen allure, hé!

Bovendien, nu de baas niet werkt, zal het nieuwe stel ook niet veel met andere landen en culturen te maken krijgen, zoals wij. Hooguit een paar uurtjes per dag aan de bak, dat is het wel, als de baas tenminste niet gewoon op zijn slippers naar de poolhall gaat. De rijke ervaringen, ontberingen en avonturen, die wij hebben meegemaakt, zullen zij nooit evenaren, laat staat overtreffen.

En wij nu? Wij genieten – net als onze baas – van een een mooie oude dag. Zoals je een oud renpaard niet naar het slachthuis brengt, maar een mooi pensioen op een grazige weide gunt, gooit hij ons ook niet weg. Wij staan netjes buiten op het schoenenrek naast de Freewoods, zij blinkend en glanzend, wij dof, donker en beschadigd, maar ja, leeftijd is niet altijd te verhullen, nietwaar? Wij hebben niettemin nog hoop: als onze baas bereid is een zelfde bedrag als voor de nieuwe schoenen aan ons te besteden, dan weten we zeker, dat dat mannetje op straat nog hele mooie dingen met onz kan doen. En wie weet, kunnen we dan weer aan het werk, want dat die nieuwe schoenen ook twintig jaar zullen meegaan, is vanzelfsprekend een illusie!