Lezersvraag: Zijn er lezers die ervaring hebben met wonen in de Filipijnen?

Hallo Peter,
Persoonlijk zou ik je aanraden eerst een tocht door de Fillipijnen te maken,je ‘inlezen’ op google internet,en de orkaangevoelige gebieden mijden, wat mij opviel was de openheid en gastvrijheid v/d mensen daar uitzonderingen daargelaten,zelf ervoer ik een belangrijk verschil met mijn ervaringen in Thailand en nouja je zal zelf ook wel je ervaringen hier reeds kennen?, het is in de fillipijnen over het algemeen meer armoe maar daardoor des te meer hartelijk,komt mogelijk ook door de christelijke religie katholiek/evangelisch, maar zij beleven dit totaal anders dan in nederland,verder zou ik je aanraden eerst te huren, en als je een partner zoekt in de toekomst?,meer en vertrouwder dan hier in thailand en zeker als er een chr. levensovertuiging als basis bij is,ik heb hier echt mijzelf hierover verbaast,ik zeg dit,om als ik morgen alleen zou komen te staan, ik ogenblikkelijk richting de Fillipijnen ga,en voor jou mijn tip niet over één nacht ijs,maar veel succes,komt vast goed.

The Filipijnen en waarom het gewoon mijn land niet is.

In mijn jonge jaren was ik behalve natuurlijk een stuk knapper ook knap reislustig. Hoe meer landen hoe beter.
En aangezien ik er op een gegeven moment toch in de buurt was… op naar Manila, op naar the Philippines, het land der huishoudsters.
Huppetee van Manila-airport per taxi linea-recta naar de buitenwijk Makati.

Nog maar net bij het hotel aangekomen kreeg de stad te kampen met een brown-out. Dat is een iets minder ernstige variatie van een blackout.
Dan heb je helemaal geen electriciteit meer. Nu brandde de gloeilamp nog net voldoende sterk om je nek niet te hoeven breken.
Dat het brown-out heet schijnt er niks mee te maken dat het flink shit is.
Bij een brown-out doet de televisie het niet maar dat is natuurlijk de rede niet dat ik die avond
een ruige tent wou bezoeken. Nee, ik wilde het ook allemaal wel eens meemaken.
Waarom toeristen naar dit land komen ? “Iedereen kan zo goed engels”, “prachtige stranden”,”overal leuke eilandjes”,
“allemaal katholiek en dus zal het wel veilig zijn” … tuurlijk joh! Wist wel beter. Was wel degelijk op de hoogte van de
werkelijke attracties maar wist duidelijk de weg nog niet, dat zal blijken.

Stapte een bar binnen vol met, en dan zal ik het netjes zeggen, animeermeisjes. Op zich niet zo raar natuurlijk maar er was hier
iets vreemds aan de hand, bizar zelfs. Wat was dat dan ? Nou, het rare was dat ze allemaal, stuk voor stuk, doof waren. Wat krijgen we nou ?
Wist ook niet wat ik er van moest denken. Ik was toch wel enigzins sprakeloos, met stomheid geslagen. De meeste Dames daarintegen waren beslist
niet op hun mondje gevallen, verre van dat. Ze kwamen voor mijn gezicht hangen en schreeuwde me toe hoe handsome ik wel niet was. Hoeveel ik wel
niet leek op Tom Cruise ook. Leuk om te horen natuurlijk maar toen ik naar mijn oren wees ten teken dat óók ik doof begon te worden, dachten ze dat ik
niet verstond wat ze me toeschreeuwden en schroefden het volume nog iets omhoog. Waar was ik in hemelsnaam terecht gekomen ? Daar moest
ik achter zien te komen, hier kon ik niet zo maar met goed fatsoen weg lopen, als enige klant.

Heb je je misschien nog nooit echt een voorstelling kunnen maken van arremoede op de wereld dan ga je er nu achter komen. Wat bleek ?
Het weeshuis, waar ze als baby door de ouders waren afgegeven toen deze er achter kwamen dat ze doof waren, had geld nodig. De zusters
(jawel, ik bedoel nonnen,de leiding van het weeshuis) waren met een oplossing gekomen om geld in het laatje te brengen. Ze gingen maar
een bar beginnen voor Amerikaans defentiepersoneel. Daar zat immers het geld. In die dagen kwamen de Amerikanen nog regelmatig het land
aandoen met die gigantisch grote vliegtuigdekschepen van ze. Elk schip 5000 man aan boord zonder enige interesse voor musea, tempels,
cultuur of wat dan ook. Zwembroek hadden ze niet eens bij zich. Nee, geen twijfel mogelijk en de zusters wisten het ook zeker, een bar zouden
ze beginnen. De gesprekken in al die al aanwezige barretjes gingen toch nergens over. De opgewonden als boter marine-mannen zaten vaak veel te lang
op zee zonder een vrouw zelfs maar te zien. Deze Heren weten de dove dames om heel andere dingen te waarderen. “Who gives a f**k ?” Precies !
zo is het maar net. De kunst is weten waar het om draait in het leven; prioriteiten stellen.

De bar of zeg maar gerust etablissement zag er werkelijk prachtig uit. Met een american-diner-thema from the 50’s. Maar rustig dat het er was!
uitgestorven is wellicht een betere beschrijving. Je kon bij wijze van spreke een speld horen vallen. Schrijver dezes was de enige bezoeker die ‘m dan zou
horen en de enige bezoeker punt. Ze zaten gewoon te wachten tot er weer zo’n joekel van een schip subic-bay binnen kwam varen.
Had mijn conclusie wel getrokken. Deze bar is niks voor mij en laat de rest van het land ook maar zitten.

Ik sta sprakeloos. Veel geschreeuw en weinig echt gemotiveerd.
Ik heb voor mijn werk (Philips, AB-Inbev en andere) in veel landen in Zo Azie mogen vertoeven.
Thailand, Vietnam, Maleisie, Indonesie, China en ook de Filippijnen. Resultaat van het laatste land dat ik 20 jaar met een filipijnse getrouwd ben geweest.

Als je inderdaad mocht overwegen om in de filipijnen te gaan wonen ga eerst eens een paar keer wat langer daar ter plekken rondkijken. Niet slechts 3 weken maar probeer het een aantal maanden.

Wat overstromingen, aardbevingen en tyhoons betreft die hebben ze daar regelmatig.
Echter gezien de groote en uitgestrektheid van het land heb je wel mogelijkheden om in wat rustiger gebieden te zitten.

Als ik mag aanbevelen ga niet te veel ten noorden van Manila zitten maar ga iets naar het zuiden. Sta Rosa, Tagatay, Los Banos regio (hot spring gebied). Je bent dan nog redelijk dicht bij Manila maar toch echt buiten de stad en drukte.
Daarnaast is Cebu een leuke plaato.
Zelf ben ik helemaal weg van Puerta Pricessa op Palawan. Ook is het zo dat de westkust naar het noorden toe ook vele leuke plaatsen heeft.

Medische zorg is in de kleine plaatsen wat problematisch maar als je een wat grotere plaats in de buurt hebt zijn en genoeg goede ziekenhuizen. Daar heb ik me nooit zorgen over gemaakt en wel met de eigen familie en kleine kinderen veelvuldig gebruik van gemaakt. En er is niemand overleden en dat is het belangrijkste.

Mocht iemand meer info willen drop even een antwoord en kan je me eventueel ook prive benaderen. De angstscenarios welke ik hier eerder zie daar kan ik me niet in herkennen. Ok Filipijnen is een heleboel azie met een spaanse paraplu en een amerikaanse inhoud -> heeft iets van mexico.

Met enige terughoudendheid wil ik reageren over het onderwerp met pensioen naar Thailand of de Philippijnen. Mei 2005 vertrok ik naar Thailand na eind 2004 mijn latere vrouw voor het eerst ontmoet te hebben. In mei 2005 keerde ik terug naar Thailand om met haar te trouwen. Eind van 2005 emigreerde ik naar Thailand om definitief bij haar te blijven. Bijna 8 jaar heb ik een prachtig huwelijk met haar gehad tot ze als gevolg van een misdadige chemokuur kwam te overlijden. Tot op de dag van vandaag denk ik iedere dag aan haar, we waren zo gelukkig met elkaar tot ze in april 2013 overleed. Na dreigementen van haar familie, omdat ze 50% van haar bezit aan mij wilde nalaten, besloot ik naar de Philippijnen te vertrekken, in mijn ogen een volledige foute keuze. Ik ga het niet opnieuw uitleggen, omdat ik door sommige lezers, die niets van de situatie kenden, was mijn verhaal niet waar, dus geef ik er de voorkeur aan het in een persoonlijk contact te vertellen. Mijn e-mail adres is: [email protected]. Ofschoon ik ook over een condo beschik, is de verkoop daarvan geen must, het is maar een weet.

Groeten uit CEBU op de Philippijnen,

Aart van Wijngaarden