Zorgplicht, maar hoe lang nog…….
In het dierenrijk zijn de instincten zodanig ingericht dat de ouders gedurende kortere of langere tijd zorgen voor hun jongen. Ze zogen ze, ze voeden ze en in veel gevallen brengen ze hen ook de fijne kneepjes en trucjes van hun specifieke soort bij. Dat kan bij sommige dieren, zoals olifanten en apen oplopen tot meerdere jaren onderricht.
Ook bij mensen is het veelal gebruikelijk dat de ouders voor hun kinderen zorgen en dat de kinderen op zeker moment vanonder moeders wieken verdwijnen en zelfstandig hun eigen weg vervolgen. Toch is dit niet overal het geval. In Thailand loop je er maar al te vaak tegenaan dat het omgekeerde proces plaats gaat vinden als de kinderen volwassen worden. Het wordt dan vanzelfsprekend geacht dat de kinderen hun ouders financieel gaan steunen.
Op een of andere manier wordt dit op jonge leeftijd al heel diep ingeprent in het normen- en waardenpatroon van de kinderen. Ze voelen het later dan ook als een vanzelfsprekende plicht waar ze zich niet aan kunnen onttrekken. Je ziet overigens wel dat de tijden enigszins veranderen en dat lang niet alle kinderen en met name als ze van het mannelijk geslacht zijn is mijn indruk, nog bereid zijn een deel van hun inkomen af te staan aan hun ouders. In heel veel gevallen gebeurt dit echter toch nog wel.
In het Westen is het niet uitzonderlijk dat kinderen als ze in de pubertijd geraken gaan rebelleren tegen hun ouders, wat in sommige gevallen zelfs kan leiden tot permanent slechtere verstandhoudingen. Wat je echter zelden ziet zijn ouders die hun hand op houden bij hun kinderen. Ook niet als die ouders het niet breed hebben. Voor veel ouderen geldt daar dat het laatste wat ze zouden willen is hun kind tot last zijn. Ik weet nog dat ik zelf lang getwijfeld heb of ik een kind wilde omdat ik niet zeker wist dat ik de bijbehorende financiële verplichtingen wel aan kon. In Thailand ligt dat omgekeerd. Juist als je arm bent moet je kinderen hebben, want dat is een toekomstige bron van inkomsten en dus een aantrekkelijke oudedagsvoorziening.
Ja maar, hoor ik iedereen zeggen, Thailand is een arm land en het is goed dat de jongeren voor de ouderen zorgen. Er is immers geen pensioenstelsel en dat is ook zo. In de praktijk heb ik echter maar al te vaak gezien dat ouders en vooral moeders, hun dochter helemaal leegplukten. Ik weet niet of het nog voorkomt, maar in een verder verleden werden kinderen zelfs verkocht aan fabrieken die ze kwamen ronselen om voor een habbekrats lange uren te komen werken. Dit was lang niet altijd om een karig bestaan te kunnen leiden, maar vaak om allerlei luxe zoals auto’s, gouden kettingen of een huis om mee te pronken te betalen en dan heb ik het nog niet over zaken als gokschulden afbetalen of het alcoholmisbruik financieren.
Het is allemaal maar subjectieve waarneming natuurlijk, maar het beeld dat bij mij ontstaat is dat in Thailand de liefde van de kinderen voor de ouders vaak groter is dan de liefde van de ouders voor de kinderen. Ik heb nooit de indruk gehad dat ouders eronder leden dat hun dochter haar geld meer horizontaal dan verticaal verdiende. Gewoon de handen voor de ogen, niet over praten, dan is er ook niets aan de hand en het geld smaakt naar meer.
Het is niet zo dat ik geen begrip heb voor de kinderen die fysiek voor hun ouders gaan zorgen. Ik heb een dame meegemaakt die als hotelmanager werkte en haar goede baan opzegde om haar zieke moeder te kunnen verzorgen en ook een vrouwelijke tandarts die haar praktijk stopte om haar mindervalide moeder te kunnen bijstaan en zo heb ik legio voorbeelden. Dit soort opoffering is in het Westen zeer schaars en het siert de Thais juist dat ze dit doen, hoewel wat betere voorzieningen en verzekeringen voor ouderen hier ook geen kwaad zouden kunnen. Dat is echter wat anders dan financiële uitbuiting van kinderen door ouders.
Nu weten de meeste lezers van Thailandblog ook wel zo’n beetje hoe de hazen lopen in Thailand. Ik heb wat dat betreft niet het idee dat ik iets nieuws vertel. Wat mij echter intrigeert is de vraag wat precies het mechanisme in de opvoeding is, dat ervoor zorg draagt dat het gros van de kinderen hun ouders financieel zal gaan ondersteunen in de toekomst en vooral hoe het komt dat ze vrijwel geen weerstand kunnen bieden tegen de soms vrij agressieve druk die de ouders opleggen. Veel kinderen gaan zover dat ze hun toekomstperspectief inruilen voor snel geld in de seksindustrie, maar ook in fabrieken of zelfs met vertrek naar een buitenland waar ze niet graag zijn om tegemoet te komen aan de lang niet altijd redelijke financiële verlangens van de ouders
Wat ik me verder afvraag is hoe lang dit systeem nog stand zal houden en hoe het dan de overgangsgeneratie zal vergaan, de mensen die gegokt hadden op steun van hun kinderen, maar die achter het net vissen omdat die kinderen hier niet meer voor voelen? Temeer omdat deze generatie vaak nog op het platteland woont dat in hoog tempo ontvolkt en vergrijst, zodat de armoede snel toe kan slaan.
Dochters die geld meer horizontaal dan verticaal verdienen, snel geld in de seksindustrie: lekker vooroordeel-bevestigend! Alsof dat ‘de norm’ is in Thailand……….. Ja, misschien in de ogen van de Pattaya-ganger/barhanger – maar dat is dan natuurlijk weer een vooroordeel van mijn kant.
Fijn dat je dit benoemd, Er worden hier regelmatig berichten geplaatst door de Pattaya gangers alsof dit het normale Thailand is en denk dat dit er ook wel voor zorgt dat het wat ‘normalere publiek’ hier minder actief is. Uiteraard moet natuurlijk ieder voor zich weten wat hij doet maar Pattaya is niet de norm voor het normale leven in Thailand. Sowieso is Thailand een erg verdeeld land van de arme Isaan tot de luxe in delen van Bangkok.
Toch maar even gaan kijken hoe die liefhebbende Thaise kindertjes daar zelf over denken. Daar wordt eindeloos veel over gediscussieerd. Honderden postings. De meningen lopen uiteen van ‘je moet alles over hebben voor je ouders’ tot ‘ze krijgen geen cent van me’. Ook hier geldt dat er geen eensluidend Thais gedachtengoed is, hoewel men dat de goedgelovige farang wel wijs wil maken, en men zichzelf ook vaak voor de gek houdt.
Paar voorbeelden uit pantip.com:
พ่อแม่ที่อยากให้ลูกเลี้ยงตอนแก่คือคนที่เห็นแก่ตัวค่ะ!
Vaders en moeders die willen dat hun kinderen hen verzorgen op hun oude dag zijn egoïstisch!
https://pantip.com/topic/37303727
พ่อแม่ของฉันเรียกร้องจะเอาแต่เงิน เงิน และเงิน. เบื่อเหลือเกิน
Mijn vader en moeder eisen alleen maar geld, geld en nog eens geld. Ik ben het helemaal zat!
https://pantip.com/topic/34875700
แม่ไม่พอใจที่เราไม่ได้ให้เงินเดือนแม่ทั้งหมด
Mijn moeder is niet tevreden als wij haar niet ons hele maand salaris geven.
https://pantip.com/topic/36775923
Er wordt ook heel veel gemopperd over hoe slecht hun ouders zijn.
De officiële versie is dat alle kinderen hun ouders liefhebben, heel dankbaar zijn (over twee dagen is het Moederdag!) en ze altijd graag willen steunen.
Het mechanisme is heel simpel: als je je ouders niet ondersteunt, gaan ze dood van de honger.
Dat dit mechanisme in Nederland is verdwenen, komt, omdat de overheid de taak van de kinderen op zich heeft genomen, door de invoering van de AOW.
Verder zijn de Thai net echte mensen.
Sommigen zorgen goed voor hun kinderen, en sommigen niet.
Sommige kinderen ondersteunen hun ouders, en sommigen buiten hun ouders uit.
Vroeger, en niet eens zo heel erg vroeger – bestonden kinderen niet voor de Thaise overheid.
Die waren bezit van de ouders, net als een buffel, en die kon je verkopen, of weggeven.
Leerplicht bestond er ook niet.
Pas als ze ik dacht 15 jaar oud waren kwamen ze tot leven voor de overheid.
In Nederland hebben we dat afgekocht door het afdragen van allerlei sociale lasten (belasting). Ons sociale verzekeringsstelsel zou dat moeten doen. Helaas is dat allang niet meer voldoende om die zorg te bieden. En probeert de huidige politiek een mentale omslag te bereiken (mantelzorg, thuiszorg) om dit weer te brengen bij familie. Ook hier weer helaas zonder daartegenover een directe lastenverlichting aan te beiden want de overheidspotten moeten gevuld blijven. Thailand heeft wel een pensioenstelsel maar dat is onvoldoende om van te leven dus moet er zorg van kinderen komen om dit aan te vullen. Dat dit in een aantal situaties tot extreme leidt is helaas zo. Vooral de druk van de omgeving is erg sterk van invloed. Thai pronken graag met hoe goed hun kinderen wel niet voor hun zorgen. En doen ze dat niet, dan weet het hele dorp dat en zal dat ook laten merken aan het bezoekende kind. Gezichtsverlies is iets wat geen Thai wil leiden dus……
Thailand is een hoger midden-inkomen land, je kunt dat echt geen arm land of ontwikkelingsland meer noemen. En zoals ondertussen wel bekend mag zijn* zien we nagenoeg alle landen opschuiven naar 2-3 kinderen per vrouw, de armoede ontsnappen en een langere levensverwachting. Met de sterk verbeterde sociale situatie is het niet langer nodig om veel kinderen te krijgen en op de kinderen terug te vallen. O.a. Azië is al flink ingelopen op ‘het westen’ en het lijkt er sterk op dat Azië die titel van ’s werelds motorblok weer terug zal pakken.
Ook Thailand bouwt aan sociale vangnetten, al is het een sterk kapitalistisch land met ’s werelds grootste ongelijkheid tussen arm en rijk. Je kunt er dus donder op zeggen dat ook in Thailand het met wat jaren gedaan zal zijn met ouders die op hun kinderen terug vallen. Die sociale structuur zal onvermijdelijk veranderden. Blijft de grote uitdaging hoe de ongelijkheid binnen Thailand in te perken…
*kijk anders naar Hans Rosling zijn presentatie over ontwikkeling:
https://www.youtube.com/watch?v=fPtfx0C-34o
Mijn vrouw komt uit een gezin met 7 kinderen.
Slecht 2 (incl mijn vrouw) geven maandelijks geld aan moeders.
De andere 5 willen dat wel, maar kunnen dat niet, alhoewel ik weleens denk 100 Thb kan iedereen toch wel per maand missen.
De oudste zus zorgt wel dat moeders regelmatig een keer wordt opgehaald of mee gaat naar een etentje, maar ook zij is weer afhankelijk van haar dochter, die gelukkig wel een iets betere baan heeft maar ook haar eigen kind graag naar een “goede” school stuurt.
Ook ziekenhuis bezoek e.d wordt geregeld door de oudste zus.
Wij wonen 1.000 km ver, dus dat zijn dingen die we niet zo makkelijk kunnen.
Ook als er in huis iets nieuws moet komen (wasmachine, tv etc) dan delen mijn jongste schoonbroer en mijn vrouw de kosten.
Als we op bezoek zijn wordt de garderobe weer aangevuld, de voorraad rijst etc.
Al met al wordt schoonmoeder goed verwend en verzorgd.
Maar de toekomst durf ik geen oordeel over te geven.
Wij zijn gelukkige positie dat mijn wiegje in NL heeft gestaan en mijn vrouw heeft ook de nodig jaren in NL gewoond en gewerkt dus als de potjes niet leeg zijn tzt krijgen wij een goed pensioen en AOW.
U suggereert dat het feit dat in Thailand volwassen kinderen noodgedwongen voor hun ouders moeten zorgen een specifiek fenomeen is.
Nog niet zo lang geleden, voordat in begin 50er jaren in NL. de AOW werd ingevoerd, was dat in Nederland en ik denk overal in Europa niet anders.
In Thailand ligt de morele plicht om voor de ouders te zorgen meestal bij de oudste dochter. Als tegenprestatie erft die dan vaak het ouderlijk huis. Zonen verhuizen meestal naar de familie van hun vrouw en voelen zich daarom ontheven van de zorgplicht jegens hun eigen ouders.
Wat als een Thai geen dochters (of überhaupt geen kinderen) heeft?; die moet dan hopen dat andere familieleden voor hem/haar willen zorgen, of anders hulp van de tempel vragen.
In Nederland hebben ouders de wettelijke plicht zorg te dragen (financieel en in daad) voor de opvoeding van hun kinderen. Wat veel mensen niet weten dat er in Nederland tot vrij recent (ver ná de invoering van de AOW) ook een wettelijke plicht was voor de kinderen om financieel voor hun ouders te zorgen. Die plicht is uit de wet geschrapt. Dus zo heel vreemd is die onderhoudsverplichting jegens de ouders niet.
Het veelgehoorde argument is dat de kinderen er niet om hebben gevraagd te zijn geboren, maar ze vergeten dan wel dat zij hun opvoeding en scholing (en daarmee welvaart) wel aan hun ouders hebben te danken en daar mag wat mij betreft best iets tegenover staan.
Toen ik ruim 50 jaar geleden begon met werken moest ik ook mijn loonzakje nog afgeven aan mijn ouders en dat waren geen Thai
Ik neem aan, dat u toen ook nog bij uw ouders woonde en daar te eten kleren en zakgeld kreeg.
U moest gewoon uw bijdrage aan het huishouden voldoen.
Dat loonzakje afgeven, doet een aantal jongeren ook nog steeds in Thailand, als ze een baan hebben.
Moeder beheert het geld dan en de jongeren krijgen kost, inwoning en zakgeld.
En waarschijnlijk wordt er mee gespaard voor een huwelijk.
Ik heb vroeger thuis ook gewoon meebetaald in het huishouden van mijn ouders. En ik ben nog niet zo heel oud (nu 56).Vanaf mijn eerste loon heb ik mijn ouders altijd vrijwillig meegeholpen.
Niet dat mijn ouders dat nodig hadden, ze hadden zich al die jaren prima kunnen redden, maar gewoon omdat ik het ze gunde. ook mijn broers deden dat geheel op vrijwillige basis.
Denk als je tegenwoordig het woord kostgeld in de mond neemt dat dat gelijk staat aan vloeken.
Beste Joop,
Ik heb ook de indruk dat in Thailand vaak de oudste dochter de morele plicht heeft voor de ouders te zorgen en daarna het ouderlijk huis erft.
En ja, je bent met dit sociale systeem goed in de aap gelogeerd als je als behoeftige om een of andere reden geen kind(eren) (meer) hebt.
Er is in Nederland inderdaad ooit een wettelijke verplichting geweest voor kinderen om minimaal een kwartje per week af te dragen aan de ouders.
Met jouw laatste zin ben ik het hartgrondig oneens.
Ik ben echt niet vergeten dat mijn ouders mij hebben opgevoed en hebben gezorgd dat ik onderwijs naar keuze en intelligentieniveau kreeg. Maar ik beschouw dat als hun plicht, voortvloeiend uit het feit dat zij mij op de wereld hebben gezet.
Het kan mijns inziens niet zo zijn dat nadat een kind geboren is de ouderlijke verplichtingen naar dat kind hooguit bestaan uit het geven van eten en drinken. De verantwoordelijkheid voor een opvoeding tot verantwoordelijke volwassene en passende scholing zijn ook onderdeel van die verplichtingen.
Die verantwoordelijkheid houd op zodra het kind wettelijk handelingsbekwaam wordt verondersteld te zijn (meerderjarig). In Nederland en België is dat normaliter op 18-jarige leeftijd, in Thailand op 20-jarige leeftijd.
Pas nadat het kind wettelijk handelingsbekwaam is geworden mag de ouder voor verdere hulp wat terug verlangen dan wel eisen.
En ik vind het van de zotte wanneer een volk dat zich vrij of “Het volk van de vrijen” noemt, tegelijkertijd de eigen kinderen als persoonlijk eigendom beschouwd.
Verder lijkt het mij kapitaalvernietiging en niet slim om, naar ik aanneem, goed betalend werk als hotelmanager of tandarts in te (moeten) ruilen voor zorg voor de ouders.
PS:
In Thailand moeten kinderen volgens de wet nog steeds hun ouders onderhouden.
“Section 1563. Children are bound to maintain their parents.”
Hoe dat onderhouden van ouders vorm gegeven moet worden is niet uitgewerkt, dus zeer ruim interpreteerbaar.
https://library.siam-legal.com/thai-law/civil-and-commercial-code-parent-child-section-1561-1584-1/
ik maak momenteel het volkomen tegenovergestelde mee
mijn vrouw heeft haar zoon en dochter de mogellijkheid gegeven om verder te leren ten koste van haar gezondheid, veel overuren bij een elktronka bedrijf in BKK en nu dankzij Alzheimer ( 53 jaar ) al lange tijd zonder inkomen
beiden hebben met die opleiding niets gedaan, zoonlief is te lui, dochter wou uitgaan en werd uiteraard zwanger van een niksnut die haar nu laat werken en zelf niets doet
Beide kinderen hebben intussen mijn vrouw haar reserves volkomen weggekaapt en worden we nu lastig gevallen door schuldeisers
zelfs de politie bemoeit er zich mee
gelokkig heb ik vanaf het begin af aan gezegd dat ik geen familie ATM ben
We weten intussen dat Section 1563 niets voorstelt tenzij iemand een goed advies heeft waarmee we verder kunnen
Hans
In Belgie is het nu nog zo dat , indien de ouders geen financiele middelen genoeg hebben om in een rustoord/verzorgingscentrum te verblijven , de kinderen hierop aangesproken om het tekort bij te passen
Ruudje
Was het maar zo dat de ouders voor een opleiding zorgen.
Mijn vriend is als kind , net als zijn broers en zussen Vaak verrot geslagen
Na de lagere school mochten ze niet verder studeren, ze moesten werken en
het inkomen afstaan. Vaak niet genoeg te eten ondanks dat zijn vader goed geld verdiende als smid. Vaderlief heeft 6 jaar lang niet tegen zijn zoon
gesproken toen deze op 17 jarige leeftijd besloot in Bangkok te gaan werken en zijn
studie weer op te pakken. Nadat hij na 6 jaar op de knieen aan zijn vader om vergiffenis had gevraagd
ontdooide deze een beetje. Ondanks alles heeft mijn vriend voor zijn ouders een huisje gebouwd
en maandelijks geld gestuurd. Alles vanzelfsprekend in de ogen van de ouders.
Eigenlijk hoort de oudere zus, die alles al op haar naam gekregen heeft en ook nog naast
de ouders woont voor ze te zorgen. Maar zij en haar man zijn hier te hebberig voor ondanks dat ze
goed boeren. Ik ben vaak bij de familie op bezoek geweest en blijf me verbazen .
Mijn vriend houdt echt van zijn ouders , omgekeerd is dat voor mij een groot vraagteken.
Bram, jouw stelling klopt grotendeels.
Ik heb inmiddels 12 jaar ervaring met mijn Thaise schoonfamilie, en inderdaad: “genoeg is nooit genoeg”!
De zussen van mijn partner, werden op 12 jarige leeftijd naar de fabriek gestuurd, moesten daar dubbele diensten draaien, hadden net genoeg geld om met z’n vieren op een kamertje te wonen en te eten. Verder moest al het geld naar de ouders. Met name Isan staat hierom bekend.
Mijn partner mocht nog zijn highschool afmaken omdat hij de jongste zoon was (met 4 oudere zussen). Ondanks druk van de onderwijzer, mocht hij niet doorstuderen. Toen hij zijn diploma had MOEST hij ook werken! En ook al het geld naar de ouders, inmiddels van 5(!) kinderen..
En dar gaat nu nog steeds door! Zowel van zijn zussen als van hem.!
Ze hebben gigantische rijstvelden, een mooi huis etc. Maar van de opbrengst van de rijstvelden hoor je nooit iets.
Ik heb het er vaak met hem over gehad, maar al die kinderen zijn compleet gehersenspoeld: moeder heeft ze hun leven lang ingeprent: “ik heb jou 9 maanden in mijn buik gedragen en gebaard, en daarzul je mij altijd dankbaar voor moeten zijn!” Daarkomt ook die ziekelijk verering voor hun moeders vandaan…
Ook ik heb hier vrienden en vriendinnen van mijn partner hun baan hun carriere zien opgeven omdat een telefoontje van moeder genoeg is, om ze naar huis te laten komen en voor hen te zorgen…
Hun hele eigen toekomst en leven naar de klungels…
Inmiddels zijn er heel wat voorzieningen voor ouderen en behoeftigen. Daar is kort geleden nog een uitvoerig artikel over op dit blok gepubliceerd. Zeer leerzaam! Maar als je daarover begint, weten ze van niets… Is gewoon extra inkomen…
Mijn schoonouders hebben “ook geen geld” maar moeder laat wel 50 vrachtautos zand komen om de grond rond hun huis op te hogen. Daar had ze ineens wel geld voor…
Zelfs zijn kinderloze tante vraagt gewoon aan mijn partner “als ik oud bent zorg jij wel voor mij!” En het antwoord is gewoon: JA! Dat wordt afgedwongen door zijn moeder, die alle macht heeft en die ook uitvoert.
Het is diep triest om te zien dat jonge mensen, in een relatie, niet eens de kans krijgen om een eigen leven op te bouwen, en een gezin te stichten…
Ze laten hun eigen kinderen bloeden om ook ooms en tantes te helpen.
Een Amerikaan zei eens tegen mij: Thaise vrouwen kennen geen moedergevoelens! En hij heeft gelijk!
Hoe triest is dat?
Ik heb mijn partner in 12 jaar veel bij kunnen leren, hij is kritischer, maar blijft wel betalen. Ook als ze net de opbrengst gebeurd hebben van 80.000m2 rijstvelden! Ongelooflijk!
Vergeet niet dat de ouders vaak in hetzelfde huis wonen als de kinderen. Vind ik heel positief en zie ik in Nederland nog niet gebeuren. In Nederland mag je als oudere lekker eenzaam thuis zitten…
Frits,
Vindt je het positief voor de ouders of voor de kinderen ?
Persoonlijk vindt ik het positief wanneer de kinderen hun eigen weg kunnen gaan in alle vrijheid en niet gebonden zijn aan het verzorgen van de ouders.
In nederland hoeft geen enkele ouder thuis eenzaam te verblijven lijkt me.
Mogelijkheden genoeg.
Ik kan begrijpen dat ouders, die hun kinderen een goedde opvoeding geven, in Thailand daarvoor beloond worden. Wanneer in dit geval hier nocg de vader, noch de moeder ooit een poot uitgestoken hebben – ten hoogste wat geld naar de grootouders gestuurd op onregelmatige basis – dan wil ik helemaal niet voor die moder opdraaien. Ze is 15 jaar jonger dan ik en klaagr al tien jaar, maar werken? Ho maar!
Dat ook in Thailand niet ieder kind voor zijn ouders zorgt is zeker een feit.
Toch zou bij een geheel ontbreken van deze zorg in Thailand,waar andere sociale hulp haast niet voorhanden is,veel niet meer functioneren.
Een ouder die zijn hele leven voor een Thais mininimumloon gewerkt heeft,zal als hij/zij hier überhaupt van sparen kon,hoogstens moeten leven van een magere spaar duit en een uiterst miserable staats pensioentje, dat afhankelijk van de leeftijd ook niet meer is als een bedrag ergens tussen de 6 a 800 Baht per maand.
Een expat die reeds klaagt met een AOW en een pensioen,en hier bovendien ook nog vrijwillig is komen wonen,klaagt dan ondanks een sterke Baht, in het vergelijk wel op een heel erg hoog niveau.
Mijn schoonvader is al vroeg bij schoonmoeder weggegaan en dus zag zij geen andere mogelijkheid om haar 2 dochters te laten studeren door naar Canada te verhuizen en als nanny te gaan werken.
De dochters bleven in het huis wat moeders met een zus samen had gebouwd ( 2 onder een kap, met een doorgang in de woonkamer ) achter en gingen naar school, hebben nu allebei een goede baan en moeders is inmiddels gepensioneerd en blijft in Canada wonen omdat anders het pensioen verloren gaat.
Ze moet minimaal 6 maanden per jaar daar wonen anders raakt ze het kwijt en ik hoor dat er veel Thai op oudere leeftijd wonen want het pensioen willen ze niet opgeven.
Maar als moeders dan voor 5 maanden naar Thailand komt zorgen de kinderen financieel voor haar en zei kookt en maakt het huis “schoon”.
Daar heeft ze tijd genoeg voor en dan hoor ik haar ook zeggen dat ze zich verveelt want de hele dag tv kijken is vervelend. Nu is ze weer naar Canada en zie ik foto`s voorbijkomen van een uitstapje met vriendinnen, in Canada is het ook heel mooi zo te zien.
Haar dochters hebben allebei een goeie baan en zijn dus ook meer dan 50 uur per week niet thuis, mam kan goed voor zich zelf zorgen en zolang dat zo is zal ze wel in Canada blijven, 24 uur om naar Thailand te komen waar ze dan kan koken, poetsen en zich vervelen.
Ergens wel jammer , nu ben ik de klos, wassen, strijken en poetsen, koken af en toe want bij foodland kost het geen drol.
Ik ben een paar maanden geleden begonnen met een klein bedrag aan de moeder te sturen, omdat mijn vrouw het zat was dat ze iedere keer aan het einde van de maand door haar moeder gebeld werd, want haar geld was op.
Vorige week ontstond echter door omstandigheden zo’n grote ruzie (ook vanwege geld) tussen mijn vrouw, haar zus en ouders en ik werd erbij betrokken (die farang moest maar eens meer geld ophoesten), dat wij voorlopig alle contact met haar familie hebben afgebroken.
Ik niet voorlopig, voor mij is het nu helemaal beëindigd. Na tien jaar wordt ik nog steeds als de farang gezien en niet de echtgenoot van mijn vrouw of als “Jack”.
Zij zagen mij als een wandelende ATM machine en beseften nu dat die machine het niet goed deed. De moeder heeft al een paar keer gesuggereerd dat mijn vrouw eens naar een ander moest kijken, die meer geld kon geven.
Mijn vrouw wordt dan verweten dat ze te veel van mij houdt. Ze zegt liever een man met weinig geld en die goed voor haar is dan een met veel geld en niet deugt. Is toch wel lief, of niet?
Maar ons gaat het goed. Alleen zie ik niet in dat wij met veel minder moeten uitkomen, omdat de ouders te veel verlangen. Daarbij heeft mijn vrouw nog twee zussen en een broer en die hebben allemaal een redelijk inkomen (aan hun huis en auto’s te zien). Ik zei al vaker tegen mijn vrouw dat ze met zijn vieren (of met de drie zussen, want de broer is monnik) geld bij elkaar leggen – ieder 2000 Baht en daarmee de ouders die niet veel nodig hebben, iedere maand 6000 baht sturen. De zussen wilden daar niets van horen. Mijn vrouw is de jongste en niemand luistert naar haar.
Maar nu krijgen ze niets meer.
Ze mogen voor mij naar de pomp lopen.
Ik ben best wel kwaad hoor. Ik weet dat de ouders nauwelijks pensioen krijgen en van de kinderen afhankelijk zijn, maar ik laat me niet dwingen. En zeker niet als een idioot behandelen.
Ik wil hier graag op reageren. Heb het zelfde meegemaakt. Geef moeder s ochtends om 10.00 geld en s middags is het op. Waaraan ??? Tot bv ereleden jaar werden de kosten voor de familie eigenlijk door ons gedragen. Zelfs de scheiding van een broer van mijn vrouw kwam op onze konto. En…. Die broer was zo aardig het afgesproken bedrag nog te verdubbelen.welnopbonze kosten .
Al met al heeft het in dc12 jaar dat we in Azië wonen denk ik rond de EUR 400.000 gekost. Jullie zullen me wel voor gek verklaren. Nu dat doe ik nu zelf ook. De helft van de familie werkt niet. Ze zijn met 4 volwassenen en 3:kinderen, maar er eten meestal een man of 10 met de pot mee.
Vorig jaar ben ik gestopt met betalen. Ik betaal niets meer. Dus de ATM is op slot. Kom ook al meer dan een jaar niet meer bij de familie over de vloer. Ze zoeken het maar uit!
Nou JanvanHedel dat klinkt giga als ik dat even op de telmachine narekent komen wij toch wel iets dichter op de aarde.
Zeg 2750 Euro in de maand twaalf jaar lang nog steeds stevig en ruim boven Nederlands modaal.
Op de maandelijkse bijdrage aan mijn partner na heb ik de rest van de familie al in een zeer vroeg stadium medegedeeld dat dat niet tot de mogelijkheden behoorde.
Farang mai mie tang deelde ik altijd mee crisis ondersteuning is mogelijk en dan ook nog beperkt dus de vragen zijn minimaal.
Ben met hun moeder getrouwd en niet met de familie.
Jan,
Ik denk dat er velen zijn die je niet voor gek verklaren.
je zult ook niet de enige zijn die de nodige euro’s kwijt geraakt zijn.
Ik kom er met mijn 60.000 euro nog goed vanaf.
Velen hebben hun huis in nederland verkocht en hun auto.
Een huis in Thailand gebouwd voor 60.000 euro.
Grond gekocht om het huis op te bouwen.
Een huisje voor de ouders en voor de broer of zus
Een auto aangeschaft.brommertjes voor de andere familie leden.
Daarnaast mischien ook nog onderwijs voor de klein kinderen betaald.
Tel daarbij op de 12 jaar eten en drinken voor de gehele familie en een paar uitstapjes en weg is je 4 ton.
WIJ in NL ondersteunen ook onze ouders, doch via een tussenstation: de Grote Gemeenschappelijke Pot, ook wel ’s Rijks Schatkist genaamd, door voor sociale zekerheid te betalen, waaruit de AOW weer betaald wordt. ( samen met zorg uit torende boven alle andere staatsuitgaven)
Ja de verschillen tussen Europa en Azie zijn groot en het zal nog wel een generatie duren voordat dat gaat veranderen, Maar het valt mij wel op in Nederland bijvoorbeeld, dat opvoeding er steeds vaker bij in schiet. Mama en papa beide aan het werk, want 2 keer per jaar op vakantie beide een auto want die hebben de buren ook en de kids naar school/opvang etc……..
Mijn ervaring is dat velen denken dat we allemaal rijk zijn en willen ons gebruiken als een ATM.
Wat je doet of geeft maakt niet uit want het is nooit genoeg.
De familie begint met het maken van schulden want de farang betaald het wel.
Dat niet iedereen zo is weet ik ook wel maar deze zijn er ook en niet te weinig.
Praten alleen maar over geld, goud, motor, en huizen en wat krijg jij?
Ik ben verwonderd over de stelling in het artikel dat zegt: In het Westen is het niet uitzonderlijk dat kinderen als ze in de pubertijd geraken gaan rebelleren tegen hun ouders …
Precies alsof de Thaise jeugd geen puberteit doormaakt. Ik heb in elk geval al enkele voorbeelden ervan gezien en meegemaakt.
Dat er verondersteld wordt dat de kinderen hun ouders moeten bijstaan in hun oude dag is goed mogelijk. Maar heel wat jongeren trekken zich daar steeds minder van aan.
Je stelt dat heel wat moeders er een handje van weg hebben om hun dochters volledig kaal te plukken. Daar heb je zeker een punt. Hier hebben ze dat ook lange tijd gedaan met (nu) mijn echtgenote. Ze was 37 jaar oud toen we gehuwd zijn en werkte al van haar 18de. Ze heeft nooit een Baht mogen houden, moest tijdens haar enige vrije dag (op zondag) het volledig ouderlijk huis kuisen, de was en de plas doen. Ze was verplicht, zolang ze alleen was, om thuis te blijven wonen.
Na ons huwelijk is ze naar België getrokken en heeft ze jarenlang niet meer omgezien naar haar ouders. Gevlucht voor de jarenlange waanzin. Ondertussen wonen we definitief in Thailand en hadden we in het begin wel wat geklaag en gezaag van haar moeder om geld maar dat heeft mijn echtgenote vakkundig afgewezen. Haar aversie tegenover haar ouders is groot, zeer groot.
De nieuwe jeugd wordt alsmaar slimmer en zorgen voor hun eigen gemak en comfort. Je verwoordt het zeer netjes met de term “overgangsgeneratie”. Is het de schuld van de jongeren dat er geen deftig sociaal systeem bestaat om de ouderen een zorgeloze ‘oude dag’ te geven? Ik dacht het niet. De tijd van het kaalplukken van dochters, ze de prostitutie induwen enkel voor het geld, het ontzeggen van school en opleiding zodat ze kunnen gaan werken, … die tijden mogen wel eens stoppen. Veel ouders verzetten geen poot en leven op de kap van de kinderen. Velen kiezen ervoor om arm en lui te zijn, terwijl het perfect anders kan. Het afdwingen van medelijden, nee veel jongeren doorprikken nu die zeepbel. En ik kan ze geen ongelijk geven.
Beste Piet,
Ik herken dit verhaaltje.
Mijn echtgenote heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ze heeft nog een oudere zus, die is jong gehuwd waardoor ze alleen achterbleef in het ouderlijk huis.
Ze was een eenvoudige fabrieksarbeidster. Zes dagen op zeven werken, veel overuren draaien, nachtshiften, geen leuk leven. Elke maand al haar geld afgeven, enkel wat centen voor de allernoodzakelijkste dingen. Geen rooie cent op de bank. Haar vader had een simpele job, haar moeder werkte niet.
Ze is eeuwig dankbaar dat ze mij heeft leren kennen. Ze heeft ook vele jaren in België gewoond en gewerkt. Flink gespaard maar nooit meer een cent afgegeven aan de ouders.
Na mijn pensioen zijn we terug gekeerd naar Thailand. We hebben hier een mooi huisje gebouwd en zij heeft nog altijd een flink bedrag op de bank. Dit houden we angstvallig stil.
Haar ouders zijn alles behalve fier dat ze het nu goed heeft. Voortdurend opscheppen met hun andere dochter. Die hebben evenwel NIETS. Buiten een oude rammelkar, geen huis geen centen, helemaal niets. Maar die wordt op handen gedragen. Wij worden ‘scheef’ bekeken, de reden kennen we wel … we lossen geen geld 😉 Maar dat zal ons een zorg wezen.
Tegen al dat soort ongein van ouders jegens hun kinderen, die nadien zich weten te ontworstelen uit die graaiende klauwen, al is door met een farang te trouwen: ga niet in de buurt van de (schoon)ouders wonen. Zoek je heil elders, want ondanks alle ellende de loyaliteit van kinderen jegens ouders is vaak groot, te groot. Piet heeft gelijk: in de Isan komt vaak voor dat ouders hun dichters naar Pattaya sturen omdat daar liggend geld te verdienen valt. Geen wonder dat die vrouwen dan een farang kiezen. En voor zoekende farang is het gemakkelijk daar een vrouw te vinden. Over de armoede-achtergrond en de schrijnende verhalen die daarmee gepaard gaan wordt vaak zat op dit blog een artikel geplaatst. Dus men kan eigenlijk beter weten. Ik snap daarom de reactie van @Kees niet als hij zegt dat hij gezien wordt als wandelende ATM en de familie schulden maakt omdat er een farang in de familie is. Nooit begrepen waarom daar aan toegegeven wordt. Er is maar één remedie: blijf weg bij de schoonfamilie.
Tja zorgplicht, het kan ook andersom, in negatieve zin dan.
Ik ken wel een aantal families, waar moeder nog hard werkt, en de kinderen op haar centen teren, en dan vooral die Thaise jongetjes, die jarenlang op de eerste plaats worden gezet, en helemaal verpest worden.
De hele dag op de telefoon, en voor de rest geen flikker uitvoeren.
Die moeders moeten niet klagen Roelof, het gedrag van hun geliefde zonen hebben ze enkel aan zichzelf te danken.
Hier in de familie loopt er ook een dergelijk geval rond. Hij heeft alle vrijheid gehad om te mogen studeren. Is uiteindelijk (na een aantal jaren dubbelen) toch ingenieur geworden. Is vorig jaar gehuwd en woont nu samen met zijn vrouw nog altijd thuis.
Moeder klaagt steen en been over het gedrag van haar zoon (is dus mijn schoonbroer). Buiten werken steekt hij geen klop uit. Vader is oud en versleten (evenals moeder) maar doet nog alle klussen in en rondom het huis. De arme man kan nog amper op zijn benen staan. Moeder zorgt dat er eten op tafel komt, doet de was en poetst het huis.
Schoondochter zorgt er wel voor dat de koelkast steevast op de meest vervelende momenten altijd leeggeplukt is. Zelf werkt ze dus niet want ze is van Laos en heeft nog altijd geen visum (we weten dus niet hoe ze dat doet want ze is hier nu al meer dan een jaar).
Ze betalen geen rotte bal aan hun ouders ondanks dat die beiden op pensioen zijn. Mijn vrouw lacht zich te pletter met de ganse situatie. Als moeder klaagt zegt ze simpelweg dat het haar eigen fout is. Haar teergeliefde zoon werd zo opgevoed en de gevolgen ervan moeten ze maar dragen. Ik begrijp het leedvermaak …
Ouders die van hun kind geld vragen omdat ze het zelf niet hebben. Ik vind het schandalig om een kind te maken zonder de middelen te bezitten om er voor te zorgen. Als je geen geld hebt, maak je ook geen kind. Zorg dan eerst voor jezelf dat je iets hebt om het kind goed te kunnen opvoeden en iets mee te kunnen geven. Er is helemaal geen morele en geen juridische verplichting om een kind te maken. Normaliter is het een vrije keuze, welke in principe is beperkt door je eigen bezit. Vandaar ook mijn spreekwoord : seks o.k. maar geen bébé! Ik moest vroeger in de vijftiger jaren ook mijn loonzakje afgeven aan mijn ouders in de armoede en ik heb daarover grote onenigheid gehad en zelfs met mijn vader gevochten waarvan ik geen enkele spijt heb. Een kind staat aan het begin van zijn leven en moet zijn leventje kunnen opbouwen en als de ouders dat niet zien, zijn ze de naam ‘Ouder’ niet waard en moet daaraan weerstand worden geboden. Wat Thailand betreft: de westerse maatstaven zijn in dit opzicht beter dan de Thaise en dat heb ik daar ook verkondigd hetgeen mij niet in dank werd afgenomen, maar daaraan heb ik geen boodschap. Ouders behoren voor hun kind te zorgen, op te voeden en hen goed voor te bereiden op hun toekomstig leven in de maatschappij.