When the lady smiles, (of hoe zit het eigenlijk met de geestelijke gezondheid in Thailand?)
Op het Thailandblog wordt veel geschreven over gezondheidszorg in Thailand, maar daarbij gaat het doorgaans over het behandelen van fysieke kwalen. Veel minder lezen we over de geestelijke gezondheid.
Nu vermoed ik dat veel van de Nederlanders die in Thailand wonen of er vaak komen, het beeld hebben dat het behoorlijk goed gesteld is met de mentale staat van de Thai. De Thais lachen immers veel en maken zich niet te druk en ze lijken allen deel uit te maken van een ‘happy Thai family’.
Zo heb ik er zelf ook jarenlang tegenaan gekeken. Ik had het idee dat vooral die geïndividualiseerde Nederlanders, die zich altijd maar moeten bewijzen, veel problemen hadden (en maakten), maar dat de Thais opgewekter in het leven stonden, zich niet overal druk om maakten en problemen makkelijker van zich afschudden.
Maar is dit wel zo, ben ik me in de loop der jaren steeds meer af gaan vragen? Weet ik wel wat er achter die glimlach schuilgaat en hebben de Thais wel zo gemakkelijk en ongedwongen contact met elkaar als het op het eerste gezicht lijkt. Ik ben zeker geen deskundige op dit gebied en slechts een waarnemer van zaken in mijn omgeving. Ik heb echter inmiddels toch wel de nodige vragen. Ook al omdat ik constateer dat de glimlach steeds vaker achterwege blijft en dat humeuren hier tegenwoordig sneller kunnen omslaan naar chagrijn, boosheid of zelfs vijandigheid. Het gaat soms heel gemakkelijk van een ‘chai yen’ een rustige gemoedsgesteldheid, via een ‘chai rawn’ een opgewonden gesteldheid, naar een ‘çhai raaj’ een ‘wrede’ ofwel woedende toestand.
Thailand is vooral een land van rangen en standen, waar iedereen zijn plaats moet kennen. Dat gaat toch wel enigszins ten koste van gemakkelijk sociaal verkeer. Er schijnt verder, zo lees ik, veel druk te liggen op studenten die aan de hoge verwachtingen van hun ouders moeten voldoen. Nu studeren weliswaar niet alle jongeren. Maar als je niet studeert en je ouders zijn armer, dan is er weer een kans dat die ouders verwachten dat je hen financieel ondersteunt. Dit kan allemaal stress opleveren. Zelfs als je besluit om je ouders niet te ondersteunen kan dat stress opleveren. Ik spreek ook nog wel eens mensen met weinig familie, of familie die ver weg woont. Mijn beeld daarbij is dat er toch ook veel sprake is van eenzaamheid. Thais lopen niet graag te koop met hun zielenroerselen behalve misschien als de alcohol z’n werk gedaan heeft. Ze kunnen daardoor soms behoorlijk geïsoleerd raken is mijn waarneming.
Er zijn officiële rapporten over het welbevinden van de Thais en dan vooral van de jeugd in Thailand. Als we UNICEF mogen geloven is er nogal wat aan de hand. Eén op de veertien kinderen tussen 5 en 9 jaar heeft een psychologische stoornis en dat geldt zelfs voor één op de zeven teenagers. Zelfmoord is de derde doodsoorzaak onder teenagers (de eerste zal wel het verkeer zijn).
Adolescent health | UNICEF Thailand
In een al wat ouder rapport van de WHO lees ik dat er officieel 1 psychiater op 250.000 inwoners is en 1 psycholoog op 400.000 inwoners. Van het geld dat besteed wordt aan gezondheidszorg gaat 3,5% naar mentale gezondheidszorg. Het meeste daarvan betreft instellingen voor mensen die geestelijk gehandicapt zijn. In gevangenissen is nauwelijks mentale begeleiding en ik heb nergens vast kunnen stellen dat er TBS-klinieken zijn in Thailand. www.who.int/thailand
Verder kwam ik nog een nieuwsrapport tegen van Gallup, een Amerikaans onderzoeksbureau, met als titel ‘Anxiety rising, confidence falling in Thailand’, dat constateert dat het aantal Thais dat aangeeft dat ze de vorige dag met stress of zorgen te maken hebben gehad is gestegen van 17% in 2012 naar 44% in 2021. Deze factoren zijn weliswaar door de gehele wereld gestegen, maar Thailand hoort in de top vijf van landen waar dit het hardst gaat. Anxiety Rising, Confidence Falling in Thailand (gallup.com)
Hoewel het plezierig is om in een land te zijn waar de mensen graag glimlachen en voorkomend zijn. En hoewel ik ervan overtuigd ben dat deze glimlach en de goede omgangsvormen bijdragen aan het welbevinden van iedereen, is het dus niet zo dat het hier allemaal rozengeur en maneschijn is. De spreekwoordelijke botte Hollander (en ik ben een Amsterdammer, dus erger kan bijna niet), die het hart op de tong heeft en alles ongegeneerd van zich afpraat, is natuurlijk een verschrikking voor de beheerste Thais. Wat betere manieren zouden wat dat betreft bij veel Westerlingen geen kwaad kunnen.
De beleefde ingetogen Thai echter, die alles weglacht, heeft toch ook zo zijn eigen problemen lijkt het. Het zou misschien goed zijn als de oesters wat meer uit de schulp leerden kruipen, ook zonder dat het smeermiddel alcohol de remmingen eerst moet opheffen. Misschien gaat de invloed van het Westen- en van sociale media hierbij helpen, maar misschien blijft het voorlopig toch een kwestie van ‘East is East and West is West’. Gelukkig komt het in die ballade van Kipling uiteindelijk toch allemaal goed tussen de tegenstellingen, zij het pas voor God’s troon, dus wel een beetje laat.
Ja ,goed geschreven maar…..(ook Hollander) ik heb toch wel enkele bedenkingen. HG.
Hi ook al ben je Amsterdammer ,en ik Rotterdammer, kan je ervaringen en bevestigen. Vindt het een mooi en realistisch verhaal.
Zal er verder niet te veel op zeggen maar ik maak me best wel zorgen hierover en niet pas nadat ik dit gelezen hen. Bedank voor je verhaal
goed artikel,
Het past natuurlijk niet in het beeld dat wij als toerist willen zien.
Ik heb al de nodige ellende in Thailand gezien.
Van zelfmoorden tot moordenaars ontmoet.
Van totaal ontredderende mensen tot mensen die helemaal doorgedraait zijn.
Mijn schoonbroer van 64 begint ook altijd een probleem weg te lachen.
Er wordt niet voor niets zoveel gedronken en verdovende midddelen gebruikt.
Vele Thais lopen niet met hun gevoelens te koop zegt mijn vrouw.
De Farang gooit er alles uit en de Thai zwijgt.
Goed geschreven verhaal en inderdaad waar. Er zijn veel Thais niet echt gelukkig.
Problemen uit hun jeugd, geldzorgen en vechten voor een beter bestaan hier.
Groetjes van ook een ras Amsterdammer.
Ik ben niet zo goed op de hoogte van de psychiatrische zorg in Thailand maar wat ik zie in mijn omgeving het volgende:
– spanningen tussen familieleden zijn niet zelden het gevolg va geld lenen en niet terugbatelen;
– of van een oneerlijke verdeling van gronden in een erfenis, meestal gecmpliceerd omdat grootouders overlijden zonder iets op papier te zetten en oook eigendomspapieren ontbreken.
– er lopen nogal wat Thais rond die volgens mij (betere) zorg zouden zijn in een psychiatrische inrichting.
Het is een fenomeen wat je over de hele wereld ziet toenemen. Volgens de Gezondheidsmonitor jongvolwassenen die GGD en RIVM in Nederland onlangs publiceerden, heeft de helft van de 16- tot 25-jarigen psychische klachten.
Ik ben van mening dat de (a)sociale media de mensen helemaal gek maken, er zijn altijd lieden die het beter hebben dan jij en dat wordt je dagelijks ingewreven. Velen kunnen deze druk niet goed aan.
In Thailand komen er nog 2 extra factoren bij:
1. al heb je een redelijke opleiding dan nog is het maar de vraag of je een goede baan kunt vinden, het is vriendjespolitiek alom.
2. de financiele situatie en dan met name de onverantwoordelijke leningen voor producten die men zich niet kan veroorloven (auto’s) en het gebrek aan een instantie die dit enigszins probeert te beteugelen zoals het Bureau Krediet registratie. Men komt in een vicieuze schuldencrisis waar je niet uitkomt.
Een heel goed geschreven artikel, ik heb in de loop van jaren al heel wat meegemaakt op dat vlak.
Je kan de aard van een volk natuurlijk niet veranderen, maar je kan wel de omstandigheden veranderen waaruit problemen ontstaan, wat in mijn ogen een bron van spanningen is is dat een familie een stuk grond bezit waar het ouderlijk huis op staat, vervolgens komen er kinderen die na verloop van tijd ook een huis bouwt op dat stuk grond,de aangetrouwde kunnen niet goed met elkaar overweg en dan begint de ellende, de kleinkinderen moeten ook nog een huisje op de grond van opa en oma en het probleem wordt steeds groter, met drank en andere middelen komt het tot een ontploffing.
Helaas geen verhaal uit een televisiesoap maar keiharde realiteit wat ik al vaak heb meegemaakt, na de ontploffing zwijgen ze elkaar dood tot aan het volgende feestje.
O je bedoelt hebzucht afgunst jaloezie verslavingen et cetera dat soort ’talenten’ ja daar hoef je zelfs geen familie voor te hebben, alleen maar iemand die je de schuld kan geven.
Niets nieuws, in Nederland krijgen ook 1 op de 7 kinderen psychische hulp lees ik vandaag in de NRC. Zorgen hoort bij het leven en je zal er zelf mee moeten leren omgaan en in de loop der tijd als je wat ouder wordt leer je te relativeren en blijkt of lijkt je leven beter te gaan.