Leven als Single Farang in de Jungle: Muurschilderingen

Zoals aangegeven in een vorig topic, hier op het blog, is Lung addie, na info van Noortje, erop uitgetrokken om het wonder van de muurschilderingen te gaan bekijken.

Het gaat hem over een nieuw (zoveelste) restaurant welke in aanbouw is en over korte tijd de deuren gaat openen. Het nieuwe restaurant zal hoofdzakelijk Isaanfood aanbieden en is gelegen in Saphli langs de grote weg welke Saphli doorkruist. De eigenaar heeft reeds een restaurantje, gelegen pal rechtover het nieuwe, dit wordt een veel groter.

De “kunstenaar” heet KIRST, en ik trof hem, druk aan het werk zijnde, een met cement bepleisterde muur, aan het beschilderen. Mijn camera bovengehaald en een rondje rond het gebouw gemaakt. Er waren reeds drie van de vier muren beschilderd en het oogde echt prachtig. Deze kunstwerken waren niet door een “verfkladder” gemaakt maar waren duidelijk van de hand van een, toch in mijn ogen, Meester gemaakt.

Kirst sprak me zelf aan…. tot mijn grote verbazing niet in het Thais maar wel in het perfect Engels. Hij wou weten waarom ik kwam kijken en hoe ik wist dat hij hier aan het werk was. Mijn informatiebron, Nora, kenbaar gemaakt verscheen een brede glimlach op zijn gelaat. Ja, hij kende Nora, very good and kind Lady. Noortje had hem verleden jaar leren kennen toen hij op Thung Wualean Beach Tshirts beschilderde. Het ijs was gebroken en ik vertelde hem het doel van mijn bezoek: een artikel over hem en zijn werk schrijven voor een veel gelezen blog op het internet.

Of hij bereid was zich door Lung addie te laten interviewen? Zeker, met volle plezier, maar we gaan hiernaast, bij Les, een Engelse leraar Wetenschappen wiens echtgenote een restaurantje met Thai/Farangfood uitbaat, aan een tafeltje zitten en “iets” drinken. Het bleef bij een bestelling van twee Leo’s en dan wou hij terug naar zijn “werk”. Kon en wou dit niet alleen laten en we zouden het gesprek daar verder zetten en ons biertje daar consumeren. Lung addie viel van de ene verbazing in de andere. Kirst was eigenlijk niet een zomaar iemand, neen, er zit veel meer dan enkel een schilder in hem. Kirst was 37, single en afkomstig uit Khamom, uit een klein, rustig dorpje in de provincie Nakhon Si Thammarat. Reeds als kind was hij enkel geïnteresseerd in tekenen, schilderen en muziek, dus een geboren, toekomstige kunstenaar.

Op mijn vraag waar zijn perfect Engels vandaan kwam kreeg ik met een brede glimlach als antwoord: ik heb een Master Degree Art (kunst) behaald aan de universiteit… ja ja, de universiteit ??? … hij specificeerde dan: de universiteit van Cambridge…. oei … dat is wat anders dan Lung addie dacht.

Kirst verdiende zijn rijst met niet alleen schilderen. Hij schreef ook songs en muziek. Het ene was gekoppeld aan het andere. Bij zijn werk als schilder had hij muziek nodig. Dat inspireerde hem in zijn werk. Hij had daarvoor zijn motorsai uitgerust met een booster en luidsprekers.

Kirst werkt met primitieve middelen. Als schilderspalet gewone plastiek kommetjes. Geen penselen, doodgewone huis en tuin verfborstels. Kleuren vooraf mengen doet hij niet. De menging gebeurt door verschillende kleuren over elkaar op de te beschilderen plaats aan te brengen. Hij maakt gebruik van waterverf ( het zijn dus aquarellen ) en heeft enkel flesjes pigment: wit, zwart, blauw, rood en geel. De echte definitieve kleuren komen tevoorschijn bij het aanbrengen. Hij maakt veel gebruik van de “doptechniek”. Hij maakt geen gebruik van sjablonen noch van foto’s of voorgetekende vormen. Alles komt rechtstreeks, zoals hij noemt, uit zijn hart. Als de muurschildering klaar is wordt het geheel overpoten met een waterafstotende beschermlaag.

Zijn werk bestaat meestal in het nieuw beschilderen en het restaureren van bestaande muurschilderingen in tempels. Met fierheid vertelde hij dat hij lange tijd in de Witte Tempel, Wat Rong Khun, te Chiang Rai, samen met zijn “teacher” heeft mogen werken. Niet iedereen mag dit.

Kirst werkt per project aan een vooraf afgesproken vergoeding. Hoelang hij er over doet speelt geen rol, maar ik kan getuigen: hij werkt snel, heel snel. Op mijn vraag waarom hij zijn beroep niet als leraar uitoefent en na zijn dagtaak eventueel voor zichzelf zou werken: dan verdien ik veel minder en ben ik niet meer vrij. Nu, als ik inspiratie heb voor muziek, dan maak ik muziek. heb ik een song in het hoofd, dan schrijf ik muziek. Wil ik schilderen, dan schilder ik …. een “kunstenaar” werkt zoals de muze komt. En Kirst mag zich gerust “kunstenaar” noemen, kunstenaar met een hoofdletter K.

Niets te beleven in Thailand? Wordt blogger voor Thailandblog en je hebt steeds wat te doen.