Overstekende cobra’s
Ik ben zonder meer een dierenliefhebber, met een achtergrond van drie honden, katten, hamsters, zebravinken, hagedissen en andere beestenboel. Dat was destijds in Nederland. Sinds ik in Thailand woon, ben ik genuanceerder over veel diersoorten gaan denken.
Bovenaan de haatlijst staan de slangen. Dan heb ik het niet eens over pythons van een respectabele lengte. Ik ga er weliswaar een straatje voor om, maar weet dat ze niet giftig zijn. En die smerige bijtwond nemen we desnoods op de koop toe.
Cobra’s boezemen me meer angst in, vooral omdat ze in mijn tuin huizen. Onlangs heb ik er nog een de cobrahemel ingemept. Dat leverde niet al te veel problemen op, omdat het ondier net de lunch had verorberd en dus niet snel uit de voeten kon. Het wachten is op wraak van zijn familieleden.
Niet minder angstaanjagend was de slang die zich ophield op mijn printer. Het werkt niet lekker, met zo’n een meter lang ding binnen handbereik? Giftig? Geen flauw benul. Met behulp van mijn Duitse buurman heb ik de ongenode gast van meer dan een meter het raam uitgewerkt. Centraal staat de vraag hoe de slang het huis (en de werkkamer) is binnengedrongen. Sindsdien kijken we regelmatig in alle hoeken en gaten om te zien of daar zich nog meer van dat addergebroed ophoudt.
Ook tijdens de dagelijkse fietstocht in mijn ‘village’ is het oppassen geblazen. Al twee keer ben ik bijna over een cobra gereden. Je schrikt je rot als zo’n opgezette kraag uit een barst in de weg opduikt, op zoek naar bijtbare enkels.
Ik woon in een waterrijk gebied aan de rand van Bangkok (in de regentijd is alles hier overigens waterrijk!). Onze poetsvrouw werd ’s middags opgejaagd door een monitor lizard (gigantische soort hagedis) van zo’n anderhalve meter. In de hoek van mijn tuin heb ik een gat gevonden, tegen de schutting. Dat is vermoedelijk de in- en uitgang voor dit voorhistorische beest. Gelukkig zijn deze beesten nogal schuw en was het volgens mijn vriendin nog een jonkie….
Onderaan de haatladder prijken de honden en katten. Thai kunnen niet echt voor dierenliefhebbers doorgaan. Meestal laten ze zich door hun kinderen vermurwen een veel te jong hondje of poesje te kopen. Als het mormel volwassen is, vinden de kinderen er niets meer aan. Vervolgens wordt hond of kan gedumpt bij de eerste de beste tempel of slijt het zijn/haar dagen in eigen tuin achter een hek. Mijn overburen gaan prat op twee mormels, nog het best te beschrijven als ‘dikbehaarde rolmopsen’. Klachten over herrie zijn aan dovemansoren gericht, want als de buren thuis zijn houden deze rotbeesten wijselijk hun bek.
De katten van mijn linkerburen vinden de motorkap van mijn Fortuner een lekkere slaapplaats. Met als gevolg dat de lak ruim is voorzien van hun nagelsporen.
Met deze ervaringen in het achterhoofd stemt het eten van huisdieren mij een stuk milder.
– Dit artikel is geschreven toen Hans Bos nog in Bangkok woonde, momenteel woont Hans in Hua Hin –