Onverwachte dingen zijn het leukst
Iemand tikt op mijn raam, het is Tom een Zwitserse kennis van 41, die hier nu tien maanden woont. Hij heeft een probleem waarbij ik hem kan helpen, zegt ie. Zijn vrouw heeft een Facebook-pagina aangemaakt voor hun guesthouse, maar aangezien hij het wil gaan onderhouden wil hij liever niet inloggen onder haar naam, maar onder zijn eigen naam. Na wat uitgeprobeer is het binnen 10 minuten opgelost. Hij nodigt me uit om wat te gaan drinken. Even later zitten we in zijn guesthouse.
Een oorspronkelijk uit Iran afkomstige kennis van Tom die ook in Chiang Rai woont, komt bij ons zitten. Het beschaamt me dat hij mij en mijn vriendin kent, maar ik hem niet herkende. Hij was ooit een keer bij een barbecue voor ons huis met iemand meegekomen. Helaas ben ik slecht in nieuwe gezichten onthouden, maar ik probeer dit altijd zo goed mogelijk te verhullen.
Hij vertelt dat 80 procent van de Iraanse bevolking de onderdrukking zat is en gewoon vrij wil zijn. Dat lijkt me wat hoog, maar ik laat hem aan het woord. Het moslim geloof is geïmporteerd uit Saoedi-Arabië en is veel minder vrij dan het oorspronkelijke Perzische geloof. Hij voorspelt binnen twintig jaar een omwenteling. Ik help het hem hopen.
Het lijkt erop dat hij graag gezelschap om zich heen heeft van mensen die open in het leven staan. Als ik hoor dat hij in het Condotel woont begrijp ik dat des te beter. Ik zou er niet eens begraven willen worden. Hij stelt voor om een BBQ bij het guesthouse voor op straat te organiseren. Thuis heeft ie nog een een varkenshaas en whisky liggen en het guesthouse heeft nog wat vlees in de vriezer over.
Tom, zijn Thaise vriendin, gaat sla en groentes halen. Een uurtje later spreken we weer af. Voor mijn aandeel financier ik het bier. Even later zitten we op straat tussen de geparkeerde auto’s aan tafel. Verschillende toeristen lopen slenterend voorbij. Voor mij lijkt het vaak alsof ze iets aan het zoeken zijn wat er niet is.
Op een gegeven moment meldt zich een forse en nogal dikke Canadese toerist voor een biertje. Tom nodigt hem uit om bij ons te komen zitten. Het voordeel en nadeel van Canadezen en Amerikanen is dat ze zelf alles vertellen en indien je het zelf niet meldt ze niets over de ander te weten komen.
De tempels in Chiang Mai vond hij prachtig en over Chiang Rai kon hij zeggen dat hij de mensen aardig vindt. Wel was hij erg onder de indruk van de witte tempel; het zwarte huis/ tempel had hij nog niet gezien. Tom kijkt mij aan zegt in redelijk plat Zwitsers Duits dat hij zelf niet erg onder de indruk is van de witte tempel en zoekt naar een term om het mee te vergelijken. Als ik het een suikertaart noem moet hij lachen.
Al gauw horen we het levensverhaal van Stan, de Canadees. Hij heeft zijn hele leven in de horeca gewerkt en had later vijf restaurants in Vancouver. Deze heeft hij inmiddels verkocht. Hij zou ook wel eens failliet kunnen zijn gegaan, denkt mijn alter ego. Zijn drie zonen zijn alle goed terecht gekomen en hebben hem al aangeboden om bij hun te komen wonen, maar dit wilde hij niet. Hij is in de zestig en is nu kelner in een groot luxe Chinees restaurant.
Hij klaagt over de verwende kinderen van de Chinese nouveau riche immigranten die bij hem komen eten. Ze smijten met geld en indien hun iets niet aanstaat, denken ze zich alles te kunnen permitteren. Hij heeft het maar te slikken.
In Canada is de pensioengerechtigde leeftijd net verhoogd naar 67, maar hij valt nog binnen de datum van ingang voor ouderen en kan binnen enkele jaren met pensioen. Hij weet nog niet of hij wil stoppen want kennelijk bevalt het op de Chinese snotneuzen na toch aardig goed. Even later stapt Stan op. Wij drinken nog wat na en hebben nog een gezellige avond.