Thai die niet kunnen glimlachen
Er is een grap over hoe je een Italiaan met een gebroken arm noemt, het antwoord luidt: Iemand met een spraakgebrek. Ik heb het in de afgelopen vier jaar een aantal keren kunnen constateren: Er zijn Thais die fysiek niet in staat zijn om te glimlachen.
In tegenstelling van wat eerder werd aangenomen, heeft men volgens recent onderzoek geconstateerd dat je 12 spieren nodig hebt om te glimlachen, net één meer dan om te fronsen. Het is gemakkelijk voor te stellen dat dit de één wat beter afgaat dan de ander.
Volgens medisch onderzoek kan het niet kunnen glimlachen en of niet vriendelijk kunnen kijken in het Westen secondaire klachten opleveren zoals zich niet begrepen voelen en depressie. De zwaarste vorm is het Möbius Syndroom waarbij geen enkele vorm van emotie op het gezicht komt.
In het Westen zie je doorgaans neutrale gezichten en als je lang in Thailand hebt verbleven geeft dit bij terugkomst een soort cultuurschok alsof iedereen chagrijnig is. Tevens is het tegenwoordig vrij normaal dat je ergens minder persoonlijk en vriendelijk wordt bediend, vooral op plekken waar de kosten een rol spelen. Maar ook al zouden ze in de lokale Jumbo in Nederland nauwelijks opvallen, in the Land of Smiles is het bijna ondenkbaar dat iemand je geen glimlachende blik meer toewerpt.
Rang bleek in werkelijkheid heel aardig te zijn
Op het platteland bij het voorbijgaan, overal waar je iets koopt of bestelt of gewoon als je een praatje probeert te maken, is de Thaise glimlach niet weg te denken. Toch worden mensen die niet in staat zijn om te glimlachen gelukkig niet als gehandicapte ergens achteraf weggestopt om het Thaise imago hoog te houden.
In het hotel uit het eerste verhaal in Roi Et was er zo iemand. Ze heet Rang en werkt er voor zover ik weet nog steeds. Door het uitblijven van een glimlach was de eerste indruk alsof Rang ons niet mocht, echter in werkelijkheid bleek ze heel aardig te zijn. Toen we er wat langer verbleven werd het voor ons een soort sport om haar gezichtsuitdrukking te laten doen veranderen. Vooral voor Polly, die graag mensen aan het lachen maakt, vormde dit een soort ultieme uitdaging.
Heel af en toe veranderde haar gezicht moeizaam en langzaam, je hoorde nog net geen gekraak, in iets wat deed denken aan een brede scheve grijns om dan vervolgens weer snel terug te vallen in de originele sombere staat. Miss Rang kon het kennelijk wel waarderen en trok na een tijdje erg naar ons toe, want een dag niet gelachen.. Nee, anders geformuleerd, ook al lach je enkel in je hart, dan is een plezierig contact nog steeds de moeite waard, dunkt me.
Zijn ondergeschikten rennen voor hem
Op de eetmarkt hier in Chiang Rai werkt een Thaise man die eveneens hetzelfde probleem heeft. Altijd heeft hij een star chagrijnig gezicht, maar hij is man en opzichter van de tafels en afruiming. Het gaat hem kennelijk veel beter af dan Miss Rang, want zijn ondergeschikten rennen voor hem om de tafels van vertrekkende gasten snel weer schoon te krijgen. Alhoewel we elkaar van gezicht al tijden kennen probeer ik het oogcontact of een Thaise glimlach nog steeds te vermijden.
Kijk, maar ik glimlach nu toch?
In een ander geval hadden/hebben we een ladyboy als kennis. Eerder kwam ze wel eens buurten. Zij heeft eveneens hetzelfde probleem. Bij grappen kon je het bij haar net zoals bij Rang echt zien aankomen; ‘Ja, de grap slaat aan, ze gaat nu op haar manier glimlachen, en aftellen 3, 2, 1..’
Ze was destijds als leerling vol verwachtingen naar één van de ladyboy cabarets gekomen, vertelde ze. Tijdens de repetities ontbrak de glimlach. Ze had het toen zelf nog niet echt geconstateerd als probleem en riep dan enigszins gepikeerd naar de choreograaf terug : ‘Kijk, maar ik glimlach nu toch?’ Ze werd er vrij snel weer uitgegooid, want dat het voldeed bij lange niet aan het imago wat van een dergelijk cabaret wordt verwacht.
Hierna is ze in Beer bars gaan werken, en ik observeerde dat ze haar ‘gebrek’ ietwat wist te maskeren door anderen te laten lachen om droge humor, waarbij ze zelf serieus kon blijven.
Onlangs is haar moeder opnieuw getrouwd. Om respect aan haar overleden vader te betonen, is ze als enige oorspronkelijke zoon voor een jaar nu ladyboy af en gaat thans als monnik door het leven. In de tempel hoop ik dat ze/hij als monnik wellicht minder moeite zal hebben met de doorgaans vereiste Thai smile.
Mijn reactie gaat niet over het niet kunnen glimlachen, maar over het glimlachen zelf.Met vrienden (die mij warm hebben gemaakt voor Thailand) heb ik een kwestie: zij vinden die onecht, een pose , omdat ze iets van je willen. De zinsnede: “bijna ondenkbaar dat iemand je geen glimlachende blik meer toewerpt.” wijst , wellicht onbedoeld, in die richting. Zelf ben ik blij, het land ingegaan te zijn, en veel te observeren: ze hebben/maken het fijn met elkaar, en hebben meer reden tot plezier dan tot sjagrijn (hoe je dit schrijft ben ik even kwijt, alle probeersels zijn fout). In elk geval, na een paar dagen in Thailand heb ik zoveel glimlachen gezien, dat het lijkt alsof iedereen lachte. Nou, kijk maar eens in een BKK-metro, dan zie je wel wat anders.En boos heb ik ze ook gezien, maar dan eens per maand hoogstens. Terug naar het begin: zou het niet kunnen glimlachen puur fysiek zijn, of een psychische oorzaak hebben, net als bij ons?
De vraag is natuurlijk, of een glimlach een cultureel verschijnsel is, dat door iedereen in een maatschappij wordt nagedaan, of iets dat in de genen zit.
Zelf ga ik voor een cultureel verschijnsel, want ik heb nog nooit een olifant zien glimlachen.
En de enige glimlachende kat die ik ken is die van Alice in wonderland.
En dat is eigenlijk een grijns.
Als een aap “glimlacht” doet hij dat als hij zich bedreigd voelt.
Mogelijk uit eenThai de gevoelens die bij een glimlach horen dus anders dan met een glimlach.
En die glimlach van stewardessen en andere mensen in de dienstverlenende sector is ze waarschijnlijk aangeleerd.
Terwijl ik dit tussendoor lees ziet ik net verveeld naar Thaise soap te kijken. Ik begrijp het maar half maar er glimlacht eigenlijk niemand. Zelfs niet na ruim een half uur kijken. Als ik maar lang genoeg blijf kijken misschien. Ze kijken gewoon net zo chagrijnig als hier in Nederland.
Als steward was het vroeger mijn doel om het de gasten in ons vliegtuig zo goed mogelijk naar hun zin te maken. Toen ik als 25 jarige aan mijn opleiding bij mijn luchtvaartmaatschappij begon was ik vaak heel erg zenuwachtig. Een van de teamleiders, (of onderwijzers) was een homo. En wel van het ergste soort. Hij was super verwijfd, had een heel hoog ego van zichzelf en keek je met doorborende ogen aan.
Deze maakte dat ik nog zenuwachtiger werd. En bij het doorspelen van de service aan boord, moest ik vechten om een glimlach op mijn gezicht te krijgen. Ik kreeg het eenvoudig niet, doordat hij me bleef aankijken en klaarstond met een oordeel.
Op een gegeven ogenblik had ik een gesprek met hem…ik moest wat ontspannender zijn, ik moest vriendelijker kijken… Toen ik hem naar waarheid vertelde waarom ik zo gespannen was, beloofde hij mij dat hij iets minder streng met mij zou omgaan. Aan het eind van het gesprek voelde ik me opgelucht en ontspannen en kon weer normaal glimlachen. Zie je, Sjaak, je kunt mooi glimlachen… dat is wat we willen zien, zei hij toen.
Het was een belangrijk moment in mijn leven als jonge steward.
Een ander cruciaal moment was op een veel vroeger tijdstip in mijn leven. Ik was toen een jaar of 16, 17. Op een feestje van vrienden, zei een van de meisjes tegen me, dat ze zich altijd afvroeg waarom ik zoveel lachte. Dat was toch niet normaal! Dit was destijds een grote klap in mijn gezicht. Als teenager was ik erg onzeker van mezelf en begon daar op te letten. Ik keek te vriendelijk, werd me verteld! Dat kan in onze samenleving niet!
Dus hier was het: in de normale samenleving werd een serieuzer gezicht van je verwacht, op mijn toekomstige baan juist het tegenovergestelde.
Toen ik dan steward werd (ik kon steeds meer glimlachen) redde deze mijn “carrière”
Heel vaak viel me op hoeveel van mijn collega’s met een verbeten gezicht door de cabine liepen en dit keer was ik het soms die hun erop aansprak een beetje op hun eigen uitdrukking te letten. Niet dat ik met een gelukzalige grijns door de cabine liep, maar ik lette wel op mijn gezichtsuitdrukking en oefende deze zelfs thuis voor de spiegel.
Dan terug naar het onderwerp: verschillen tussen oost en west: Hier in Thailand wordt wel degelijk sneller geglimlacht of vriendelijk gekeken en er zijn ook individuen die nooit lachen. Het is veel meer dan in Nederland (of Duitsland), maar veel minder dan in Japan.
Chinezen in Thailand, Singapore of Hongkong zijn ook niet erg snel met een glimlach, maar toch lachen ze sneller dan een Europeaan.
Heel vaak kreeg ik te horen dat het maar een gespeelde lach is. Dat bediening slechts vriendelijk is, omdat ze dat moeten zijn (net zoals op mijn werk vroeger) en dus niet echt.
Maar dan vraag ik mij: wat heb je liever? Ik persoonlijk vind een gespeelde lach prettiger in een winkel of restaurant, dan een nors gezicht.
Moeten ze van hun baas of vanwege hun culturele opvoeding een vriendelijk gezicht opzetten? Dan is me dat toch ook veel aangenamer dan wanneer ze hun “ware gezicht” tonen. Wat koop ik daarvoor?
Doordat ik een groot deel van mijn leven tijdens mijn werk een vriendelijk gezicht opzette (ook wanneer ik me persoonlijk niet bepaald lekker voelde), zorgde ik er wel voor dat mensen zich op hun gemak voelden.
Destijds deed het me heel vaak veel genoegen, wanneer iemand met een boos gezicht instapte, deze zelfde persoon bij het uitstappen, vriendelijk en blij keek. Er waren maar weinige gasten waarmee ik geen succes had. Meestal echter slaagde ik erin dat men een goede herinnering had aan deze vlucht.
Dat wens ik ook hier in Thailand… of waar dan ook. En ik krijg dat ook veel vaker hier dan in Nederland. Als ik bij een winkel als Macro of Global House, Home Pro of Tesco inkoop en de kassier me met een waai en liefst een glimlach verafscheidt (gemeend of niet), vind ik dat prettig.
Niet iedereen lacht hier in Thailand, maar lachen wordt wel als goed beschouwd en niet als zwak. In Nederland werd ik als zwakkeling gezien, toen ik jong was, omdat ik veel lachte.
Op mijn werk werd dit mijn wapen.
Tijdens mijn reizen, veraangenaamde een glimlach mijn inkoop ervaring.
En hier in Thailand zie ik dat een lach, glimlach een teken van erkenning is, geen zwakte, geen geslijm, gewoon: ja ik zie je.
Dat doet men hier onderling net zo goed als naar een buitenlander. Ik zie daarbij geen uitzonderingen.
Hier nog twee voorbeelden uit mijn omgeving:
Mijn vrouw en ik bezoeken af en toe een tempel en mijn vrouw houdt dan heel vaak een praatje met de monniken. Soms begint zij een gesprek en soms begint de hoofdmonnik naar mij te vragen. Het gaat bijna altijd gepaard met veel grapjes maken en lachen…
We waren een paar maanden geleden op een huis-tamboen, waarbij de monniken na afloop van de plechtigheden, volgens mijn vrouw, te veel lachten. Dat kon dus ook weer niet.
Dan ga ik dichtbij in de buurt van waar we wonen in een hotel zwemmen. De eigenaars van dat hotel zijn Thais van Chinese afkomst en zij bezitten vrijwel de meeste winkels rondom het hotel. Heel vaak zie ik daar een oudere man, waarvan wij denken dat het de vader van de bezitter is (misschien de bezitter zelf) of in ieder geval familie. De man zie ik heel vaak op zijn motor/brommer stappen en in de vier jaar dat ik hier woon heb ik hem nog nooit zien glimlachen. Het is zelfs zo erg dat mijn vrouw er soms over begint.
Ik reken veel liever af bij de Jumbo in Nederland dan bij de 7-11 in Thailand.
Ik word vriendelijk te woord gestaan en mij wordt een fijne dag gewenst.
Heb ik bij de 7-11 nog niet meegemaakt.
En dit geldt ook wanneer je een terrasje ‘doet’.
Let eens op de gelaatsuitdrukking van de serveerster als je geen tip geeft hier in Thailand.
Daar heb je niet zoveel spieren voor nodig.
De Nederlandse vriendelijkheid valt me steeds vaker op als ik in Nederland op vakantie ga.
The Land of Smiles? Laat me niet lachen.
Drie dingen die hier de mensen een beetje laten lachen: poen, poen en poen.
Geef ze bij de Jumbo ook eens 5 Euro om gans de nacht naast een belletje te staan.
Benieuwd hoe vriendelijk ze dan nog zijn en of ze je ’s morgens dan nog een fijne dag gaan wensen.
Zeg tegen de bediening in Nederland eens dat hun salaris enkel berekend wordt op tips.
Geen tips dan ook geen salaris.
Kijk dan maar eens hoe veel spieren die gaan gebruiken als je geen tip geeft.
Als ik geen poen had zou ik ook maar om drie dingen een beetje kunnen lachen….
Maar Ronny, maar dat zijn juist de verschillen tussen Nederland en Thailand. De Thaieen moeten glimlachen juist omdat ze sociaal zowat geen rechten hebben, ze moeten in de algemeene omgaang aangenaam maken. Ze voelen zich niet sterk, ze worden tevens door niemand en niets sociaal beschermd: politie, justitie, regering. Alleen in de familie voelen ze zich goed en sterk, en hier ze glimlachen een stuk minder.
De Thaise glimlach is een sociaal-cultureel verschijnsel, maak je je geen valse ideen er over en zeker geen valse verwachtingen.
Maakt u zich maar geen zorgen.
Na 25 jaar Thailand, 14 jaar huwelijk en zo goed als permanent verblijvend in Thailand onder de Thai, weet ik zeer goed wat de waarde van een Thaise glimlach is en kan zeer goed de echte van de betaalde onderscheiden. Ook de Nederlandse en Belgische trouwens.
Ter info, in mijn familie wordt er wel gelachen. En daar zitten geen valse ideeen of valse verwachtingen achter.
Maar misschien creëer je die wel zelf.
Beste PW, jouw ervaringen stammen hoogst waarschijnlijk van de grotere toeristische oorden. Daar waar de Thai té vaak on-Thais wordt bejegend door de Farang. Kom je in kleinere plaatsen en zeker niet alleen De Isaan, of op de minder toeristische eilanden, dan zul je daar ook bij de 7/11 een heel vriendelijke glimlach vinden. Als mijn veronderstelling juist is, zou ik zeggen trek er eens op uit en ontdek ook het niet door Farangs overspoelde Thailand. Gr. Paul
Hangt er sterk van af waar men zich bevindt. Als er veel toeristen zijn is men vaak uiterst bot inderdaad. En als een Thai bot is is hij of zij ook super bot. Bij mijn zwager in Bangkok in een toeristloze wijk, niets dan lof Een keer kwam een winkelier me zelfs achterna de trappen op naar het appartement van mijn zwager omdat hij me per ongelijk 10 baht te kort had gedaan. Bij een ander familielid in een stadje in Zuid Thailand, ook daar komt geen toerist, hetzelfde.
In de 7 eleven daar oefent men zijn Engels met mij, vraagt of ik ter plaatse in het onderwijs zit enz.
Op straat maakt men belangstellend een praatje met mij. En daar zeuren ze niet over hoeveel je verdient in Nederland en of je bier voor ze kunt kopen zoals in de Isaan.
Woon inmiddels 12,5 jaar in de Isaan.
Maar mij is nog nooit gevraagd wat mijn inkomen is.
Ho zeg, en immigratie dan?
Oh ja.
Behoudens mijn ex-schoonvader heeft ook nog nooit iemand gevraagd Bier voor hem/haar te kopen, zou ik trouwens ook niet doen.
Bier kopen dus.
Glimlachjes krijg ik genoeg, ondanks mijn “gevorderde” leeftijd, veelal van dames die de tienerleeftijd te boven zijn gekomen.
Zou ook zo maar kunnen komen dat men lacht om mijn voorkomen…..
Jongeren, vind ik, hebben in het algemeen een onvriendelijke, norse welhaast, uitdrukkingen op hun gezicht, oorzaak turen naar de smartphone?
Is Thailand het land van de glimlach?
Hmmmm………..
Och……..
hallo pw
Ik weet niet hoelang je al in thailand verblijft,naar mijn mening niet zo lang.
Waarom zouden ze Thailand ,toch het land van de glimlach noemen?????
Steden met veel toeristen Pattaya,Chiangmai,Bangkok,Phuket,Koh Samui,Koh Chang etc is
niet het echte Thailand .
Kijk eens rond in het Noord Oosten Nongkhai,Ponpisai ,Bungkaen,Udonthani etc
regio ,zuid oosten;Chonburi,Sattahip Buriram etc etc
regio west Kanchanaburi,Pitsanoluk huahin etc etc
Als je de thaise taal een beetje begrijpt is er al veel duidelijk
Ga als hollander een op bezoek in Drenthe ,Friesland of Groningen,
bezoek de steden Gouda,DenHaag Rotterdam,Tilburg,Ede,Katwijk,Urk etc etc
Ondanks dat 95% van de buitenlanders de thaise taal niet machtig is en zich verwoord met vaak steenkolen engels in vele winkels en shoppingmalls wat voor de thai aanhoort als gebrabbel en vaak ook nog op een verongelijkte toon waarom de thai toch niet snapt wat je vraagt of zegt desondanks blijven ze beleeft en proberen ze je zo goed als het in hun vermogen ligt je te helpen en te woord te staan met een vriendelijke glimlach en bedankt voor je komst kap krun krap
Bij de verschillende 7-11 heb ik positieve ervaringen opgedaan.
Ze lopen met je mee als je iets niet kunt vinden, helpen je als je een ijszak bij het apparaat probeert te vullen, laden het beltegoed op.Dit alles met een praatje en een glimlach.
Als ik binnenkom vragen ze of “papa” al mokka jen wil.
Ik bedoel maar….
Iedereen ervaart het kennelijk anders
Bij mijn vaste 7-11 shop wordt er vrijwel altijd als er mensen binnenkomen en weer weggaan, goedendag gezegd en welkom geheten. Vaak met een lachend gezicht. Ook zie ik dit gebeuren bij de Family markt en de mini Big C. Tesco lotus daar gebeurt dit minder. Misschien niet stereo typ maar wel opvallend toch.
In Nederland heb ik dit nog nooit meegemaakt, maar aan de andere kant is het voor mij ook geen must. Ik kan leven zonder begroetingen in de winkels.
UIt Botan, Brieven uit Thailand
brief 33, 1949, overpeinzing van Suang U
….Er is een Thais gezegde dat ‘pratende Chinezen klinken als ruzie makende Thais’. Ik heb me vast voorgenomen dat vooroordeel nooit te bevestigen…….Het idee dat alle Chinezen luidruchtig en grof zijn is net zo onwaar als het idee dat Thais altijd glimlachen. Als je onder Thais woont weet je dat dat niet zo is. Er bestaan ook sombere, pruilende Thais, meer dan genoeg…….De beroemde Thaise glimlach is slechts glazuur op de taart; hoe de taart zelf is weten alleen degenen die hem geproefd hebben.
De grootste bewonderaars van Thailand zijn de mensen, meestal buitenlanders, die er geen idee van hebben hoe het leven hier werkelijk is. Ze knikken wijs en zeggen dat de Thais ‘echte levenskunstenaars zijn’ en ‘de waarde van een rustig leven kennen’. Ze kunnen niet vermoeden tot wat voor uitersten van luiheid en onverantwoordelijkheid deze gedachtengang leidt, of hoe groot de minachting is voor orde en beschaafd gedrag.
Niet glimlachen kan een Thaise duur komen te staan. Zo ondervonden 2 dames die op het vliegveld waren ingehuurd om bloemenkransjes uit te delen aan arriverende Chinese toeristen. De dames moesten zich publiekelijk verontschuldigen voor hun valse glimlach en werden terstond ontslagen.
Dus Tino, die sombere, pruilende Thais die jij tegenkoment zijn een schande voor Thailand en thainess. Zijn dat eigenlijk wel Thais vraagt je je af, want echte Thais doen hun land eer aan en glimlachen oprecht..
Gelukkig, Petervz, komt het nog goed met de Chinese Suang U. Aan het eind van ‘Brieven uit Thailand’ spreekt hij zijn oprechte waardering uit voor die echte Thai, de ijverige onderwijzer Winyu, verloofde van zijn dochter.
Net als overal in de wereld geldt dus, dat waar de toerist de boel verziekt heeft, men wordt zoals overal elders. Ik maak vaak mee dat een tip niet gewenst is, (of men speelt dat), ik elk geval niet vanzelfsprekend.Wat hier en daar beschreven wordt , is voor mij niet het echte Thailand. en het zegt iets over de Hollander, dat slechts bot (of vals) gedrag echt genoemd wordt.Wat mijzelf betreft, zal ik mij in eerste instantie ook door een gespeelde glimlach laten bedotten. Maar achteraf, heb ik geen fijn gevoel als mensen onecht zijn. Het is niet leuk als iemand kwaad of down is, maar onecht gedrag nekt de psyche, en ik vind het schijnheilig.. Daarom boeit Thailand mij ook zo, al komt natuurlijk vals gedrag overal voor. En ik blijf erbij, de cultuur zorgt ervoor dat mensen een binding met elkaar ervaren, en zo een prettige sfeer kweken en reden tot lachen hebben. En dat de monniken ook maar gewone mensen zijn, en soms grappen maken of ook grof kunnen zijn, doet me goed. Maar in hoeverre de verplichte lach (het vermijden van konflikt) de Thai kwetsbaarder voor manipulatie maakt, zal de toekomst uitwijzen.
In Nederland kunnen we er ook wat van, als de Nederlander zijn belastingpapieren aan het invullen is wordt er zeer weinig gelachen, ook met de gedachten, wat hangt me volgend jaar weer boven het hoofd.
Ik hou het toch maar op de glimlach van de Thai.
Ik doe het al 12 jaar niet meer maar moest altijd lachen bij het invullen van mijn belastingpapieren. Ik kreeg altijd geld terug.
ik heb nu al heel vaak via dit blog gehoord dat the land of smiles niet meer is. Heel jammer is het dat je nooit weet of een tourist hier iets te klagen heeft of iemand die hier woont.
Wij wonen hier nu al meer dan 10 jaar onder de thaise bevolking. En ik heb bewust de glimlach uitgeprobeerd.
Kijk een Thai recht in de ogen, glimlach zelf, en je krijgt een glimlach terug. 99% zeker.
Misschien is dit een spiegeling van jezelf??
normaal doen is veel moeilijker dan glimlachen
Wantrouw de mensen die nooit lachen/ glimlachen.
Mensen die altijd lachen zijn dwazen.
Poetische beschrijving v iemand die normaal n uitgestreken gelaat had en glimlachte: “Het was alsof er langzaam een barst kwam in een kostbare Chinese vaas”. Mooi gezegd.
Jammer dat er zoveel negatieve reacties zijn over het niet glimlachen. Ik kan de schrijver in het gelijk stellen. Vaak is er een medische oorzaak. Ik weet dat uit ervaring. Maar zoals zovaak hebben mensen een vooroordeel over iets of iemand zonder de feiten te kennen..
In Nederland word ik altijd in tegenstelling wat Jacques beweert altijd in elke winkel door de kassière een zeer vriendelijk welkom, dank U wel bij de betaling en daarna een prettige dag toegewenst. Iets wat ik na 26 jaar in Thailand in een 7-Eleven nog nooit heb meegemaakt.
De Thaise glimlachen kan ik ondertussen denk ik behoorlijk goed onderscheiden en die variëren van echt gemeend, ik wil iets – meestal geld – van je tot minachting.