Ongezond Thailand
Thailand is voor velen het land van de zon dat bedoeld is om bij te tanken gedurende een welverdiende vakantie voor de hardwerkende Nederlander uit wakker Nederland. Soms krijg je echter de kans op een inkijkje in een aspect van het land dat je tot dan minder goed kende.
Veel bemiddelde buitenlanders gaan ook naar Thailand als medisch toerist om in een luxe omgeving een ingreep te ondergaan en ‘en passant’ verwend te worden op een manier die thuis ondenkbaar zou zijn, zelfs voor de meer welgestelden. Daar wil ik het echter niet over hebben, maar wel over de gezondheidszorg voor de gewone Thai. Deze zorg heb ik van dichtbij waargenomen toen ik gisteren met mijn gezelschapsdame het staatsziekenhuis bezocht in Banglamung voor een controle van de wond op haar voet die ze heeft overgehouden aan een bromfietsongeluk. De afspraak stond voor acht uur ’s morgens gepland.
Op haar advies meldden we ons al om zeven uur in het reeds druk bevolkte ziekenhuis. Waar heel Banglamung nog slaapt rond die tijd, heerste in het ziekenhuis al een nerveus makende bedrijvigheid. Wij trokken, na ons door een mensenmassa geworsteld te hebben, aan de ingang volgnummer 817. Ze waren op dat moment nog bezig met nummer 742, bij een desk dat, zo bleek, slechts bedoeld was om de patiënten te herverdelen naar de juiste discipline van de (nog niet) dienstdoende dokters. Daar kregen we dan een nieuw volgnummer, te weten nr 49, voor de betreffende arts, die pas om tien uur zou arriveren om zijn afspraken van die dag af te werken.
Intussen vulde de chaotische ruimte zich steeds meer met een breed scala aan patiënten. Een complete doorsnede van de minder gezonde Thaise samenleving bood zich aan voor de ogen van de belangstellende waarnemer. Mensen op houten krukken, mensen met hoofden zwaar ingepakt in het verband. Hinkende mensen en lieden met een lapje voor een oog. Oude mensjes van nog geen 30 kg in een rolstoel, doorgaans voortgeduwd door jongere familieleden, maar ook opmerkelijk veel jonge mensen en kinderen. Weldoorvoede monniken en zelfs drie kaalgeschoren gevangenen die hun enkelketenen met een touw omhoog moesten houden, waarbij ze door geüniformeerden in betere doen, begeleid werden. In het Thaise rechtssysteem heb je als gevangene niet de rechten en privacy die een Volkert van der G. of Mohammed B. bij ons krijgen en ook types als Badr Hari en Willem Holleeder zouden hier niet gauw de sterrenstatus en het respect krijgen dat in ons landje achter de blonde duinen gebruikelijk is. In Thailand lijkt men te vinden dat wie een ander van het leven berooft, daarmee z’n rechten wel een beetje verspeeld heeft en dat dan nog slechts schaarse gunsten resteren. Zo’n gunst is dan blijkbaar ziekenhuisbezoek indien nodig.
Naar een staatsziekenhuis ga je vooral om te wachten, zo lijkt het. Thais zijn erg gelaten en ze weten dat eens het moment komt dat de dokter tijd voor ze heeft, maar de stemming was intussen zodanig gedrukt dat er zelfs slechts sporadisch met telefoontjes werd gespeeld. Gewoon wachten, wachten en nog eens wachten. Ook de enige Westerling in de gigantische ruimte, met een veel te jonge vriendin bij zich, is kennelijk geen reden om op te kijken of er een mening over uit te wisselen.
De chaos in zo’n ziekenhuis is voor een Westerling nauwelijks te bevatten. Het gaat om aaneengeschakelde grote open ruimtes. Overal bevinden zich desks met onduidelijke functies. De ruimtes zijn vooral gevuld met heel veel geschakelde en allemaal bezette plastic stoeltjes. Er staan verder her en der ziekenhuisbedden op wieltjes met patiënten waar niemand zich om lijkt te bekommeren. Er zijn half afgeschermde hokjes waar als verpleegsters ogende dames met mensen in de weer zijn. Lengte opmeten, bloeddruk bepalen, verbanden wisselen en veel administreren en dat alles voor het oog van iedereen. Niet alleen de gevangenen krijgen hier weinig privacy, maar iedereen is onderdeel van een levende toneelvoorstelling. Daartussen zijn dan weer overal winkeltjes waar de meest basale levensbehoeften verkocht worden, die ondanks het ziekenhuis geen van alle het predicaat gezond verdienen. Ook is er een uitverkoop van diverse kleding gaande en worden loterijtickets aan de man of vrouw gebracht.
Uiteindelijk ben je dan toch aan de beurt. Mijn vriendin was blijkbaar een lastig geval, want ze bleef zeker een kwartier in de dokterskamer. Omdat ze tevens geklaagd had over hoofdpijn werd ze meteen doorverwezen voor een X-ray van haar hoofd op een veel rustiger bovenverdieping. Een scan-apparaat zat helaas niet in het arsenaal van het ziekenhuis. Die foto ging redelijk snel. Het wachten op het bespreken daarvan (er was uiteraard niets gevonden) duurde weer een stuk langer en daarna gingen we met een laatste volgnummer naar de loketten waar je afrekent en waar de medicijnen toebedeeld worden. Dat was dus weer anderhalf uur wachten, want het tempo ligt overal laag.
Thais geloven heilig in medicijnen en een arts die weinig voorschrijft, deugt niet. Naast een zak met antibiotica, een grote voorraad Ibuprofen, nog twee andere meer specifieke pijnstillers en het verzorgingsmateriaal voor de wond op de voet, kreeg ze ook nog een hele voorraad antidepressiva mee. De laatste dus omdat mijn vriendin geklaagd had over hoofdpijn. Aangezien er niets fysieks te zien was op de foto’s had de arts haar geadviseerd vooral veel te rusten en niet te veel na te denken. Dat is voor een Thai het mooist denkbare advies. ‘mai kiet mahk’, niet te veel nadenken, dat is een veelgehoorde uitdrukking hier, die steevast gevolgd wordt door de vaststelling dat je daar slechts ‘puad hua’ ofwel hoofdpijn van krijgt. Zo dus ook het advies aan mijn Bibi en daarnaast de bijbehorende medicijnen, zodat nu het in mijn ogen vrolijkste dametje van Thailand aan de antidepressiva zit. En aangezien ik, zowel in Nederland als in Thailand vrij gemakkelijk de reputatie ophoud bovengemiddeld eigenwijs te zijn, heb ik besloten, maar niet tegen het doktersadvies in te gaan, want wat weet zo’n Hollander nu helemaal.
Om kwart na tweeën verlieten we tenslotte het ziekenhuis en mijn conclusie is dat een ziekenhuisbezoek aan een staatsziekenhuis in Thailand zeker bijdraagt aan de gezondheid en meer nog aan de dankbaarheid daarover. Het belang van niet ziek zijn besef je hier als nergens anders.
Voor de kosten hoef je het ook al niet te laten, want een staatsziekenhuis mag voor een bezoek slechts Bht 30, minder dan een Euro, in rekening brengen. Dit is nog te danken aan de corrupte leider Taksin, die heel goed wist hoe je het volk aan je moet binden. Men schnabbelt wel wat bij met de medicijnenverkoop, maar ik was slechts twaalf Euro lichter toen ik de hele ervaring weer achter me liet en dat was ze ruimschoots waard lijkt me.
– Herplaatst bericht –
Bram Siam schreef eerder het artikel: ‘Aan de rand van het ravijn groeien de mooiste bloemen!’
Het lange wachten ken ik, na 16 jaar permanent in Thailand. Dat werd pas minder toen ik 70 werd want dan ben je een eerbiedwaardige oudere en mag je voorgaan op jongere mensen; dat geldt zelfs voor een witneus als ik.
Die centrale ruimte herken ik, die is overal, en pas als je daar je bloeddruk hebt laten meten ga je naar een kamer waar de arts zit en begint een nieuwe wachtperiode. Van dat soort ruimtes loopt mijn bloeddruk eerder op dan af en dan kijkt de opmetende verpleegkundige je verwijtend aan alsof je er een fatale leefstijl op na houdt.
Maar ik wil benadrukken dat ik onder de indruk ben van het vakmanschap van artsen en verplegend personeel en van het feit dat ze er de orde in houden want men is daar allemaal zwaar overbelast.
Buiten de ziekenhuizen hebben veel artsen een eigen kliniek. Begrijp niet waarom Erik of Bram Siam niet naar de klinieken gaan, vaak zijn de kosten ook miniem, rond de 100 baht voor een consult en idem de medicijnen heel betaalbaar. Scheelt een hoop wachttijd en dat is waarom veel Thais niet naar een ziekenhuis gaan maar direkt naar de prive-praktijken van dezelfde artsen als in het ziekenhuis. Heb hier ruime en jarenlange ervaring met veel Thais en voor mijzelf voor deze snelle en goedkope behandelingen.
Ger-Korat, in die kliniekjes hebben ze -althans waar mijn huis staat- geen Xray; voor huisartsenwerk ben ik daar uiteraard wel.
voor een klacht over hoofdpijn heb je ggen x ray nodig. Zou je bij ons ook niet terecht kunnen in een ziekenhuis.
Ger-Korat geeft een erg nuttig advies. Ik ben met mijn partner meerdere keren in een staatsziekenhuis geweest. Honderden wachtenden, je bent er zo een paar uur. Echt niet leuk.
Veel artsen hebben naast hun werk in het ziekenhuis een eigen kliniek. Ik ben bij drie van deze klinieken geweest. Korte wachttijden, goede service en voor Nederlandse begrippen lage kosten. Alles wordt door Nederlandse zorgverzekeringen vergoed wanneer de behandeling in Nederland gedekt is.
Ik ben in drie internationale ziekenhuizen geweest. Drie maal uitstekende service, korte wachttijd en vergoeding als in Nederland.
Mijn ervaring met klinieken is anders. Met name voor mijn vaste medicijnen het viervoudige betaald van wat ik in een staatsziekenhuis betaal. Bovendien kreeg ik slechts een voorraad voor 1 maand ipv de gebruikelijke 2 maanden in het ziekenhuis.
Wel ga ik naar een “small hospital”, zoals men dat hier noemt, en daar vallen de wachttijden heel erg goed mee. Maar dit is dus voor follow-up bezoek (medicijnenvoorraad, bloedonderzoek, enz.). Waarschijnlijk moet je voor minder courante zaken naar het “groot”, meer centraal gelegen ziekenhuis.
Ervaring met een herhaal recept was, gaat u maar naar een farmacie. Is goedkoper zei ze erbij.
Net als je vorige bijdrage (‘Aan de rand van het ravijn groeien de mooiste bloemen!’) weer goed geschreven.
Ook heel herkenbaar.
Ga zo door!
Een beschrijving die ik – zonder te generaliseren – goed herken.
Het lange wachten er buiten latend, ere aan de nijvere overheidswerkers in de gezondheidszorg.
PS Thais reageren niet op de westerling “met een veel te jonge vriendin bij zich”, maar de schrijver vindt dit detail het opmerken waard.
Een beetje smeuïg taalgebruik, om de tekst wat op te leuken. Ik mag dat wel.
Ik geniet van de wijze waarop jij schrijft. Dankjewel!
Wat een geweldig stuk. Veel passages zijn voor mij ook zeer herkenbaar nadat ik 2 jaar geleden in het ziekenhuis van Chian Rai belandde.
Prima verwoord.
Maar, ga nu eens naar een Nederlands ziekenhuis?
Er moet een röntgenfoto genomen worden.
Ehhhhh, komt u over twee weken maar voor de foto en weer twee weken later voor de uitslag.
Ook een bloedonderzoek?
Volgende week bloedafname en dan twee weken later de uitslag.
In Thailand direct, even wachten op de uitslag.
Bingo
Waar ben je nu langer bezig?
Wat vaak vergeten wordt is dat in Thailand de huisarts ook in het ziekenhuis zetelt en direct door kan verwijzen voor foto’s, bloedonderzoek en indien nodig direct door kan verwijzen.
Direct dus, niet dagen of weken later.
Het grootste probleem is de onwil van Thai om naar de lokale klinieken te gaan, als dat zou gebeuren zijn de idioot volle wachtruimtes halfvol en niet meer propvol.
In Khon Kaen worden bij te grote drukte mensen verwezen naar de lokale klinieken.
En dat werkt!
Ook wordt er bij een aantal doktoren gewerkt met een afspraaksysteem.
Ook is het vaak mogelijk een avondspreekuur te bezoeken, kost een 150-250 baht extra, maar geen lange wachttijden.
Als ik bij de cardioloog moet komen ga ik een uurtje eerder om zonder afspraak bloed te laten prikken en de uitslag ligt al bij de specialist wanneer ik daar na een bakkie koffie aanschuif…. (in nederland)
Heeft de huisarts een bloedwaarde nodig kan ik daar ook zonder afspraak voor terecht bij een prikpunt hier in de stad.
Een spoedoperatie van ruim een uur is ook ter plekke geregeld en kon meteen terecht in de ok (meerdere malen) zo slecht is het hier dus niet (in nederland)
Hallo Hans,
Het is geen onwil van de Thai,maar een centenkwestie.
In lokale klinieken moet je geld betalen is het niet voor de behandeling danwel voor de medicijnen.
In het ziekenhuis ongeacht wat je hebt betaal je alleen maar 30 baht bij binnenkomst en de rest is gratis.
voorbeeld: mijn grootmoeder heeft neuropathie en ging elke maand naar specialist in Udonthani want dat zou beter zijn .
totale kostenpost per keer 1500 baht.
nadeel specialist vertelt niet wat voor soort medicijnen hij geeft want anders haal je ze misschien zelf bij de pharmacie.
ander zeer groot nadeel dokters en specialisten krijgen zeer hoge bonussen en extras als ze onbekende medicijnen testen op personen.
Zodoende kreeg mijn thaise grootmoeder van 71 jaar nieuwe medicijnen die beter zouden werken.
Na thuiskomst de volgende dag medicijnen onder toezicht van mijn vrouw 2x daags genomen .
In de avond ging het helemaal mis, niet meer kunnen ademen en hoge koorts zodoende met abulance naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen was de bloedruk 230 /125
suiker 420
Afijn aan het infuus en nieuwe medicatie waarna de dokter zei als 1 uur later was geweest was ze hier waarschijnlijk niet meer geweest.
Tevens bacteriele infectie zodoende heeft mijn thaise schoonmoeder 10 dagen in het ziekenhuis gelegen in Nongkhai op kamer met 5 andere personen zonder airco op de 4e verdieping.
privekamers a 1200 p nacht waren helaas bezet.
Desalniettemin is mijn thaise schoonmoeder nu weer in haar eigen huis met airco wat een weldaad is tijdens de 40+ dagen hier in Nongkhai.
Totale kosten van 10 dagen ziekenhuis inclusief nieuwe medicatie = 30 baht .
De clou van dit verhaal is ,een thai verdient op latere leeftijd niets buiten de 600 tot 1000 baht regeling voor ouderen boven de 60 jaar.
thaise mensen met een baan zitten gemiddelt op 200 tot 500 baht p dag afhankelijk van de functie die zei bekleeden .
hierdoor gaat iedereen voor dagbehandeling of langer verblijf altijd naar het ziekenhuis omdat dit gratis is en wat meetelt is dat doktersbezoeken steeds duurder worden .
Was dit 10 jaar geleden 100 tot 500 baht tegenwoordig betaal je standaard 500 tot wel 2000 baht per bezoek inclusief medicatie.
Daarbij komt dat in het ziekenhuis dezelfde dokters lopen met alles voorhanden tegen betaling van 30 baht voor behandeling en medicatie kun je buiten het ziekenhuis voor de halve prijs kopen .
bram siam, dank voor je mooie beschrijving.
Een opsteker voor het Hua Hin Hospital. Als 70 jarige kreeg zonder er om te vragen een status die mij snel tijdens het volle spreekuur met zo een ruim 100 wachtenden helpt! Echter als je 200 baht extra betaald dan wordt je op de 5e etage lekker snel geholpen, gewicht vaststellen, bloeddruk meten en je lengte. Ook wordt er bloed afgenomen. Daarna kan je in een grote wachtruimte voorzien van vele gemakkelijke stoelen en banken wachten tot dat het laboratorium resultaat van je bloedonderzoek bekend is. Hierna wordt je geholpen door ” jouw ” dokter. Ik krijg voor 3 maanden medicijnen mee, tot de volgende afspraak, liefst 9 stuks per dag. Na betaling van medicijnen consult dokter en laboratorium kosten, sta ik rond 11.00 uur weer tot volle tevredenheid buiten. Een TOP ziekenhuis!
Alleen niet top voor de Thai die langer moeten wachten, omdat u niet achteraan de rij aansluit natuurlijk.
Maar ik geef toe, dat ik ook van die service gebruik maak, het is een van de weinige gelegenheden, waarbij ik van het privilege “geld in mijn portemonnee” gebruik maak.
Als ik ergens niet tegen kan, is het zitten wachten en niets doen.
Als ik weet dat ik ergens lang moet wachten, neem ik een boek mee.
Lezen vind ik prettiger dan niets doen. De tijd lijkt dan ook veel sneller te gaan.
De aardigste ervaring in een staatsziekenhuis was, dat rond 9.30 muziek uit de luidsprekers muziek schalde en de menigte voor zo ver mogelijk opstond om yoga of rek en strek oefeningen te doen.
Na een kwartier stopte de muziek en zeeg de menigte weer gelaten op hun stoeltjes neer.
De onwil van de Thai om naar lokale klinieken te gaan, komt voort uit het feit, dat de ‘dokter’ vaak niet meer dan een veredelde verpleegster is.
Mooi om een verband te vervangen, of hechtingen te verwijderen, maar je hebt er niets aan, als je echt ziek bent.
hallo Ruud
Dit is absoluut nietwaar ,
ikzelf woon in nongkhai en heb 2x in het ziekenhuis gelegen vanwege een vleesetende bacterie .
beide keren heeft dokter Vishit mijn leven gered met de juiste diagnose.
deze dokter is zeer kundig en studeerde ook in Japanen spreekt ook engels.
daarbij hebben de dokters elke dag dienst in hetzelfde ziekenhuis dar dit verplicht is vanuit de staat.
uiteraard voor extra verdiensten hebben ze hun eigen praktijk.
Ruud,
Mischien bedoel je de eerste hulp posten die in veel kleinere plaatsen recent opgericht zijn.
Ik heb het dus niet over de lokale kleine prive klinieken die je ook in toeristische plekken vindt
De locals hoeven dan niet meer met het lokale vervoer 20 km naar een grotere stad te reizen waar een staatziekenhuis gevestigd is en hoeven ook niet de kosten van de kleine prive klinieken te betalen.
Op de lokale eerste hulp posten doet men inderdaad niet veel meer dan een pleister plakken ,gratis medicijnen geven of doorverwijzen.
Ik doelde inderdaad op de lokale posten.
Dat zouden eigenlijk posten met een dokter moeten zijn, want er zijn ook bedden, maar daar ligt nooit een patient en ’s avonds zijn ze gesloten.
Een dokter is er echter maar 1 dag in de week, (en dan zit het halve dorp er lijkt het).
Mogelijk dat er elders vaker een dokter is, dat weet ik niet.
Ik ben van mening dat de drukte in de ziekenhuizen ook wordt veroorzaakt door de slechte opleiding van veel dokters.
Vragen kunnen ze niet beantwoorden, kennis over medicijnen hebben ze niet.
Ik heb de indruk dat die voorgeschreven medicijnen standaard uit de computer komen.
Ik krijg betablockers voorgeschreven tegen een hoge bloeddruk, die alleen maar tijdelijk hoog is geweest door een ander medicijn dat adrenaline produceerde en een pretnizon-achtig hormoon dat zout in het bloed vast moet houden.)
Daarbij moest ik 2 liter water per dag drinken, wat tot gevolg had ik spierkrampen kreeg, omdat de hoeveelheid kalium in het bloed te laag was geworden. (daarvoor wordt gewaarschuwd in de bijwerkingen van dat medicijn, NIET teveel water drinken.)
Ik heb geweigerd dat medicijn nog te slikken, wat de dokter niet leuk vond, en de betablocker ben ik ook mee gestopt, omdat in bed mijn hartslag naar onder de 50 slagen per minuut ging en als ik sliep waarschijnlijk nog veel lager werd.
Maar dat heb ik de dokter maar niet verteld.
Ik heb dus een grote zak betablockers voor mijn erfgenamen.
Aan het eind van mijn consult komt de dokter dan nog even met de stethoscoop en gaat kris-kras over borst en rug, waarbij ze iedere plek nog geen seconde beluistert.
Je kun mij niet wijsmaken dat ze daarmee iets zinnigs doet.
De enige reden dat ik nog naar die consulten ga is om er een dossier te hebben met bloedtesten en klachten, niet omdat ik denk dat dat consult enige zin heeft.
Ruud,
Mischien toch een goed idee om naar een van de betere gerenomeerde ziekenhuizen te gaan.
Het is ten slotte wel je eigen gezondheid.
Ik neem aan dat je in Isaan verblijft.
Wij hebben goede ervaringen in Udon Thani bij AEK.
Neem er de tijd voor en ga na het bezoek nog ergens lekker eten.
Per slot van rekening zit je toch in Thailand om er van te genieten.
Leuk en herkenbaar.
In Uttaradit zijn gelukkig 3 ziekenhuizen.
1. Het militaire, 2. het algemene (overheids) en 3. het Pitsanuvej (per 1 maart geopend).
Ik ga voor mijn hartklachten naar mijn eigen vaste arts vlak bij het station. Zij heeft samen met haar broer (orthopeed) een praktijk. Voor foto’s en dergelijke gaan we wel naar het militaire ziekenhuis.
Dit militaire ziekenhuis heeft de voorkeur maar soms komen ze er daar ook niet uit en dan naar het algemene (zoals afgelopen zaterdag). Op de eerste hulp van het militaire komt de arts daar met een diagnose uit de hoge hoed die logischer wijze niet kan kloppen (liesbreuk). Zij wist het ook niet precies meer omdat ik tegensputterde dat het dat niet kon zijn. Dus naar de eerste hulp van het algemene ziekenhuis. Na bloedonderzoek motivatie nierstenen. Kon volgens mij ook niet kloppen wat de klachten lagen niet op de hoogte van de middel maar een HEEL stuk lager. Oh en op de fotos was niets te zie en ook niet op de echo.
Wel een afspraak gemaakt bij de Uroloog voor afgelopen dinsdag. Natuurlijk paracetamol mee. Omdat ik een (chinees-thaise) kennis heb welke apotheker is zaterdagmiddag daar eens naar toe.
Met hem zaken eens doorgesproken zijn en eigenlijk ook mijn eerste aanname was een urineweg ontsteking.
Daarvoor een kuur breedspectrum antibiotica meegenomen en aan de kuur begonnen. Na 3 dagen zou het merkbaar moeten zijn.
Dus dinsdag om 6.30 in de auto naar het ziekenhuis. Om 7.00 daar aanwezig nummer 31. Dat schiet op.
Maar wachten wachten en wachten en om 11.30 al bij de uroloog. Om 11.35 buiten met dezelfde conclusie en vanwege mijn hartproblemen minder sterke antibiotica maar ipv 2 weken 28 dagen. (dus 4 weken kuur).
Daarna naar de apotheek, dan betalen en dan medicijnen ophalen. Al met al klaar om 14,45.
En dat bij een graad of 42.
Mooi geschreven verhaal Bram en ook nog eens heel herkenbaar.
Mooie beschrijving , van een staats ziekenhuis,
en wachten , wat is tijd als mee zit
kom je nooit in aanraking met zo,n staatsziekenhuis als falang
En ben je een ervaring rijker om over te schrijven,
zeker als je later die dag uren te tijd neemt
terwijl je
zit te wachten op terras met koud glas bier voor je ,
als je vriendin is gaan winkelen .
Leven zou saai zijn, als elke dag het zelfde was toch ?
In de jaren *50 moest ik als kind regelmatig naar een specialist in het ziekenhuis, ik herriner me de lange wacht tijden toen was er bij ons nog geen sprake van afspraak, de Thai maakt zich hier niet druk over dus waarom zouden wij dat doen
Heel herkenbaar, dat lange wachten. Ik moet maandelijks voor controle aangaande mijn gebroken been (verkeersongeluk) naar het Sirikit Naval Medical Hospital en tijdens mijn laatste visit van 0900 uur ’s morgens gewacht tot ong 1600 uur ;s middags voor ik aan de beurt was. Dat is includeert het wachten bij het xray center.
Ja als je dan geen verzekering hebt dan mag je ook niet gaan klagen dat je lang moet wachten. Dat is een van de voordelen van een verzekering nl. dat je een afspraak kunt maken en/of nooit lang hoeft te wachten en dan ook in aanmerking komt voor (betere)
behandelingen of onderzoeken in partikuliere ziekenhuizen, het is zelfs zo dat vele behandelingen niet worden uitgevoerd in staatsziekenhuizen want te duur of er is een limiet op het aantal patienten welke in aanmerking komen.
Ten eerste werd ik daar heen gebracht door degene die mij aanreed en alles betaalde, geen keus dus. Ten tweede ben ik 82 jr en wordt geweigerd bij alle verzekeringen. Ten derde is het Government Hospital waar ik klant ben erg vlug, geen lange wacht tijden en geen farang prijzen. Ook kan ik daar een afspraak maken. Beter dan een private hospital waar je pas gezond verklaard wordt nadat je zakken leeg gehaald zijn. Een goed exempel is Bangkok-Pattaya Hospital.
De wachttijd kan behoorlijk verminderd worden door uit te vinden of de gewenste afdeling of specialist wellicht een avond spreekuur houdt.
Kost wat meer, maar beperkt de wachttijd aanzienlijk.
In de grotere staatsziekenhuizen zijn ook bv de X-ray gewoon in dienst.
De bedoeling van de regering is al een tijd dat patiënten zich melden in de kleine klinieken die dan de patiënten indien nodig kan verwijzen naar het grote ziekenhuis.
Een soortement huisarts verwijzing.
Maar de Thai zien dat niet zitten, die zitten liever de halve dag of langer in het ziekenhuis.
Nou HansNL,
Als je bent aangewezen op de 30 baht nationale gezondheidszorg, omdat je een betere verzekering niet kunt betalen van je schamele inkomen, heb je geen andere keus dan ’s morgens vroeg bij het ziekenhuis in de wachtrij aan te sluiten om vervolgens lang te moeten wachten tot je aan de beurt bent.
Ik denk dat die Thai ook liever aan het werk gaan, omdat voor hen geldt dat een dag niet gewerkt een dag inkomsten kost of een spaarzame vakantiedag.
HansNL en TheoB, die wachttijden zijn aanzienlijk korter als je 70 of ouder bent. Dan ga je voor. Voorts weet je na enig navragen of de arts niet een klein praktijkje in de stad heeft en daar kan dan de diagnose worden gesteld en mogelijk ook onderzoekjes worden gedaan. Dan ben je meer kwijt dan 30 baht maar minder dan in een particulier ziekenhuis. Kun je daarna altijd nog
beslissen waar je de operatie wilt laten doen.
Ik ben in cambodia een keer flauwgevallen en daarbij een wond ppgelopen .
In het lokale ziekenhuis laten hechten . Kosten 5$.
Imn thailand hechtingen in hulppostje laten verwijderen. Kosten 50baht. Siem reap
Verder in banglamung hospitaal geweest voor hechtingen in mijn scheenbeen na ongeval met de flex.
6 hechtingen incl. wondverzorging in het hulppostje. Kostenca. 1500 baht.
Ik goed behandeld in staatsziekenhuis en hulppost.
Ben
Ik ga naar Thammasat Universitair Hospitaal in Pathum Thani waar ik de consultaties gebruik voor “VIP”, meestal gedurende de namiddag uren : matige wachttijden en zeer matige erelonen vergeleken met wat men betaalt in Belgie.
Ik heb enkel één ervaring opgedaan in het Bumrungrad Hospitaal BKK en dat was ‘genieten’ van de aandacht en de luxe. Zoiets vind je in onze contreien niet. In geen enkel opzicht te vergelijken met dit verhaal. Prijs was wel navenant…
gisteren met mijn Thaise vrouw een vergelijkbare dag gehad in de Vachira Phuket
ellenlange wachttijden en een kakefonie van speakers en voor de Thai de onmisbare telefoon waar vooral de oudere Thai luidruchtig gesprekken voert omdat de ander hem/haar zo ver weg niet kan horen
na gesprek met de dokter een pak medicatie die aan symptoon bestrijding doet rn het reeele probleem niet aanpakt.
Gaan de volgende keer naar een kliniek
Hans