Je maakt van alles mee in Thailand (95)

Bloglezer Adri schreef in 2017 een verhaal over de dood van een Duitse farang in zijn dorp. Dat kon je eerder lezen in in deze serie (deel 77). Adri heeft het vervolg beschreven en dat lees je hieronder.

De dood van een farang, het vervolg

Het duurde wat lang voordat wij reactie kregen van de ambassade (het was overigens de Duitse ambassade, de overledene was een Duitser). Omdat het zo lang duurde heb ik de ambassade zelf maar weer gebeld.

Er werd mij verteld dat een ‘goede’ begrafenis al gauw zo’n 40.000 baht zou gaan kosten (dat hadden ze inmiddels ook aan de moeder geschreven). Ze vroegen mij of ik de verantwoording voor die begrafenis (crematie) op me wilde nemen, dan zouden zij de instanties toestemming verlenen om de crematie uit te voeren. Ik moest daartoe een kopie van mijn paspoort overleggen aan de ambassade. Dat heb ik dus niet gedaan (en dan zou ik zeker voor de kosten op draaien!).

We zijn in gesprek gegaan met het ziekenhuis en zij hadden in vergelijkbare gevallen de hulp van de monniken ingeroepen van een nabijgelegen tempel. Voor 2.000 baht wilden zij hem een mooie crematie geven. We hebben toen de moeder gebeld en die vond dat oké. Die was inmiddels wel laaiend op de ambassade die zelf geen enkele actie wilde ondernemen om een overleden landgenoot een fatsoenlijke crematie te geven en daarbij nog het onzinverhaal van de 40.000 baht op haar mouw spelde.

De overledene werd door de monniken van de tempel opgehaald en op het terrein van de tempel gecremeerd. Wij hebben de tempel een mooie fooi gegeven. De urn met as staat daar nog. Een foto daarvan staat bij de moeder op de schoorsteen.

Om die 30.000 baht van de bank te kunnen halen, hadden wij volgens de bank toestemming nodig van de ambassade en een kopie van de bankpas en paspoort van de moeder. De laatste twee had ik na een paar dagen reeds in mijn bezit. Echter nog niets van de ambassade gehoord. Wederom de ambassade gebeld, ik was inmiddels in Bangkok en mijn flat aldaar was vlakbij de Duitse ambassade. Dus stelde ik de heer Winkler voor om bij hem langs te komen om die bankoverschrijving te regelen. Dat voorstel deed ik via de telefoon nadat ik hem eerst zeer kwalijk genomen had dat de ambassade nauwelijks iets voor de overledene had gedaan. Of is de ambassade er alleen voor de gegoede lui die geld genoeg hebben. Ik was echt boos en ik refereerde ook aan de boosheid van moeder!

Hij stelde geen prijs op een bezoekje van mij. Hij zou de bank een brief sturen om hen de gang van zaken uit te leggen met betrekking tot die 30.000 baht.

Na een paar weken kreeg ik een telefoontje van een bankmedewerker die mij vertelde dat zij alleen dat geld aan moeder persoonlijk mochten overhandigen. Het laat zich raden hoe moeder daarop reageerde. Zij heeft een zeer boze brief geschreven…. daar heeft ze nooit antwoord op gekregen. Het geld staat op de bank en het blijft daar.

Toen ik na een aantal maanden weer in Nederland was, heb ik de moeder een bezoekje gebracht. Zij was zeer ontroerd en dankbaar voor datgene wat wij voor haar zoon hadden gedaan. Ik werd officieel tot familielid gebombardeerd, ik heb nog steeds contact met haar.