Je maakt van alles mee in Thailand (274)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een nieuw verhaal van Lieven Kattestaart: ‘Slangen in het Thaise paradijs’.

‘Slangen in het Thaise paradijs’

Samen met vrouw Oy op bezoek bij schoonmoeder, in de Isaan.

Kort voor onze aankomst in het dorpje, op een steenworp van Korat, sloeg het weer om. En flink ook.

Regengod Pluvius had namelijk besloten de eerste dagen der zondvloed nog eens dunnetjes over te doen, en na hevige slagregens stond er nu een dikke dertig centimeter water in de kort daarvoor nog kurkdroge rijstvelden.

Daarmee niet alleen alles in een gigantische modderpoel veranderend, maar ook een complete invasie van padden en kikkers veroorzakend.
Hun uitbundige paringsroep klonk alom, en waarschijnlijk werd er heel wat nageslacht verwekt in de uurtjes die ik op één oor lag.

De volgende dag nam ik, uit verveling en tussen de buien door, de camera ter hand teneinde deze bronstige kwakers op de gevoelige plaat vast te leggen.
Dit maandsalaris aan spiegelreflex, ooit in een vlaag van verstandsverbijstering aangeschaft, was al snel een eersteklas overbodige aankoop gebleken.

Want er mankeerde niets aan mijn oude klik-klak cameraatje, maar het staat natuurlijk heerlijk professioneel, zo’n met knoppen bezaaide Nikon-deeltjesversneller.
Men waant zich al snel doorgewinterd oorlogsfotograaf, het apparaat achteloos rondzwaaiend en gemaakt routineus alles schietend wat maar voor de lens wil komen.

Terwijl vanaf dag één al duidelijk is dat zowel camera als lens meer kunnen dan jij ooit nog zult leren. Geen flauw benul hebbend van wat bijvoorbeeld perspectief-correctie inhoudt, of zoiets buitenaards als ISO-ruisonderdrukking.
De bijgeleverde handleiding, ter dikte van een half telefoonboek uit vervlogen tijden, bevatte genoeg informatie om zelfs de gemiddelde zoekmachine per direct in een dwangbuis te helpen.
Veel verder dan de inhoudsopgave kwam ik dan ook niet.

Toch het stof eraf geblazen en de verzopen Thaise polder in met dit zware geschut. Er op hopende dat Kermit en zijn vriendjes kleurenblind waren, aangezien ik meende in felgeel T-shirt, rode teenslippers en melkwitte onderdanen op pad te moeten gaan.
Om er dan, eenmaal in de zompige weiden achter schoonma’s huis, achter te komen dat de plaatselijke fauna alle medewerking weigerde en zich liefst compleet uit beeld hield voor deze overjarige padvinder.
Iedereen was blijkbaar allang onder het kroos gedoken, of zat amechtig van het lachen achter een graspol.

Na een dik uur transpireren, horzelbeten vangen en het tweetalig oefenen van schuttingwoorden, wilde ik de moed al opgeven toen Moeder Natuur me eindelijk een helpend handje toestak.
Want ziedaar, een heuse slang kruiste mijn pad.

Minstens zo verrast zijnde als de buikschuiver zelf, die zich gelukkig even doodstil hield, stuntelde ik om de ‘bloemetjes en bijtjes’-stand te vinden op mijn helse machine. Dat laatste was wel nodig, want dit exemplaar uit het dierenrijk was niet bepaald een volle neef van de Anaconda.
Meer de verre verwant van een regenworm met anorexia, en daardoor nauwelijks opvallend in dit zojuist geschapen Thaise moeras.

Voorzichtigheid bleef echter geboden.
Want al in mijn Gereformeerde Gemeente-jeugd, ingeklemd zittend tussen halfslapende pepermuntkauwers en de koppijn-walm van met gulle hand geschonken Eau de Cologne, werd gewaarschuwd voor dit appels uitdelende serpent.

Waarbij echter over de omvang van de slissende snoodaard met geen woord werd gerept.
Oftewel, was deze onooglijke grasduwer in staat met twee vingers in de neus een Belgisch trekpaard neer te leggen, of zou hij eerst een uurtje op me moeten kauwen voordat mijn zenuwstelsel de koffers ging pakken?

Er was op dit gebied beslist enige reden tot ongerustheid. Want mijn kennis van potentieel giftige slangen in het Thaise groen is uiteraard aanzienlijk, maar niet zo intens uitgebreid als, bijvoorbeeld, mijn kennis van spiegelreflex-camera’s.

Om te voorkomen dat men mij later al schuimbekkend van tussen de waterlelies moest dreggen (met op het LCD-scherm nog die ene pasfoto van een jonge groefkop-adder die vrolijk zijn tong uitsteekt en de farang bedankt voor het mogen wisselen van zijn melktandjes) nam ik op veilige afstand een enkele foto.

Daarna mijn zoektocht door de drassige velden vervolgend, speurend naar meer, en vooral kiekwaardig dierenleven.
Het zou echter bij deze ene ontmoeting blijven. Een bedroevend mager resultaat voor een zo enthousiast begonnen rijstveld-safari.

Door mijn glijpartijen over de modderige dijkjes was ik tenslotte uitgekomen bij het verlaten stulpje van ‘Heinrich’. Diens echte naam ben ik nooit te weten gekomen, maar deze Duitser liet hier, ver van de Heimat, ooit voor vele miljoenen bahts een riante woning en bijgebouwen neerzetten.

Een Thais Paradijs, omgeven door lieflijke tuinen, schaduwrijke mangobomen, privé visvijver, en opgewekt klaterende fontein. Waar hij, zeer jaloersmakend, meermalen per jaar neerstreek voor lange vakanties met Thaise vrouw en kinderen.
Onwetend van het feit dat slangen niet alleen buiten de boel onveilig maakten, maar een ander, iets rondborstiger exemplaar,’s avonds naast hem in bed kroop. En deze her en der zoveel geld bietste om haar foute hobby’s mee te bekostigen dat de schuldeisers naderhand zelfs beslag legden op zijn meubels en motorfiets.

Heinrich’ s paradijs ging ten onder aan zijn goklustige Eva. Ze vrat zich dan ook in no-time een weg door zijn appeltje voor de dorst.
Het spul stond nu al weer jaren leeg, waarbij de aftakeling duidelijk zichtbaar was.
Klimop en onkruid baanden zich genadeloos een weg tot in de ooit zo luxueuze woonkamer, de tuin, een jungle waar slechts een goed uitgeruste expeditie onder de bezielende leiding van Tarzan zich in zou wagen, en de fontein was uitgeklaterd.

De eerste termieten hadden zich ook al gemeld. Wat volgens ingewijden op termijn wel een stuk goedkoper was dan het inhuren van een slopersbedrijf.

Teruggekeerd op schoonmoeders erf, met bemodderde slippers en mijn ene zwaarbevochten natuurfoto veilig in de krochten van mijn digitale slagschip, stopt er een auto voor het huis.
Ik herken de vrouw die uitstapt. Ze komt wel vaker bij schoonma, en runt een klein bedrijfje in de buurt. Stad en land afreizend om haar spullen te verkopen, daarbij lange dagen makend achter het stuur.

Om zowel zichzelf, als haar chronisch werkschuwe natlever van een man van rijst op de plank te voorzien.
Ze brengt deze keer slechts een beleefdheidsbezoekje.

Maar met een geleende auto.

Want haar liefhebbende echtgenoot is er met de nieuwe bedrijfswagen vandoor. Beiden zijn al meer dan een week spoorloos, met nog vele, véle maandelijkse afbetalingen te gaan.

Ik denk aan het daarnet gekiekte slangetje.
En begin het diertje steeds aardiger te vinden.

Want vergeleken bij zijn menselijke tegenhangers is het letterlijk en figuurlijk een kleine jongen.