‘De Koningin van Sheba’

Lang geleden.
In de serie ‘struikelend door Thailand’.

Na een maandenlang verblijf in Thailand was het dan zover.
Ik ging verschijnen voor de ballotagecommissie, teneinde een verlenging van dit verblijf te bekomen.
De einddatum van mijn Non-immigrant visum naderde namelijk met rasse schreden, dus er diende actie te worden ondernomen.
Maar verlenging aanvragen op de 13e, was dat wel verstandig?
Tenslotte gaat dertien door het leven als ongeluksgetal.

Op de 13e geboren zijnde, dacht ik dat het wel mee zou vallen, en rekende zelf op een heel andere geboorte.
Namelijk die van een 84 kilo zware, 1,85 lange en zeer gebrekkig Thais sprekende nieuwe inwoner van Thailand.
Want tot nu toe was ik eigenlijk niets anders geweest dan een Nederlandse toerist, zij het met een lange vakantie.
Maar dat was niet de opzet, hoezeer ik ook van vakantie hou.

Dus vol goede moed, maar ook ietwat ongerust betreed ik samen met vrouw Oy de glimmende glasbunker bij Chaeng Watthana, waar men over mijn nabije toekomst gaat beslissen.
Word het een goedkeurend stempel in mijn paspoort, of een koel bericht dat ik mij weer in dat kleimoeras achter die dijken mag gaan vervoegen?
Dat laatste was iets waar ik niet eens aan wilde denken.

Een uiterst ongeïnteresseerde baliedame vraagt aan Oy waar de farang voor komt, blikt even vluchtig in de stapel papieren en krabbelt dan het nummer van een loket naast de paperclip.
Gelieve u daar te vervoegen.
Om er dan, na een dik uur wachten voor datzelfde loket, achter te komen dat Balie-Akela ons een verkeerd nummer heeft gegeven, en we dus weer onverrichter zake bij haar aanbelanden voor een nieuwe poging.

Mij verwijtend dat ik beter op had moet letten, geeft ze zuchtend een ander loket op.
Terwijl mijn farang-bloeddruk stijgt tot waardes die scheepswerven aanbevelen voor het zandstralen van geroeste sleepankers, ziet vrouw Oy nog kans haar vriendelijk te bedanken voor de moeite.
Daar moet je Thai voor zijn, en mij lukt het dan ook niet.

Ook al omdat ik terugdenk aan die ándere strenge juffrouw, werkzaam bij een groen uitgeslagen Bank te Pattaya. Die mij op minzame standjestoon vertelde éérst een jaarvisum te gaan bekomen voordat ik mijn acht ton aan Thaise bahtjes bij haar mocht parkeren.

Mijn eigen idee, namelijk dat ik die bankrekening nodig had om aan datzelfde visum te geraken, veroorzaakte nog geen krasje op haar glimlachende pantser van onwetendheid.
Ook haar chef verzekerde mij dat dit de juiste procedure was, me tevens verzoekend bij een volgende keer binnenstappen een werkvergunning mee te nemen. Waarna ik het pand uitwankelde, wanhopig op zoek naar de zin van het Thaise bankwezen en hun personeel in het bijzonder.

Dat ze bij de geelgekleurde concurrent ietsje verderop wél blij waren met mijn klandizie, kon ik hen jammer genoeg niet meer vertellen.
Zo druk was ik met het digitaal volstorten van mijn zojuist verkregen account.

Na anderhalf uur zitvlees kweken en doem-scenario’s bedenken mogen we de operatiekamer in. Van welk kastje we naar welke muur gestuurd gaan worden in de komende uren is een vraag die me sterk bezighoudt, gezien de Thaise hordes tot nu toe voor mij opgeworpen.

Een streng ogende en ietwat militair aandoende jongedame blikt in de stapel papier die ik voor haar neerleg. Niet echter nadat ze eerst van mij de meest respectvolle wai uit mijn carrière ontvangen heeft. Nog een hele toer als je beide handen al vol hebt, geloof me.
Een weinig bemoedigend knikje van haar kant volgt, waarna ik verder kan gaan met ademhalen en me zorgen maken.
Tegen de tijd dat we weer aan de beurt zijn heb ik dan ook eigenhandig het nagelbijten en balpenkluiven tot Olympische sport verheven.

Maar de dame doet een lange shuffle met de a-4tjes, vraagt enkele handtekeningen, bekijkt uitgebreid het splinternieuwe bankboekje en ploft vervolgens een stempel in mijn paspoort.
Waarna alle adrenaline wegvloeit.

Buitengekomen stel ik Oy voor dit heuglijk feit te vieren met een verkoelend drankje.
Aan de overkant van de razenddrukke weg is een kleine koffiebar, pal naast het trottoir.
Oy loopt naar binnen voor onze bestelling, net zo opgelucht als ik.
Ook al omdat ze mijn stomende tirades over stompzinnige bankmedewerkers en leeghoofdige baliekluivers dan even niet aan hoeft te horen.

Terwijl ik me onledig houdt met het wankele tafeltje te ondersteunen met een gevonden bierviltje, schrijdt in de broeierige hitte de Koningin van Sheba voorbij.

Een prachtige jonge vrouw, gekleed in smetteloos witte blouse en strakke zwarte rok.
Haar welgevormde figuur laat weinig te wensen over, terwijl ze met een sierlijk gebaar van haar slanke hand het lange zwarte haar laat golven.
Me tegelijkertijd trakterend op een lange, niet mis te verstane blik van haar intense koolzwarte ogen.
Mijn hart, ook niet meer de jongste, maakt een huppel door dit onverwachte supermodel-momentje.

Want voor een tweede maal op deze maandag de dertiende werd ik geschikt bevonden.
Dus, dankjewel Schoonheid.

Voor het afstempelen van mijn ego.