‘Adidasman’
Nu al weer een kleine week, tot volle tevredenheid mag ik wel zeggen, samen met vrouw Oy in Pattaya verblijvend.
De zonovergoten dagen vullend met neusvervellend strandbezoek, kweken van een derde onderkin door vruchteloos afslaan van alle aangeboden etenswaar, en het om de haverklap moeten aanschaffen van een verse tube Counterpain.
Dit laatste beslist noodzakelijk door het met regelmaat op jammerlijke wijze verdraaien van mijn Nederlandse nek, tijdens het nakijken van welgevormde Thaise deernes.
Daarbij nauwlettend gadegeslagen door eega.
Die vraagt waarom ik niet meteen wat van de op iedere straathoek aangeboden blauwe pilletjes inneem, om vervolgens te bezwijken aan een hartkwaal door te denken dat ik op mijn leeftijd jonge Thaise vrouwen nog wat te bieden heb.
Afgezien van holle praatjes, ontoereikend gereedschap en een in dit tropisch paradijs snel verdampende bankrekening.
Om aldus de verleidingsmeter niet al te ver in het rode gebied te laten doorslaan, stelt ze af en toe andere, en meer geestverrijkende, uitstapjes voor.
Zoals een bezoek aan de plaatselijke tempel, waar ze ruimhartig bankbiljetten in offerblokken frommelt, naar iedere windhoek wait en probeert een hoge graad van onthechting te bereiken door bij zwaargetatoeëerde pijendragers in de leer te gaan.
Ikzelf, ongeneeslijk wantrouwig tegenover lieden die me in een geestelijk dwangbuis willen persen, beleef vreemd genoeg wel meteen mijn eerste ervaring van levitatie bij betreden van het ruime tempelterrein.
Een hele ervaring, die ik eenieder kan aanraden die nog niet geheel wakker zijnde door ochtendlijk Pattaya rondstruint.
Echter behelsde dit loskomen van Moeder Aarde niet het trotseren der zwaartekracht door ascetisch oplepelen van eeuwenoude mantra’s, of door mezelf volkomen te verliezen in gemompeld Oud-Hebreeuws, maar simpelweg door op het juiste moment onder de tempel-luidspreker door te lopen, terwijl de abt aan zijn oorverdovende ochtendpreek begint.
Nadat ik, een verschoninkje nodig hebbend, weer ben geland, vraag ik het wandelende Thaise woordenboek naast me waar de beste man het over heeft, mocht ik me soms aangesproken voelen.
Vrij vertaald was volgens Akela de gehoorbeschadigende boodschap ditmaal: ‘ Doe wel en zie niet om’.
Oftewel, goede werken doen maar vervolgens liever geen borstklopperij.
Wat me meteen terugbrengt naar mijn vroege jeugd, met visioenen van krakende kerkbanken, laaghangende wolken eau de cologne, en rondgaande rolletjes King-pepermunt.
( die zich toentertijd in een grote belangstelling mochten verheugen).
Dat de gelijkluidende preek van de in stemmig zwart gestoken dominee op de kansel dus raakvlakken had met het ‘ heydensche ‘ Boeddhisme, had ik toentertijd als puisterig jongmens niet kunnen dromen.
Niet dat ik niet droomde.
Maar dan meer van licht opgevoerde brommers, zwaar opgemaakte meisjes, en het nu eindelijk eens krijgen van de baard in de keel.
Zij het niet persé in die volgorde.
Over die goede werken gesproken, vrouwlief beschikt over een eerste klas haviksoog wat spotten van de échte arme donders betreft welke de straten van dit lustoord bevolken.
Voor mij als dagblinde, op vakantie al duimendraaiend door de Thaise dreven scharrelend, is iedere bedelaar hetzelfde. Zijzelf weet echter feilloos diegenen eruit te pikken die echt wat hulp kunnen gebruiken.
Sommige ‘ schrijnende gevallen van menselijk leed’ die ikzelf onder haar aandacht pleeg te brengen, worden meestal schouderophalend afgedaan als criminele colporteurs en straal voorbijgelopen.
Maar anderen, die men zou omschrijven als zijnde landloper zonder legitimatie, worden door haar meteen geestelijk omarmd.
Zo was daar later diezelfde dag, na het gezamenlijk bekomen van wat onduidelijk groenvoer en kleefrijst op de plaatselijke markt, die gerafelde man.
Gekleed gaande in Adidasbroek, onduidelijk overhemd en rode teenslippers, welke ons pad kruiste.
Overvloedig zwetend, en gebukt gaande onder zowel zijn rugzak alsmede de verpletterende Pattayaanse middaghitte.
Hij was me totaal niet opgevallen, doch ik meen dit geheel te kunnen wijten aan het kort daarvoor tot tweemaal toe van het trottoir geveegd worden.
Eerst door een op farang-navelhoogte hangende zonneluifel der namaak zonnebrillen- kraam,
en vervolgens door enkele nors kijkende en zeer luidruchtige Russische baboesjka’s op Putin-reces.
Waarop vrouw Oy me op het stomende plaveisel veertig baht in handen frommelt, en als een zojuist gerecruteerd Leger des Heils-soldaat achter het schoolvoorbeeld van armoede aanstuurt om hem te verblijden met wat poen.
De ontvanger is vervolgens zo overdonderd door het gratis groene manna uit de hemel, dat hij nauwelijks een woord kan uitbrengen.
Pas als ik alweer halverwege op de terugweg ben naar de eigenlijke gulle geefster, hoor ik achter mij roepen: ‘I love you’.
Ik draai me om, en het blijkt afkomstig van Adidasman.
Die uitbundig naar me zwaait, nadat hij zojuist waarschijnlijk zijn gehele Engelse woordenschat heeft verbruikt om me te bedanken.
Maar daar is de kous niet mee af.
Want verder lopend voel ik me, door de spontane reactie van de man, gek genoeg veel meer een sloeber dan ons arme talenwonder zelf.
De scheppen met geld die ik hier namelijk in de afgelopen week al uitgegeven heb aan ‘ wein, weib ( voor dit laatste, zie onder het kopje ‘ Oy’ ) und gesang’ zou hem beslist met stomheid geslagen hebben, en die veertig baht is wat dat betreft eigenlijk een belediging.
Zo al peinzend verder wandelend richting hotel, naast vrouwlief die niet beter weet dan zojuist een ander mens te hebben geholpen en geheel met zichzelf in het Boeddhistisch reine is, begint het me tenslotte toch te dagen.
Dat die misthoorn-abt van vanmorgen gewoon gelijk had, met zijn:
‘Doe wel,
maar zie niet om’.
En al helemáál niet als de Adidasman je wil bedanken.
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Lieven, je bent en blijft een Hans Kazan met woorden. Een tovenaar in optima forma. Overigens, ik kan je een tube Voltaren met 2,32% ibuprofen aanbevelen voor je zere nek al helpt een simpel Covid mondkapje merk Siewert ook als je dat iets hoger aanbrengt dan voorgeschreven…
Vergeet niet tijdig een nieuw toetsenbord aan te schaffen (deed ik ook toen na zeven jaar alle drie de NL-TH toetsendingen hun Thaise tekens begonnen te verliezen) anders moeten wij jouw hersenbrouwsels gaan missen…. En dat zou triest zijn.
Beste Erik, mijn dank voor je complimenteuze woorden.
Voor de zere nek had vrouw Oy me trouwens ook al een oplossing aangeboden. (Permanent en door haar eigenhandig uitgevoerd:)
Die toetsenborden-ellende hoop ik op vakantie liever niet mee te maken, aangezien ik hier wat op de Ipad aan het frøbelen ben, bij gebrek aan beter.
Vriendelijke groet,
Lieven.
Lieven, je hebt het weer voor elkaar..
Alweer een flinke glimlach op mijn gezicht getoverd.
Bedankt hier voor
Beste Lieven,
Het blijft altijd een raadsel voor mij hoe je over eigenlijk een paar kleine momenten zo’n spervuur van totaal hilarische woordspelingen uit je mouw kunt toveren. Wat dat betreft kan niemand (ondanks uiteraard hun talenten in andere disciplines van het auteurschap) jouw hier het water aanreiken. Het geeft mij steeds de indruk dat je ook in het werkelijke leven niet gauw voor één gat te vangen bent of met de mond vol tanden staat.
Beste Rick,
Dank voor je lovende reactie, en daarbij moet ik tot mijn schande bekennen dat ik jouw verhalen ( en die van de collega’s zoals Erik, De Expat en Farang Kee Nok, )zeker wel lees, maar er eigenlijk nooit een reactie op geef.
Dat terwijl ik heel goed weet dat iedere schrijver graag reacties leest over zijn werk.
My bad.
Wat dat met de mond vol tanden staan betreft, ik struikel regelmatig zeer onhandig door het leven en ben dan blij dat vrouw Oy naast me staat. Om sommige dingen uit de knoop te trekken, omdat al mijn opborrelende schrijf- ideetjes op dat moment niet echt helpen.
Vriendelijke groet,
Lie en.
wowwww, wat een heerlijk verhaal. Geweldig om in de vroege ochtend dit te mogen lezen. Jij brengt een brede lach op mijn gezicht in dit geweldige Land of the Smile. De omschrijving “zwaargetatoeëerde pijendragers ” is fenomenaal, haha. Mijn ex schoonvader is er zo een. Geweldig. Ik hoop nog vaak dit soort smeuïge verhalen te kunnen lezen. Dank je wel.
Weer geweldig, Lieven. En wat die rondgaande rollen pepermunt in je kerkelijk verleden betreft:: zanger/songwriter Stef Bos noemde dit ooit ‘de cocaïne van de Gereformeerden’… …