Je maakt van alles mee in Thailand (200)
In de serie verhaaltjes, die wij plaatsen over iets bijzonders, grappigs, merkwaardigs, ontroerends, vreemds of gewoons, dat lezers in Thailand hebben meegemaakt, vandaag een verhaal over de ontmoeting met de schoonfamilie.
Van Thaise tante’s en andere zaken
Thailand, jaren negentig vorige eeuw. Totdat ik mijn toekomstige vrouw Oy ontmoette, en de bijna onvermijdelijke kennismaking met de schoonfamilie zich aandiende, had ik daarvoor slechts de welbekende toeristische paden betreden. Dus zeg maar Bangkok, Phuket, en Pattaya. En dacht daarmee best een gedegen voorbereiding te hebben gehad voor een bezoek aan haar geboortedorp.
Oy’ s moeder woont in een piepklein gehucht, in de omgeving van Korat. In een oud houten huis, midden in de Isaanse prairie van rijst en cassave-velden. We zouden er tien dagen blijven, zodat ik kon kennismaken met de familie.
Oy wilde deze logeerpartij vooral gebruiken om haar moeder weer te zien. En veel bijkletsen, tijdens avondvullende kaartspelletjes. Maar verder geen noemenswaardige activiteiten ontplooien. Ik wel. Tenslotte was dit een vakantie in het Verre Oosten, dus mijn devies was: de paden op, de lanen in. Bij gebrek aan de beter. Zoals daar waren: barhangen, strandliggen, en jezelf volproppen bij Pizza Hut.
Maar April bleek een maand te zijn waarin het verpletterend heet is in Thailand. Dus ook in de Isaan. Ideetjes om als tijdverdrijf te gaan wandelen in de nabije Thaise dreven kwamen dan ook niet verder dan mijn eigen geestelijke tekentafel.
Erger, het huis van schoonma bezat geen airco. De afweer tegen oververhitting bestond uit enkele plastic ventilators, van obscuur Taiwanees design. Waar ik, in een poging niet te smelten, de gehele dag in sportbroekje voor lag. De enige noemenswaardige lichaamsbeweging die ik zodoende kreeg was tegen het eind van de middag, als ik om bier en ijsblokjes ging bij de plaatselijke kleingrutter. Die mij graag zag komen, omdat hij meestal de bodem van zijn grote blauwe koelbox kon zien als ik de deur weer uitliep.
Zodra de zon onderging installeerde ik mij dan met flink wat koud bier en volle ijsemmer op schoonma’s veranda, en kon eindelijk een beetje afkoelen.
Dit ging vervolgens naadloos over in gezellige avonden met de familie. Gezeten aan een wankel betonnen tafeltje of gewoon op de veranda zelf, werd er flink ingenomen.
Niet in het minst door tante Nabun. Een broodmagere tante van Oy. Die de werkelijk griezelige gave bezat om altijd precies op het juiste moment ten tonele te verschijnen, en dan aan te schuiven voor een neutje. Tenminste, zo kwam het mij voor.
Want ik kon in de volgende dagen werkelijk geen fles of blik opentrekken, of tante stond bij wijze van spreken al naast me. Terwijl ze toch bepaald niet op loopafstand woonde. Hoe het knokige mens toch altijd weer als een duveltje uit een doosje op het erf verscheen, zodra ik ook maar dácht aan het nuttigen van een kouwe klets, geen idee. Tante Natje, zoals ik haar al snel noemde, bezat blijkbaar een zeer scherp gehoor óf fantastische neus voor gratis drank. Kwam er misschien helderziendheid voor in de familie?
Het mysterie werd opgelost toen me ter ore kwam dat tante altijd een belletje kreeg, zodra ik aanstalten maakte de eerste kroonkurk te lanceren.
Men ging er in de familie namelijk vanuit dat alle goeds gedeeld diende te worden, en zeker de gratis drank van een Nederlandse schoonzoon in spe.
Die eerste avond waren het niet alleen mensen die de voorzijde van het huis als ontmoetingsplaats gebruikten.
Verre van zelfs. Werkelijk legioenen muggen en andere insecten zwermden om de lampjes aan de buitenmuur, aangetrokken door het licht. Velen stookten zichzelf op tegen diezelfde lampjes, dwarrelden dan als aangeschoten kamikaze-piloten op de grond, en werden daar gastvrij onthaald door weer ander gedierte. Zoals enkele dikke padden, die stilzwijgend uit het duister kwamen aangehopt, en menig mugje wegslokten.
Het kleine buitentafeltje was in no-time bezaaid met muggenlijkjes. Sommige van de aangebrande overlevenden probeerden nog wel vrolijk de rugslag met aansluitend vrije oefeningen te doen in mijn gerstenat, als ik even niet oplette. Hetgeen me noodzaakte constant een hand boven mijn glas te houden.
Die avondlijke menagerie werd later nog aangevuld met een aantal kleine gekko’s en uit de kluiten gewassen thukkae’s die zich, vastgekleefd aan de muur, ook niet onbetuigd lieten als het op decimeren van muggen aankwam.
Nog nooit zoiets gezien. Een complete dierentuin, met aansluitend lopend buffet. Naast me zat tante Nabun. Zij keek nergens meer van op, en dronk haar Chang bier met vreugde. Verbazingwekkend veel zelfs. Waar ze het liet weet ik niet, want het goede mens had het figuur van Olijfje na een geslaagde vermageringskuur.
Tante zou me echter nog meer verbazen.
Het gesprek aan tafel ging op een gegeven moment over het eten van insecten. Dat wist ik toevallig, omdat ik er zelf over begonnen was.
Ik had, al een beetje teut wordend, in mijn tranentrekkende Thais gevraagd wat er hier zoal nog meer ter tafel kwam. Behalve de bekende gefrituurde sprinkhanen, en cicaden dan. Die had ik in Pattaya ook gezien en zelfs wel eens geprobeerd. En dacht daarmee mijn zelf aangemeten status van door de wol geverfde globetrotter te kunnen bevestigen.
Aanschouwelijk onderwijs
Tante pakte nonchalant één van de langpoot-muggen van het tafeltje, trok de vleugeltjes en pootjes eraf, en stak het insect vervolgens achter haar kiezen. ‘Wáán’ zei ze er nog bij. Verbijsterd zag ik het aan. Het was duidelijk. Ik had mijn tax bereikt, en was nu officieel bezopen. Een oud vrouwtje dat een levend insect naar binnen werkt, en dan wegspoelt met een slok bier, dat kón toch niet?
Later die avond vroeg ik Oy er naar. Tante Natje die een nog levende mug knabbelde zoals de Nederlanders een Tijgernootje, had ik dat nou goed gezien? Ja dus. Tante had me willen laten zien dat er meer op het Isaan-menu stond dan mijn voorbeeldjes, en ik had er toch naar gevraagd?
Ik liet dit even op me inwerken, alsof mijn krakende hersens het niet konden plaatsen. De volgende vraag die opborrelde was waarom tante dan de vleugeltjes en pootjes uitgetrokken had. Eega’s antwoord: ‘omdat die vaak tussen je tanden blijven steken’. Heel vervelende eigenschap van dit vliegende snackje, zo bleek.
Tenslotte hoorde ik ook de betekenis van het woordje ‘waan’. Betekent gewoon zoet. Lekker zoet zijn ze, die langpootmuggen. Volgens tante dan.
Ik geloofde haar op haar woord. En die avond, liggend op bed, begreep ik dat tante me ook nog iets anders had laten zien.
Iets dat een 11 urige KLM-vlucht daarvoor nooit voor elkaar kreeg. Namelijk dat ik toch eigenlijk wel heel, héél erg ver van huis was.
Ingezonden door Lieven Kattestaart
Over deze blogger
-
Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.
Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.
Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.
Heerlijk verhaal, vaak zelfde ervaringen opgedaan ,maar je vertel trant is erg leuk.
Mooi verteld en erg herkenbaar.
Dagen op bananen en bier geleefd in de jaren 80.
Muggen eten nog niet meegemaakt, wel kikkers, mieren en mieren eieren , vissekop incl de ogen,vogeltjes, levende garnaaltjes in citroensap,
Alles wat beweegt is eetbaar en vers.
Gelukkig zijn er nu in Isaan betere eet mogelijkheden voor Farangs.
Een heel leuk verhaal om te lezen. Bedankt voor het delen en vooral doorgaan!
Denk dat ik persoonlijk het niet 10 dagen zou volhouden. Vaak genoeg uitnodigingen gehad in het verleden om mee te gaan naar de familie in het noorden, maar altijd bedankt hiervoor. Toch te bang dat ik het niet zou volhouden zonder de luxe die ik gewend ben. Vooral het ontbreken van warm water, een normale toilet en van voor mij eetbare voedsel houden mij tegen.
Vraag mij trouwens of het eten van levende muggen wel goed voor je is. Zitten deze niet vol met bacterieen. Misschien dat de Thai hier wel tegen kunnen, maar denk dat wij hiervan redelijk ziek kunnen worden. Sla zo’n insectenbuffet ook altijd over, ook niet om er eentje te proberen.
Wanneer men enigzins op leeftijd komt lijkt het me zo wie zo niet aan te raden om je bloot te stellen aan dit soort ontberingen.
Het ontbreken van warm water is een behoorlijke beproeving.
Ik krijg nu nog steeds de rillingen wanneer ik er aan denk.
Het belabberde eten en vooral het (laerp luat) rauw vlees overgoten met bloed was wel het ernstigste.
Het eten van muggen door de tante lijkt me meer een uiting van: kijk mij wat ik allemaal kan eten, verwende westerling.
Ik heb het eten van muggen nooit gezien en heb de behoorlijke primitieve kanten van isaan gezien.
Het eten van de rijstveld ratten kwam regelmatig voor en met de katapult uit de boom geschoten vogeltjes ook.
Luchtbuksen werken zelf gemaakt, met behulp van een fietspomp kan ik me herinneren.
Thailand heeft dan mischien wel veel van de oude charmes verloren, het eten is in elk geval veel en veel beter geworden. Zelfs in de kleinste gehuchten is voor de farang wel iets eetbaars te vinden.
Leuk verhaal . Ik hou van je manier van schrijven en hoop in de toekomst nog meer van jouw verhalen te mogen lezen .
Beste Rudi,
bedankt voor het compliment. Over enkele weken hoop ik een ander verhaaltje te kunnen plaatsen. Eveneens afspelend in de Isaan.
Vriendelijke groet,
Lieven.
Heerlijk om weer een verhaal van je te lezen. Dat was even geleden…….
Ik kijk uit naar het volgende!
Dank voor dit verhaal!
Lieven het was weer geweldig !!
Na drie keer op vakantie met dezelfde Thaise dame werd het tijd om met de familie kennis te maken vond zij. Ergens in de buurt van Udon Thani. Bijna elke dag met de brommer op en neer van ons onderkomen naar de familie.
Bij de eerste keer werd ik door de aanwezige kinderen aangestaard alsof ik van een andere planeet kwam. De uit Nederland meegebrachte chocolade vonden ze wel lekker.
Op een zekere dag werden er plannen gemaakt om een aanwezig wespennest te verdelgen, met andere woorden ‘ de fik erin’. Gelukkig alleen het nest en niet de schuur waar hij onder het dak hing. De wespenlarven werden verzameld en bij de maaltijd geserveerd. Deze werden mij met een brede glimlach aangeboden. Of ik ook wat wilde? Natuurlijk wilde ik wat, hetgeen instemmend werd gewaardeerd.
Bij een uitstapje naar de grens met Laos werd er bij de maaltijd glasgarnalen in een zure saus geserveerd. Het krioelde nog in de schaal. Nadat er, met een bord erop, eens flink werd gehusseld, werd mij gevraagd of ik ook wat wilde. Natuurlijk wil ik wat.
Haar moeder vond het prachtig. Een farang niet niet standaard ‘nee’ zeg bij alles wat hem aangeboden werd.
Toch nog een beetje respect verdiend.