Honderd-dagen herdenking
Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag: Honderd-dagen herdenking.
Honderd-dagen herdenking
Ik woonde nog niet eens permanent in Thailand toen mijn vrouw en ik werden uitgenodigd voor een feest dat na een rouwperiode van honderd dagen gegeven werd.
Het bleek ergens ver in het achterland te zijn. In de tuin waren wat tentdoeken gespannen met daaronder tafels en stoelen. Meer dan 100 gasten. Al het eten, bier en whisky kwam direct onze kant op, en ook het plaatselijke dorpshoofd kwam bij onze tafel langs. Maar we moesten natuurlijk ook wat geld doneren.
Mijn vrouw ging voor mij en stortte 50 baht. Een beetje aan de zuinige kant, want later bleken er ook donaties van 150 baht te zijn. Mijn vrouw raadde mij aan om 100 baht te geven, en ik pakte dus in het donker zo’n biljet.
Toen ik mijn gift bij het comité van drie man inleverde bleek het echter om een biljet van 1000 baht te gaan. Dat gaf nogal wat opwinding, want ik bleek natuurlijk daarmee iedereen ruimschoots overtroffen te hebben. Mijn naam werd ook genoteerd, want de volgende dag zouden de monniken (want daar was het geld ook voor bedoeld) iedere gever gedenken in hun gebeden. En degene met de ruimste gift zou het meest genoemd worden.
Mijn naam is dus heel vaak daar gepreveld die dag.