Dagboek van Bart Hoevenaars (deel 2, slot)
Bart Hoevenaars is werkzaam als electric engineer bij Intermedia engineering in Nederland. Hij reist veel over de wereldbol, voornamelijk in Azië. Op een van deze zakenreizen ontmoette hij zijn vriendin. ‘Ik was zeker niet op zoek naar een relatie en mijn vriendin, die al jaren zonder relatie was, ook niet echt. Toch klikte het meteen tussen ons en er bloeide iets heel moois op. Het moeilijke aan de relatie is wel de afstand, hoewel dat toch goed te combineren valt met mijn bezoeken aan Azië.’
Ik sta ervan te kijken wat in Pattaya gebeurt, kan en te koop is
Vervoer had mijn vriendin geregeld via een Friend (Fren), wat die term precies inhoudt, weet ik niet. Ik kan maar niet ontdekken wat de verschillen zijn met de Nederlandse bedoeling van vrienden, kennissen, of bekenden. Hetzelfde geldt overigens voor familieleden, deze worden standaard met sister betiteld, of het nu een oom, tante, neef of nicht betreft.
Hier wordt alleen maar gesproken over een Friend, hoe de relatie tussen die personen dan is blijft me een raadsel. Maar toch, een Friend gevonden die ons voor een afgesproken bedrag naar Pattaya bracht, een rit van toch zeker 2,5 uur, waar je beter even kan gaan slapen dan op de rijstijl te letten, want dat is zeker niet goed voor je hart!
Ik sta er toch iedere keer weer van te kijken wat er in Pattaya gebeurt, wat er allemaal kan, en wat er te koop is. Van allerlei prullaria tot slag- en steekwapens, en Duitse helmen met de bekende tekens erop waar menigeen van gruwt. Maar goed, het verkoopt, en daar gaat het tenslotte om, nietwaar.
Eerst kijken, en later kopen zei mijn vriendin, ik leg je later wel uit waarom. Na een tijd te hebben rondgewandeld tussen de vele tafels met aangeboden artikelen, zei mijn vriendin tegen me om ergens te blijven staan wachten, en zou zij de benodigde spullen kopen. Ik ben nu eenmaal geen farang, en ik bied nog een deel van de vraagprijs af, was haar commentaar.
Zoals in het eerste deel van mijn vakantieverslag al aangegeven, heeft ze er een hekel aan dat de meeste handelaren nu eenmaal een hogere prijs vragen aan farang, die worden immers als zeer rijk gezien. Ik heb op de hoek van de markt een biertje gedronken, en weer eens mensen gekeken, ik vind het prachtig om op je gemak te bezien wat voor types er op deze aardbol rondlopen!
En ja hoor, na een tijdje kwam ze lachend terug, met de aangekochte artikelen voor een belachelijk lage prijs. En diezelfde lach kwam ook op mijn gezicht. Tja, we blijven nu eenmaal Nederlanders, nietwaar.
‘s Avonds meteen een bekend echtpaar van me opgezocht in het hotel waar ze verbleven, laten we ze maar even Henk en Ingrid noemen. Zij zijn ook, zoals ik, het carnavalsgeweld ontvlucht, en genieten van het lekkere warme klimaat van Thailand.
Met de bahtbus dus naar de andere kant van Pattaya, een ritje van 15 minuten. Bij het uitstappen vroeg de bestuurder een belachelijke prijs aan me, mijn vriendin hoorde dat, en stak haar hoofd even in de cabine, wat er gezegd is weet ik niet, maar het was zeker geen vriendelijke begroeting, dat kan ik u vertellen. Tja, met zulke dingen moet je nu eenmaal niet aankomen bij haar!
Eenmaal aangekomen bij het hotel van mijn vrienden even netjes aangemeld, je blijft tenslotte gast nietwaar. Even bijgekletst onder het genot van een welverdiend biertje, heerlijk.
Ik heb dagen dat ik geen Thailandblog kan lezen
In de straat waar mijn vriendin woont, zijn er geen draadloze routers of dergelijke te vinden waarop ik kan inloggen met mijn pc, en de internettoegang van mijn Thaise simkaart schijnt om een of andere reden niet te werken, helaas, mai pen rai. Maar toch is het lastig als je gewend bent aan continu toegang tot de digitale wereld. Ik heb dus ook dagen dat ik geen Thailandblog kan lezen, zeker een gemis, maar het nu is eenmaal niet anders.
In Pattaya echter, had ik in het hotel wel een goede internetverbinding, en heb eerst het eerste gedeelte van mijn verslag verzonden naar Thailandblog.nl. Ook de sociale media even nagezien, je wilt toch een beetje contact houden met het thuisfront. Dus menig Facebook-bericht weer gelezen en becommentarieerd, en de vele whatsapp berichten beantwoord.
Qua techniek voel ik me 50 jaar terug in de tijd
Als electro technicus kijk ik natuurlijk ook met mijn technisch oog naar diverse dingen hier in Thailand. Hierbij valt me op dat de toegepaste technieken ver van onze werkelijke wereld zijn. Wat dit betreft voel ik me toch wel een jaar of vijftig terug in de tijd. Regels zijn er alleen als het uitkomt (wat in Thailand trouwens overal voor geldt).
In een mooi winkelcentrum worden diverse flatscreen tv’s geïnstalleerd, waarschijnlijk voor reclamedoeleinden. Netjes gemonteerd met de bijbehorende beugels, op zich niets mis mee. De benodigde bekabeling er naar toe is echter niet van belang lijkt, de electroman trekt een kabel van punt A naar punt B, EN DAN WEL VIA DE KORTSTE WEG. Als een contrastekker op stopcontact niet voorradig is, gewoon even de draadjes aan de stekker draaien, plakbandje erom en klaar is de Thaise Kees. Niet erg professioneel in onze belevenis en eisen, maar het werkt, en zoals vele dingen hier in Thailand, alleen het resultaat telt.
Zo ook gruw ik van het aanzien in de straten van de bekabeling die boven je hoofd bengelt, die elk moment naar beneden kan komen, wat overigens ook wel gebeurt. Ik heb gezien bij een tankstation dat een vrachtwagen de waarschuwingsbordjes van de maximale hoogte negeerde en er een deel van de kabels brak. Nu zou je denken dat er een paniek zou ontstaan! Maar niets van dit alles bleek.
Er werd gekeken wat er gebeurd was, sleepte de kabels naar de zijkant, en het leven ging gewoon door. Twee dagen later toen we weer gingen tanken, zag ik dat de kabels weer waren gerepareerd. Niet erg professioneel, maar een kroonsteentje met wat isolatie tape doet in dit geval wonderen.
Binnen 5 minuten werkte internet op mijn telefoon
Wat techniek betreft kunnen ze hier nog veel leren, maar toen ik vertelde tegen een Thaise jongen dat het internet op mijn telefoon niet functioneerde, vroeg hij of hij mijn telefoon eens mocht zien. Binnen vijf minuten werkte het internet op mijn telefoon! Tja, men zegt nu eenmaal dat de moderne Thai met een telefoon wordt geboren, en die weten dan ook werkelijk alles van die dingen af.
Hij beretrots, ik blij natuurlijk, en als dank hem een biertje aangeboden. Daar was hij dan weer blij mee, gegeven het feit dat hij niet meer wegging die avond, en gezellig met ons nog enkele biertjes dronk. Maar ach, waar gaat het om, de trotse blik in zijn ogen waren mij meer waard dan de biertjes, dat kan ik u vertellen.
Geef als je kan geven zei Boeddha vroeger, en zo is het maar net. Je houdt er een goed gevoel aan over, precies een van de lessen van het boeddhisme!