Onbekende Khmertempels in de Isaan

We zijn in Ubon en beginnen de dag cultureel. Het Nationaal museum. Het is niet groot, maar geeft een uitstekende indruk van de geschiedenis van deze streek. Natuurlijk ben ik sneller dan Martine, maar ik keer terug naar enkele foto’s van oude Khmertempels. Die zien er erg aantrekkelijk uit. Ze moeten in een plaats of gebied zijn met de naam Det Udom.

Bij de brunch bespreken we onze plannen voor de middag. Beiden zien we wel wat in de Khmertempels. Eerst gaan we naar de plaatselijke VVV om te zien of zij ons op pad kunnen helpen. Hier worden we niet veel wijzer, dus gaan we terug naar het museum. Daar weten ze in ieder geval waar Det Udom ligt en met welke bus je er kan komen. Ook kunnen ze op een kaart ongeveer aanwijzen waar de tempels liggen.

We nemen de bus naar Det Udom, twintig kilometer ten Zuiden van Ubon. Twee uur later komen we daar aan. Aan een groep berijders van gemotoriseerde handkarren proberen we uit te leggen, waar we heen willen. Hun animo is niet groot, maar uiteindelijk is er één knaap, die vermoedelijk begrijpt, wat we willen. Voor driehonderd Baht wil hij ons erheen brengen. We hobbelen westwaarts en al gauw weet ik niet meer hoe ik zitten moet. De chauffeur vraagt herhaaldelijk aan passanten waar onze tempel zou kunnen zijn. We worden even herhaaldelijk op het verkeerde spoor gezet, want we moeten vaak weer terug.

Eindelijk vertelt een fruitverkoopster, dat we ergens van de weg af moeten. Dat doen we bij een zandpad van ongeveer een meter breed. We komen bij een boerderij aan en daar krijgen we voor het eerst een concreet antwoord. Deze vrouw weet waar de Prasat Nong Thonglang, zo heet de Khmer-tempel, ligt. Na een paar honderd meter zien we een berg stenen achter bomen. Eindelijk onze ruïne. We zijn enthousiast, meer, omdat we de stelling, wie zoekt, zal vinden, bewezen hebben, dan om de tempel zelf. Het is een stenen chedi van een paar meter hoog en het Boeddhabeeld, dat we op de foto in het museum hadden gezien, is verdwenen. Onze chauffeur begrijpt absoluut niet, waarom we hierheen wilden, maar hij is even blij, dat we het gevonden hebben, als wij. We zijn vermoedelijk de eerste toeristen, die hier ooit gekomen zijn.

Als we weer naar onze handkar terugkeren, zeg ik dat we nu naar de Prasat Ban Ben, de andere tempel, willen. Deze kan niet ver meer zijn, want op de grote weg heb ik al borden met deze naam gezien. Daarin vergis ik me. Ik moet maar niet aan de terugweg denken. Na een kilometer of tien slingert de weg zich door een dorpje en niet ver hierachter zien we een afslag met: Prasat Ban Ben. Deze tempel is aanzienlijk groter. Een stenen plateau met daarop diverse Chedi’s, in een redelijke conditie. Deze dag is geslaagd. We vragen de chauffeur om in het nabij gelegen dorpje even te stoppen. We hebben dorst en willen bier. Daarna terug naar Det Udom.

Een zelfde soort bus als op de heenweg brengt ons langzaam, maar zeker terug naar Ubon. We stappen bij het station uit en Martine oppert het plan om de nachttrein naar Bangkok te nemen. Goed idee, maar op voorwaarde dat we een bed krijgen. Ik ga naar het loket en hoor dat alle bedden uitverkocht zijn. Alleen zitplaatsen. Bij ingeving ga naar het kantoor, waar op langere termijn gereserveerd kan worden. Boeddha bestaat, want daar worden net twee tickets teruggebracht. Tweedeklas aircondition met bedden. We hebben nog tijd een maaltijd in een naburig restaurant te gebruiken, plus een fles Mekong. Ik ben er aan toe. In de trein bestellen we een tweede fles, zodat we goed kunnen slapen.