Songkran. Het Thais nieuwjaar. Een periode waarin heel Thailand verandert in een soort nationale wasstraat, maar dan zonder volgorde, zonder zeep en zonder de mogelijkheid om aan de kant te blijven.
De zon hangt boven de daken als een oververhitte bureaulamp, de lucht staat stil als een ambtenaar op vrijdagmiddag en op straat wordt er met water gegooid alsof de brandweer collectief ontslagen is, maar de slangen nog in bezit heeft.
Ik zit op mijn veranda. Die is niet bijzonder comfortabel en zeker niet stijlvol, maar hij heeft een cruciaal voordeel: hij bevindt zich buiten het bereik van emmers, waterpistolen en overijverige kinderen met een gevoel voor rechtvaardigheid. Vanaf hier bekijk ik het spektakel als een gepensioneerde koning die zijn rijk ziet verdrinken, maar geen zin heeft om natte voeten te halen.
Een jongen (jaar of tien, bril, vastbesloten) sluipt achter een brommer met een waterkan van industriële omvang. De brommerrijder, een dame met grijze haren en de vastberadenheid van iemand die nog een aanbieding bij de 7-Eleven wil halen, wordt geraakt alsof ze deel uitmaakt van een aquatisch strafkamp. Ze lacht. Hij juicht. Ik noteer stilletjes dat het kind later waarschijnlijk in de politiek belandt.
“Farang! Kom meedoen!” roept iemand. Het klinkt vrolijk, maar ook als een dreigement.
Ik glimlach beleefd. Wat volgt is een beweging die ik in de loop der jaren tot kunst heb verheven: het hoofd buigen, vriendelijk zwaaien, langzaam terugdeinzen en vervolgens het hek vergrendelen met het zelfrespect van iemand die weet dat hij zijn les geleerd heeft.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet altijd zo geweest. Ook ik ben ooit met open armen, open hart en een open rugzak de straat op gegaan. Ik heb me laten overgieten, onderkalken, natspuiten en uitlachen. Het hoort erbij, zeiden ze. Culturele integratie, dacht ik.
Tot ik op een dag tegenover een meisje van zes stond. Ze had een roze waterpistool dat meer leek op een hogedrukreiniger. Ik had een T-shirt dat ooit wit was en een bril die inmiddels beslagen was door schaamte. Ze keek me aan alsof ik per ongeluk haar verjaardag had onderbroken.
Op dat moment wist ik: het is genoeg geweest.
Sindsdien vier ik Songkran in besloten kring. De kring bestaat uit mijzelf, een ventilator en een kop thee. Ik kijk toe. Ik verwonder me. Ik noteer observaties. En vooral: ik blijf droog.
Mijn ritueel is eenvoudig. ’s Morgens open ik het hek drie centimeter. Ik roep “Happy Songkran!” met het enthousiasme van een steward die al tien jaar dezelfde veiligheidsinstructies voordraagt. Dan sluit ik het hek weer. Stevig.
En ik luister naar het geluid van emmers, gelach, schreeuwende kinderen, en toeristen die vergeten zijn dat een telefoon niet tegen water kan.
Want het feest is prachtig. Echt waar. Maar niet voor mij.
Niet meer.
Ik glimlach. Niet om wat ik mis, maar om wat ik vermijd.
Want elk feest kent zijn hoogtepunt. En ik? Ik heb het mijne op tijd verlaten.
Droog. Gelukkig. En met zicht op het water…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
