‘Een glimlach die verdween…’
Er zijn momenten in het leven die zich niet laten vatten in woorden. Men kan zich inspannen, de pen slijpen en toch blijft het gevoel ergens buiten bereik, als een schaduw die net buiten de deur verdwijnt. Dit is zo’n moment.
Ze was 24. Ik kende haar, niet goed, maar voldoende om haar aanwezigheid op te merken. Een glimlach in het voorbijgaan, een groet die zich niet verhief boven het fluisteren. Ze woonde hier, leefde hier, ademde dezelfde lucht en nu, nu is ze er niet meer.
Thailand wordt het land van de glimlach genoemd. Een aardige slogan, althans voor de toerist. Maar glimlachen is hier niet altijd hetzelfde als gelukkig zijn. Soms is het een beleefdheidsvorm, een schild, een dun laagje lak over een diepere waarheid. Achter de glimlach kan zich een eenzaamheid schuilhouden die de buitenwereld niet bereikt. Het zelfmoordcijfer in Thailand behoort tot de hoogste ter wereld. Dat klinkt als een abstract gegeven, een statistiek die men leest en direct weer vergeet. Tot het zich aandient in de vorm van een leeg bed, een kopje thee dat niet meer wordt aangeraakt, een naam die voortaan fluisterend wordt uitgesproken.
Wat haar ertoe dreef, weet ik niet. Misschien was het de schuldenlast die als een steen op haar borst lag. Misschien de schaamte, die in dit land zwaarder weegt dan de zwaartekracht zelf. Misschien was het iets onbenoembaars. Een gevecht in het donker, een strijd zonder toeschouwers, een oorlog die ze verloor voordat iemand wist dat die begonnen was. Er is in Thailand weinig ruimte voor falen. Verlies van eer is een stille vijand en wie eenmaal door hem gegrepen wordt, ontsnapt zelden.
Ik stel me voor hoe ze die avond heeft doorgebracht. Zat ze nog even op de rand van haar bed? Keek ze naar de berichten op haar telefoon, wachtend op een antwoord dat niet kwam? Voelde ze zich eenzaam, of was er juist een vreemde rust in haar besluit? Misschien is dat wel het meest tragische aan de dood: hij komt niet met donder en bliksem, maar sluipt binnen op pantoffels.
En nu? Nu is er een leegte waar zij was. De zon schijnt zoals gisteren, het verkeer raast voorbij, de wereld draait onverstoorbaar door. Er wordt onderhandeld over de prijs van een tros bananen, een brommer claxonneert, een kind lacht. En ergens, in een kamer die te stil is geworden, zit een moeder met tranen die ze niet toont. Een vriendin die zich afvraagt of ze iets had kunnen doen. Een onbekende – zoals ik – die even stilstaat, met een vreemde knoop in de maag en een gevoel van machteloosheid.
Ik wist niet hoe zwaar haar last was. En nu is het te laat om het haar te vragen. Misschien is dat nog wel de grootste tragedie van allemaal. Want de wereld gaat door, met al zijn drukte en lawaai, en wij, wij draaien mee, terwijl we ons afvragen wie de volgende is die ongemerkt uit de rijen verdwijnt…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand, probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral lekker, dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur26 april 2025‘De dag dat ik besloot te blijven’
Cultuur22 april 2025‘Eenvoud is moeilijk en wel hierom’
Cultuur16 april 2025‘Waarom ik niet meer over geld praat met Thai’
Cultuur13 april 2025‘Songkran en over het nut van droog blijven op natte dagen’
Zeer ontroerend, en deze verschrikkelijke en trieste gebeurtenissen erg treffend verwoordt. De wereld draait door, maar voor de direct betrokkenen blijft het erg lang een open wond met vele onbeantwoorde vragen.
Droevig verhaal wat onder Thailanders en vooral de jeugd niet onbekend is, schijnbaar.
Dit soort hulp komt vaak niet op tijd.
Ook voor niet Thailanders?
https://findahelpline.com/countries/th/topics/suicidal-thoughts
Find support in Thailand by topic, serieuze lijst trouwens.
Ontroerend mooi verwoord. Zal er nog dikwijls aan denken, denk ik. HG.
Het onttrok mij vandaag al lezend in een station ook een traantje.