‘De oude man’
Achtenzeventig jaar inmiddels zijn grote wens tachtig worden of nog ouder.
Ja, wie wil dat niet het liefst negentig of het ultieme honderd jaar oud en laat het dan maar gaan op je geboortedag, het heen gaan naar een andere dimensie.
Wat dat ook is de strijd om wie het langste strootje in handen heeft, is nog niet gestreden als dat er ooit al eens van komt.
Samen met oude bekende en de goden aan de tafel zitten en de zaken eens door nemen of bij een van die andere waar je rijkelijk beloond gaat worden voor je goede inzicht of een pak op je donder krijgt of erger omdat je toch een ietsje te afwijkend geweest bent met de regels.
Denk het niet, mijn redenatie is dat de geest deze planeet nooit verlaat en zo af en toe eens een ritje in een lichaam doet.
Wie deze komedie verzonnen of gecreëerd heeft, is mij onduidelijk, net als bij laten wij hem Ben noemen, de oude man.
Ben heeft dus nog een beetje Noormannen bloed in zijn aderen stromen hoewel die al generaties lang bewoner is van een ander land, ze spreken er een ‘wereldtaal’ en zijn als zodanig ook wel redelijk bekend op de hele wereld vanwege hun drang om die te beheren en te verkennen nu, maar zeker in het verleden.
Ben was altijd ‘zeeman’ geweest, hoewel die het liefst over een korte periode praat over de échte vaart van continent naar continent.
De vele jaren erna was die meer visser op zee samen met zijn broer en kroegbaas als ze niet op zee zaten.
Toen dat te veel van het goede werd, lees men schoot teveel onder de duiven van professionele vissers, is die medewerker op een pont geworden, weliswaar over zee.
Om precies te zijn wagens op hun plek wijzen en eventueel verankeren en het parkeerdek up-to-date houden.
Och, het betaald.
Via via praat is die vele jaren terug in Thailand terechtgekomen voor vakantie, zijn eerste Europese vrouw gooide de handdoek of misschien was hij het wel dat laten vele in het midden om commentaar te voorkomen in een later stadium.
Vrijwel gelijk in de eerste vakantie trok die zijn liefde voor de rest van zijn leven uit de bar.
Een kinderloze dame die ‘zesenveertig’ handsome man per jaar ook wel graag als verleden tijd zag.
Vele tiental jaren later, en vooral een huis op het terrein van de familie en vele spullen om de rijstvelden actief te houden, was Ben zijn liefde weer over voor de periferie en eigenlijk toch ook voor Toy.
Een doorstart in een resort in een ander koophuis heeft ook maar kort geduurd, enkele jaren, maar de wind was gezaaid en er was alleen maar storm te oogsten.
Toy wilde naar ‘huis’ en Ben zag dat anders, einde oefening, Ben is netjes van zijn vrouw afgegaan, zij het huis en spullen ’thuis’ in bezit en Ben bleef in het laatste pand wonen tot de dood erop volgt was de deal.
Ben heeft zich daarna heel veel jaren prettig vermaakt met zijn hobby’s tot zijn zeventigste levensjaar in de vaak vierde versnelling.
Alle ingrediënten waren daar voor aanwezig en aangezien die in die dagen ook nog het uiterlijk had van een oude noorman, hoewel niet van nationaliteit, was het leven goed voor Ben.
Op zijn jaren na de zeventig kwam de klad er een beetje in.
Ben kwam minder en korter tot al vrij snel helemaal niet meer.
De eettafel in zijn huis was ook ruimschoots met medicatie bedekt, zo af en toe, voor de rest was de tafel niet in gebruik.
Hobby maatjes zijn ook flink uitgedund om diverse redenen.
Sommige zijn teruggekeerd naar het thuisland na scheiding, andere zijn overleden, vele hebben hun leven binnen de ‘kasteelmuren’ eindelijk met veel tegenzin geaccepteerd en knikken nog wel even vriendelijk naar Ben als die op de markt is voor de koopjes.
Een duistere glimlach geeft veel betekenis aan oude herinneringen.
Heel, heel af en toe zit er eens een op Locatie A, B, of C even één biertje te happen.
Ben heeft er vrede mee zegt die, het leven is goed geweest en hij heeft de laatste jaren ingevuld met YouTube, filmpjes thuis, music, uurtje fietsen, twee keer per dag eten, kopen op de markt en in restaurantjes.
Ook het huis krijgt al jaren verfonderhoud volgens de zeeman methode, de blaren scheuren en zwakke plekken verf je de rest niet.
Niet te vergeten zijn grasmaatje in vorm houden met maaien en water geven.
Ben is zuinig.
Schakelt Toy jaarlijks in als landlord en [ex] partner met visum verlenging met een hapje in een duur restaurant.
Ze belt met grote regelmaat of alles goed gaat, ze woont uurtje of twee ‘elders’ en of het misschien ook na wat dompers aan beide zijde misschien niet beter is om……….
Ben is van mening dat je niet moet klagen, maar dragen [heb ik wel eens gelezen] de oude Noorman, of was het zeeman.
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur11 juni 2025Ouderwetse portemonnee en het Thaise betaallandschap
Cultuur7 juni 2025De Wijsheid van Ajarn Somchai
Cultuur5 juni 2025Het Thaise familie altaar
Cultuur4 juni 2025Het Geheim van de Fluisterende Vijver
Volgens mij had die Ben nog een dochter in Zweden.
Die had rode haar met staartjes en sproetjes in het gezicht.
En ze had een wit paard met zwarte stippen.