‘Blijf ik in Thailand of keer ik terug naar Nederland als ik oud en gebrekkig word?’
Ouder worden is een kwestie van tijd, laat dat nu net iets zijn waar ik nooit genoeg van lijk te hebben. Toch moet ik toegeven dat de jaren zich steeds brutaler opstapelen. Waar ik vroeger moeiteloos een kokosnoot uit een palmboom sloeg, figuurlijk gesproken, want zo’n sportieve oprisping heeft zich in mijn leven nooit voorgedaan, daar sta ik nu al te hijgen als ik een winkelwagen los moet wrikken uit een eindeloze rij.
Het probleem wordt prangender nu mijn lichaam heeft besloten zich langzaam maar beslist te gedragen als een motorbike die het alleen nog op dinsdagen en bij droog weer doet. De vraag die zich opdringt: blijf ik in Thailand, het land van de lieve glimlachen en goedkope heerlijke massages, of keer ik terug naar Nederland, het land van rollators met wifi en zorgvuldige dossieropbouw?
Thailand heeft onmiskenbare voordelen. Het is warm, de zee ruist troostrijk, de natuur of de bergen hier in het Noorden zorgen voor een aangename verkoeling. Wanneer ik hier onhandig mijn ruggengraat verdraai bij het oppakken van een gevallen slipper, verschijnt er onmiddellijk een vriendelijke Thai die met zachte stem en acupunctuurnaalden de pijn verdubbelt voordat hij hem halveert. Zorg is hier betaalbaar en efficiënt, al is de definitie van “medische noodzaak” soms creatief. Zo werd ik eens door een arts geadviseerd om voor een lichte verkoudheid een detoxkuur te ondergaan in een boeddhistisch klooster.
Maar dan Nederland. Daar heeft de zorg misschien iets minder mystieke trekjes, maar men begrijpt tenminste dat een hernia niet verholpen wordt met een amulet en een kom gemberthee. Bovendien is er het comfort van de taal, het betrouwbare weerbericht dat standaard regen voorspelt en de onmiskenbare charme van een doorzonwoning met een thermostaat die niet op 38 graden blijft steken.
Toch kleeft er ook een nadeel aan die terugkeer. Nederland heeft een bureaucratisch geheugen als een olifant. Wie tien jaar of meer weg is geweest, keert niet zomaar terug in de moederschoot van de verzorgingsstaat. Er moeten formulieren ingevuld, systemen geraadpleegd en wachttijden doorstaan worden die zelfs een gemiddelde Boeddha tot wanhoop zouden drijven.
Ach, wellicht is de echte vraag niet waar ik beter verzorgd word, maar waar ik liever oud word. Wil ik mijn dagen slijten tussen lotusvijvers en monniken die me met wijze woorden en sterke thee tot een kalme aanvaarding van het onvermijdelijke brengen? Of wil ik in een Hollands verzorgingshuis de dag doorbrengen met klaverjassen en een thermoskan slappe koffie?
Ik twijfel. En terwijl ik twijfel, bestel ik nog maar een verse mango en kijk hoe spectaculair de zon achter de bergen zakt. Misschien, denk ik, is de echte keuze niet tussen Thailand of Nederland, maar tussen angst en aanvaarding. En in dat geval kies ik voorlopig voor de zon en de luxe van nog even niet hoeven kiezen…
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Het probleem zit bij mij vooral bij de mogelijkheid dement te worden, iets wat in mijn familie vaker voorkomt.
In Nederland komen er dan processen op gang, weliswaar krakend en piepend, maar komt er iets verzorgend tot stand. Hier in Thailand een paar gevallen van dichtbij meegemaakt, hier is gewoon NIETS.
Voor mij dan de opkomende vragen:
Hoe sommige zaken te regelen die ik persoonlijk dien te doen, zoals paspoort vernieuwen, inkomstenverklaring regelen, jaarverlenging voor visum, geld overmaken enz.
Mijn vriendin waarmee ik al 18 jaar in redelijke harmonie hier leef heeft weliswaar aangegeven voor mij te gaan zorgen als het zover zou komen, maar zij is hiervoor ook niet opgeleid en kan geen Engels lezen of schrijven dus communiceren met “Holland”wordt lastig.
Wie heeft hier ervaring mee en wil dat delen?
Frans
Het is absoluut niet waar dat er in Thailand NIETS zou zijn indien gepensioneerde farang aan de sukkel raken. De vraag naar verzorging en opvang is al vaker gesteld, en al vaker zijn antwoorden verstrekt. Zie hier: https://www.thailandblog.nl/?s=verzorgingshuis&x=0&y=0 En zie daar: https://www.thailandblog.nl/lezersvraag/is-er-in-chiang-mai-ook-zoiets-is-als-een-thuiszorg/
Als ik een vraag als deze voorleg aan mijn Thaise vrouw reageert ze altijd een beetje gepikeerd. งี่เง่าฝรั่ง (ngie ngauw farang 2x dalend, 2 x laag)) zegt ze dan. Zelf maar opzoeken wat het betekent. Vinden, niet zoeken: moeite doen, bedoelt ze ermee te zeggen. Er aan toevoegend dat in elke grotere plaats particuliere thuiszorg mogelijk is, cq thuisverpleging, en inzet van dag en/of nachtverpleging. Niet gratis, kost wat, maar dat is in NL/BE ook het geval.
Oh ja, als in de directe familie alzheimer voorkomt is er meer kans op/het risico om zelf aan deze ziekte te komen lijden. Hoeft niet, kan wel. Vergeet dus niet alvast een testament af te sluiten. Denk aan aan een juiste executeur-testamentair.
Ik denk dat je dicht bij de waarheid zit Frans.
Als de mens ‘stroef’ begint te worden fysiek gezien kan er nog jaren en jaren op de achterban terug gegrepen worden in Thailand, partner of betaalde hulp kan nog heel lang een oplossing zijn.
Gebeurd dat met het geheugen dan loop je al heel snel vast, de partner is bij de meeste echt niet in staat om dat in goede banen te leiden. De taal is al een probleem ook bij niet partner de ‘beveiligingen’ passen niet meer op een A 4 tegenwoordig en de reistijden zijn voor vele zaken nogal aan de maat. Daar hoef je echt nog niet eens dement voor te zijn of alzheimer voor te hebben en eenieder die long stay bewoner is van Thailand weet dat je gelijk vast loopt in Thailand met ambtenaren als dat niet klopt en ‘de Thai’ is wat dat betreft zo flexibel als een spoorbiels. Gaat misschien in de grote centra waar veel Nederlandstalige zijn nog goed komen, maar het leeuwendeel van Thailand echt niet.
Frans, je hebt volledig gelijk maar dat er niets is geldt ook voor de Thai.
Ik maak momenteel het tegengestelde mee.
Inderdaad er is voor iemand die dementie heeft hier niets geregeld,
bij mijn vriendin ( al 12 jaar samenwonend ) is 4 jaar geleden alzheimer geconstateerd, momenteel gaat het nog steeds redelijk met haar dankzij de medicatie die deels zelf in de Vachira contant afgerekend moet worden.
Afgelopen week weer een uitgebreid onderzoek meegemaakt en het met de neurologe gehad over de toekomst voor haar.
Ben zelf minder valide en 78 en hoop haar nog lang te kunnen verzorgen. Dat de familie dan wel de taken zal overnemen begint hier al net zo’n fabel te worden als in NL. Haar kinderen hebben de kans gegrepen toen ik in NL was om haar rekening volledig te plunderen en zelfs haar huis als borg te verpanden voor de aanschaf van een auto. Auto snel verkocht en nooit een aflossing betaald. Het vervolg kun je wel raden.
De rest van de familie reageert heel terughoudend.
Zelfs de neurologe kon mij hieromtrent niet helpen en verwees me naar de obotor die me weer verwees naar de neurologe.
Kortom, ik hoop dat ik het nog lang kan opbrengen om jaarlijks heen en weer te vliegen om haar zo lang mogelijk bij te staan en hoop dat krakende wagens ………………..
Hans
In NL kom je pas in aanmerking voor een verzorgingstehuis, als je zorgindicatie VV05 hebt via het CIZ. Die vaststelling gaat met NLe ambtelijke snelheid. Dan kan je op de wachtlijst komen en duurt het (Raffy -Breda) nog 6 a 18 maanden voor er een plekje is ( de ene z’n dood is de ander z’n kamer). Daarbij komt een eigen bijdrage, afhankelijk van inkomen en vermogen, te bepalen door het CAK. Ik heb het circus meegemaakt met mijn dementerende vrouw gedurende jaren: beter toch maar die hele grote slaapspuit, of in TH: de krokodillenvijver of de 22e etage. En met MIJN geluk hebben die krokodillen geen honger, dus een arm of been kwijt.
Mijn toekomstige partner en bekende sinds 14 jaar, master accountancy, spreekt redelijk Engels, en in haar vriendinnenkring meerdere, die dat zelfs erg goed spreken. Haar familie bestaat uit één zus, echtgenoot en hun twee kinderen. Daar wil ik niet van afhankelijk zijn, ondanks dat de dat wel willen verzorgen. Gelukkig heb ik voldoende financiële middelen voor betaalde mantelzorg.
Landen op Schiphol betekent lange tijd bij familie, vrienden of andere nuttige idioten – die ook een dagje ouder zijn geworden – doorbrengen, tot uiteindelijk, het moment suprême…Mijn vrouw heb ik de laatste weken letterlijk moeten slepen van bank naar toilet en weer terug. Gelukkig, bij een observatie-opname in het plaatselijke ziekenhuis, kwam hun druk er bij voor een plaatsje in welk verzorgingstehuis dan ook.
Kijkend, wat er in Thailand wel degelijk beschikbaar is, en de kosten daarvan: 20-40K THB dus max een €1250, heb IK de keuze gemaakt daarvoor in TH rond te kijken t.z.t.
Over ca 3 mnd het eerste pensionado-verblijf voro 178 dagen.
De eeuwige vraag is en blijft waar wil je sterven ? Onze thuis is niet daar waar we geboren worden dan wel waar we willen sterven.
Het dilemma waar iedere oude wordende expat mee worstelt. En niet zelden moet dan ook rekening worden gehouden (wat nogal eens wordt vergeten) met de eventuele partner want ook die blijft best gezond en fit. Mijn besluit staat vast. Wij blijven in Thailand zo lang we gezond en fit zijn zowel mentaal als fysisch. Is dit niet meer het geval dat keren we terug naar het thuisland. Ik heb hier genoeg toestanden meegemaakt met dement en ziek wordende ouderen om te weten hoe het hier veel van die mensen vergaat. En zoals hierboven beschreven komt er bij een verblijf hier ook heel wat administratieve rompslomp kijken waar je best (persoonlijk) nog wat alert voor bent.
Zelf mogen we niet klagen want hebben hier al heel veel mooie zonnige betaalbare en comfortabele jaren mogen beleven.
We aanvaarden dat aan alle mooie liedjes ooit wel een einde komt en dit uiteraard liefst zo laat mogelijk.
Voor wat het waard is, want het gaat over ouderen die door nog meer gevorderde leeftijd aan het kwakkelen geraakt:
1- een expat is iemand die naar een buitenland b.v. Thailand verhuist, niet per sé emigreert, er werkt en woont, uit dat werk een loon/salaris/honorarium geniet, er belasting over betaalt, wellicht ook is gehuwd en een gezin heeft, en als zijn werk is gedaan terugkeert naar zijn thuisland. Aldus maakt een expat een werk-gerelateerde verhuizing, om in principe tijdelijk in een ander land te wonen, in tegenstelling tot emigranten, die hun land van herkomst in principe permanent verlaten.
2- Een gepensioneerde is iemand die de pensioenleeftijd heeft bereikt en gestopt is met werken, meestal nadat hij/zij een lange carrière heeft gehad. In veel gevallen ontvangen gepensioneerden een pensioenuitkering van de overheid en/of van een privé pensioenfonds. Zij leven van dergelijke uitkeringen, betalen in hun thuisland er belasting over, zijn gescheiden of weduwnaar, of gehuwd met een partner ui dat emigratie-land, beginnen er al dan niet een tweede leg, en klagen principieel over van alles en nog wat.
3- Thailand kent zowel voor een expat als voor een gepensioneerde verschillende visa-typen.
4- In Thailand mag een gepensioneerde per definitie niet werken.
Jozef, hoera, eindelijk eens een medestander die het verschil kent tussen expat en emigrant/pensionado! Maar ja, Engels is ‘in’ tegenwoordig….
De Dikke van Dale zegt van een expat ‘iemand die gedurende langere tijd in het buitenland verkeert, m.n. werknemer die door een internationaal opererende organisatie in het buitenland is gestationeerd.’ Goed, een diplomaat is dat ook, en een medewerker op het continentaal plat zoals op een booreiland.
En een pensionado is de ‘benaming voor rijke, fitte gepensioneerden die het ervan nemen.’ Nou, ik ben vereerd al valt dat fitte wel wat tegen…
Heb eens gelezen dat je bij dementie alle aangeleerde talen vergeet behalve ‘your mother’s tongue’. Dan ben je echt beperkt tenzij jouw partner goed NL/VL spreekt. Maar er is meer dan dementie. Rolstoelgebonden is in Thailand ook een crime; probeer het eens nu je nog goed kunt lopen? Een rolstoelbaan tot openbare gebouwen, banken en winkels kun je in Thailand gerust vergeten; ziekenhuizen hebben dit gelukkig wel. Als ze hem niet vol zetten met brommers…
Is de zorg straks betaalbaar? Ik woon vanwege kanker en invaliditeit weer in NL. De kanker is weg, de beperkte mobiliteit is gebleven en wordt steeds vervelender, de rolstoel nadert… Hier is de zorg geregeld al wordt er geklaagd maar ja, dat zit in ons dna.
Ik kan me voorstellen dat je nu zegt dat je in TH blijft. Deed ik ook. Maar ik heb geen spijt van de verhuizing nu ik tegen de 80 loop.
Klopt allemaal, beste Erik, er daarom dienen gepensioneerde emigranten in TH de zaken goed te regelen. Niet alleen met Wise, BKB, Immigration en zo dadelijk met de TRD, ook met hun omgeving. Dat zouden ze in NL/BE ook doen. Natuurlijk: de omgeving bestaat dan meer uit instellingen en instituties, zoals een thuiszorgorganisatie en de gemeente inzake de WMO, niet te vergeten huisarts, specialist, en zeer zeker niet: de mantelzorger. Volstrekt onmisbaar deze laatste. En als het echt te gek wordt: het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ). En dan is er altijd nog wel een zorgmanager om je door de regelgeving-bomen
het bureaucratische bos te laten zien. Wat deert het: oud en dement- opvang is er. Zelfs bij wet!
Zo niet in TH. Dat maakt dat je van mantelzorg afhankelijk bent. Wil je echt je oude dagen in TH slijten, dan moet je er nu voor gaan zorgen. Ik ben al lange tijd in TH, en heb het begin van Thailandblog meegemaakt. De inzendingen eerder gingen over de benodigde documenten bij het aangaan van een TH wettelijke huwelijk, de sinsod-perikelen bij een boeddhistisch ritueel, de hebberigheid van een schoonfamilie, de protocollen en procedures bij het kopen van huis en haard, het sluiten van leasecontracten, het niet kunnen openen van bankrekeningen. Hoe vaak ging het niet over hoe in TH Nederlandse TV te ontvangen? Allemaal materiele zaken. En u: er vindt een verschuiving plaats. De vraag van Farang Vogelpoep wordt actueel. In TH ben je aangewezen op mantelzorg, al dan niet betaald. Het hebben van een goede partner krijgt belang, het liefst een betrouwbare en zorgzame spouse, zelf omringd van zussen en vriendinnen, en is er wat te besteden: zie mijn antwoord aan Frans.
Mijn dementerende vrouw kon tot enkele maanden voor haar overlijden, nog e.e.a. aan Engels en Duits verstaan en spreken plus: haar taal uit haar kinderjaren: Bahasa Indonesia.
Uiteindelijk zakte al haar begrip weg tot : “dokter… toilet..” “Daar zit u op, mevrouw”. Het was dus helemaal buiten haar begrip gekomen. Maar ( beperkt) meezingen met haar zus met een Indonesisch schoolliedje, de laatste dag, dat ze bij kennis was.
Het zal afhangen van de persoonlijke situatie van de pensionada.
Waarbij zeker gezondheid n grote rol speelt.
Ook het hebben van familie in he thuisland,eigendommen etc.
Daarnaast speelt ook zijn situatie in Thailand n zeer grote rol. Heb je het geluk gehad hier n fantastische vrouw te treffen die je echt lief heeft en voor je zorgt.
Laat mij maar fijn b8j mkij wettige Thaise vrouw wonen die dag en nacht voor me klaar staat en voor me zorgt in goede en slechte tijden.
In plaats van door je kinderen gedumpt te worden in n verzorgingstehuis waar je wegkwijnt achter de geraniums.
Opvallend is dat ik niets lees over de zorgkosten voor gepensioneerde wonend in Thailand.
Nederland heeft geen verdragt voor zorgkosten met Thailand, maar naar mijn weten als je langer dan een jaar uitgeschreven bent in Nederland heb je so wie so geen recht meer op de nederlandse zorgverzekering.
Je hebt een particuliere zorgverzekering nodig, die meestal niet de kosten dekt voor de kwalen die je hebt en gehad heb en die daarnaast ook meestal onbetaalbaar voor een gepensioneerde zeker al je de 80 bent gepasseerd.
Ik zou niet weten hoe ik in Thailamd kan blijven terwijl ik er al vanaf 1987 kom en ook vanaf die tijd de meeste tijd heb doorgebracht, getrouwd en gescheiden vanwege het ingekorte gehuwde pension wat al was ingekort vanwege die ik niet in nederland woonde maar in Thailand.
Maw. hierblijven is niet mogelijk, daarom vertrek ik met veel verdreit zeker omdat ik weet dat ik al mijn heliefde heer nooit meer terug zal zijn. Doch aan de andere kant ben ik ook weer dankbaar dat ik in Nederland goe opgevngen zal worden en de zorg voor me klaar staat.
Dus ik klaag niet en aanvaard mijn lot
Ik ben nu bijna 81 en heb al jaren geleden mijn besluit genomen, emigreren naar Thailand en ook daar overlijden. Ik heb al jaren geleden mijn testament opgemaakt en een bankboek geopend op de naam van mijn executeur testamentair met daarop voldoende punicia om de eerste kosten te dekken want er dient een advocaat aan te pas te komen om andere rekeningen etc, te openen. Daarnaast moet ook de WAT betaald worden. Zelfs de muziek die bij mijn verbranding moet worden gespeeld ligt vast. Verder praat ik nogal en tracht te leren om te gaan met mijn bezittingen. Zelfs de verdeling van deze staan op papier. Of ze tzt uitkomen is aan hen. En over alle kwalen gesproken, als ik er niet meer uitkom dan is middel X of andere middelen een voorgenomen plan. Nog 1 opmerking waarom spreekt men nog immer over vrouw of spouse. Er bestaan ook andere samenleving vormen.
spouse (zelfstandig naamwoord) · spouses (meervoud van zelfstandig naamwoord)
a husband or wife, considered in relation to their partner:
Sedert dat in Thailand gelijke sexen met elkaar wettelijk in het huwelijk mogen treden, heeft de Thaise overheid in haar alles overziende wijsheid besloten ook om de benamingen van “husband” en “wife” te wijzigen in het Engelse enkelvoudige “spouse”. Lees meer over genoemde fenomenen een artikel dd gisteren Valentijnsdag: https://www.bangkokpost.com/life/social-and-lifestyle/2960966/redefining-family
Jozef.
Als je de volledige wet (Revenue code) in de Engelse vertaling zou lezen, wordt het volgende sterke voorbehoud gemaakt, ik citeer
“English translations of the original Thai law texts are prepared for references purposes only.
Only the Thai script versions, as published in the Royal Thai Government gazette, shall have legal force in Thailand”
Natuurlijk, wanneer je enkel maar je citaten uit Google/AI haalt, verschijnt dit voorbehoud niet.
Dus het (veranderd?) gebruik van Engelse termen zoals “spouse”, heeft niets te maken met huidige tendensen en zeker niet same sex marriages en heeft geen enkele invloed op de wet als dusdanig
,Deze, nu nog geldige, revenue code , dateert van 1978 en wordt nu nog enkel gewijzigd via aanpassing, van de regels, hiervoor is , in tegenstelling wat sommige beweren, geen publicatie in de Royal Gazette nodig
Klopt. Sinds jaar en dag wordt in Thai wetgeving, met name in het Burgerlijk (en commercieel) Wetboek gesproken over de “spouse”, expliciet de echtgenoot (husband) of de echtgenote (wife). Maar medio 2024 al was er sprake van dat teksten in diverse wetten in die zin zouden moeten worden aangepast. Lees: https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2814674/rules-on-gender-status-and-identity-to-change van 20 juni 2024. Citaat: “Overheidsinstanties bereiden zich voor om de regelgeving en maatregelen met betrekking tot geslacht en burgerlijke staat van mensen aan te passen, nadat de Senaat dinsdag een wetsvoorstel voor het homohuwelijk heeft aangenomen.” Daar ging het mij om. Overigens gebruik ik noch AI, noch ChatGPT, noch Gemini, maar tik ik al mijn teksten geruisloos met 10 vingers in reactievelden, daarmee mijn hersenen uitdagend pijnigen, doch trainend bezighouden. Ook dat zouden er meer moeten doen. De beste remedie tegen verstandszwakte op de oude dag.
Zaak is als je al BE/NL pensionado in Thailand woont, in een eigen huis/condo , op wel/niet geleasde grond, al vroegtijdig actie onderneemt. voor permanente thuiszorg tegen de tijd dat het nodig is als je in Thailand wilt/kunt overlijden.
Ik heb een aangebouwd prive 1 room apt met airco, prive toilet/shower, voor een permanente thuiszorgpersoon tegen de tijd dat het nodig is.
Zo’n Thaise thuiszorg lijkt me prettiger dan de thuiszorg in NL met de aldaar bureaucratische toestanden.
Over mantelzorg in NL hoef ik het helemaal niet te hebben.
Wie staat er klaar om te gaan ‘mantelen’ als je meer dan 20-25 jaar in Thailand hebt gewoond? Niemand.
Kom je in een rolstoel terecht dan is het bewegingsgebeuren thuis nog we aan te passen met eenvoudige ramps voor toegang woning/terras/tuin..
Ik zie echter op Phuket nog steeds geen auto’s met rolstoel lifts, voor als men naar een ziekenhuis moet voor een out patient gebeuren.
Er moet voor ouderen nog wel het een en ander in beweging worden gezet in Thailand.
NL/BE Overheden zouden er wel eens in kunnen beginnen met meedenken.
En permanent in Thailand levende medisch behoeftige landgenoot kan in Thailand goedkoper verzorgd worden dan dat zulk een persoon terugkeert naar NL/BE, en daar ineens aangepaste woonaccommodatie en ( constante) medische zorg voor moet worden verschaft.
Financieel kan bijdragen/support vanuit de thuislanden om in Thailand te kunnen blijven wel eens een win-win situatie zijn.
Farang Kee Nok besluit zijn verhaal met deze rake conclusie:
“ Misschien, denk ik, is de echte keuze niet tussen Thailand of Nederland, maar tussen angst en aanvaarding. En in dat geval kies ik voorlopig voor de zon en de luxe van nog even niet hoeven kiezen…”
Zware kost, maar goed dat het hier wordt besproken.
Ik wordt dit jaar 69, stel dat dat ik op mijn 75e een bericht krijg dat ik een ernstige ziekte heb, bijvoorbeeld kanker en dan de standaard mededeling krijgt, als u niets doet, heeft u een half jaar te leven, en als u een behandeling ondergaat kunnen we u leven rekken zonder garanties natuurlijk.
Dan heb ik een heerlijk leven gehad in Nederland en Thailand, en dan mogen ze mij hier de oven inschuiven, los van het feit of de verzekering betaald, of dat ik wel of geen geld heb om het te betalen, zo zou ik het in Nederland doen en zo doe ik het hier ook.
En hoe dat dan gaat gebeuren heb ik al met mijn vrouw besproken, geen lijdensweg voor Roelof.
Mooi om te lezen dat dit een onderwerp is waar veel van de lezers mee bezig zijn. Begrijpelijk ook dat deze vragen spelen.
Ik ben nu vier maanden definitief in Hua Hin en denk dat de zorg voor mij hier beter is dan in NL. De afgelopen jaren heb ik meegemaakt hoe mijn ouders aan de zorg in NL zijn overgeleverd. Er is veel goeds over te vertellen, maar helaas zijn er heel veel min punten.
Mijn pa zit met 98 in en verzorgingstehuis en hij heeft het daar getroffen. Maar ik zou er geen dag willen zitten. Klaverjassen vergeet het maar. Je kont een verzorgingstehuis niet, in als het al niet ergens slecht met je gesteld is. Met de meeste mensen is vanwege dementie geen goed gesprek meer te voeren. In de meeste gevallen helemaal niet. Mijn pa zou morgen het liefst zijn laatste dag beleven. Als het nog een beetje gaat is thuishulp de oplossing. Heel fijn als je 97 bent en even de wc niet meer haalt. Dan zit je voor een paar uur in de shit. Te weinig mensen. In Thailand formuliertjes invullen, visa, whatever. Daar is nog wel wat op te vinden als je hier al even woont denk ik. Echter in NL wordt het pas echt leuk als je stevige zorg nodig hebt. Daar is de ambtelijkheid nog erger dan hier. Als kinderen hebben we ons portie daar wel van gehad. Heb je geen kinderen, die hierbij kunnen helpen en je kan niet met internet overweg, dan heb je wel een groot probleem.
Ik ben goed bekend met een hernia en dan kom je erachter dat ook in NL de reguliete medische hulp niet voldoende is. De beste hulp ligt dan in de privé klinieken. Is het hopen dat je met mazzel uiteindelijk een keer bij het juiste adres komt. Zie hierin geen verschil met Thailand, alleen dat het veel sneller gaat.
Dan nog het feit dat je als oudere ooit op een moment komt dat je niets meer zelf kan repareren en je afhankelijk ben van de klusjesman, die de hoofdprijs vraagt, als je die al kan vinden.
Dus nooit meer terug naar Nedereland, das zeker.
Nooit meer terug naar Nederland
Ik lees uit de reacties hier dat veel mensen niet bekend zijn met de mogelijkheden in Thailand als je verpleging nodig hebt.
In mijn familie hier komen 2 gevallen voor van Alzheimer en ik zal proberen om uit te leggen wat de verschillen zijn,een oom van 95 heeft Alzheimer, zijn dochter die hem verzorgd heeft een goede baan en is ook nog eens vermogend, ze heeft een gediplomeerd verpleegkundige in dienst genomen voor overdag en s’avonds neemt zij het over,kosten THB 15000,-per maand.
Het 2de geval is iemand van 68 met Alzheimer, zijn vrouw en zijn 2 kinderen hebben niet de financiële draagkracht om iemand in te huren en doen het dus zelf.
Er zijn en er komen steeds meer verzorgingstehuizen in bijna elke prijsklasse vanaf ongeveer THB 35000,-per maand,ik ben daar vorig jaar toevallig wezen kijken en ik was aangenaam verrast moet ik zeggen, verzorging 24 uur per dag.
Ik kan natuurlijk niet vergelijken met Nederland omdat ik niet weet hoe de zorg er nu voorstaat na jaren van we laten het over aan de markt, maar mijn inschatting is dat je hier niet echt slechter af bent.
Voor de iets meer gefortuneerde zijn er in de buurt van Hua-hin privé verzorgingstehuizen waar de mensen echt in de watten worden gelegd, is wel iets duurder.
Klopt allemaal wat je zegt. Wij hebben er nu zijdelings mee te maken. Er komen steeds meer verzorgingshuizen. Minimaal vanaf 30000Bht per maand, vooruit te betalen. Doch dat is de basisprijs, alle bijkomende kosten, bijv.pampers en medicijnen plus alle hulpmiddelen worden apart berekend.
De verpleegkundigen houden ervan beloond te worden met tipgeld, T.I.T dan lopen ze een stapje harder.
Het hebben van een buffer is volgens mij zeer belangrijk. Zonder die loop je vast.
Bij terugkeer in Nederland ben je het eerste jaar alleen voor de basisverzekering verzekerd
Zou er in Thailand niet een ‘markt’ zijn voor georganiseerde – commerciële – zorg voor oudere buitenlanders, in woonvormen vanaf ‘beschermd wonen met zorg op afroep’ tot en met ‘volledige verzorging/verpleging’? Misschien per nationaliteit – zoals er bij voorbeeld in Canada en Australië voor van oorsprong Nederlandse zorgbehoevende bejaarden mogelijk is? Stel dat je zou kunnen kiezen tussen een Nederlands verpleeghuis – als je al een plek zou kunnen vinden – en iets van een (minstens) vergelijkbaar niveau, maar dan in Thailand, voor pakweg 50.000 – 80.000 baht per maand? Stel dat de Thaise overheid dat zou willen faciliteren, met aangepaste visum/verblijfseisen? Ik weet het, fantasieën……
Degenen die denken dat in Nederland de zorg geweldig geregeld is kan ik uit de droom helpen. Er is een groot tekort in de thuiszorg en dat wordt de komende jaren alleen maar groter.
Op de staats thuiszorg kun je dus niet meer rekenen. Particuliere thuiszorg is een stuk duurder dan in Thailand. Nederland is sterk veranderd en niet ten goede helaas.
Er zijn volgens mij in Korat zelfs meerdere mogelijkheden om oma of opa onder te brengen [of jezelf] en een mooie oude dag te gunnen met goede verzorging of dat ook voor niet Thai de bedoeling is weet ik eigenlijk niet.
Zou geen verschil uit moeten maken.
https://www.camilliancarekorat.org/en/
https://www.camilliancarekorat.org/en/serviceeng
In regio Chiang Mai heb ik het ook wel eens vernomen, jaren terug, maar krijg niet de indruk dat er veel zijn van dit soort organisaties.
Zal zeker ook voor niet-Thai zijn. De websites zijn namelijk ook in het Engels.
Plm. 700 euro voor 1 persoon (eigen kamer) met alle maaltijden inbegrepen is natuurlijk uitstekend te doen.
Een aantal jaren terug, nog voor de corona, waren mijn vrouw en ik samen het Noorden gaan bezichtigen regio Chiang Mai, Pai, Chiang Rai met de auto van een tante van mijn vrouw die in Lampang woont. Weet niet meer juist hoe het noemde maar we hebben toen ergens in Maerim op een resort een 2tal overnachingen gedaan. Het was in beheer van een Engels man. 3/4 van de huisjes op het resort waren bewoont door zorgbehoevende ouderen, er was een dag en nacht medisch personeel aanwezig en door de dag waren er verpleegsters die de bewoners verzorgde. Het waren wel bijna allemaal Engelsen ouderen die daar hun oude dag doorbrachten. Stond er toch versteld van, het resort lag mooi in het groen, alles was rolstoel toegankelijk, je zag ook wel dat de verpleegsters de bewoners wandelde of rond reden. Er waren gezamelijke activiteieten, zowel in de pool (turnen) tot bingo namiddagen.
In Thailand bestaat er zeer zeker een markt voor georganiseerde commerciële zorg geënt op oudere buitenlanders. (Een vraag van Cornelis van 15 feb om 15:53) Enkele jaren geleden te Korat waren mijn vrouw en ik op zoek naar een soort van verpleeghuis voor een dementerende NL’er (85). Zijn ziekelijke Thaise vrouw (66) kon zijn verzorging niet meer opbrengen. We konden geen enkele soort van opvang vinden. Wel een verpleegkundige die naast kost, inwoning en bewassing 24-uurs verzorging op zich wilde nemen, op zondagen vrij, tegen een vergoeding van B20K per maand. Die Nederlander vond dat te veel en te duur, maar zijn vrouw en wij drukten door, en het ging gebeuren zoals wij wilden. Enkele dagen nadat de verpleegster was gestart wist hij van vreugde niet hoe hij zich in dankbaarheid moest uiten. In de badkamer wassen en plassen in plaats van op en in bed, weer fatsoenlijk gekleed, dagelijks mobiel, gezond en goed eten, medicijnen op tijd, en natuurlijk: weer een grote mond en alles beter weten. In The Mall bij een kop koffie dit “incident” toentertijd besproken met bijeenzittende mede-farang. “Men” vond dat de Thai overheid tekort schoot. Moest allemaal van die kant komen, want “we” betalen al genoeg. Kijk, die houding!
Duitsers, Zwitsers, en andere nationaliteiten hebben al veel langer geleden hun handen en financiën bijeen geslagen om initiatieven te ontwikkelen en projecten op te starten. Aan dit soort voorwaarden: samen ideeën ontwikkelen, financiële bijdragen leveren, initiatieven uitwerken, projecten doen slagen, Nederlanders gaan nooit en te nimmer voldoen, laat staan dat zij gezamenlijk in staat zijn om maar één overlegronde hiertoe vol te houden. De diverse ouderenorganisaties en politieke partijen voor ouderen in Nederland hebben dat toch wel bewezen. Irritant haantjesgedrag, dat is het. Zie je in de talrijke reacties op talrijke inzendingen van de talrijke thema’s hier op Thailandblog ook terug. De een gunt de ander diens inbreng niet. Of zoals een bekend NL sociaal-cultureel fenomeen luidt: “je mag je kop niet boven het maaiveld uitsteken, want er af gaat ie!” Bij voorbaat!
Een kleine rondgang levert de volgende op. En zoals verwacht: geen enkel vanuit Nederlands enthousiasme. Ik ben maar gestopt bij 10 stuks ervan. Doe er jullie voordeel mee:
https://news.wohnen-im-alter.de/2013/03/thailand-das-seniorenparadies/
https://www.vivobene.ch/de/altersheim-thailand
https://swisshelpingpoint.com/DE_EN/lotuswell/
https://residenz-thailand.com/
https://www.careresortchiangmai.com/de/
https://www.thailand.go.th/issue-focus-detail/010_001?hl=de
https://lannalifelofts.ch/en/portrait/
https://pattayaseniorhome.com/
https://baanlalisa.com/elderly-care-programme-thailand/
https://bangkokhealthservice.com/nursing-home-in-thailand-for-foreigners/
Na deze [en niet deze alleen] uitvoerige toelichting en oordelen over vele andere zou je zelf ook wel eens in de spiegel mogen kijken beste Jozef. Je trapt, ja trapt ook werkelijk in vorm van discussie door meerdere de grond in met je alwetende houding, jammer. Doe er je voordeel mee, zou ik zeggen.
Iets om mee te nemen in overwegen..wel of niet terugkeren naar NL.
In sommige steden is nu een proef aan de gang.
Ouderen die een hulp in de huishouding aanvragen moeten eerst een cursus volgen om fitter te worden.
Dit is verplicht, en daarna wordt bekeken of je hulp krijgt of het na de cursus weer zelf kunt doen.
Op 10 Februari stond er een artikel in het AD over een 83-jarige, die vertelde hoe gênant het was om die cursus te moeten doen.