Zijn Thaise kleine kinderen verwende krengen?
Zijn Thaise peuters en kleuters verwende krengen die altijd en overal hun zin krijgen? Ik kan die vraag alleen maar op basis van mijn eigen (beperkte) ervaring beantwoorden. En dat antwoord luidt volmondig ja.
Bij alle gezinnen waarin ik tot nu toe heb gebivakkeerd, ben ik zelden een klein kind tegengekomen van wie ik dacht: goh, wat een leuk kindje. Ik zag dictatortjes en huilebalken. Thaise kleine kinderen worden niet opgevoed, ze worden slechts gevoed.
Neem het zoontje van mijn zwager. Een peuter met net zo’n eigenwijze rotkop als zijn vader. Het jochie gaf een keer zijn jongere nichtje een stomp, waardoor ze viel. Gelukkig niet met haar hoofd tegen een betonnen waterbak waar ze vlakbij stond. De volwassen gezinsleden, zelfs de vader, niemand zei er iets van. Een andere keer duwde hij het meisje uit de hangmat waarin ze lag, en ging er zelf in liggen – heel even maar, om er snel weer uit te klimmen. Ik vond dat behoorlijk doortrapt. Opnieuw deden de overige volwassenen er het zwijgen toe.
Handje grint in de aanslag; oma geeft wat lekkers
Eén keer stond het jochie met een hand vol grint in de aanslag voor me. Alhoewel ik tegen het slaan van kinderen ben, heb ik hem een gevoelige oplawaai verkocht. Tja, wat moet je anders als dit de enige terechtwijzing is die hij kent, want mijn vriendin en haar zus geven hem regelmatig klappen met de vliegenmepper. Dan holt hij jankend naar zijn grootmoeder die hem troost met iets lekkers. Dat lijkt me knap verwarrend voor het jochie.
Hij barst ook regelmatig in huilen uit. Waarom, weet ik niet. Een enkele keer omdat hij met iemand niet mee mag op de motorfiets. Die reactie heeft doorgaans succes, want dan krijgt meneertje zijn zin.
Nooit wordt iets afgepakt, nooit wordt iets verboden
Maar niet alleen hoeft hij maar te kikken of hij krijgt zijn zin, hij (en de andere kinderen in het gezin trouwens ook) zit overal met zijn tengels aan. Nooit wordt iets afgepakt, nooit wordt iets verboden. Verschil tussen het mijn en dijn leren deze kinderen niet. Alles is van iedereen, met als gevolg dat talloze dingen regelmatig zoek raken dan wel kapot gaan.
Spelen lijkt iets van een andere planeet te zijn; liever kibbelen ze met elkaar, pakken spullen van elkaar af en dan begint er natuurlijk weer één te janken. Ik kocht eens een speelgoedje. Er is zegge en schrijve één keer mee gespeeld. Maar in andere gezinnen heb ik kleine kinderen wel leuk zien spelen, dus laat ik niet generaliseren.
Volwassenen vermijden conflicten met kinderen
Na 12 jaar Thailand, alhoewel niet fulltime, ben ik tot de conclusie gekomen dat volwassenen conflicten met kinderen vermijden net zoals conflicten tussen volwassenen worden vermeden. Maar als een kind altijd zijn zin krijgt, hoe leert het dan met tegenslagen om te gaan? Want het leven is nu eenmaal niet rozengeur en manenschijn.
Op school leert het kind dat ook al niet, want het overgrote deel van de Thaise scholen laat leerlingen niet zittenblijven. Alle leerlingen gaan automatisch over, ook als ze geen klap uitvoeren.
Twee dagen geen tv
Op Facebook plaatste ik onlangs de volgende column:
‘Mijn schoonfamilie telt drie juniortjes: twee kleuters en de 6-jarige Zeb. Een van hen had aan de afstandsbediening van de tv geknoeid, waardoor het beeld ging sneeuwen. Dat was de tweede keer in een week. Ik besliste: twee dagen geen tv. En nu balen ze, want dat zijn ze niet gewend. Ze zijn gewend dat ze een pak slaag krijgen. Dat doet even pijn, maar khun Dick slaat niet. Zeb heeft een gezicht als een oorwurm. Hij kan horen dat mijn vriendin in haar kamer tv kijkt. De andere twee proberen de kamer binnen te dringen. Ze hebben pech, want ik zit voor de deur.’
Meneertje begon te stampvoeten
Een andere column ging als volgt:
‘Bij de kassa van 7-Eleven stond een oma met haar kleinzoon. Daar zijn oma’s in Thailand goed voor: gratis kinderopvang terwijl de ongehuwde of in de steek gelaten moeder elders werkt. Het jochie, gekleed in wat in Nederland een pyjama is, had een strip met limonadekartonnetjes in zijn hand. Die wilde hij niet afgeven. Meneertje begon te stampvoeten. Oma probeerde het, de kassajuffrouw probeerde het. Ten slotte pakte oma de strip. Toen begon het dictatortje te huilen en te gillen. De kassajuffouw scande de strip en gaf hem terug. Hij bleef nog een tijdje janken. Van mij had hij die limonade nooit gekregen; wel een pak slaag.’
Chinese jongetjes kunnen zich vrijwel alles permitteren
Peter Kee, een goede kennis reageerde:
‘In China is deze problematiek vanwege de éénkindpolitiek naar mijn idee nog erger. Vooral jongetjes kunnen zich vrijwel alles permitteren en groeien op tot ware keizertjes. De gids op onze voorlaatste reis, oorspronkelijk leraar op een middelbare school, vertelde mij, dat dat één van de grootste problemen op opvoedkundig gebied is waarmee daar momenteel wordt geworsteld. Meisjes daarentegen die in grote Chinese steden wonen, voelen de geweldige druk om als enig kind de oudedagsverzorging te moeten dragen, om hun ouders in leven te houden immers het ‘kostgrondje’ ontbreekt nu meestal.’
Dronken vaders slaan er maar op los
Tino Kuis uit Chiang Mai schreef mij eens dat zijn ex hem had verteld, hoe haar dronken vader haar om het minste of geringste in elkaar sloeg terwijl ze absoluut niet wist wat ze misdaan had. Hij gooide haar zelfs een keer in een snelstromend riviertje.
Mijn vriendin heeft een soortgelijke ervaring; ook zij is door haar alcoholische vader veel geslagen en het verbaast me dan ook dat ze die gewoonte heeft overgenomen bij haar neefje. Maar misschien weet ze niet beter.
Ouders zijn in hoge mate onverschillig
Desgevraagd voegt Tino daaraan toe:
‘Ik denk dat de bemoeienissen van ouders met hun kinderen hier in Thailand vooral gekenmerkt worden door een grote mate van onverschilligheid, al is er een kleine bovenlaag die, als in China, Japan en Zuid-Korea, veel druk op hun kinderen uitoefenen om te presteren.
Ik denk ook dat er een groot verschil is tussen jongens en meisjes. Meisjes moeten zich gedragen en meehelpen in het huishouden. Jongens gaan hun eigen gang, worden zelden gecorrigeerd, aangemoedigd of verantwoordelijkheid gegeven. Ik heb geen hoge dunk van Thaise mannen, ze zijn onzeker, onvolwassen vaak, vrouwen zijn veel zelfstandiger. Kinderen worden zelden of nooit geprezen, laat staan dat de ouders zeggen dat ze van hen houden.
Ouders doen zelden iets met hun kinderen, zoals ik mijn zoon overal mee naar toe sleep. Het is een beetje Nederland vijftiger jaren. Je mond houden, niet in de weg lopen, je nergens mee bemoeien, doen wat je gezegd wordt.’
De (groot)ouders lachen maar wat en geven wat zoets
Gerrie Agterhuis (van de Dagboeken, weet u wel) werkte 3 jaar in China. Hij schrijft:
‘In China wordt een kind, en zeker een jongetje enorm verwend en je ziet ze alleen maar dikker en dikker worden. En ja, ze denken dat ze alles mogen en zeg er niets van he, want dan heb je het met de ouders, schoonouders en grootouders aan de stok. En geloof maar dat die ettertjes het in de gaten hebben.
Hier in Thailand is het eigenlijk niet veel anders. Ik zie de kinderen ook “niet Thais” dikker worden en het gedrag is evenredig. De grootouders of ouders lachen maar wat en geven nog wat zoets om ze stil te houden. Ik kom van de zuinige kant, maar als je zie hoe kinderen hier speelgoed of spulletjes in huis behandelen, dan jeuken mijn handen.
Kan ze in het Thais ook niet toespreken en meestal draai ik me dan maar om, om het uit te leggen aan Kanok [Gerrie’s vrouw]. Maar ja, wij hebben samen geen kinderen dus het is een moeilijke discussie voor haar.’
Ze hadden makkelijk allemaal een cornetto kunnen kopen
Ik vroeg Cor Verhoef te reageren (zie ook zijn artikel ‘Over opvoeden’ op deze blog). Hij schreef:
‘De situaties die je schetst zijn schoolvoorbeelden van hoe ouders mini-Hitlertjes creëren. Ik zie dat gebrek aan consistentie (van mama mag kleine Somsak geen ijsje, maar na wat gedrein mag het ineens wel) in opvoeding ook wel om me heen, maar niet in die mate zoals jij het beschrijft.
Bij mij in de buurt wonen een stuk of zeven kinderen die altijd met elkaar optrekken, leuk aan het spelen zijn en nooit bonje met elkaar hebben. Ik vroeg ooit eens of ze trek in een ijsje hadden. Domme vraag. Ik gaf ze geld, ze renden naar de winkel en kwamen even later terug met elk het goedkoopste waterijsje in de hand dat er was en het wisselgeld gaven ze keurig terug. Ze hadden makkelijk allemaal een cornetto kunnen kopen, maar hadden gekozen voor waterijs. “Die zijn goed opgevoed”, dacht ik. Ze komen uit een rommelige wijk met houten huisjes en moeten zich meestal maar alleen zien te vermaken. Ik zie nooit een volwassene in hun buurt.’
Tot besluit
Tot zover de reacties van Peter, Tino, Gerrie en Cor, waarvoor mijn dank. Ikzelf heb de hoop dat mijn voorbeeld (ik sla geen kinderen, ik mishandel geen honden, ik pak wel eens wat af) ooit vruchten afwerpt. Het zal wel een ijdele hoop zijn, maar wat moet je anders?
Nog een voorbeeld van vorige week. De vader van Kanoks zus kwam (de ouders zijn gescheiden) en hij nam ons mee naar Tesco. Dus ook de kinderen van Kanok’s zus. De oudste van 7 jaar zou een fiets krijgen. Opa zocht er een uit die ietsje groter was, dus zoals ze bij ons zouden zeggen “kopen op de groei” Dit jongetje wilde deze fiets niet en begon te huilen. Liep weg en ging bij een (veel te) klein fietsje staan. Opa kocht dat fietsje dan maar. Ik weet dat mijn vader gereageerd zou hebben zoals ik op dat moment had willen doen. Deze fiets niet? Dan niets.
Vergeleken met onze vaderlandse normen en waarden zijn de meeste Thaise huishoudens een “huishouden van Jan Steen” waarin de familie een alles overheersende rol speelt. Het brein van je liefhebbende Thaise partner is het eindresultaat van zo’n opvoeding. Als je dan goed denkt te doen door het kind van je partner een opvoeding te geven “à la de Nederlandse cultuur” dan kom je bedrogen uit. Elk kind wil het liefst leven zonder regels van “op tijd naar bed”, “eet gezond i.p.v. snoep“, ”niet teveel TV-kijken”, “poets je tanden”,”ruim je kamer op”. etc. etc. Het kind wil dit niet en de moeder is ook zo niet opgevoed. Dit kan (in mijn geval) enorme spanningen geven in de relatie. Het kind klaagt zijn nood bij de familie en die besluit dat het kind dan maar opgevangen moet worden bij oma of een tante waar men niet zo streng is (eigenlijk helemaal niet). De oplossing om het gezinsgeluk weer terug te laten keren is simpel n.l. “mai pen rai”. Kunnen wij dat ?
Dick: Nee carrot, kinderen willen niet het liefst leven zonder regels. Kinderen willen veiligheid, geborgenheid, zekerheid en regels geven die. Ik houd een pleidooi voor opvoeden. Opvoeding is universeel; er is niet zoiets als Nederlandse opvoeding. Er zijn natuurlijk wel individuele verschillen tussen ouders en dat mag ook. Sommige ouders zullen strenger zijn dan andere, maar ik zie onverschillige ouders die kleine kinderen zoet houden.
Volkomen terecht met wat je schrijft. Het eerste probleem ligt bij de ouders, voeding en geen opvoeding.
Mijn vriendin haar dochtertje was bij haar zus, toen wij samen verder gingen hoorde ook haar dochtertje bij het gezin, dus opgehaald.
Kwam er al gauw achter, chips en tv kijken, ze was 4 jaar oud.
Heb gelijk normen gesteld. Geen chips door de weeks, 1 uur tv en tv uit bij gezamelijk diner.Na 2 weken wist ze al niet anders meer, drukte zelf de tv uit, kwam op een gegeven moment bij mij om te vertellen dat het zaterdag was dus traktatie met chips. Ook haar vriendjes en vriendinnetjes weten al niet beter, ze is nu bijna 11 jaar, heb er een wereld dochter aan, netjes en beschaafd, met studie helpen wij haar, verplichte huiswerk maken na school (had ik nooit in NL op lagere school) inmiddels 2 talig,nagenoeg de beste van de klas, een dochter waar ik van hou als mijn eigen kinderen.
Maar de problemen hier met geen opvoeden heb je ook in NL, door 2 werkende ouderen en kinderen aan hun lot worden overgelaten tot de ouders thuis zijn.Komen daardoor ook in vele moeilijkheden.Dito in thailand, werkende mensen,geen tijd voor kinderen, zoet houden dus met alles wat mogelijk is, maar doodverkeerd in die belangrijke levensfase.
Het grootste bederf voor kinderen is thans in volle omvang, gamen in internetcafe, hou mijn hart vast voor de komende stijging van gewelddadige criminaliteit.Nu geeft de overheid ook nog tablets aan kinderen van 7 jaar op scholen, dus die draagt nog een extra steentje bij ook.Volgens mij worden die tablets gefinancieerd door ontwikkelingshulp voor Thailand. Ik dacht dat dit wel geld ergens anders aan besteed had kunnen worden voor de kinderen in het algemeen en in het bijzonder een beter afgestemd onderwijs.
Dus overheid aub.doe daar wat aan voor de toekomst van het mooie Thailand.
@ Roel Dat noem ik nou opvoeden: geen chips door de week, 1 uur tv, geen tv onder het eten, huiswerk maken, op tijd naar bed, je eigen rommel opruimen en als het kind gaat computeren een rem op het aantal uren. Heel goed dat je regels hebt gesteld.
Kinderen hebben niet alleen regels nodig, maar ze voelen zich een stuk zekerder wanneer er grenzen worden gesteld. Ik zie Thaise ouders geen grenzen stellen.
Watbetreft de tablets: een zwaar overschat leermiddel dat alleen nut heeft wanneer het in het onderwijsleerproces wordt ingebed onder begeleiding van een deskundige docent.
Er wordt hier genoemd dat Thai de confrontatie met kinderen niet aangaan. Sterker nog, de Thai gaan met niemand of niets de confrontatie aan. Ik merk dat in mijn dagelijks werk maar ook als ik in mijn vrije tijd bijvoorbeeld in Bangkok de BTS neem. Hoewel iedereen tijdens het wachten netjes in de rij staat slaat de chaos en anarchie toe zodra de deuren opengaan. Voordringen, duwen en rennen om een plaats te krijgen is het normale gedrag. Ik fluit regelmatig mensen terug of blokeer expres de ingang waarmee ik me niet geliefd maak. In Nederland zou je bijval krijgen voor je optreden, hier wordt alleen maar afkeurend gekeken omdat die Falang het toch zeker niet in zijn hoofd te halen om hier de dienst uit te maken..
Onlangs sprak ik een paar tieners in de Airportlink aan met het verzoek of ze hun zitplaatsen voor een oude dame wilden opgeven. Nou.. hoe ik het bedacht had! En zelfs de moeder van de kids bemoeide zich ermee en sommeerde ze om vooral te blijven zitten. To zover dus het respect van de Thai voor de oudere generatie…. En ja, bij dit soort situaties is de beroemde smile van de Thai hééééél ver te zoeken….
Probeer dat in Nederland niet overal te zeggen, dan zul je ook nog het een en ander
mee maken ,,waar bemoei je je mee,, dit gebeurt niet overal, maar vergis jee niet.
gr Cor Jansen
Goed geschreven en erg herkenbaar. Het probleem qua opvoeden is zeker ook van toepassing op Nederland. Kinderen mogen alles, er worden geen grenzen gesteld waardoor het kleine dictatortjes worden. In Thailand dump je de kids bij de grootouders, in Nederland dump je ze in de kinderopvang (maar daar mag je niets van zeggen).
Heel mooi dat je zelf wel tijd en aandacht aan je kinderen besteed. Laten we hopen dat velen je voorbeeld volgen.
Mijn zoontje van bijna 2 begint ook al door te krijgen dat vader erg strikt is en dat huilen, stampvoeten en schreeuwen niet helpt. Echter zijn moeder (schat van een vrouw waarmee ik nog steeds gelukkig getrouwd ben) is soms minder standvastig en vooral in het openbaar als het ventje tekeer gaat geeft ze dan toe. Thuis staat ze veel sterker in de schoenen maarja het Thaise openbare leven is even anders.
Huilende/schreeuwende kinderen worden volgens mij gezien als last en een ander tot last zijn is niet beleefd, nietsdabaai en zeker niet sanuk voor de anderen. Volgens mij kun je het bijna als verlengstuk van de psychische aandoening, gezichtsverlies, zien. Maarja optreden/opvoeden doen maar weinig Thai in zo’n situatie. Jammer.
Beste Tjamuk,
Je schrijft in je stukje, en ik citeer:
Mijn vrouw en onze kinderen zouden dat nooit geaccepteerd hebben, EN TERECHT!
Dat je vrouw dit niet zou willen accepteren, daar valt over te praten.
Maar je kinderen accepteren dat niet?
EN terecht????
Kijk, beste Tjamuk, dat is nu precies waar dit artikeltje over gaat, namelijk, kinderen leren geen grenzen en worden kleine ettertjes.
Persoonlijk ben ik de mening toegedaan dat er in een gezin twee mensen zijn, man en vrouw, die gezamenlijk de dingen bestieren, dus ook de opvoeding van de kinderen.
Als je echtgenote (of wat dan ook) meent het oneens te zijn met jouw ideeen, dan lijkt het me dat daar eens hartelijk over gesproken moet worden.
Zodat je samen, SAMEN DUS, de kinderen opvoedt.
Jij hebt jezelf, als ik het zo eens lees, helemaal geschikt in de Thaise manier van leven.
Dat moet je helemaal zelf weten.
Maar ik vraag je nu op de man af, is dat gemakzucht of interesseert het je allemaal geen bal, kortom, ze doen maar, ik kijk alleen maar toe.
Maar dan vraag ik je wel, wie fourneert de pecunia?
Heb je dan ook recht van spreken?
Of is het geld geven en je bek houden?
Wel, in mijn gezin heb ik duidelijke grenzen gesteld, en het werkt!
Is dat Thais?
Is dat Nederlands?
Welnee, ik heb samen met de evenknie een “polderoplossing”gevonden, een beetje Thais en een beetje Nederlands
Mijn buren hebben een jongen van 3 .
Tegen mij heel lief en aardig maar soms denk ik als hij thuis weer eens tekeer gaat deze ADHD heeft .
10 huizen verder hoor je dan dat mannetje schreeuwen zodat ik denk waarom laten zij zijn stembanden niet veranderen .
Pappa is Duits en dan neem ik wel aan dat deze hem aankan .
Tot mijn schrik is nu bewezen dat hij met moeder weer de liefde heeft bedreven .
Ik zal alvast maar oordopjes gaan kopen .
Pim: het lijkt me toch sterk dat een jongen van 3 al zo bedreven is. Wie is nu eigenlijk het onderliggende probleem?
@ Tjamuk Ouders hebben een opvoedingstaak. Als iemand niet wil opvoeden (om wat voor reden dan ook) en geen regels wil stellen aan zijn kind die, ook in het latere leven van het kind, hem ten goede komen, is zo iemand een slechte ouder. Ik noem dat verwaarlozing. Regels zijn een uiting van liefde, van zorg hebben voor.
Wie zijn kind niet wil opvoeden, moet niet aan kinderen beginnen. Daar schijnen bepaalde methodes voor te zijn. Opvoeding is universeel. Er is niets zoiets als Nederlandse of Thaise opvoeding, maar ik begin in herhaling te vervallen.
Ik weet zeker dat mijn huwelijk naar de klippen is gelopen wanneer mijn dochter is geboren en de opvoeding van dat kind dagelijks ruzie te weeg bracht .Het kind was alles toegelaten en ik kon daar geen verandering in brengen.
Ik ben het volledig met je eens Dick …ik zie dat hier ook regelmatig bij ons aan het
zwembad .
Als we hier aan het zwembad zitten met onze kinderen …wel zo goed als nooit zie ik de Thaise ouders iets zeggen of verbieden aan de kinderen ..wijzelf hebben twee dochters één van vier en één van acht en af en toe moeten we onze kinderen eens zeggen dat ze wat rustiger moeten zijn ..maar als we dat doen worden we door de anderen bekeken als komen we van andere planeet .
Wat ik ook heel dikwijls zie bij de Thaise kinderen is regelmatig vechten , duwen en trekken aan mekaar maar gewoon spelen kennen ze precies niet …
Ook volgens mijn dochter van 8 zijn de Thaise kinderen soms heel vervelend tegen haar op school ..ze willen niet met haar spelen omdat ze farang is en zeggen dan geen te mooie woorden tegen haar … gelukkig heeft ze vriendjes farang die wel met haar spelen .
Hier straffen ze te weinig de kinderen ..ik ben waarschijnlijk nog van de oude stempel en ik herinner me goed als ik stout was vroeger dat mijn vader als hij thuis kwam alles van moeder kreeg te horen en dat ik in de hoek vloog of een klets op de poep kreeg …en eerlijk gezegd ben ik nu blij met de strenge opvoeding die ik toen kreeg …en dat probeer ik nu mijn kinderen ook bij te brengen …respect voor iedereen en hun manieren te houden ..want het is aangenaam als je ergens gaat met de kinderen ..wetend dat ze niet achter je rug hoeven te praten van ; die zien we liever hun hielen dan hun tenen .
Gelukkig geeft ook Tjamuk tegengas. Wat een negatief verhaal zeg !
Kinderen zijn leuk maar je moet er wel wat voor doen. En als je niet van kinderen houdt ok dat is een andere zaak;dat hebben ze meteen door.
Mijn Thaische kinderen en kleinkinderen herken ik hier gelukkig niet in. Inderdaad een kwestie van opvoeden. Dat kunnen ze hier ook maar dat zijn wel meestal ouders met een goede achtergrond/opleiding en in kringen verkeren waarin sommige dingen gewoon niet gebeuren.
Kinderen zijn ook nieuwsgierig, als ze thuis geen koelkast hebben willen ze in die van jou kijken. Daar ligt dan toevallig een kinderijsje in :-). Als je moeder dan laat uitleggen dat wij en niet zij de koelkast bedienen dan werkt dat prima maar je moet er wel wat tijd en geduld aan besteden. En..geduld lijkt in dit onderwerp weinig aanwezig.
Frank F
Frank, toch is er een groot verschil tussen de reactie van jou en die van Tjamuk. Jij hebt een mening. Je bent het er niet mee eens dat Thaise kinderen verwend zijn.
Tjamuk heeft geen mening. Hij heeft nergens een mening over, want hij vindt dat het een farang niet past om een mening over Thaise aangelegendheden te hebben. Hij accepteert hier alles zoals het is.
Moderator: De laatste alinea verwijderd, niet toegestaan volgens onze huisregels. Probeer bij het onderwerp te blijven en niet op elkaar te reageren.
Moderator: door het ontbreken van hoofdletters en leestekens is uw reactie onleesbaar.
vele vergeten denk ik dat veel kinderen hier door oma en opa worden opgevoed
ze kennen niet de normen en waarden die wij onze kinderen leren
al hoewel daar tegenwoordig ook niks meer aan gedaan word.
kinderen in nederland zijn ook verwent moeten dure kleding.
respect is bij de nederlandse kinderen voortaan ver te zoeken
ze willen alleen nog dure spullen en als het kan er niks voor hoeven te doen.
computers,telefoons etc etc etc en maken voortaan ook zelf uit wat ze doen.
en pesten en vechten gisteren op facebook
geef denk ik stof om naar te denken hoe wij onze kinderen tegenwoordig opvoeden
wie zijn wij dan om een thai te beoordelen hoe hij zijn kind opvoed.
ik zie hier echt wel ook lieve leuke kinderen.
en ook dat je regelmatig een waarschuwende tik krijgen als het niet bevalt.
Moderator: zin verwijderd, heeft niets met Thailand te maken.
Ik heb geen kinderen , maar wel een zwembad. Alle kinderen uit het dorp komen bij ons.zwemmen. Vooral in de weekends en tijdens schoolvakanties kan het behoorlijk druk worden. Ze vragen altijd netjes of het mag:” Loe Swim 4 !!!
Ik wil er niet meer dan 4 (max 5) tegelijk in het zwembad, want ze maken een tering herrie 🙂
Maar altijd vragen ze netjes of het mag en zeggen dank je wel. Ook als ze weer weg gaan wordt er uitgebreid bedankt en ”gewaaid”. Wij zijn de enigen in het dorp, met een zwembad, die het goed vinden. Andere buitenlanders verklaren me soms voor gek, maar ik heb er meer plezier van, dan last. Soms hoor ik soms op straat keihard mijn naam roepen en zie dan een aantal kinderen enthousiast zwaaien. Erg leuk. Ze doen ook hun best om Engels te leren om met me te kunnen converseren, want mijn kennis van de Thaise taal staat op een zeer laag pitje 🙂 Ook brengen ze regelmatig een zak met fruit voor me mee,
om hun dankbaarheid te tonen. Geen kwaad woord over de kinderen uit mijn dorp.
Dat doe je heel goed Loe .
Over niet zo lange tijd gaan steeds meer mensen je respecteren .
Ik maak het na enige jaren zelf al mee op een andere manier maar kan geen kwaad meer doen zoals het advies wat ik heb gegeven om hun kinderen Engels te leren.
1 pc en een leeraar is genoeg om iedereen les te laten volgen .
Nu spreken ook hun ouders behalve Laos te kunnen met mij.
De eerste dag in dat dorp zal ik nooit vergeten ,dierengeluiden nabootsen kon ik enkel om met de kinderen te praten .
Nu leer ik hen om ook ander eten te maken in plaats wat er maar voor hun voeten kwam te eten.
Per post stuur ik hen maaltijden die ze daar niet kunnen kopen .
Als ik kom is het altijd feest .
Koekkie erbij is niet te koop in de winkel die om 8 uur in de avond gesloten is .
Beste loe
Wat een fijne reactie Loe in plaats af te geven op alles wat er volgens veel blogers mis is in Thailand. En dat is nog al wat. Als je de laatste paar pols bij gehouden heb.
De Thaise vrouw deugd niet de man deugt niet en nu zijn de kids aan de beurt.Ons plan is om in 2014 in Thailand te gaan wonen
Gelukkig weet ik wat van Thailand. Als ik alles voor waar aan zou nemen wat er allemaal gezegd word zou ik er voor geen prijs willen wonen
Met Vriendelijke Groet kees
Moderator: alleen reageren op elkaar is niet toegestaan, dat is chatten. Reageer op het onderwerp.
Ik bemoei nu 16 jaar met de opvoeding van de zoon van mijn vriendin, hij is inmiddels 32 jaar en als ik iets vraagt om iets voor mij te doen is hij hier zeker niet te beroerd voor.
Het blijft wel een Thai, hij doet wat je vraagt maar er zit bij de meeste geen eigen initiatief in.
Nu heet hij ook 2 kinderen en een vrouw, wonen ook bij ons, deze kinderen krijgen bijna alles wat hun hartje begeerd, de reden dat dit zo is, zegt mijn vriendin, inmiddels 54 jaar dat ze zelf vroeger helemaal niets heeft gehad en op de rijst velden heeft moeten werken, nu heeft ze met wat geluk wat geld bij elkaar gewerkt en wil hier mee haar kinderen en kleinkinderen gelukkig maken.
Ik zie alles van de positieve kant dat scheeld een hoop ergenis.
Als laatste nog even dit er wonen 65 miljoen Thaien in Thailand en die zijn ook allemaal groot geworden en ligt er niemand langs de kant vande weg.
Sorry andre nederpel .
Heb je soms in de nacht ook een zonnebril op ?
Hoeveel wil je dat ik je aanwijs aan de kant van de weg .
Om te dollen heb ik weleens foto’s verstuurd van iemand die onder een plattegrond lag en te slapen met de titel dat deze de weg kwijt was .
Geen verkeerde voorlichting geven is mijn advies .
Beste Andre, De vrouw wil haar kinderen en kleinkinderen gelukkig maken. Dat is een loflijk streven. Willen alle (goede) ouders dat niet, waar ook ter wereld? Maar je maakt kinderen niet gelukkig door hen alles te geven wat hun hartje begeert, dus door kinderen te verwennen.
Zoals ik al schreef: het leven als volwassene is niet uitsluitend rozengeur en manenschijn. Deze kinderen worden naar mijn mening slecht voorbereid op de volwassenheid.
@ Tjamuk Als ik jouw gedachtegang volg, moet ik het accepteren dat peuters en kleuters godsgruwelijk verwend worden, overal met hun tengels aankomen, elke dag snoepen of een softdrink krijgen, nooit tot de orde worden geroepen en ik moet ook accepteren dat ze afgeranseld worden. Want, schrijf jij: ik woon in Thailand.
Dat kun je in alle ernst toch niet menen. Kindermishandeling is kindermishandeling. Een afranseling in Nederland doet evenveel pijn als in Thailand.
En tegen degenen die vinden dat ik generaliseer, wil ik zeggen: lees nog eens het begin van het verhaal.
Het hele verhaal lijkt een beetje op de strenge -zeg schoolse- schoolmeester (die van de juiste d en t) contra de ouders die een vrije opvoeding voorstaan. Nu mankeert er aan de mensheid eigenlijk maar een enkel ding: die is niet in staat zijn kinderen op te voeden. Dat is een kwaal -samengaand met onnadenkendheid- die helaas vanzelf van generatie op generatie overgaat. Kies je je een vrouw -meestal, althans onder farang gebruikeljk een jongere vrouw- dan is die eigenlijk nog maar pas geleden ook verkeerd opgevoed. Zogenaamd “Vrij” tegenwoordig meestal of “streng” (nog op z’n jaren 50) om het even. In ieder geval speelt zich de opvoeding voor een essentieel deel af in huis of in een andere ophokking zoals de school.
Kinderen hebben met verreweg de meeste volwassenen gemeen dat ze niet snappen dat ik niet op een verstoring van mijn denken en doen verlegen zit. Bijvoorbeeld: je bent in gesprek met iemand. Een kind of een ander lid van de mensheid komt binnen en richt zich onmiddellijk tot jou of je gesprekspartner, die (die gesprekspartner) daar ook onmiddellijk op ingaat.
Ik verkeer niet echt onder kinderen, want ik kom veel op het strand -woon daar vlak bij- en daar zie je weinig (Thaise) kinderen, hetgeen ik merkwaardig vind. Maar voor zover ik ze daar gezien heb herinner me dat ze zich daar uitstekend vermaken, zowel zonder vriendje alsook als daar een vriendje of vriendinnetjhe bij kwam. Geen sprake van ruzie. Niet alleen mij viel dat op, ik hoorde dat ook van anderen. Als ik afzet tegen wat ik nu op dit blog heb gelezen, is dat verbazingwekkend.
Een generale conclusie -althans een die zegt: zo en zo voed je goed op- heb ik niet. Ik kan niet veel anders dan slechts mijn (letterlijk en figuurlijk) afstandelijke beschouwing aandragen, maar anderen met meer ervaring van dichterbij falen in dat opzicht ook (of vinden van niet maar anderen met tegengestelde meningen vinden ook dat zij en zij alleen het allemaal weten).
Echter, wel is duidelijk dat voor zover kinderen dik worden er iets goed mis is. Beperkt tot dit aspect is een conclusie veel dichterbij: tegen de oorzaken van de verslaving aan suiker en andere koolhydraten wordt weinig gedaan. Dat eenvoudig doordat verreweg de meeste ouders (en grootouders) in dat probleem totaal geen erg in, noch notie van hebben; kortom. ik zei het al: de mensheid is niet in staat zijn kinderen op te voeden.
Beste Lije, De term ‘vrije opvoeding’ is een tegenspraak in zichzelf. Vrije opvoeding=geen opvoeding.
Watbetreft de dikker wordende kinderen door te veel suikergebruik in snoepgoed en softdrinks. Er zijn op de Thaise tv voldoende programma’s over voedingsvoorlichting. Ouders en grootouders zien die programma’s ook.
Beste Dick. Ik heb me ook niet uitgesproken voor een ‘vrije opvoeding’. Er valt onder die term ondermeer een opvoeding die ik zeker niet voorsta. (Vrijheid heeft altijd zijn grenzen, wil het niet ontaarden; alle vrijheid te geven is daar het uiterste van en komt neer op nooit en nergens een paal of perk aan te stellen. Dat is inderdaad: gewoon helemaal geen opvoeding).
Van die programma’s op de TV wist ik niet, maar dat die er zijn en dat die (nog) niet veel doen, dat verbaast mij niets. Mensen hun onnadenkende en traditionele gedrag veranderen (het gedrag van iedereen in hun omgeving), dat doe je niet zo maar even.
Dick: Helemaal mee eens. Gedragsverandering is een moeizaam en langdurig proces dat alleen kans van slagen heeft via persoonlijke beïnvloeding. Voorlichtingscampagnes hebben zelden succes, zie de campagnes tegen roken, gevaarlijk vuurwerk, ongezond eten enzovoort.
Ik zou niet van kinderen houden? Ik draai het om: elke ouder die geen regels stelt, houdt niet van kinderen. Elke ouder die toestaat dat het kind elke dag snoept en softdrink drinkt (met 7 suikerklonktjes per flesje; op naar de tandarts), houdt niet van zijn kind, want die staat toe dat het kind zijn gezondheid schaadt.
Opvoeden gebeurt hier nauwelijks. In het beste geval worden er grenzen gesteld aan wat wel en niet mag. Gelukkig is opvoeding niet het enige. Kinderen kopiëren tenslotte vooral het gedrag van hun ouders, zodat ze toch de nodige vaardigheden aanleren. Mijn ervaring is dat je in de dorpen leuke kinderen tegen komt. Armoede is ook een leermeester tenslotte. De jongetjes worden veel meer verwend dan de meisjes. Ze mogen alles, inclusief hun zusjes overheersen. Het zijn kleine prinsjes. Natuurlijk zijn kinderen gebaat bij regels en duidelijkheid, maar het is moeilijk redeneren met mensen die dit niet onderkennen. Op dit blog kom je altijd betweters tegen die altijd graag bereid zijn om uit te leggen dat de sociale voorzieningen in Thailand beter zijn dan in Nederland of dat het gezonder is om bier te drinken dan water.
En wie zei ook alweer dat het allemaal toch goed kwam? Wat te denken van al die rijkeluiskinderen die met pistolen rondlopen en die gebruiken, met dikke BMW’s rijden en ongelukken veroorzaken en de pappa’s die ze dan wel weerr uit de narigheid halen. Lees eens een krant zou ik zeggen.
Je kunt natuurlijk zeggen ik woon in Thailand en het is allemaal niet mijn pakkie an. Als je geen enkele verantwoordelijkheid neemt voor je omgeving kan dat. Je bent dan in de letterlijke betekenis van het woord a-sociaal, kijk maar in het woordenboek.
Moderator: Uw reactie voldoet niet aan onze huisregels.