Luizen in Thailand

Ik woon in Thailand en heb zogezegd een leventje “als een luis op een zeer hoofd”. Ik voel mij echter geen luizebol, heb ook nooit met luizen te maken gehad en dat is al bijzonder, want voordat je het weet, heb je er één of meerdere te pakken. Als je pech hebt heeft het beest ook nog eitjes (neten) gelegd en dan is het probleem niet 1, 2, 3 opgelost.

De hoofdluis komt volgens mij niet zo veel meer voor in Nederland, maar het is ook niet uitgeroeid. Iemand kan het van elders meegenomen hebben en het hebben van hoofdluis (pediculosis) is zeer besmettelijk. Het is een 2 tot 3 mm lange parasiet, dat zich op de hoofdhuid tussen het haar vestigt om daar enkele keren per dag een maaltje bloed tot zich te nemen.

Mijn zoon heeft, sinds hij naar de grote school gaat, een kaalgeschoren hoofd, om hoofdluis te voorkomen werd er gezegd. Hoe dat past bij de meisjes, die het haar of in een vlecht of kort geknipt dragen, weet ik niet, zij blijven een mooie “prooi” voor de hoofdluis.

Dokter Varatda van het Samitivej Hospitaal in Bangkok zegt in een recent artikel in The Nation, dat veel gezinnen in Thailand met schoolgaande kinderen wel eens een keer bericht van de school kregen, dat er een geval van hoofdluis was geconstateerd. Controle van de kinderhoofdjes, maar ook van de hoofden van andere familieleden wordt dan aanbevolen. Vaak wordt nog gedacht, dat hoofdluis alleen voorkomt bij mensen, zie zichzelf niet verzorgen of die in een vuile omgeving wonen. Dat is natuurlijk niet waar, iedereen loopt het risico door op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn.

De hoofdluis heeft geen “klauwen” om zich aan de haren vast te klemmen, het loopt, verrassend snel, over de hoofdhuid. Het beestje kan niet springen of vliegen en de besmetting zit hem hierin, dat het bij contact makkelijk van persoon tot persoon overgaat, soms via kleding, borstels of beddengoed, meestal via intensiever persoonlijk contact. Denk daarbij aan ravottende schoolkinderen, kleedkamers bij sporten, enz. Dieren dragen geen menselijke hoofdluis en hoeven in geval van besmetting ook niet gecontroleerd te worden.

Het goede nieuws is, dat de luis in het algemeen geen ziektes overdraagt, het ergste wat het doet is jeuk veroorzaken. Die jeuk komt van de minieme speldenprikjes van de luis, die op die manier zijn maaltijd van bloed tot zich neemt. Krabben kan dan die wondjes doen ontsteken of zelfs gaan zweren.

Heeft iemand dus veel last van jeuk op het hoofd, dan is het raadzaam te controleren of er luizen zijn. Denk niet, dat het vooral voorkomt in ongewassen haar, want de luis houdt van een schone hoofdhuid. Controle kan plaatsvinden met een fijne (neten)kam. Wordt er luis aangetroffen, dan is behandeling gewenst met voor Thailand het meest gebruikte middel permethrine (1%) In Nederland worden meerdere middelen aanbevolen, zie daarvoor o.a. Wikipedia. Eén keer behandelen is niet voldoende. De luis kan eitjes gelegd hebben (de neten), die na een dag of negen uitkomen, zodat dan weer een behandeling noodzakelijk wordt.

Wordt in een woning besmetting aangetroffen, dan is niet alleen de persoonlijke behandeling noodzakelijk, maar het beddengoed, kleding, handdoeken, enz. dienen grondig gereinigd te worden om het risico van opnieuw besmetten te beperken. Stofzuigen van het huis kan ook helpen “verdwaalde” luizen te elimineren.

Zo, genoeg luizenpraat, het begint al een beetje te jeuken op mijn hoofd. Zou het dan toch…?