Column – De kunst van achteruit vooruitgang boeken
Pattaya, stad van glimlachende chaos, zonovergoten paradoxen en infrastructurele slapstick waar zelfs Mr. Bean het schaamrood van op de wangen zou krijgen. Je moet het maar kunnen: met opgeheven hoofd en gezwollen borstkas verkondigen dat alles beter wordt, om dan met chirurgische onkunde exact het tegenovergestelde te realiseren. Een talent dat grenst aan zwarte magie, maar dan zonder het genie. Alleen de rook en spiegels blijven over.
Neem de stoepen. Je weet wel, die dingen waar je normaal gesproken zonder enkelverstuiking overheen wandelt. Niet in Pattaya. Daar worden ze met militaire precisie vernieuwd. Op z’n Thais. Dus krijg je een halve stoep, een hele valpartij en een onvindbare afwerking. Alsof een dronken Tetris-speler verantwoordelijk is voor het ontwerp. Nieuwe tegels worden gelegd alsof het Scrabble is in een aardbeving. Het is een soort permanente valkuil in slow motion. Vooruitgang als hindernisbaan. Urban renewal meets Ninja Warrior. Maar dan zonder budget en zonder einddatum.
Pattaya is een stad die zichzelf promoot als tropisch paradijs, maar zich qua stadsplanning laat inspireren door Salvador Dalí op een slechte dag. Een stad die leeft op toerisme, maar zich gedraagt alsof het toeristen haat. Waarom zou je bomen planten op de boulevard naast het wandelpad, als je ze er ook dwars in kunt rammen? Liefst met een stalen hek eromheen, zodat niemand, mens, hond, fietser of teleurgestelde Duitser, er nog fatsoenlijk langs kan. Kunstmatige jungle, ontworpen door iemand met een bloedhekel aan logica. Een bioloog met een sadistisch gevoel voor humor, vermoedelijk.
En natuurlijk, alsof het allemaal nog niet kluchtig genoeg is, besluit men in het hoogseizoen, je weet wel, als de stad uitpuilt van zonverbrande Russen en beschonken Britten, om Second Road open te breken. Voor de vijfde keer in drie jaar. Grondwerkzaamheden. Alweer? Of nog steeds? Of zijn we nooit gestopt? Niemand weet het precies. Het heeft iets ritueels, alsof onder elk kruispunt een tempel schuilt die elk seizoen appeasement vereist in de vorm van open asfalt en collectieve frustratie.
En als je denkt: nu moet het klaar zijn, dan komt de grande finale. De straat wordt keurig hersteld, opnieuw geasfalteerd, stoepje erbij, trottoirbandjes opgepoetst. En de week erop? Hopla. Weer open. Voor weer een pijp. Of kabel. Of godbetert: een mysterieuze doos zonder functie. Het is alsof iemand een weddenschap is aangegaan: hoeveel keer kun je dezelfde weg kapot maken voordat de bevolking volledig murw is geslagen?
Toeval? Welnee. Dit is beleid met karakter. Alleen jammer dat het karakter een slapstickpersonage is.
Wat zegt dit alles over ons als mens? Simpel. Wij zijn dol op plannen, maar nog doller op het kapotmaken ervan. Wij zijn wandelende paradoxen, betonnen dromers, asfaltanalfabeten. En Pattaya? Dat houdt ons slechts een spiegel voor. Een spiegel met een barst. Of beter gezegd: met een hele wegopbreking erdoorheen.
Maar wie ben ik om te klagen. Ik struikel al jaren over dezelfde tegel. Misschien is het wel karma. Of gewoon domme volharding in mijn eigen route.
In Pattaya ligt de weg naar de hel niet geplaveid met goede bedoelingen, maar met slecht gelegde stoeptegels. En zelfs die zijn vaak op.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column11 mei 2025Column – Wanneer orde hand in hand loopt met wanorde op het kruispunt van het absurde
Column6 mei 2025Column: Waarom Thai nooit lopen, behalve in shoppingmalls
Column3 mei 2025Column – De Thaise definitie van romantiek: zwijgen en shoppen
Cultuur28 april 2025Column – De Thaise marteling vermomd als wellness
Hahaha… De laatste keer dat ik in Pattaya was, verbleef ik in Jomtien (alweer 13 jaar geleden). Daar maakte ik een wandeling en op een grote kruising liep een zebrapad naar de overkant, waar het eindigde op een soort vluchtheuvel die volledig bedekt was met struiken – zo dicht dat je er onmogelijk doorheen kon lopen. Ik heb er destijds een foto van gemaakt en heb die net nog eens bekeken… Jammer dat ik die hier niet kan meesturen.
Misschien een vrije interpretatie van het achtvoudige pad? Vele handen maken er wel het werk licht. Dat moet ook gezegd worden.
Veel handen maken het werk licht, langdurig en de baas rijk!!
Ja, chaos hier overal. Het lijkt wel een Thaise soap het verkeer hier met racende big bikes dag en nacht, die denken dat ze op het circuit van Buriram zijn. En dan die files, die een ritje met je auto van Jomtien, waar nog steeds geen enkele supermarkt is, naar Pattaya BigC, een dagtrip is geworden. Een lekker wandelingetje hier, haha onmogelijk. Of, inderdaad over opgebroken trottoirs, of oppassen voor fietsers en motorbiked, die de trottoirs, zoals b.v. de beachroad in Pattaya als rijweg gebruiken.
Ha expat, leuk geschreven stukje. De frustratie spettert er vanaf.
Wel herkenbaar hoor, maar dan op Schiphol, waar ik jaren heb gewerkt. Ik zou daarover hetzelfde kunnen schrijven. Dan met name over de plafonds, die nooit lijken te sluiten.
Op Schiphol hadden we een overleg om dit soort zaken te voorkomen, te coördineren. We probeerden echt elektra, ict, water, lucht, brandsignalering, luchtbehandeling met elkaar te combineren. Maar konden niet voorkomen dat ergens de boel weer open ging, nadat het net dicht was. Er ergens iets werd verbouwd, dat net klaar was en dat de boor er tijdens het hoogseizoen toch soms in ging.
Oorzaak velen, maar veelal allemaal aparte projecten, soms lang wachtend op budget, vergunningen. Projecten die prio hadden en ineens door moesten. Hoppa daar ging de boel weer open. Vooral in de nacht kon je dansen op het ritme van de drilboren.
Afijn daar lukte het dus maar nauwelijks om dit soort zaken te coördineren. In Amsterdam heb ik jaren hetzelfde beeld gehad en worden er dingen gemaakt waarvan je dagelijks hoofdschuddend denkt wat het nu weer is. Zoals brokken roestig ijzer langs een weg, dat kunst heet. Dus ach het is denk overal wel wat.
In Hua hin is overigens langs de hoofdweg in het centrum een kilometers lang mooi voetpad gemaakt. Ik zal eens opletten hoelang dit dicht blijft.
Frans T
Kijk Youp van het hek zou aan deze taalvondsten nog een lesje van leren
Welkom dames en heren, op de Pattaya Urban Survival Tour™! Vergeet tempels en stranden, wij bieden een authentieke ervaring: slalommen tussen open riooldeksels, kuilen met de diepgang van een Thaise soap, en trottoirs die je terugkatapulteren naar het steentijdperk.
Kijk hier links: een meesterwerk van stedelijke desinteresse, een voetpad dat vijf jaar geleden werd opengebroken voor ‘dringende nutswerken’. Sindsdien heeft niemand er ooit nog een schop of geweten naar gegooid. Rechts? Een prachtig voorbeeld van “doe-het-zelf-desintegratie”: een stoeptegel die dienstdoet als katapult wanneer het regent. Gratis modderbad inbegrepen.
En als u goed luistert, hoort u daar achter ons het zachte gekreun van een toerist die net zijn enkel heeft opgeofferd aan het collectieve nihilisme van de lokale overheid. Maak u geen zorgen, er is een ziekenhuis op vijf minuten rijden… als u bereid bent om te betalen voor de ambulance én het wegdek.
Hier in Pattaya hanteren we een uniek renovatiebeleid: ‘Waarom repareren wat vanzelf afbrokkelt?’ De ambtenaren noemen het “duurzaam wachten”. Wij noemen het: georganiseerde nalatigheid op olympisch niveau.
Tja, voetpaden. Maar waarom daarin investeren? Welke Thai loopt er nog? Of nog zieliger: fietst? Iedereen beweegt zich roet, CO2 en lawaai producerend van A naar B. Goed, je hebt natuurlijk nog wat wandelende touristen die de wetgeving dat je een rijbewijs voor een motor nodig hebt nog serieus nemen. Maar om voor deze exotische uitzonderingen nu de hele nu een voetgangers infrastructuur te onderhouden?
Heel herkenbaar. Zie wat en met beach road 1 is gebeurt. Al sinds medio 2018 is men bezig met het aanpassen van het strand. NUTTELOOS of zijn wij Europeanen mee resultaat gericht van snel en effectief.
Wij begrijpen de logica vaak niet. Maar dat ligt in onze natuur met de 4 jaargetijden. Werk moet zoveel mogelijk voor de winter klaar zijn. Ach in Thailand kennen we alleen maar natte en droge tijden en morgen is er weer een dag. Mai Pen Rai.
Ik heb me in de provincie vaak geergerd wanneer ik rond het huis van moeders iets heb opgeknapt of gerepareerd. Wanneer ik een maand weg ben en kom terug is het net als eerder. Heb het opgegeven. Krijg nu opmerkingen van de vrouw. Wanneer ga je het repareren. Mijn Antwoord is Mai Pen Rai en ik ben moe.