Brieven van een weduwnaar (slot)
Ter nagedachtenis aan mijn lieve vrouw pen ik enkele mooie, bijzondere of leuke anekdotes op. Mali was een pracht van een vrouw en samen maakte we veel leuke of opmerkelijke dingen mee. Hieronder enkele van die gebeurtenissen waar ik met een lach op kan terug kijken.
Deel 1 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar/
Deel 2 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-weduwnaar-2/
Deel 3 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-weduwnaar-3/
Deel 4 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar-4/
Deel 5 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar-5/
Deel 6 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar-6/
Deel 7 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar-7/
Het begin
Het was nabij Khon Kaen waar ik Mali voor het eerst zag, of beter gezegd waar zij mij zag. Ik was op bezoek in een dorpje en zou de volgende dag weer vertrekken, dus besloot ik ’s avond nog een laatste wandeling te maken door de straten. De plaatselijke dronkaard volgde me op mijn rondje door het dorp en ik besloot er maar geen al te lange tocht van te maken. Op de terugweg kwam ik door een straat alwaar Mali zojuist haar winkeltje aan huis aan het afsluiten was. Ze sprak mij aan en ik maakte een kort praatje met haar. Gezien het late tijdstip en de dronkaard die rondhing hielden we het gesprek kort en wisselde we onze mailadressen uit. Ik dacht er verder niet veel van, ik wisselde wel vaker contactgegevens uit men mannen en vrouwen die ik op mijn vakanties tegen kwam.
Eenmaal terug in Nederland nam ik met diverse mensen contact op via de mail en de chat. Sommige reageerde nooit, of er viel weinig te praten en een enkele dame had meer belangstelling voor mijn portemonnee. Maar met Mali had ik gewoon leuk contact, we praten een beetje over wie we waren. Mali leerde mij wat Thaise woordjes, zoals “Fun dee na khap/kha” (welterusten) en “jubu jubu” (kus kus op de manier dat de jeugd het gebruikt). Na enkele dagen leuk, zeer leuk, chatten vroeg Mali of ik niet meer wou dan alleen een geschreven jubu jubu. Ik antwoordde dat ik haar eigenlijk best leuk vond maar ze vast geen interesse had in een 3 jaar jonger iemand. Mali had hetzelfde zei ze, ze vond mij eigenlijk ook best leuk maar dacht dat ik om dezelfde reden vast geen interesse had in haar. Nu stelt 3 jaar natuurlijk niets voor dus dat was gewoon een stomme aanname. De klik was er overduidelijk en zo begon een relatie op afstand.
Het zou nog twee jaar duren voordat ze definitief naar Nederland kwam. De enkele bezorgde waarschuwing van derden kon ik dan ook gerust naast me neerleggen, ik volgde gewoon mijn gevoel, mijn hart, maar hield ook mijn verstand er bij. Ik wist dat Mali geen twee jaar zou wachten als het haar om verblijfspapieren of geld te doen was: ze was een slimme, mooie en jonge dame die met gemak een vent kon verleiden die dit alles in no time zou kunnen regelen. Nee, het was duidelijk, ze was voor mij gevallen en nam het wachten en alle bureaucratische onzin zoals de inburgeringsplicht voor lief. Maar makkelijk was het niet en de migratie naar Nederland dan ook een groot moment van vreugde.
Nederland is niet het beloofde land
Toen Mali in Nederland kwam liet ze in Thailand een goede kantoorbaan achter met voor Thaise begrippen mooi salaris van zo’n 25.000 a 28.000 baht per maand. Hier kon ze echter weinig met haar papieren en moest ze op nul beginnen. De eerste tijd ging het wel maar het thuiszitten begon na verloop toch op te breken. Vele sollicitaties verzonden maar geen resultaat, zelfs bij schoonmaakbaantjes was “goede beheersing van het Nederlands” een eis. Hoe moet je een matig niveau Nederlands verbeteren zonder jezelf onder te kunnen dompelen in het Nederlands op de werkvloer?? Het leren uit een boekje in Thailand koste ruim een jaar, dat werkte gewoon niet. Om de taal en cultuur te leren, kortom in te burgeren, heb je aan een studieboek niets. Je moet gewoon tussen de Nederlanders komen.
Mali miste dan ook een zinvolle dagbesteding en mijn pinpasje lenen in plaats van een eigen inkomentje was ook niet bepaald leuk voor haar. Mali moest soms huilen dat ze hier op mij na niets had en het in Thailand aardig voor elkaar had. Ze wou graag bij mij zijn maar dit kon ze ook niet langer vol houden. Als een betaald baantje niet wou lukken, misschien wel onbetaald werk? Ik vond voor Mali een baantje als vrijwilliger bij een bejaardenhuis, daar kon ze koffie schenken en een ommetje maken met de oudjes. Die mensen vonden het natuurlijk prachtig zo’n exotische dame en Mali kon zo ook haar Nederlands verbeteren. Helaas zagen sommige personeelsleden of vrijwilligers haar als makkelijk manusje van alles, dus dit werk ging haar toch tegenstaan. Gelukkig vonden we toen wél een baantje in de schoonmaak zodat ze haar tijd zinvol en met plezier kon besteden en eindelijk ook haar eigen centje kon verdienen.
Voor altijd verbonden
Na twee jaar in Nederland stapte we in het huwelijksbootje. Onze trouwringen hadden we in Thailand laten maken en deze droegen we vol trots. Voor het slapen gaan deden we beide onze trouwring af, dat deed Mali daarvoor ook al met haar gewone ring en oorbellen dus was het niet meer dan natuurlijk om ook de trouwring af te doen. Mensen in onze omgeving is het misschien zelfs eens opgevallen dat we onze trouwring soms links, soms rechts droegen. Eigenlijk net als in bed, waar we ook geen eigen kant hadden maar soms links en dan weer rechts sliepen. Variatie kan geen kwaad toch? Soms moest ik wel even zoeken naar mijn trouwring, waarop Mali dan mopperde dat ik er een vast plekje voor moest vinden. Als ik grapte dat ik speciaal een Thaise had uitgekozen om mij goed te verzorgen en op mij te passen verklaarde ze me natuurlijk lachend voor gek. Op een dag gingen we fietsen, we waren zo’n 100 meter van mijn huis verwijderd toen ik tegen mijn schat zei dat mijn ring nog thuis lag. Mali stopte, keek me aan en zei dat ik maar snel terug moest gaan om mijn ring alsnog om te doen. Want zonder ring op pad was onaanvaardbaar, mensen moesten kunnen zien dat we bij elkaar hoorden.
*** einde ***
Dit waren 33 herinneringen aan mijn lieve Mali. Ik heb een prachtige tijd met haar gehad waarvoor ik haar alleen maar zeer dankbaar kan zijn. Jaren van geluk, in een seconde van pech weggerukt. Dat doet ontzettend veel pijn. Mali was mijn alles.
De toekomst kan niemand voorzien maar mijn gevoel zegt me dat ik tot onze oude dag bij haar zou blijven en zij bij mij. Ik had nooit verwacht zo’n mooie, slimme, prachtige vrouw te ontmoeten, laat staan dat het een Thaise zou zijn. Net als dat Mali nooit had verwacht zo’n leuke, knappe, goede man te treffen laat staan een farang (witneus). Zij had haar hart aan mij verkocht, ik aan haar. Aan elkaar hadden we genoeg, het voelde gewoon perfect. Natuurlijk was er wel eens een enkel keer iets kleins, immers is geen mens perfect. Maar serieuze conflicten of ruzies zijn er in de 5 jaar dat we samen wat hadden niet geweest. Het ergste was volgens mij een glas melk in mijn gezicht en dat ze een nacht boos op de bank sliep. Maar we wisten dat we dol op elkaar waren en door praten kwamen we er altijd wel uit. Gewoon een kwestie van het mooie in elkaar zien, de gezamenlijke idealen, samen investeren en genieten van de relatie.
En emigratie is niet niks, Mali moest op nul beginnen en de betuttelende overheid met zijn (goed bedoelde??) achterlijke en betuttelende regeltjes maakt het hele migratie en inburgeringsproces alleen nog nog maar moeilijker en een heel stuk duurder. Maar liefde geeft je doorzettingsvermogen, samen kun je bergen verzetten. Wij waren voor elkaar gemaakt, twee handen op één buik. Mali heeft mij, nee… we hebben elkaar tot een beter mens gemaakt. Wat kan een mens nog meer wensen? De vele prachtige momenten doen mij goed maar het doet ook pijn dat dit alles nu verloren is. Zo had ik haar graag nog het geluk van een kind gegund, graag nog zoveel meer mooie momenten met haar gehad. Helaas. Wat de toekomst ook mag brengen, zo’n fantastische meid tref ik nooit meer. Het leven is oneerlijk.
Lieve schat, bedankt voor alles, ik mis je zielsveel.
Rob V.
Ik heb al je verhalen met tranen in de ogen gelezen.
Bedankt dat je dit met ons wilde delen.
Bedankt voor het delen onze dierbare overledenen blijven altijd bij ons ze zijn nu op een plek waar ze het beter hebben
Heb zelf mijn lieve Thaise vrouw Orachon Mahanin terug gebracht naar haar familie voor crematie in haar geboorte dorp
Mrt vr gr dhr Boonma Somchan Mahanin
Men zegt wel”: “de tijd heelt alle wonden”.
Met een goede behandeling zal de buitenkant van de wond wel helen, het gemis is een andere zaak.
Mijn persoonlijke (dus subjectieve) mening: van de ene kant vond ik het soms een beetje vreemd om deze zeer persoonlijke herinneringen naar buiten te brengen. Van de andere kant was ik vooral geroerd: je ziet een man, die het van de daken wilt schreeuwen, dat hij zijn vrouw lief had, nog altijd lief heeft en haar verschrikkelijk mist. In die zin deelgenoot geworden in de pure en liefhebbende gevoelens van een man voor zijn vrouw. Het is bijzonder spijtig, dat jullie niet langer samen hebben kunnen leven. Ik had het jullie van harte gegund. Gelukkig heb je ook een aantal jaren groot geluk gekend en de dankbare herinneringen zullen voor altijd blijven. Hoe spijtig en hoe vroegtijdig het is ook is afgelopen, hoe groot ook het gemis, je had het waarschijnlijk niet willen missen. Dankbare herinneringen zullen voor altijd blijven.
Ik wens je veel sterkte bij het verwerkingsproces, hoop dat je het een plek kunt geven en wens je heel veel succes voor de toekomst. Wie weet wat voor moois er nog voor jou in het verschiet ligt. Veel geluk!
Beste Rob,
Wat een geweldige indruk maak je met het verhalen van Mali en jou geluk, liefde en ongeluk door het zo ruimhartig schrijven over jullie wel en wee.
Dat glas melk in je gezicht, ook dat deel je met ons lezers, gebeurd overal in een of andere zelfde vorm, maar goed, toch beter witte melk over je witneus dan een fles ketchup.
Laat jullie foto’s maar van internet zoals je zegt, uit je brieven blijkt dat jullie er ongetwijfeld prachtig op zullen staan.
Dank voor je brieven, zo persoonlijk en met een mooie verhaalstijl, ook zo herkenbaar. De nagedachtenis heb je zeer levend gemaakt.
Ik wens je nog eens heel veel sterkte met de verdere verwerking van het grote verlies, hoe groot, Beste Rob, dat heb je heel inzichtelijk gemaakt met je brieven, ik hoop voor je dat het schrijven van deze brieven de verwerking ietsje makkelijker maakt.
Eerst is er die overweldigende droefenis, dan volgt, soms, boosheid en daarna gaat het gedoofde licht ook voor jou vast en zeker weer schijnen.
Heb geduld, het komt komt goed, ook al weet je nu nog niet hoe, waar en wanneer en zie je dat begrijpelijk nu nog niet.
Hoop dat je met je grote en gedegen kennis aanwezig blijft op Thailandblog, alhoewel adel niet verplicht.
Ook al doe je dat niet, velen hebben al van je kennis geprofiteerd, namens allen, als dat zo mag, veel dank daarvoor.
Groet en sterkte vanuit het hart,
NicoB
Ontroerend om over Mali en jou te mogen lezen. Dat juist het gewone, alledaagse leven een hoofdrol in de verhalen speelde, maakte het leuk en bijzonder, maar bovenal mooi. Het is je gelukt om een Mali aan de lezers te presenteren die niet van plastic was, maar de vrouw die ze wel was. Je hebt alle redenen om Mali heel erg te missen. Koester de herinneringen.
Het leven is helaas vaak erg oneerlijk, maar het blijft ondanks alle trieste ervaringen de moeite waard. Ik kan je niet anders dan sterkte wensen: heel, heel veel sterkte.
Geen dank, fijn dat andere ook met ontroering deze herinneringen lezen. Het van me af schrijven deed me goed, al blijft het onwerkelijk dat al het moois zo plots tot een einde is gekomen. Ik weet nog niet hoe ik verder moet, beetje bij beetje. Er zijn al mensen die vragen of ik weer een Thaise zou nemen, maar dat is iets waar ik nu nog niet over kan nadenken of überhaupt niet.. Mali ben ik per toeval tegengekomen en wie (of waar) ik straks op mijn pad tegenkom valt niet te zeggen. Ik weet zelfs niet hoe ik iemand anders nog zoveel liefde kan geven, een hart schenk je immers maar eenmaal. Mali was, is mijn grote liefde. Maar ik laat me niet kapot maken, ik zal weer genieten van de mooie dingen in het leven. Maar de toekomst is nu nog volledig mistig, er is geen enkel baken aan de horizon. De tijd zal leren waar ik uitkom. Het verleden, dat pakt niemand mij meer af, de prachtige jaren met mijn fantastische lief. Ik geloof niet in een hiernamaals, maar mocht dat er zijn dan kijkt ze vast met een vreugdevolle glimlach op ons neer.
Ik denk inderdaad dat je het met Mali hebt getroffen. Jullie waren voor elkaar bestemd. Ik heb ook echt met je te doen dat je zo zwaar geraakt bent door het noodlot. Het is niet eerlijk. Daar komt bij dat als een jonge vrouw sterft dat natuurlijk altijd een drama is. Ze had nog een heel leven voor zich.
Ondanks alle goede bedoelingen, troost en opbeurende woorden van anderen zal je zelf het verdriet moeten meedragen. Het enige wat je kan helpen is de tijd die verstrijkt. Er komt een dag dat de zon weer gaat schijnen voor jou. Ik hoop echt dat je jezelf door deze moeilijke periode heen kan worstelen.
En denk hier aan: Mali heeft vanaf boven nog maar 1 wens, namelijk dat jij ooit weer gelukkig wordt. Vul die wens voor haar in Rob.
Suc6 en veel sterkte in de toekomst gozer !?
Beste Rob, bedankt voor de mooie verhalen die je hier hebt geschreven over Mali. Ik had jullie vele echte hoofdstukken gegund die pas zou eindigen in de verre toekomst op hoge leeftijd ergens in Thailand. Ook wil ik de redactie bedanken voor het plaatsen op Thailandblog.
Rob je schrijft op THLB dat helpt je denk ik, misschien dan ook de reacties van ons?
Een ieder moet zijn verdriet op eigenwijze verwerken, mij heeft ooit heel veel huilen geholpen.
Met muziek, herinneringen enz. zocht ik dat bewust op.
Dan kwam ergens een punt van leegte die het dragelijker maakte om het verlies aan te raken en op te krabbelen.
Met andere woorden uit het verdriet groeit kracht hoe vreemd het ook klinkt.
(niet tot iemand op verdriet zit te wachten, maar het gebeurd soms daar hebben wij weinig invloed op)
Liefde is heel mooi en die hebben jullie samen aangeraakt, laat die liefde ook deel uit maken van de bagage die je nu erbij hebt gekregen en je uiteindelijk mee verder moet en Mali zou volgens ons allen willen tot je weer gelukkig word.
Rob sterkte
warme gr sjef
beste rob heb al je verhalen met tranen in mijn ogen zitten lezen jullie waren voor elkaar bestemd. de liefde die jullie voor elkaar hadden kun je heel goed lezen ik wens jou veel sterkte om dit zware verlies te verwerken. rob ik weet dat je het nooit helemaal verwerkt maar dat mag ook niet mali zal altijd in je hart en geest voortleven hoop je ooit eens te ontmoeten of hier of in thailand. nogmaals veel sterkte.
Beste Rob,
Mijn dank voor de vele mooie momenten met je helaas veel te vroeg gestorven Mali die je met ons op dit blog hebt gedeeld. Ik kan niet meer zeggen dan dat dit voor mij zo vreselijk herkenbaar was, heb helaas in zelfde situatie moeten verkeren en wil je zeggen dat er een moment voor je komt dat je het accepteert en een plaats kunt geven.
Het duurt lang, maar op een gegeven moment gaat de zon weer voor je schijnen……
groet,
Rob B
De reacties hier en ook wetende dat nog veel meer andere deze herinneringen waarderen en mee leven doet mij goed. Het zijn allemaal kleine beetjes maar die helpen wel om je minder alleen, verlaten en dwalende te voelen. Het verlies blijft onbeschrijvelijk zwaar, mijn hart zegt me dat dit de vrouw was waar ik oud mee zou worden. Garanties heb je niet maar in de vijf jaar dat we wat hadden heb ik nooit enige twijfel gehad dat de relatie om wat voor reden dan ook spaak zou lopen. Natuurlijk hadden we het er wel eens over, wat als de ander letsel zou oplopen (vooral lichamelijk) zou je dan samen blijven? Tuurlijk want schoonheid vergaat sowieso, op het persoonlijke vlak waren we gewoon voor elkaar gemaakt. Ik weet dat als de rouw fase voorbij is (de pijn en gemis zullen altijd blijven), ik verder moet en nog eens een leuke meid tegen kom. Hier, in Thailand of op Antartica. Maar een vrouw zo fantastisch als haar dat helaas nooit meer. Eigenlijk kan ik niet zonder mijn Mali, maar ik moet toch verder. De lach komt wel weer terug op mijn gezicht maar het ware geluk nooit meer.
Beste Rob,
Mooie herinneringen.
Wie schrijft, die blijft zegt men wel eens en op deze manier blijft Mali toch ook een beetje.
Het verleden mag inderdaad niemand je afpakken, maar er is ook een toekomst.
Dit alles verwerken zal zijn tijd nemen en het zal nog een tijdje mistig blijven, maar ooit komt de zon weer op.
Het is al eerder geschreven, Mali zal zeker ook willen dat je gelukkig wordt en dat wens ik je ook toe.
Sterkte Rob.