Bericht uit Holland (7)

De zon scheen. Dat schijnt het signaal voor sommige mannen te zijn om een korte broek aan te trekken. Zo ook deze zondagmiddag. Drie mannen op het terras van café De Waal hadden de zomer in hun kop, terwijl ik stevig ingepakt in trui en jack aan een kopje koffie zat.

Opeens viel mijn oog op wat zwart gefriemel op het tafelblad. Bleken bij nadere beschouwing twee kleine vliegjes te zijn. De een lag op de ander. Beide bewogen, niet alleen op en neer maar ze verplaatsten zich ook daarbij.

Het onderste vliegje was iets kleiner gebouwd dan het bovenste. Voor zover dat met het blote oog was waar te nemen, lagen ze in een houding die in vaktermen ‘op zijn Grieks’ heet. Of beide vliegen van hetzelfde geslacht waren, kon ik niet zien.

De twee insecten hielden het lang vol. Helaas zit er geen chronometer op mijn horloge, anders had ik het liefdesspel kunnen timen. En vergelijken met het mijne, waarover ik verder niet zal uitweiden. Een mens heeft recht op geheimen en al die zogenaamde openhartigheid (bijvoorbeeld in tijdschriften en op internet) vind ik maar niks.

Erg veel variatie vertoonde het spel van de twee tortelduifjes (kun je daar bij vliegen over spreken?) overigens niet. Ze bleven in dezelfde houding bezig. Na geruime tijd nam de bovenste vlieg de benen of liever gezegd de poten of liever gezegd de vleugels. Was meneer bevredigd of was hij te moe om het karwei af te maken?

Het onderste vliegje bleef nog een tijdje liggen. Even vreesde ik dat hij of zij bezweken was aan de liefde, maar na een tiental seconden vloog die ook weg. Was hij/zij blij dat het voorbij was of meende ik een gelukzalige glimlach te ontwaren?

Ja, je maakt wat mee in Holland, op een terrasje in Vlaardingen én voor het eerst in mijn 66-jarig leven. Om Nescio te citeren: ‘En zoo gaat alles z’n gangetje en wee hem die vraagt: Waarom?’ (Titaantjes, 1914)