10.000ste artikel op Thailandblog: Hoe ik blogschrijver ben geworden

Van de redactie: Vandaag is een bijzondere dag, want wij zijn trots om je te kunnen melden dat de onderstaande posting van Gringo het 10.000ste artikel op Thailandblog is. Sinds de start 10 oktober 2009, toen het eerste artikel door oprichter Khun Peter is geplaatst is Thailandblog uitgegroeid tot een begrip in Nederland, België en Thailand.

Het feit dat ruim vijf jaar na de start de lezers de keuze hebben uit 10.000 artikelen is een prestatie op zich. De verbondenheid en de interactie tussen schrijvers en lezers blijkt nog meer uit het aantal reacties die er zijn gegeven: gemiddeld 9 per posting. Kortom er staan nu exact 91.495 reacties onder deze 10.000 artikels. Daarmee zijn wij niet alleen het grootste weblog over Thailand maar ook het meest actieve.

Aan Gringo nu de eer om jou het 10.000ste artikel voor te schotelen. Veel leesplezier.

Hoe ik blogschrijver ben geworden

Sinds december 2010 mag ik mij een blogschrijver oftewel blogger voor Thailandblog.nl noemen. In die vier jaar verschenen er 600 artikelen van mij en toevallig valt dat samen met het 10.000ste artikel op Thailandblog.nl. Een weliswaar aanzienlijke productie van mij, maar toch maar een klein aandeel in het geheel. Er zijn namelijk nog tientallen anderen die in die vier jaar meer of minder interessante bijdragen hebben geleverd.

Geen journalist

Nu kom ik niet “uit het vak”, het is geen gewoonte voor mij om mee te werken aan een weblog, krant of tijdschrift, want ik ben geen journalist (geweest). Ik heb mijn werkzame leven in het bedrijfsleven doorgebracht, ook wel veel geschreven, maar toch op een andere manier. Ik kom daar op terug.

Toen Khun Peter mij vroeg dit verhaal als 10.000ste bijdrage te maken ging ik eens nadenken of ik in het verleden niet eens een “leuk” verhaal heb geschreven en zowaar kwamen er drie voorvallen bij mij op.

Opstel

Op de middelbare school als onderdeel van het vak Nederlands moesten we regelmatig een opstel maken (kent u dat nog?) Gewoon een verhaaltje over of een onderwerp dat werd opgedragen of een vrije keuze. In die laatste categorie schreef ik ooit een opstel over het “niet dragen van een horloge”. Ik had inderdaad geen horloge hetgeen problematisch leek te worden toen wij van de zuidkant van Almelo verhuisden naar het noorden. Nu moest ik elke dag een flink stuk fietsen om op school te komen en uiteraard moest ik daarbij wel degelijk te tijd in de gaten houden. Ik beschreef in dat opstel alle klokken die ik onderweg tegenkwam, van winkels, kerk, stadhuis en zo, het waren er als ik mij goed herinner, twaalf. Liepen weliswaar niet allemaal gelijk, ze hielpen mij wel altijd op tijd op school te zijn.

Ik draag trouwens nog steeds geen horloge want de tijd wordt ook tegenwoordig op vele manieren getoond. De enige gelegenheid waar ik wel een horloge bij nodig had was tijdens een voetbalwedstrijd waar ik als scheidsrechter optrad.

De Volkskrant

Ja, ik heb ook in De Volkskrant gestaan met een aardig verhaal. Vele jaren geleden had die krant een wekelijkse rubriek waarin lezers vertelden over specifiek taalgebruik tijdens hun werk. Uitdrukkingen dus, die buiten die onderneming of beroepsgroep niet of nauwelijks zouden worden begrepen. Ik heb toen een verhaaltje geschreven over de taal die wij bij de Marine gebruikten. Daarin zaten veel Indonesische woorden als spatoe = schoen, kajoe = timmerman, tulis = schrijver/administrateur, mandiën = douchen en nog veel meer. Maar daarnaast ook veel uitdrukkingen, die te pas en ook vaak te onpas gebruikt werden. Als u zich verbaast over iets, zeg u wellicht “mijn mond viel open”, bij de Marine heet het dan “mijn klus viel op dek”. Als iets u juist niet verbaast, zou u kunnen zeggen: “Nou, en?”, een marineman zegt dan: “Moet ik daar een harde van krijgen?” Ik heb er dus over geschreven, maar ik had eigenlijk een hekel aan dat taaltje en heb het in mijn marinetijd dan ook niet of nauwelijks gebruikt.

Voetbal International

Ook dit voetbalblad zou ik in mijn C.V. kunnen opnemen als een tijdschrift waar ik voor geschreven heb. Ook al weer jaren geleden bood V.I. lezers de mogelijkheid om een column te schrijven. Dat kon over een club, een speler of over een belevenis gaan, dat met voetballen te maken had. Ik schreef toen een verhaal met een pleidooi voor méér Nederlandse voetballers in het betaalde voetbal. Ik vond – en vind dat nog steeds – dat er op de Nederlandse velden genoeg talent rondloopt om profvoetballer te worden als ze maar “ontdekt” zouden worden. De scouts reizen echter liever naar Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse landen dan te gaan kijken bij wedstrijden op een hobbelig voetbalveld achter de kerk ergens in een Achterhoeks dorp.

Bedrijfsleven

Na mijn marinetijd ging ik werken op een kantoor in Amsterdam. Na een stageperiode in het bedrijf werd ik geplaatst op de exportafdeling. Waarom weet ik niet, ik had totaal geen ervaring op dat gebied. Trouwens op geen enkel zakelijk gebied, de directeur zag kennelijk wel wat in me: “Ik ken jou niet, jij kent ons niet, dus bewijs maar dat je de baan waard bent!”

Ik werd opgeleid tot handelscorrespondent die de contacten moest verzorgen tussen de meestal Duitse fabrieken, die de firma vertegenwoordigde en onze kantoren in een aantal Aziatische landen.

Mijn eerste zakelijke brief

Na verloop van tijd kreeg ik opdracht van mijn mentor, een ervaren rot in het vak, een Duitse brief te beantwoorden. Hij gaf aan wat ik zo ongeveer moest schrijven. Mijn schoolengels had ik bij de marine wel in praktijk kunnen brengen, maar het Duits met al die naamvallen had ik niet echt onder de knie. Maar goed, het moest er toch een keer van komen dus ik begon te schrijven. Gewoon schrijven dus, want een PC met een Duits spellingsprogramma bestond nog niet.

Toen ik het af had na wel een keer of drie overnieuw te zijn begonnen, liet ik het epistel door mijn mentor keuren. “Prima,” zei hij, dat heb je keurig gedaan. Laten we er maar even door heen lopen”. Bij de eerste zin merkte hij op, dat hij het net iets anders zou formuleren. Hij schreef – in rood – een volledig nieuwe zin in correct Duits. Bij de tweede zin ging het al niet anders en bij de daarop volgende tekst ook. Hij bleef zeggen dat het hij het een goede brief van mij vond maar het resultaat was dat de de twee velletjes heel erg rood oogde vanwege alle verbeteringen. Die les heb ik nooit kunnen vergeten.

Loopbaan

Ik kreeg het vak in de loop van de tijd wel in de vingers en gaandeweg werd ik een ouwe rot in het vak. Toen ik als Commercieel Directeur van een middelgrote machinefabriek met (vroeg)pensioen ging, had ik wel duizenden brieven en andere tekstdocumenten geschreven in het Nederlands, Frans, Duits of Engels. Het kon van alles zijn: offertes, orderbevestigingen, contracten, financiële en commerciële jaarverslagen, functie-classificaties, teksten voor brochures, reisverslagen, verkoop- en managementcursussen, enz.

Pensioen

Ik ging met pensioen toen ik al een poosje weduwnaar was en besloot toen naar Thailand te verhuizen. Ik was er vaak genoeg geweest, maar als je er gaat wonen,is het toch anders. Ik schreef lange E-mails naar familie, vrienden en kennissen om te vertellen wat ik zoal in dit nieuwe woonland meemaakte. Over waar ik woonde, waar mijn Thaise vrouw woonde, waar we naar toe gingen als uitstapje, waar en wat we aten, hoe ik bepaalde gewoontes in Thailand ervoer, enz. enz.

Thailandblog.nl

Ik liet de mailtjes ook aan een vriend uit die tijd lezen, die mij adviseerde de verhalen op Thailandblog.nl te plaatsen. Ik vond dat maar niks, wat interesseert mensen, die mij niet kennen, nu wat ik allemaal meemaak, dacht ik. Hij haalde mij toch over de streep en tot mijn verwondering werden die verhaaltjes alle geplaatst. Er kwamen zelfs reactie’s op en daarmee begon mijn activiteit voor het blog. Ik kreeg er heel veel aardigheid in om te schrijven en het resultaat dan in “gedrukte” vorm op het blog te zien verschijnen.

Waarover schrijf ik

Ik schrijf al lang niet meer alleen over mijn eigen gebeurtenissen, hoewel dat ook nog steeds voorkomt. Als ik door Pattaya wandel zie ik van alles en denk dan, dat is leuk voor het blog. Nee, ik schrijf over van alles en nog wat, over toeristische leuke plekjes, Thaise historie en legendes, interessante mensen, leuke (sport)evenementen, voedingsmiddelen, relatie’s, hotels en restaurants, vervoer en nog veel meer. Je kunt alleen schrijven over dingen die je zelf interesseren dus ik schrijf vrijwel nooit over politiek, religie en de Thaise taal. Daar zijn anderen weer goed in.

Ten slotte

Ik ben dus geen echte schrijver en toch vinden veel bloglezers mijn verhaaltjes wel aardig. Net als ik beleeft u ook vast van alles, hetzij als toerist hetzij als in Thailand wonende. Denk niet, dat het niet interessant is voor anderen. De Thailandliefhebber wil alles weten, Ik nodig iedereen daarom uit zijn eigen verhaaltjes te maken en die naar de redactie op te sturen.

Samen op dus naar de 20.000 verhalen op Thailandblog.nl