6 oktober 1976: De massamoord op de Thammasaat Universiteit
Vandaag 6 oktober is de herdenking van de massamoord op de Thammasaat Universiteit.
Na de geslaagde studenten- en volksopstand op 14 oktober 1973 die de Drie Tirannen, veldmaarschalk Thanom, generaal Phrapas en hun zoon en schoonzoon kolonel Narong verjoeg, volgde een tijd van grote vrijheid waar alles wat daarvoor verboden was besproken en gedaan kon worden. Liberale en socialistische ideeën werden verspreid in Bangkok en op het platteland. Boerenleiders en arbeidersbewegingen demonstreerden en staakten voor meer rechten en een betere behandeling.
Na een paar jaar kwam een tegenbeweging op gang van conservatieve en royalistische krachten die, ten onrechte overigens, een communistische machtsovername met anti-monarchistische ideeën vreesden. Zij organiseerden de Village Scouts, Red Gaurs en de Nawapon groepen die ‘linkse’ bijeenkomsten verstoorden en aanvielen waarbij in de loop van 1975-6 al honderden doden vielen: boerenleiders, studenten, journalisten, politici, academici en andere burgers. Veel kranten en de veelal militaire radio riepen om de vernietiging en het doden van de ‘communisten’. Een monnik, Kittivuddho Bhikkhu, verklaarde dat het doden van ‘communisten’ geen zonde was.
Op 19 september 1976 keerde veldmaarschalk Thanom, gehuld in een monnikenpij, terug naar Thailand waarna hij zich vestigde in de koninklijke tempel Wat Bovornives. Protesten daartegen braken uit, vooral op de Thammasaat Universiteit.
In de nacht van 5 op 6 oktober verzamelden tot de tanden gewapende groepen, de bovengenoemde Village Scouts, Red Gaurs en Nawapon, geholpen door Border Patrol Police eenheden uit Hua Hin, politie en leger, zich bij de universiteit en opende het vuur op ongewapende studenten. Een gruwelijke slachting volgde, met moorden, verkrachtingen en het levend verbranden van studenten. Lijken werden opengereten. Volgens officiële cijfers stierven er 47 mensen, maar waarschijnlijk ligt het echte aantal boven de honderd. Honderden anderen werden gewond, vele anderen belanden in de gevangenis. Duizenden, vrezend voor hun leven, vluchtten naar de communistische haarden in de bergen in het Noorden en in de Isaan.
Die avond van de 6e oktober pleegden de militairen een staatsgreep. De dag erna ging de politie op stap, niet om de moordenaars te vinden, maar om filmmateriaal in beslag te nemen bij de krantenbureau ‘s.
Thailand verloor zijn onschuld. De latere breuken in de Thaise samenleving zijn voor een deel op deze gebeurtenis terug te voeren.
Naar deze moorden is nooit een officieel onderzoek gedaan, laat staan dat er iemand is aangeklaagd of veroordeeld. De geschiedenisboekjes noemen het ‘een incident’, zoiets als een orkaan of een aardbeving, of zwijgen erover. Herdenkingen zijn er weinig geweest en worden vaak tegen gewerkt.
Documentatie
Op Wikipedia staat het volgende goede en volledige verhaal over deze gebeurtenis:
en.wikipedia.org/wiki/Thammasat_University_massacre
Een artikel in de Bangkok Post over de gevolgen van de gebeurtenissen tot in het heden. Somchai Homla-or (zie foto) werd die dag geslagen maar overleefde. Hij vertelt over de nasleep.
www.bangkokpost.com/lifestyle/social-and-lifestyle/1095073/political-fights-human-rights
Na de huiveringwekkende foto van de aan een boom opgeknoopte student Somchai, die dat ondanks ook het geslagen worden met een klapstoel wonderwel heeft overleefd, had ik niet het lef om de video te bekijken. Weerzinwekkend is de hoeveelheid en ook zeer jonge toeschouwers, waarvan sommigen met een brede grijns toekijken. Beslist in schril contrast met de Boeddhistische gedachtegang. Heb in Phnom Penh (Cambodja) het Tuol Sleng museum bezocht, de gevangenis in een middelbare school tijdens het schrikbewind van de Rode Khmer. De gevangenen in Tuol Sleng(20.000 mannen en vrouwen, die vrijwel allemaal zijn vermoord) werden er op een verschrikkelijke wijze gemarteld, vaak ook door jonge kinderen. Dat de massamoord op de Thammasaat Universiteit in de Thaise geschiedenisboeken als een incident wordt vermeld is een gotspe. Helaas wordt geschiedenis wereldwijd beschreven naar de wens van de gezaghebbers, ook in Nederland waar de burgers jarenlang geen weet hadden van de misdragingen van de Nederlandse militairen in Indonesië en oorlogsmisdaden in de doofpot werden gestopt.
Leo Th, Dat je niet naar de video wil kijken daar kan ik in meegaan maar een andere deel van je betoog wil ik wel de nodige kritiek op me mening af roepen, mijn kritiek is namelijk dat je het nodige in de doofpot noemt kan het niet zijn dat je toender tijd je er niet voor interesseerde en vrolijk je eigen dingetjes deed. Als oudere man nu kritiek heb wat je vroeger ook kon spuien als je het interesseerde wat niet weg neemt dat ten heden dagen nog steeds voor komt, men er gewoon een draai aan geeft en verder gaat.
Heel triest dat heden dagen zo nodig overheids geld naar (misdadige) vrijheids-strijders gaat.
Da is wel een zeer donkere bladzijde in het Thailand regime, amaai ! Afschrikwekkend, niet voor woorden vatbaar!!!!
Ja, tot in de hoogste regionen, meer kan je daar niet over zeggen… en de Thai weten amper wat er gebeurt is
‘Herdenkingen zijn er weinig geweest.’
De Bangkok Post brengt vandaag een uitgebreid artikel over de herdenking van dit jaar, met soortgelijke strekking als bovenstaand stuk.
De krant doet dat elk jaar, ook met verwijzingen naar de actuele politieke toestand, evenals The Nation. Maar het is altijd te weinig, en wordt ook niet in brede kring gedeeld.
Vooral in het voortgezet onderwijs ontbreekt elke benadering die aan het gebeurde recht doet in zijn politieke en historische context.
Het geheel doet wel denken aan de behandeling in Nederland van de zgn politionele acties in Indonesië.
Beste Alex, Wat heeft Nederland met dit onderwerp te maken? Het zal wel als een vergelijking bedoelt zijn.
Zo kun je de zwarte pieten discussie er ook bij gaan halen en meerdere onderwerpen klinkt een beetje als dat je het vergoede wil door te zeggen Nederlanders zijn niet veel beter. Maar ja als je gebeurtenis van honderden jaren wil herdenken zul je ook bij de slavernij herdenking hebben stil gestaan.
In het verdere nieuws:
Joshua Wong, een 19-jarige leider van de ‘Umbrella’ beweging in Hongkong, die vecht voor meer democratie, was uitgenodigd om de herdenking van 6 oktober bij te wonen. Hij werd op Suwannaphum aangehouden, 12 uur in een raamloze kleine cel opgesloten. De immigratie politie zei tegen hem ‘We kunnen aardig voor je zijn en heel vervelend. Wat wil je?’ Hij werd op een vliegtuig terug naar Hongkong gezet.
Vanavond is er een herdenking op de Chulalongkorn Universiteit. Politie en soldaten houden de boel in de gaten vanwege de ‘nationale veligheid’ . De intimidatie gaat gewoon door.
Gewoon weg triest de gebeurtenissen van toen (14 oktober 1973 en 6 oktober 1976 -dank voor je eerdere stukken hierover- ) en de hoe men vandaag er mee om gaat. 🙁
Ik kwam hier op 5 november 1976 met Thai Airways, (noodlanding op U-Tapao) en arriveerde om 1700 uur op Don Muang. Er was Martial Law en straatverbod tussen 00.00 en 0400 uur. Baht 200- boete als je tussen die tijd op straat liep, je werdt niet overhoop geschoten. Dus nachtclubs en bars deden denderende zaken, bleven open tot 4 uur ’s morgens.
Te pijnlijk voor woorden.
45 minuten durende video helaas > unavailable …
In de eerste video zien we een zeer geëmotioneerde Tongchai Winichakul die de moorden van nabij meemaakte. Hij werd samen met 3.000 studenten gevangen genomen, de meeste werden na korte tijd vrijgelaten, Thongchai en nog 7 anderen werden aangeklaagd maar in 1978 vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs.
Thongchai Winichakul ontwikkelde zich tot een belangrijke en goede schrijver over de Thaise geschiedenis. In 2020 kwam zijn boek ‘Moments of Silence, The Unforgetting of the October 6, 1976 Massacre in Bangkok’, University of Hawai’i Press uit. Hij vertelt daarin hoe de beelden van de massamoord hem nog steeds pijnigen en bezighouden maar het meest gaat het boek over de manier waarop deze gruwelijkheden in Thailand worden herdacht. Tot 1996 vrijwel niet totdat Thongchai in dat jaar de eerste herdenking organiseerde.
De doden op die dag zijn vaak niet geïdentificeerd, tot veel verdriet bij familieleden die in het ongewisse bleven. Daar heeft Tongchai zich ook voor ingezet.