Pilotenvakbond: ‘Oneerlijk concurrentie Golfstaten begint zijn tol te eisen’

Dat klopt en het klopt ook dat in Thailand (we moeten het toch over Thailand houden) veel mensen harder werken en niet aan een zwembad rusten kunnen.
Dus mag men niet genieten he? Dat is Calvinistisch denken…
Ieder zijn meug. De ex-man van mijn zus was altijd erg jaloers op mijn werk. Ja, die Sjaak heeft het goed. Verdient goed geld, reist lekker om de wereld en hij moest iedere dag aan auto’s sleutelen.
Mijn moeder zei hem toen altijd: jij wilde persé met 17 gaan werken. Sjaak niet, hij wilde iets meer en zorgde ervoor dat hij een andere mogelijkheid had.
Ik ben nu sinds 2012 met een soort overgangsverzorging (mag ik dan ook niet van genieten he?) en hoef vanaf mijn 55ste niet meer te werken. Dit is gewoonweg een deel van het contract dat ik destijds afsloot toen ik daar begon te werken. Het was ook een van de redenen waarom ik daarvoor koos.
Steward of stewardess word je niet in de eerste plaats om mensen hun opgewarmde maaltijden voor de neus te zetten. In je achterhoofd doe je dat heel egoïstisch: je kunt lekker reizen en je wordt er voor betaald ook. En dan geniet je dat ook. Hoe vaak heb ik niet ergens in een azuur blauwe zee gezwommen en tegen mijn collega’s gezegd, kijk eens: hiervoor betalen veel mensen echt veel geld en wij worden ervoor betaald!

Het is klinkklare onzin te beweren dat het personeel te duur is. Sorry hoor, het publiek is te goedkoop geworden en de luchtvaartmaatschappijen werden gedwongen om de concurrentie te kunnen overleven, hun prijzen te dumpen en op alles en nog wat te besparen.

Inderdaad is het vandaag de dag niet meer zo dat je met alleen een volle businessklasse winst kunt maken, maar zoals overal, brengt 20% van de passagiers 80% van de inkomsten. De overige 80% (economy) slechts 20%. Je hebt 100% nodig om winst te kunnen maken. Daar gaat het uiteindelijk om.

Toen ik in 1982 begon hadden we echt nog jarenlang geen economy nodig om te overleven.
Iedereen weet dat er drie prijsklassen zijn. Business is de NORMALE prijs geweest, toen kwam economy met verlaagde prijzen en First was altijd extra met prijzen twee, drie keer zo hoog als businessclas prijzen.
Zo langzaam werd de C-klasse opgekrikt tot een klasse die nu op vele vliegtuigen veel beter is dan de First van vroeger. Op economy wordt steeds verder bespaard. Een maatschappij kan zelfs door het invoeren van persoonlijke tv’s en internet personeel besparen, omdat de mensen rustiger zijn en zich niet zo snel vervelen. Dan wordt er minder naar drank of andere dingen gevraagd, dus kan er weer een dure stewardess of steward minder op een vliegtuig.

In de jaren 80 en 90 kon ik tussen de maaltijden door gemakkelijk nog eens een tijdschrift lezen en kwam ik relatief ontspannen op de eindbestemming aan. Toen ik in 2012 stopte met werken, had je geen moment meer rust. Je moest hetzelfde werk verrichten, dezelfde voorbereidingen treffen, maar met minder personeel. Op een vlucht van 10 uur had ik 2 uur pauze. De uren vóór die pauze en de uren erna had ik nauwelijks nog de gelegenheid om even naar de wc te kunnen gaan.
Je moet in je wachtdienst (wanneer de andere helft van de bemanning slaapt) het eten voor de volgende maaltijd voorbereiden, maar ook om het kwartier een rondgang maken met drankjes – die dus ook voorbereid moesten worden. En dan staan, vooral op dagvluchten de galley ook nog eens vol met passagiers die dorst of honger hebben, of die geen zin hebben om een film te kijken.
En dan moest je ook nog eens rennen wanneer er een passagier call was. Maar je mocht de galley niet alleen laten. Je zat dan wel meestal met zijn tweetjes, maar als de andere collega om de een of andere reden de galley voor langere tijd verliet, was het ook hier niet gemakkelijk om enerzijds aan de behoeftes van de passagiers te voldoen en anderzijds de nodige werkzaamheden te verrichten. Je collega’s namen het ook niet in dank af, wanneer je het niet haalde om de voorbereidingen klaar te hebben.

Dan heb je ook nog de beroemde jetleg en ook nog eens het feit dat je heel vaak ’s nachts werkt… je lichaam verlangt naar slaap, maar je moet wakker blijven.

Ik woon nu vier jaar lekker in Thailand. De laatste keer dat ik vloog was anderhalf jaar geleden en nu moet ik over een tijdje weer. Maar alleen omdat ik naar Nederland moet gaan. Ik weet nu hoe vermoeiend mijn werk was. Welke druk tijdsverschil, het hoogteverschil en de vele passagiers op mij uitoefenden. Ik kan met alle overtuiging zeggen, dat dit hard werk is en ik gun het deze collega’s van ganser harte dat zij af en toe kunnen zeggen dat het een heerlijk rustige vlucht was en dat ze een paar leuke dagen op een layover oord kunnen doorbrengen.
Want ook daarvoor ging je bij een luchtvaartmaatschappij werken en niet in een restaurant.